ตอนที่ 37 อยู่ตรงนี้เสมอ

[ลิลิน]

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแล้ว ตอนแรกตั้งใจจะแค่วางเอกสารแล้วออกไป แต่พอเห็นบอสนั่งเงียบ ๆ อยู่หลังโต๊ะ ในมือถือกรอบรูปเล็ก ๆ ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน สายตาเขามันไม่ใช่สายตาของเจ้านายที่ฉันเคยเห็นทุกวัน

ปกติบอสจะมีสองโหมด คือโหมดเย็นชาแบบที่ทำให้คนอื่นเกร็งจนตัวแข็ง กับโหมดโหดจนใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป แววตานั้นเหมือนคนที่กำลังอยู่กับความทรงจำที่ไกลเกินเอื้อม มันดูมีทั้งแววเศร้าและคะนึงหาใครบางคน

ไม่นานบอสก็เงยหน้ามองฉันชั่วขณะ เสียงทุ้มนุ่มกว่าปกติเอ่ยขึ้น

“ดึกแล้ว ทำไมยังไม่นอน”

ฉันกระพริบตา รีบยกแฟ้มขึ้นเหมือนเพิ่งนึกได้ “ฉันเอาเอกสารมาส่งค่ะ”

เขาพยักหน้าเบา ๆ แค่นั้น แล้วก็หันกลับไปมองกรอบรูปอีกครั้ง ความเงียบปกคลุมระหว่างเรา แต่กลับไม่อึดอัดอย่างที่คิด

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ถึงได้ขยับเข้าไปใกล้เขาทีละก้าว เหมือนถูกดึงดูดด้วยบรรยากาศรอบตัว กลิ่นโคโลญจ์อ่อน ๆ ปนกลิ่นไม้จากเฟอร์นิเจอร์ทำให้หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะ

ในหัวฉันมีคำถามมากมาย

คนในรูปนั้นคือใคร?

ทำไมถึงทำให้เขามีแววตาเศร้าแบบนั้น?

แล้วไหนจะคำพูดของระบบหญิงกับระบบชายที่ดูมีลับลม