ตอนที่15

“เอาไว้มาเล่นด้วยกันอีกนะน้องแคท”พวกเพื่อนของศิวาตะโกนตามหลังมา

แคทหันไปมองแล้วพยักหน้าให้

เมื่อแคทเดินมาใกล้จะถึงที่มายด์กับปรางนั่งอยู่เธอถึงได้เห็นว่าปรินกับเพื่อนของเขามายืนรออยู่แล้ว

“เป็นไง หายคิดถึงมั้ย”มายด์ถามพลางส่งน้ำให้

แคทมองเพื่อนแล้วพยักหน้า

“ก็ดีนะ ไม่ได้เล่นมานาน เอาสนิมออกหน่อย สวัสดีค่ะพี่ๆทำไมวันนี้มาเร็วละคะ”แคทตอบเพื่อนแล้วหันไปทักทายปรินกับเพื่อน

“พอดีงานเสร็จเร็วคับ ดีนะที่มาเร็วเลยได้มาทันเห็นแคทเล่นบาสด้วย เล่นเก่งนะผู้ชายอายเลยเนี่ย”ชยาเป็นคนพูด

“ใช่ เก่งมาก พี่นี่สู้ไม่ได้เลยนะ”เอกชมแคทด้วย

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ไม่ได้เล่นมานานแล้วพอดีพวกพี่ๆเขาชวนก็เลยไปเล่นให้หายคิดถึงแค่นั้นค่ะ”แคทพูด

“ไปวิ่งนานๆแบบนั้นเดี๋ยวก็เจ็บขาอีกหรอก”ปรินพูดแล้วมองแบบดุๆ

“หายดีแล้วค่ะ ไม่งั้นคงไม่ลงไปเล่นหรอก”แคทพูด

เธอคิดในใจว่าไปโกรธอะไรใครมาหรือไง ถึงได้ทำหน้าตาดุแบบนั้น

“ไปเอาคฑามาซ้อมกันดีกว่า”มายด์พูด

“พวกพี่จะนั่งคอยกันตรงนี้หรือจะไปคอยข้างนอกก็ได้นะคะ”ปรางหันมาบอกพี่ชายกับเพื่อน

“เดี๋ยวพวกพี่นั่งคอยตรงนี้แหละ จะได้ดูพวกเราด้วยไง”ชยาพูด

“งั้นไปกัน”แคทบอก

เธอเดินนำไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ ซึ่งมันจะต้องผ่านสนามวอลเล่ย์บอลที่ผู้หญิงกลุ่มที่ว่าแคทซ้อมอยู่ พอกลุ่มของแคทเดินผ่านไป หนึ่งในคนที่ซ้อมอยู่ก็ตบบอลมาที่กลุ่มของแคททันที

แคทเคยเป็นนักกีฬาอยู่แล้วประสาทจึงไวเธอเห็นบอลทางหางตาจึงหันมาและใช้มือจับบอลได้อย่างง่ายดาย มายด์กับปรางตกใจ

แคทกลิ้งบอลคืนให้แล้วหันไปจับมือเพื่อนให้เดินไปข้างหน้าต่อ

“เก่งจริงนะ จับบอลได้ด้วยสงสัยจะจับเก่ง”มีเสียงดังมาจากกลุ่มในสนาม

แคทไม่สนใจยังเดินต่อแต่ปรางหันไปทันที

“พูดงี้..หมายความว่าไง เมื่อกี้ตั้งใจใช่มั้ย”ปรางว่า ท่าทางจะโมโหมาก

มายด์จับมือปรางบีบเบาๆ

“ใจเย็นๆ”มายด์บอก

ปรางมองมายด์

“จะเย็นได้ไง ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จงใจหาเรื่องชัดๆ”ปรางไม่ยอม

แคทหันมามองมายด์กับปรางแล้วเดินมาเอามือโอบไหล่ปรางบีบเบาๆและเดินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จะหนีไปไหน”มีเสียงหนึ่งพูดพร้อมกับมีเสียงบอลลอยมา

คราวนี้แคทหันกลับมาแล้วยกมือขึ้นตบบอลสวนกลับไปทางเดิมทันที บอลเฉี่ยวหัวคนที่ตบมานิดเดียวเท่านั้น

“เก่งนักเหรอไง”คนในสนามพากันจะเดินออกมาที่พวกแคทยืนอยู่

“หยุด พอได้แล้ว”หนึ่งในนั้นพูดพวกนั้นจึงหันไปมอง

คนพูดน่าจะเป็นหัวหน้าทีม

“ทำไมล่ะหนิง” คนในกลุ่มถาม

คนชื่อหนิงเดินออกมาข้างหน้าแล้วมองหน้าแคท

“ลูกตบใช้ได้นี่…ไม่มาลองกันหน่อยเหรอ มาลองรับลูกเสิร์ฟกันคนละ10ลูก ถ้าเธอชนะพวกชั้นจะขอโทษและจะไม่ยุ่งกับพวกเธออีก แต่ถ้าชั้นชนะเธอต้องเลิกยุ่งกับศิวา” หนิงพูดกับแคท

