บทที่ 201

เจียงเฉินหานเก็บสายตากลับคืน มองตรงไปด้านหน้า ไม่พูดอะไรอีก

ทันทีที่เซ่าเยว่เหยียบคันเร่ง รถก็เคลื่อนตัวใหม่อีกครั้ง

เจียงเฉินหานเคยนั่งรถเซ่าเยว่ขับ เธอขับรถนิ่งมาก ทำให้รู้สึกสบายใจ ไม่สงสัยว่าเธอจะเสี่ยงที่จะเกิดอุบัติเหตุ

ทว่าวันนี้เซ่าเยว่ขับรถทั้งเร็วทั้งรีบร้อย แทบจะแทรกตัวแซงไปข้างหน้าทุกครั้งที่เห็นช่อง

เจียงเฉินหานสีหน้ายิ่งมืดครึ่งขึ้นทุกที ๆ “ช้า ๆ หน่อย!”

เซ่าเยว่ไม่ได้ยินเขาเลยสักนิด

เจียงเฉินหานมองใบหน้าด้านข้างของเซ่าเยว่อย่างแน่วแน่ ทว่ากลับถูกท่าทางขับรถอย่างคล่องแคล่วของเธอดึงดูด คราวที่โดนบังคับให้หยุดรถที่สนามบินครั้งนั้น เซ่าเยว่ก็เผยทักษะการควบคุมรถอันน่าตกตะลึงออกมา

คนที่ขับรถได้ขนาดนี้ หายากนักที่จะมีนิสัยอ่อนโยน มันควรจะนิสัยตรงกันข้ามเลยด้วยซ้ำ

เจียงเฉินหานนิ่งอึ้งอยู่หนึ่งวินาที เขาไม่คิดเลยว่าวันหย่าจะได้เห็นด้านที่แท้จริงของเซ่าเยว่... เธอน่าจะเป็นคนมีนิสัยแน่วแน่มั่นคง

เพียงแต่เวลาอยู่กับเขา ถึงได้เปลี่ยนไปเป็นอบอุ่นอ่อนโยน

“ไปเรียนขับรถมาตอนไหน?”

เซ่าเยว่ “หลังบรรลุนิติภาวะ”

“เธอขับรถไม่เลวเลยนะ ทำไมไม่บอกฉันบ้าง?”

เซ่าเยว่ได้ยินแล้วก็รู้สึก