กีฬาของมหาลัยถูกเลื่อนออกไปอีก2อาทิตย์เพราะมีงานแข่งวอลเล่ย์บอลเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างมหาลัยมาคั่นเสียก่อน ตอนนี้ในโรงยิมจึงมีนักกีฬาวอลเล่บอลตัวแทนของมหาลัย ทั้งชายและหญิงมาซ้อมกันอย่างจริงจัง ศิวาก็เป็นตัวแทนของมหาลัย เขาหน้าตาดี เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่งแถมเป็นอดีตเดือนมหาลัยปีที่แล้วอีกด้วย
วันนี้แคท มายด์และปรางลงมาที่โรงยิมเร็วเพราะอ.ปล่อยก่อนเวลา สามสาวเปลี่ยนเป็นชุดกีฬาแล้วเดินเข้ามาในโรงยิมก็เห็นศิวาและเพื่อนๆกำลังเล่นบาสกันอยู่ แคทเดินไปด้านข้างสนามเพื่อที่จะเดินไปหยิบคฑามาซ้อม พอดีลูกบาสที่พวกของศิวาเล่นอยู่กลิ้งมาที่เท้าเธอพอดีแคทก้มลงหยิบบอลขึ้นมาแล้วมองไปในสนาม เห็นศิวายกมือเพื่อให้เธอช่วยโยนบอลให้เขาที แคทนึกสนุกเพราะเธอไม่ได้จับบอลมานานแล้ว จึงหันไปแล้วทำท่าชู๊ตบอลให้ลงห่วง แต่จากระยะที่เธอยืนมันเกินกว่าครึ่งสนามโอกาสที่บอลจะลงห่วงจึงแทบจะไม่มี แต่ปรากฎณ์ว่าแคทชู้ตบอลลงห่วง ไปอย่างสวยงามมาก ศิวาและเพื่อนๆมองอย่างงงๆ รวมทั้งปรางด้วย ส่วนมายด์แค่ยิ้มเพราะเธอเคยเห็นแคทเล่นบาสมาก่อนแค่นี้จิ๊บจ๊อย “เก่งอ่ะ เคยเล่นบาสมาก่อนเหรอแคท”ศิวาถามพร้อมกับเดินเข้ามาหาแคท “เคยเล่นค่ะ ไม่เก่งหรอกแค่พอเล่นได้แต่หยุดเล่นไปนานแล้ว”แคทพูด “มาลองเล่นหน่อยมั้ย จะได้ฟื้นฝีมือหน่อยเดี๋ยวจะลืม”ศิวาชวน “ไม่ดีกว่ามั้งคะ เดี๋ยวจะไปเกะกะพวกพี่ป่าวๆ”แคทพูด “น้องแคทมาเล่นด้วยกันเถอะ พวกพี่ไม่ว่าหรอกเล่นหลายคนสนุกดี”เพื่อนของศิวาพูด แคทหันไปมองหน้ามายด์กับปราง “ไปเลยแคท เราอยากเห็น”ปรางพูด มายด์ได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มให้แคท มายด์รู้ว่าแคทอยากกลับไปเล่นกีฬาอีกแต่ติดที่รับปากพ่อไว้แล้ว “ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”แคทบอก แล้วก็เดินเข้าไปในสนามบาส มายด์กับปรางนั่งอยู่ข้างสนามมองแคทที่ลงไปเล่นบาสกับพวกศิวา “โอ้โฮ! มายด์นี่แคทเล่นบาสเก่งขนาดนี้เลยเหรอ”ปรางพูด “แค่นี้ยังน้อยไป ตอนที่ยังไม่บาดเจ็บยิ่งกว่านี้อีก”มายด์พูด ครืด ครืดเสียงมือถือของปรางดังขึ้น “ฮัลโลค่ะ อยู่ที่โรงยิมค่ะ ทำไมวันนี้มาเร็วล่ะคะ อ้อ!