โรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย
“ พี่หมอจะชอบทานขนมมั้ยนะ “ วรรณิหลาที่ตอนนี้กำลังเดินถือกล่องบราวนี่ทีเธอหัดทำเอง เดินมาบ่นคนเดียวอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล ที่คุณหมอแฟนหนุ่มของเธอทำงานอยู่ แต่เมื่อหญิงสาวได้ก้าวขาเข้ามาภายในโรงพยาบาล เธอก็ได้ยินสาวๆ พยาบาลทั้งหลายพูดคุยเรื่องคุณหมอหนุ่มอย่างหนาหู
“ น้องหมอไนเนี่ย ยิ่งอายุเพิ่มขึ้นก็ยิ่งหล่อเนอะ พี่ละยังจำวันแรกที่น้องหมอไนมาเป็นคุณหมอที่นี้วันแรกได้อยู่เลย “
“ ใช่ หล่อรวยแสนดีครบเครื่อง รู้สึกอิจฉาคนที่จะมีวาสนาได้ใจเขาไปเลยอะ “ ณิหลาที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็แอบยิ้มเขิน ก่อนหน้าใสจะซีดลงเมื่อได้ยินพวกพยาบาลคุยอะไรกันขึ้นมาอีก
“ ใช่ ถ้าไม่มีหมอไน โรงพยาบาลเราก็คงไม่คึกคักไปด้วยสาวๆ หรอก แต่ละวันมีสาวน้อยสาวใหญ่ ซื้อผลไม้ขนมมาฝากทุกวัน แถมยังเป็นขวัญใจมหาชนของแม่ๆ วัยชราที่มาตรวจอีก “
“ หนูละชอบๆ อะ ทำยังไงหนูถึงจะได้ใจหมอไนมาครองคะ คู่แข่งเยอะเกิน “
“ โอ้ยตาย จ้างให้คุณหญิงณัฐลีก็ไม่เอาแกเป็นสะใภ้หรอก “
“ ว่าไม่ได้น่ะ ถึงจะไม่ได้เป็นสะใภ้ ขอได้นอนเคียงหมอนกับคุณหมอไนสักครั้งก็ยังดี “
“ ว๊ายกระแดะ “ เหล่าพยาบาลคุยกันอย่างชอบใจถึงเรื่องนี้ ทำเอาวรรณิหลาหน้าหงอย ที่ได้รู้ว่าใครๆ ก็อยากร่วมเคียงหมอนกับแฟนหมอของตัวเอง
“ อ้าวณิหลา มาหาไอ้หมอเหรอ “ สาวๆ พยาบาลที่ยืนจับกลุ่มคุยกันเมื่อกี้ต่างหันมาจ้องเจ้าของเสียงเป็นตาเดียว เสียงนั่นก็คือเสียงของคุณหมอสากรณ์ที่เดินเข้ามาทักทายณิหลา
“ ใครอะ แฟนหมอสากรณ์เหรอ สวยนะนั่น “
“ ใช่ค่ะ ณิหลามาหาพี่หมอไน บอกณิหลาได้มั้ยว่าพี่หมออยู่ไหน “ สากรณ์ที่ได้ยินแบบนั้นเขาก็เผยยิ้มมุมปาก เนื่องจากตอนนี้เวลานี้เขารู้ดีว่าหมอไนยะกำลังทำอะไรอยู่กับใคร
“ เดี๋ยวพี่พาไปครับ “ เขาจึงเดินนำณิหลาพาไปหาไนยะ
“ จากที่ผมตรวจดู คุณก็ยังแข็งแรงดีไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรงแบบที่คุณพูดนะครับ “ คุณหมอหนุ่มแจ้งผลตรวจสุขภาพให้แก่พริตตี้สาวที่ชอบแวะเวียนมาตรวจสุขภาพกับเขาอยู่เกือบทุกสัปดาห์ พริตตี้สาวสวยคนนั้นก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมมาลูบไล้คุณหมอหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน
“ จริงเหรอคะหมอ “ เธอกระซิบพูดกับเขาอย่างยั่วยวน
“ จริงครับ แล้วคุณก็ไม่จำเป็นต้องมาตรวจสุขภาพทุกอาทิตย์ก็ได้มันถี่เกินไป “ เขาบอกกล่าวเธออย่างเงียบนิ่ง แล้วรีบใช้มือดึงมือเธอออกจากใบหน้าของตัวเอง
“ ก็คิดถึงนี่ค่ะ คนเคยนั่งดื่มกินด้วยกัน เคยจับเคยสัมผัส “ หญิงสาวพูดแล้วก้มลงไปกอดคอคุณหมอหนุ่มที่กำลังทำหน้าเอือมระอา
