บทที่ 7

#รักจำเป็น_EP.6

มาหยา

ถามว่าฉันเสียใจไหม...ก็บอกเลยว่าเสียใจ แต่เหตุผลของการเสียใจมันไม่ได้เป็นเพราะเขาไม่เลือกฉัน แต่มันเป็นเพราะทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นพี่สาวฉันต่างหาก

ฉันเป็นคนเรียนรู้ที่จะเข้าใจอะไรอย่างง่าย จนบางครั้งมันง่ายเกินไป...อาจจะเพราะฉันอาศัยอยู่บนเกาะ เกาะที่มีแต่ธรรมชาติ เช้าทำงาน เย็นกินข้าว หัวค่ำก็นอน เทศกาลเราถึงจะฉลองกัน

ฉันเจอแต่คนจริงใจ พูดตรง ๆ ไม่ใส่หน้ากาก...ใช้ชีวิตง่าย ๆ ไม่ยึดติด ฉันเลยติดการใช้ชีวิตแบบนี้ ไม่แปลกที่ผู้ชายบางคนจะไม่ชอบผู้หญิงเรียบ ๆ แบบฉัน ซึ่งธัญก็คงคิดเช่นกัน...

ฉันมองทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตเป็นเรื่องง่าย ๆ ไปซะหมด จนหลายครั้งก็เป็นปัญหาในการใช้ชีวิตกับผู้อื่น

ฉันแค่เป็นคนเข้าใจอะไรง่าย...ฉันก็ไม่รู้ฉันผิดตรงไหนเหมือนกัน

ฉันให้กำลังใจตัวเองอยู่เสมอ...เพราะไม่เคยมีใครให้กำลังใจฉัน ฉันบอกตัวเองตลอด ทุกปัญหาในชีวิตเราจะสามารถผ่านมันไปได้ ไม่มีอะไรเก่งเกินคน

สำหรับความรักเมื่อเกิดขึ้นมันสวยงามเสมอ แม้ครั้งนี้อาจจะผิดที่ผิดเวลาไปสักหน่อย ฉันก็ได้แต่ทำใจยอมรับ...และก้าวเดินต่อไป ให้อภัย ฉันให้อภัยทุกคน

แต่ตอนนี้ปัญหาที่หนักกว่า ‘แฟนนอกใจ’ คือฉันกำลังจะได้แต่งงาน แต่งแบบงง ๆ

ฉันอยากจะกรีดร้องให้ลั่น! พี่พัดเล่นบ้าอะไรไม่รู้ เขายื่นข้อเสนอที่ฉันมึนงงเกินกว่าจะปฏิเสธได้ ถ้าฉันอยากช่วยพ่อ ช่วยเกาะ...ให้แต่งงานกับเขา!

ฉันอยากจะทำศูนย์อนุรักษ์ในฝัน ซึ่งการสร้างต้องใช้งบประมาณเยอะฉันหาทั้งชาติคงไม่มี แต่นี่เขาจะทำมันให้ฉัน! ใครไม่เอาก็บ้าแล้ว!!

‘ฉันต้องแต่งงานกับเขานะ จะดีเหรอ!’

‘เขารวยนะ! แกไม่อยากมีศูนย์อนุรักษ์ดี ๆ เหรอ!’

‘แก...จะดีเหรอ มันจะง่ายไปรึเปล่า’

‘โอ้ยย อย่าไปสนใจ เขาหล่อนะ’

ขณะที่ร่างนางมารกับร่างนางฟ้าในตัวฉันกำลังถกเถียงกัน พี่พัดก็พูดประโยคที่ทำให้ฉันสำลักข้าวออกจมูก!!

‘ผมชอบมาหยาครับ...อยากได้น้องไปเป็นแม่ของลูก’ ฉันสำลักข้าว เขารีบยกน้ำมาให้ดื่มและลูบหลังฉัน

‘ผมเป็นคนมาส่งน้องที่เกาะเมื่อตอนเย็น รับรู้ทุกเรื่อง ถ้าคุณลุงไม่รังเกียจผู้ชายแบบผม ก็ยกลูกสาวคนเล็กคุณลุงให้ผมเถอะครับ’ ฉันก้มหน้าไม่กล้าเงย บ้าจริง!

‘ผมเป็นคนตรง ๆ คุณลุงอย่าถือผมนะครับ’ ใช่ตรงมาก! มากจริง ๆ ถ้าเป็นคนอื่นพ่อคงเป่าหัวไปแล้วล่ะ ตอนที่ฉันพาธัญมาแนะนำกับพ่อ ๆ ก็ไม่ทำไรมาก ไล่ยิงธัญจนถึงหน้าหาดเอง! กว่าจะยอมรับก็ใช้เวลาเกือบ 2 ปี แต่กับเขา...ง่ายเกินนน!

‘เรื่องอื่น ๆ คุณลุงไม่ต้องกังวล ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนงานแต่งเราจะเริ่มครับ’ ฉันใจหายวาบนี่มันเรื่องจริงใช่ไหม

‘พรุ่งนี้...ผมจะให้คุณพ่อคุณแม่มาสู่ขอน้องนะครับ’

หลังจากทานข้าวอิ่มพี่พัดก็พูดคุยอะไรกับคุณพ่อในห้องทำงานนิดหน่อย หลังจากออกมาจากห้องนั้น..พ่อฉันดูผ่อนคลายขึ้นและกอดลากับพี่พัดก่อนทั้งคู่จะมองมาที่ฉัน

“หยาไปส่งพี่เขาสิลูก...” ฉันพยักหน้า

ฉันเดินออกมาส่งพี่พัดที่ท่าเรือหน้าเกาะ...เขาเดินขนาบข้างไม่ได้พูดอะไรจนถึงเรือก่อนเขาจะหันมาหา

“ที่พี่พูดทั้งหมดวันนี้...พี่จริงใจกับเรานะ ไม่ได้พูดเล่น” ฉันก้มหน้าไม่กล้ามองเขา ๆ เอื้อมมือมาเชยคางและเอามือมาจับหน้าผากฉัน และจับหน้าผากตัวเอง

“อาบน้ำอุ่น...หายากินดักไว้เลยนะรีบนอนด้วย พรุ่งนี้พี่จะมาหาแต่เช้าและจะพาไปเที่ยวในเมือง” ฉันเงยหน้ามองเขา ใจอยากจะเอ่ยถามบางอย่างแต่ไม่ดีกว่า

“มีอะไรรึเปล่า...มองหน้าพี่” ฉันส่ายหัวก่อนเขาจะก้าวขึ้นเรือและหันมาโบกมือลาฉัน

“เข้าบ้านไปได้แล้ว...และรับโทรศัพท์พี่ด้วยล่ะ พี่เมมเบอร์ไว้ให้แล้ว” ฉันงง เขาเอาไปเมมตอนไหน

“แก่นเป็นคนเอาโทรศัพท์มาให้พี่ ฮา ๆ ๆ” ฉันยิ้ม แก่นคือเด็กสาวคนสนิทของฉันที่วิ่งไปตามเราที่ศูนย์อนุรักษ์ แก่นสมชื่อจริง ๆ