บทที่ 6

#รักจำเป็น_EP.5

พัด

ผมก็ยังนั่งอยู่ข้างเธอที่ร้องไห้อยู่ข้างบ่อพอลอะไรนี่แหละ เธอร้องไห้เงียบ ๆ จนฟ้าเริ่มมืด ผมจึงเอ่ยขึ้นเพราะยุงเริ่มมา

“จะก้มหน้าร้องไห้ทำไม...เราไม่ได้ผิดอะไร คนพวกนั้นต่างหากที่ต้องก้มหน้าร้องไห้” เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมทั้งน้ำตา

“อย่าไปร้องไห้ให้คนแบบนั้นเลยมาหยา...” ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ๆ ผละออกอย่างตกใจ

“อย่ามาโดนตัวหยา ๆ ไม่ชอบค่ะ” ผมยกยิ้มและเขยิบออกห่างเธอ

“โลกใบนี้มันกว้างใหญ่มากนะ เธอยังต้องเจอคนอีกมากมาย ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก” เธอเบะปากจะร้องไห้อีกรอบ

“ทำไมต้องเป็นพี่มียาคะ...ถ้าเป็นคนอื่นหยาจะไม่เสียใจเท่านี้เลย แต่นี่ใจมันจะขาดไปแล้ว ฮึกกก” ผมมองเธอที่ร้องไห้เป็นเด็กน้อย

“แล้วไหนจะเรื่องที่พี่มียาต้องแต่งงานกับพี่พัดอีก จะทำยังไงดี ฮือออ” ผมส่ายหัวแต่เธอมองไม่เห็นหรอก

“ก็ไม่เห็นต้องทำอะไร ก็เปลี่ยนเจ้าสาวสิ” เธอขมวดคิ้วมองผม

“เปลี่ยนเจ้าสาว?” ผมยักคิ้วให้เธอ ๆ ถอยห่างผมออกไปอีก

“หยาก็มาแต่งงานกับพี่แทนสิ” เธอทำตาโตใส่ผมก่อนจะลุกขึ้นยืน

“พี่พัดพูดอะไร! หยาไม่แต่งกับพี่หรอก!”

“หยาไม่อยากช่วยพ่อและคนในเกาะแล้วเหรอ?” เธอชะงักไปก่อนจะก้มหน้า

“อยากค่ะ แต่ไม่อยากแต่งกับพี่พัด!” ผมอยากจะเอาหัวชนเสาแถวนี้ มีแต่คนอยากแต่งงานกับผม

“หยาคิดว่า ต้องใช้เงินเท่าไหร่ถึงจะซ่อมแซมเกาะนี้ให้เหมือนเดิมได้” เธอส่ายหัว

“เงินมันไม่ใช่ประเด็นหยารู้ใช่ไหม” เธอพยักหน้า

“แต่งกับพี่มีแต่ได้กับได้ พี่จะช่วยครอบครัวหยาเองไม่ต้องห่วงอะไรเลย หยาก็ได้ช่วยพ่อ ช่วยคนในเกาะ”

“.........” เธอไม่ตอบแต่เอามือเช็ดน้ำตาก่อนจะเงยหน้ามองผม

“แล้วพี่พัดจะได้อะไรล่ะคะ พี่พัดหาคนที่ดีกว่าหยาได้แน่ ๆ พี่พัดจะมาแต่งงานกับหยาเพื่ออะไร?” เธอเช็ดน้ำตาปรอย ๆ เธอเข้าใจถาม ฉลาดหรือประชด?

“พี่แค่อยากช่วยหยา...มันต้องมีอะไรอย่างอื่นด้วยเหรอ” เธอไม่ตอบผม

“มันมีอะไรฟรีด้วยหรือคะ ในโลกนี้...”

“ฮึ่ยยย...ได้ยินแบบนี้เสียใจจัง” ผมเอ่ยและมองหน้าเธอด้วยแววตาเศร้าสร้อย

“หรือที่หยาปฏิเสธเพราะจะรอให้ผู้ชายคนนั้นกลับมา...”

“ไม่ค่ะ! หยาไม่ได้รอเขา”

“แล้วมีเหตุผลอะไรที่หยาไม่อยากแต่งงานกับพี่ล่ะ?” เธอไม่ตอบแต่มองไปรอบ ๆ บริเวณนี้

“ถ้าหยาอยากจะทำศูนย์อนุรักษ์ หรือ อควาเรียม พี่จะทำให้หมดทุกอย่างเท่าที่หยาต้องการ” ดูแล้วเธอน่าจะห่วงหน้าพะวงหลังเรื่องตรงนี้

“หยาไม่อยากไปจากที่นี่” ผมขมวดคิ้วและถามขึ้น

“แล้วแฟนคนเก่าหยา เขายอมเหรอที่หยาจะไม่ไปจากที่นี่” เธอพยักหน้า ผมเบะปากเล็กน้อย มันคงรับปากส่ง ๆ ไปงั้นแหละ ผู้ชายเฮงซวยแบบนั้น

“หยาทิ้งพวกเด็ก ๆ ไม่ได้...” เธอเอ่ยออกมาเสียงเบา

“แต่งงานกับพี่สิ หยาอยากจะทำอะไรพี่จะตามใจทุกอย่างบนเกาะพี่มีที่อีกเยอะเลย”