พอแคทฟังจบก็รู้ว่าที่มาหาเรื่องเธอก็เพราะผู้ชายนี่เอง อยากจะบ้าไม่มีอะไรทำกันหรือไงนะ ทำไมไม่ถามว่าเราชอบพี่ศิวามั้ยแคทคิดในใจ

“ไม่ล่ะค่ะ”แคทพูดหน้าตาเฉย

เธอคิดว่ามันไร้สาระ

“กลัวแพ้หรือไง หรือไม่กล้าสู้ สงสัยจะอายทีเรื่องผู้ชายล่ะไม่อาย”หนิงพูด

มายด์มองหน้าแคททันที พูดอย่างนี้เท่ากับอยากหาเรื่องชัดๆมายด์คิด เพราะรู้นิสัยแคทดี

แคททำหน้าตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกใดๆ มายด์เดินเข้าไปจับมือแคทบีบเบาๆแคทมองหน้ามายด์แล้วพยักหน้าบอกให้พาปรางออกไป

“ไปเอาอ.มาเป็นพยาน”แคทหันไปบอกกับหนิง

ปริน ชยา เอก ศิวาและเพื่อนๆของศิวาได้ยินและเห็นเรื่องราวทั้งหมดพากันเดินมาที่สนามวอลเล่ย์บอลทันที

“หนิงจะทำบ้าอะไร”ศิวาพูดทันทีที่มาถึง

“ก็แค่ เล่นสนุกน่ะ”หนิงบอก

“สนุกบ้าอะไร หนิงกำลังเอาเปรียบ

แคทนะ”ศิวาพูด

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ศิวาจะได้จบๆกันไป”แคทพูด

หนิงมองหน้าแคทแบบดูถูก

“เจ้าตัวยังไม่แคร์เลย แล้วศิวาจะมาเดือดร้อนอะไร”หนิงพูด

“ อ.ราตรีมาแล้ว”มีเสียงคนตะโกนบอก

พออ.ราตรีเดินเข้ามาหนิงกับแคทก็เดินไปหาเพื่อที่จะบอกถึงเรี่องที่ให้มาเป็นพยานแต่ไม่ได้บอกถึงข้อตกลงอย่างอื่น

แคทเดินกลับมาหาเพื่อนที่ยืนรวมกลุ่มอยู่กับพวกปริน

“แคท..จะไหวเหรอได้ยินเขาพูดกันว่าลูกเสิร์ฟของเขาหาคนรับได้ยากนะ”ปรางพูดทันทีที่แคทเดินมาถึง

เธอเริ่มห่วงแคทขึ้นมาแล้ว

“ก็เพราะเรานั่นแหละ ที่หาเรื่องอ่ะ”ปรินพูด

เขาหันมาว่าปรางเพราะเขาเห็นทุกอย่าง

“ก็เขามาหาเรื่องก่อนนี่”ปรางเถียง

ปรินส่ายหัว

“แล้วทีนี้ เป็นไงล่ะ”ปรินพูด

ปรางเดินไปจับมือแคท

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”แคทบอกปรางพลางยิ้มให้

“ไหวแน่เหรอเรา”ปรินหันไปถาม

แคทไม่พูดได้แต่พยักหน้า

“ให้พี่ไปคุยกับหนิงให้นะ แล้วจะได้ยกเลิกการแข่ง”ศิวาพูด

แคทมองจ้องหน้าศิวาด้วยสายตาเรียบเฉย

“ไม่ต้องหรอกค่ะเรื่องมันจะได้จบๆไป แต่แคทว่าพี่ควรจะไปคุยกับพี่หนิงให้เข้าใจดีกว่าจะได้ไม่เกิดเรื่องอย่างนี้กับใครอีก”แคทพูด

แล้วเธอก็เดินเข้าไปในสนามเพราะอ.ราตรีเรียกแล้วศิวาก็เลยเดินกลับไปหาพวกเพื่อนๆของเขา

“มายด์ แคทจะไหวแน่เหรอ”ปรางยืนจับมือมายด์ไม่ยอมปล่อย

มายด์มองปรางแล้วยิ้ม

“ก็เคยบอกแล้วไงว่าแคทเคยเล่น ไม่ต้องห่วงหรอก”มายด์พูด

“แล้วแขนที่เคยหักล่ะ หายดีหรือยังมายด์”ปรินพูดแต่สายตายังคงมองไปที่แคท

มายด์เงยหน้ามองปรินแล้วทำหน้าเป็นกังวล

“อันนี้มายด์ก็ไม่รู้หรอกค่ะ เพราะตั้งแต่ที่แคทหายดีนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่แคทเล่นกีฬา”มายด์บอก

ปรินคิดว่าความเป็นห่วงที่มีอยู่แล้วก็ยิ่งห่วงมากขึ้นไปอีก