บทที่ 202

เจียงเฉินหานดึงสติกลับมาจากความทรงจำ

หากเซ่าเยว่ไม่พูดถึง เขาก็เกือบจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้นไปแล้ว ยิ่งไม่ย้อนกลับไปนึกถึงด้วย

วันนั้นเขาค่อนข้างจะอารมณ์ไม่ดี มูลเหตุจริง ๆ มันมาจากเรื่องอะไรนั้น เขาก็นึกไม่ออกแล้ว ถึงอย่างไรตอนที่เขาอารมณ์ดีก็มีอยู่ไม่มาก สำหรับเขาแล้ว มันเลยค่อนข้างจะเป็นวันปกติอีกวัน

ด้วยเหตุนี้ เขาเลยออกไปขับเรือสำราญเล่นในทะเล ตอนแรกเขากำลังรับลมทะเลอยู่ ทว่าทันใดนั้นกลับเห็นความเคลื่อนไหวในน้ำ ถ้าเขาจำไม่ผิด เซ่าเยว่ใส่เสื้อผ้าสีข้าว กำลังพยายามดิ้นรนอยู่ในท้องทะเล เห็นได้ว่าเธออยากมีชีวิตรอดอย่างแรงกล้า เพราะว่าไม่มีเรี่ยวแรง เลยหมดหวังเป็นอย่างยิ่ง

เจียงเฉินหานกระโดดลงทะเลไปช่วยชีวิตคนโดยไม่ต้องคิด หลังช่วยคนขึ้นมาจากทะเลได้ เธอก็สลบไสลไปแล้ว เจียงเฉินหานรีบทำซีพีอาร์ทันที เมื่อหญิงสาวลืมตา เขาก็ได้เห็นดวงตาเย็นชาคู่หนึ่ง สายตาของเธอเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ทว่าไม่นานนักก็ละลายไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนั้นเจียงเฉินหานรู้สึกว่า เขาเก็บพระจันทร์ดวงหนึ่งมาได้

ดวงจันทร์พาลมเย็นสบายพัดเข้ามาจนพัดพาสภาพจิตใจที่ไม่เป็นสุขของเขาจากไป

จากนั้นก็พาเจ้าตัวไปส่งที่โ