“หยาบอกแล้วว่าทิ้งไม่ได้ไงคะ”

“ไม่ได้ทิ้ง แต่จะย้ายไปอยู่ที่นั่นกันหมดเลย พี่จะสร้างศูนย์อนุรักษ์ที่ใหญ่กว่านี้ให้หยา”

“พี่พัดพูดเป็นเล่น ต้องใช้เงินเยอะมากนะคะ!” ผมหัวเราะ

“พี่รวยมากนะ เผื่อหยาจะยังไม่รู้” เธอย่นจมูกใส่ผม

“ลองคิดดูดี ๆ อยากให้เด็ก ๆ อยู่ลำบากเหรอ ถ้าเกาะถูกปิดไปหยาจะเอาเขาไปไว้ไหนล่ะ?” เธอหน้าเสีย

“อ่างผ้าใบพวกนี้ พี่จะหาของดี ๆ สั่งนำเข้ามาเลยให้พวกเด็ก ๆ อยู่สบาย ๆ ไม่แออัดแบบนี้”

เธอทำตาวาว ผมหัวเราะในใจ แม้ตาเธอที่ผ่านการร้องไห้มา ยังปิดความตื่นเต้นไม่มิด

“ว่าไง...ตกลงไหม มันจะต้องดีกว่านี้มาก ๆ แน่ ๆ พอลของหยาจะต้องได้ว่ายน้ำในที่กว้าง ๆ” เธอมองไปที่พอลสลับกับมองมาที่ผม

“........” เธอไม่ตอบแต่จับมือตัวเองแน่น

“สรุปตกลงนะ!!” เธอไม่เงยหน้ามามองผม ๆ จึงเดินเข้าไปหา

“คุณหยาาาา อยู่นี่ไหมมม” ผมและเธอหันไปตามเสียงเรียกหน้าประตู เด็กสาวที่อายุน้อยกว่าเธอวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

“นายหัว ให้มาตามค่ะ...แล้วนี่” เด็กคนนั้นเอ่ยกับเธอก่อนจะมองหน้าผม

“ผมเป็นแฟนมาหยาน่ะ...ปะ! ไปหาคุณพ่อกัน” ผมแบมือไปให้เธอจับ เธอส่ายหัว...ผมยักคิ้วให้และกวาดตาไปรอบบริเวณ

เธอถอนหายใจและยอมยื่นมือให้ผมจับ มือเธอเล็กนิดหนึ่ง นิ่มด้วย ฮึยยย

เราเดินลัดเลาะไปตามทางก่อนจะถึงตัวบ้านใหญ่ ที่มีพ่อเธอยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน

“หยา...อ้าวพัด” พ่อเธอมองหน้าผมและมองมือที่จับมือเธออยู่

“แม่ละคะ?” เธอเอ่ยถามพ่อก่อนพ่อเธอจะถอนหายใจ

“ไปกับพี่สาวแกแล้ว...” พ่อเธอพูดขึ้นก่อนจะรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรออกมา

“คุณลุงผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ สะดวกไหม” ผมเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“ได้...เชิญในห้องทำงานลุง ไปกัน”

“ผมอยากให้มาหยาฟังด้วย เพราะทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับเธอ ห้องทานอาหารได้ไหมครับ คือ ผมกับน้องยังไม่ได้ทานข้าวเลย ฝากท้องได้ไหมครับ” ผมเอ่ยและยิ้มตอบอย่างสุภาพ

“ดะ...ได้ ๆ ลุงให้คนจัดโต๊ะแล้วเชิญ ๆ” พ่อเธอเดินนำเข้าไปก่อนเราทั้งสามคนจะนั่งลง มาหยานั่งข้างผม ๆ ยังไม่ปล่อยมือเธอ

“พี่พัด ปล่อยมือหยาก่อนได้ไหมคะ หยาจะตักข้าว” เธอกระซิบบอกผม ๆ จึงยอมปล่อยมือ ก่อนเราจะลงมือทานข้าวกัน

“ผมชอบมาหยาครับ อยากได้น้องไปเป็นแม่ของลูก” เธอสำลักข้าวผมรีบลูบหลังเอาน้ำให้ดื่ม

“พัด...”

“ผมเป็นคนมาส่งน้องที่เกาะเมื่อตอนเย็น รับรู้ทุกเรื่อง ถ้าคุณลุงไม่รังเกียจผม ได้โปรดยกลูกสาวคนเล็กคุณลุงให้ผมเถอะครับ” ผมเอ่ยออกไปอย่างจริงใจ

“...........”

“ผมเป็นคนตรง ๆ คุณลุงอย่าถือผมนะครับ”

“ไม่ถือหรอกแต่ตกใจนิดหน่อย” พ่อเธอยิ้ม ๆ

“เรื่องอื่น...คุณลุงไม่ต้องกังวล ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนงานแต่งเราจะเริ่มครับ” พ่อเธอถอนหายใจมองไปที่ลูกสาวคนเล็กที่นั่งทานข้าวไม่สนใจวงสนทนาและท่านก็พยักหน้าตอบผม

“พรุ่งนี้...ผมจะให้คุณพ่อคุณแม่มาสู่ขอน้องนะครับ”