ค่ะ งั้นพี่ปรินรีบมาที่โรงยิมเลย มาดูแคทเล่นบาสสิสุดยอดอ่ะ ค่ะๆ”แล้วปรางก็วางสายไป “พวกพี่ปรินเหรอปราง ทำไมมาเร็วล่ะ”มายด์ถาม “ใช่จ้าพอดีออกมาพบลูกค้าแล้วก็ออกมากันเลย”ปรางบอก เธอหันไปทางหน้าโรงยิมเพื่อคอยมองปรินกับเพื่อนๆ สักพักปรินกับเพื่อนก็เดินเข้ามา “พี่ปรินทางนี้ค่ะ”ปรางยืนขึ้นร้องเรียกแล้วยกมือโบก ปริน ชยาและเอกรีบเดินเข้าไปที่มายด์กับปรางนั่งอยู่ ปรินยืนมองแคทที่เล่นบาสอยู่ในสนามกับพวกผู้ชาย ยอมรับว่าแคทเล่นบาสได้เก่งแถมเก่งกว่าผู้ชายที่เล่นด้วยหลายคน แต่เขากลับหงุดหงิดไม่ชอบใจเลยที่แคทลงไปเล่นบาสกับผู้ชายพวกนั้น นี่เขากำลังหึงอยู่สินะ ตอนนี้ในโรงยิมเริ่มมีคนเดินเข้ามามากขึ้นเพราะส่วนใหญ่เลิกเรียนแล้ว ที่เข้ามากลุ่มแรกคือนักวอลเล่ย์บอลหญิงตัวแทนมหาลัยที่ต้องมาซ้อมที่สนามตรงข้ามกับสนามบาส ผู้หญิงพวกนั้นจับกลุ่มคุยกันและบางคนก็ชี้มือมาทางสนามบาส “หนิง คนนั้นไงที่เราได้ข่าวว่าศิวาตามจีบอยู่อ่ะ” “ลงไปเล่นกับผู้ชายคงจะอยากทำตัวให้เด่นล่ะมั้ง” “น่าหมั้นไส้ชะมัด สั่งสอนสักหน่อยดีมั้ยที่มันมาอ่อยศิวาของเธออ่ะหนิง” ปรางท าท่าว่าจะลุกขึ้นไปเถียงกับพวกนั้นแต่มายด์ดึงไว้แล้วส่ายหน้า ที่มายด์กับปรางได้ยินเพราะพวกนั้นยืนคุยกันใกล้กับที่พวกเธอนั่งกันอยู่ แคทเมื่อเห็นว่าคนในโรงยิมเริ่มมากขึ้นเธอจึงยกมือขึ้นให้ศิวาเห็น “พอแค่นี้ดีกว่าค่ะ เหนื่อยแล้ว ขอบคุณพี่ๆนะคะที่ให้มาเล่นด้วย”แคทพูดพลางก้มหัวลง ทุกคนหยุดเล่นแล้วพากันเดินเข้ามาหาแคท “น้องแคทเล่นบาสเก่งมากนะทำไมถึงไม่เล่นบาสล่ะคับ รับรองถ้าเล่นได้เป็นตัวแทนมหาลัยแน่ๆ” “ใช่ๆเล่นเก่งกว่าพวกพี่อีก” “ลูกชู๊ตของน้องแคทเจ๋งมากๆเอาไว้มาสอนพวกพี่บ้างนะคับ” “ใช่เลย หายากนะคนที่จะชู๊ตลูกจากกลางสนามแล้วลงห่วงอ่ะ”เพื่อนของศิวาชมแคทกันทุกคน “พอๆให้แคทไปพักเถอะ”ศิวาหันไปพูดกับเพื่อน “ขอบใจนะแคทที่ลงมาเล่นกับพวกพี่”ศิวาหันมาบอกแคท “ค่ะ ไม่เป็นไร”แคทพูด เธอหันหลังเดินมาหามายด์กับปรางที่อยู่ข้างสนามวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค
"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน
"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู
"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน
เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก