บทที่ 211

เซ่าเยว่ไม่ได้สงสัยอะไรเลยสักนิดเดียว “บังเอิญจริง ๆ”

เจียงเฉินหานไปแล้วก็กลับมา ตอนนั้นเธอยังกังวลอยู่ว่าจะหนีไม่ได้

โชคดีที่ซางจื้อเหนียนมาช่วย

แต่หลังจากที่เซ่าเยว่คุยกับเขาไม่กี่ประโยค ซางจื้อเหนียนก็อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เขาถึงได้มองเธออย่างพิจารณา แล้วพอเห็นใบหย่าในมือของเธอ แววตาก็ทะมึนลง “ยินดีด้วยนะ ที่หย่าได้อย่างราบรื่น”

เซ่าเยว่กำใบหย่าแน่น “อืม”

ซางจื้อเหนียนกำพวงมาลัยแน่น มีเพียงตอนที่พูดถึงเจียงเฉินหานเท่านั้น เซ่าเยว่ถึงจะดูแตกต่างออกไป

เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เขาก็รู้แล้วว่าเซ่าเยว่ไปรอเขาที่ด้านล่างตึกบริษัทของเจียงเฉินหาน

เจียงเฉินหานคุ้มค่าพอให้เซ่าเยว่เสียเวลาหนึ่งชั่วโมง และหนึ่งชั่วโมงที่เซ่าเยว่รออยู่บนรถนั้น ในสมองของเธอจะต้องเต็มไปด้วยเจียงเฉินหานอย่างแน่นอน

ซางจื้อเหนียนไม่อยากยอมรับ แต่ลึก ๆ ในใจเขากลับรู้สึกอิจฉา

และเรื่องพวกนี้ย่อมไม่อาจคิดลึก

ถ้าคิดมากไปกว่านี้ เขาจะควบคุมมารร้ายที่อยู่ในก้นบึ้งของจิตใจไม่ได้

ซางจื้อเหนียนไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่ว่ามีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่ได้ยับยั้งชั่งใจเหมือนที่คนอื่นคิด เขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง คนปกติที