“ พี่หมอ!! “
“ ณิหลา “ ไนยะตกใจตาเหลือกเมื่อเหลือบเห็นวรรณิหลาที่เปิดประตูเข้ามาเจอเข้าในตอนที่พริตตี้สาวใกล้ชิดเขาพอดี คุณหมอจึงรีบดันพริตตี้สาวออกแล้วเดินออกมาจะตามหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีเขาไป
“ จะไปไหนครับหมอไน พอดีคุณหมอใหญ่เขาให้ผมมาตามคุณไปช่วยผ่าตัดครับ “ แต่ไนยะที่เดินออกมาก็เจอเข้ากับสากรณ์ที่ยืนยิ้มอยู่ เขาจ้องคนตรงหน้าด้วยท่าทีโกรธเคืองสลับกับณิหลาที่เดินหายไปแล้ว
“ ไปได้แล้วครับคุณหมอไน หมอใหญ่เขารออยู่นะครับ “ คุณหมอไนยะถอนหายใจแรง เขาจำเป็นจะต้องเลือกหน้าที่ก่อนเพราะคนเจ็บคงขาดคุณหมอไม่ได้ มือของเขาล้วงเอามือถือขึ้นมาส่งข้อความหาแฟนสาว
[ณิหลามันไม่ได้เป็นแบบที่น้องเห็นนะ]
[เดี๋ยวผ่าตัดคนไข้เสร็จพี่จะรีบไปหานะครับ]
[ที่รัก พี่รักน้องนะ]
หญิงสาวอ่านทุกข้อความที่เขาส่งมาพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตา
“ หยอดเก่งจังเลยนะคะคุณหมอ ไม่แปลกเลยที่มีแต่สาวๆ เข้าหา “ ณิหลานั่งบ่นให้เขาอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านรอเพื่อนสาวที่ไม่รู้ว่าออกไปไหน
“ อ้าว ทำไมหน้าบึ้งจังเพื่อนฉัน “ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงทักดังมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินเข้ามานั่งข้างเธอ
“ ฉันเพิ่งเดินไปดูรูปที่เราฝากไว้ร้านป้านิ่มมา พายุตอนนั้นทำรูปเราพังไปเกือบครึ่งเลยแก “ พลอยพูดพร้อมกับจับรูปที่เก็บกลับมาให้เพื่อนดู
“ แบบนี้ตอนเย็นเราก็ไม่มีรูปไปวางแผงขายน่ะสิ แล้วเมื่อไหร่เราจะมีเงินมากพอ เปิดร้านกันจริงจังสักที “ ณิหลาบ่นออกมาแล้วถือรูปเดินเข้ามาในบ้าน ร่างของเธอนั่งทรุดลงที่โซฟา เพื่อนสาวที่สังเกตสีหน้าเธอไม่สู่ดีก็เกิดความสงสัย
“ แกเป็นอะไรไหมเนี้ย ไหนบอกว่าไปหาพี่หมอของแกไง แล้วทำไมกลับมาไวจัง “
“ เฮ้อ “ ณิหลาถอนหายใจแรงจ้องตาเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างเธอ “ ก็พี่หมอมีสาวโคตรเยอะ ทั้งนางพยาบาลทั้งคนไข้ ฉันละท้อ “ พลอยฟังที่เพื่อนตัดพ้อก็เกิดขบขันขึ้น
“ ก็เขาหล่อ มันไม่แปลกหรอกที่จะมีคนชอบเยอะ ว่าแต่แกนั้นแหละจะยอมแพ้หรือเปล่า “ วรรณิหลาได้ฟังแบบนั้นก็กระตุกยิ้ม
“ ยอมแพ้เหรอ! ไม่มีทาง ฉันเป็นแฟนกับพี่หมอแล้วน่ะ คนพวกนั้นต่างหากละที่ต้องยอมแพ้ “ เธอพูดพร้อมกัดฟันด้วยความโมโหคิดอยากจัดการผู้หญิงพวกนั้นที่มาวุ่นวายกับแฟนหนุ่มของเธอนัก
“ ทรงแกดูโกรธนะเนี่ย “
“ แหงสิ! วันนี้ไม่ต้องรีบไปตั้งแผงนะ ฉันไม่มีอารมณ์ “
“ อ้าว ถ้าไม่ไปแล้วจะทำอะไรล่ะ? “
สองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