บทที่ 43

แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่ซางจื้อเหนียนกำชับเอาไว้

อวี๋หลินโจวก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไม พลางพูดออกมาว่า “เรื่องที่ประธานซางมอบหมายสำคัญมาก ทำเสร็จก็เกือบจะเลิกงานแล้ว ไม่จำเป็นต้องกลับมาที่บริษัทอีก”

มั่วหนานหว่านฟังจบ ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

เซ่าเยว่วางสาย ออกไปทำงานนอกสถานที่สามารถแอบอู้ได้เป็นครั้งคราว ใช้เวลาว่างช่วงบ่ายนอนหลับดีกว่า แม้ว่าหวัดจะทุเลาลงแล้ว ทางที่ดีพักผ่อนให้เต็มที่หน่อยดีกว่า ไม่อย่างนั้นภูมิต้านทานจะต่ำ แล้วหวัดจะกลับมาอีกครั้งได้

เธอกำลังจะออกไปข้างนอก ก็เหลือบมองไปโดยบังเอิญ

เธอมองเห็นเสื้อกันลมภายในถังขยะ

เซ่าเยว่ชะงักฝีเท้า

เมื่อคืนเธอสวมอยู่สักพักตอนขับรถ คิดไม่ถึงว่าซางจื้อเหนียนจะโยนทิ้งในทันที เสื้อกันลมเป็นแบรนด์หรู ว่ากันตามสภาพแล้วน่าจะใส่เป็นครั้งแรก

เสื้อผ้าราคาแพงแบบนี้นึกจะทิ้งก็ทิ้ง ซางจื้อเหนียนจะต้องเป็นโรคกลัวเชื้อโรคอย่างแน่นอน

เซ่าเยว่อดคิดถึงใบหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็งของเขาไม่ได้ ไม่เหมือนบางคนที่แกล้งทำเป็นเย็นชา แต่ความจริงต้องการได้รับความสนใจจากคนอื่น เพื่อให้ตัวเองพิเศษมากขึ้น

แต่ซางจื้อเหนียนแช่แข็งด้วยน้ำแข็งบาง ๆ จากภายในสู่ภา