“ ชน ชนแก้ว! กินกันให้เต็มที่วันนี้ป๋าสนุ๊กเลี้ยงเอง “
“ เฮ้ “ โต๊ะยาวหน้าบ้านของพลอยไพรินณเวลานี้ได้กลายเป็นโต๊ะนั่งดื่มของลุงสนุ๊ก ณิหลา และลูกน้องของลุงอีกสองคน แต่ละคนต่างนั่งดื่มเล่นกันอย่างสนุกสนาน
“ ไอ้สีไอ้สา ชนแก้ว “ สนุ๊กบอกแล้วถือแก้วแอลกอฮอล์ในมือชนกับลูกน้องทั้งสองของเขา จากนั้นก็ไม่ลืมหันมาหาณิหลาที่นั่งร่วมอยู่ด้วย
“ เอ้า ชนแก้วณิหลา เฮ้ย ไอ้สีไอ้สาชนแก้วกับหลานกูด้วยสิ อีพลอยกับแกล้มได้ยังวะ!! “
“ เอ้อ เร่งอยู่ได้พวกขี้เมานี่! “ สนุ๊กร้องเรียกลูกสาวเสียงดัง จนพลอยที่หัวเสียก็ตะโกนเสียงดุกลับมา
“ เอ้า อีนี่มันเป็นแม่หรือเป็นลูกกูกันแน่วะ “ สนุ๊กที่เมามากแล้วบ่นให้ลูกสาว
“ แล้วน้องณิหลาเป็นอะไรหรือเปล่า ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นยอมมานั่งดื่มกับพวกพี่ แต่ทำไมวันนี้ถึงชวนได้ “ สีถามณิหลาที่นั่งอยู่ข้างลุงสนุ๊กอย่างสนิทสนม ก่อนที่สาคู่หูของสีจะเป็นคนแทรกตอบ
“ ท่าทางแบบนี้สงสัยโดนหนุ่มหักอกมาแน่เลย “
“ โอ้ย ไอ้หนุ่มที่ไหนวะ บอกพี่มาเดี๋ยวพี่จะไปจัดการให้ “ ระหว่างที่ทั้งสี่คนกำลังนั่งคุยสนุกกันอยู่ รถเบนซ์สีขาวคันคุ้นตาก็วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ณิหลาหันไปจ้องเจ้าของรถที่เดินลงมา พอสบตากันเธอก็รีบหลบหน้าเขา ไนยะจึงรีบเดินเข้ามาทักทายสนุ๊ก
“ สวัสดีครับลุงสนุ๊ก “
“ เอ้อ มาหาณิหลามันเหรอ พอดีเลยนั่ง ๆ “ สนุ๊กรีบลุกไปกอดคอคุณหมอหนุ่มให้มานั่งร่วมโต๊ะ ณิหลาเห็นแบบนั้นเธอจึงลุกและเดินหนี
“ อ้าว แล้วนี่จะลุกไปไหนล่ะ “ สนุ๊กบ่นถามคนที่ลุกออกไป แล้วจึงหันมาพูดกับคุณหมอ “ มันงอนมึงเหรอ “ ไนยะที่ได้ยินคำถามเขาก็รีบพยักหน้า
“ ครับ พอดีมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย “
“ เอ้อ ถ้างั้นก็รีบตามเข้าไปง้อเลยไป “ ลุงดันหลังของคุณหมอหนุ่มให้เดินตามณิหลาเข้าบ้านไป
“ ณิหลา ที่น้องเห็นเมื่อตอนสายๆ มันไม่ใช่แบบที่น้องคิดนะ “ ไนยะนั่งลงข้างน้องที่โซฟาในบ้าน คนน้องก็ขยับตัวหนีเขา ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบโอบไหล่เธอเอาไว้ไม่ให้เธอดื้อลุกหนีไป
“ พี่หมอ ปล่อยณิหลาน่ะ “ หน้ามนที่กำลังแดงก่ำรีบหันมาโวยวายเขา มือเล็กก็ยกขึ้นมาหยิกที่แขนใหญ่
“ เอาเลย ถ้าคิดว่าทำแล้วมีความสุข แต่พี่จะไม่ยอมปล่อยหรอกนะ ถ้าน้องยังไม่ยอมฟังที่พี่จะพูด “ เขายังคงนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เธอทำแถมยังพูดกับหญิงสาวด้วยท่าทีใจเย็น
“ จะพูดอะไรล่ะคะ อธิบายหรือจะแก้ตัว “
“ ผู้หญิงคนนั้นเขาเข้ามากอดพี่เอง พี่ก็พยายามดันเธอออกอยู่ แต่ณิหลาเข้ามาเห็นตอนเธอกอดพอดี พี่ไม่ได้คิดจะให้ผู้หญิงคนนั้นกอดพี่ไปทั้งวันสักหน่อย ในเมื่อพี่มีน้องทั้งคน “ คุณหมอพูดแล้วโน้มตัวลงมาใกล้แฟนสาว ณิหลาก็ใช้มือดันเขาออก
“ แล้วทำไมถึงมาหาเอาป่านนี้ล่ะ “
“ ก็พี่เพิ่งเสร็จงานไง ความจริงพี่ก็อยากรีบอธิบายให้น้องเข้าใจตั้งแต่วินาทีที่น้องเห็นเลย แต่ณิหลาจะให้พี่ทิ้งคนเจ็บที่นอนรออยู่ได้ยังไง ว่ามั้ย “ เสียงทุ้มพยายามอธิบายให้เธอฟังอย่างนุ่มนวล ณิหลาที่ตอนนี้ก็เมาพอประมาณแล้ว เอาหน้าซบลงตรงอกของเขาพร้อมพูดอย่างงอแง
“ แต่ถึงพี่หมอจะไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นเขาสนใจพี่ แถมยังพวกพยาบาลที่ดูจะชอบพี่มากอีก ณิหลากลัว กลัวว่าวันหนึ่งหนูจะสู้คนพวกนั้นไม่ได้ “ เธอพร่ำเพ้อออกมาด้วยความน้อยใจ มือเล็กโอบกอดคนตัวใหญ่แล้วร้องไห้งอแงอย่างกับเด็ก
“ ณิหลา ถ้าพี่ไม่เล่นด้วยใครเขาจะทำอะไรให้พี่ได้ “ ไนยะก้มลงมามองคนในอ้อมแขนแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ แต่พี่หมอเป็นผู้ชาย! “ ณิหลายังคงดื้อเธอดีดตัวลุกนั่งเถียงเขาต่อ “ ถ้าผู้หญิงพวกนั้นยั่วพี่จนพี่ทนไม่ไหวล่ะ ณิหลาก็ต้องเสียพี่ไปงั้นเหรอ “ ปากบางเบ้ออกมา ทำเอาคนที่มองอยู่รู้สึกขันเอ็นดู
“ ยิ้มอะไรคะ ณิหลาจริงจังอยู่น่ะ ถึงเราจะเพิ่งพบกันแต่ณิหลาก็จริงจัง ไม่ได้คิดจะคบเล่น ๆ “
“ โอ้ๆ พี่ก็ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยนิ น้องก็รู้อยู่ ถ้าเกิดพี่เป็นคนแบบนั้นน้องคงเสร็จพี่ไปตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้ว “ เขาพูดพร้อมกับมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน แต่คนเมาก็ไม่เล่นด้วย
“ พี่หมอ! “
“ โอ้ย! “ เธอกำปั้นยัดใส่หน้าท้องของชายหนุ่มไปเต็มแรง
“ พี่ต้องสัญญานะ “ คนที่กำลังจุกเพราะแรงต่อยรีบเงยหน้ามายิ้มตอบแฟนสาว
“ จ้ะ สัญญาว่าพี่จะไม่เล่นไม่หวั่นไหวกับผู้หญิงคนอื่น แต่..“ เขาเว้นวรรคคำพูดอย่างเจ้าเล่ห์
“ แต่อะไรอีกคะ “
“ ถ้าพี่อยากขึ้นมา น้องจะให้พี่ได้ใช่มั้ย “
เพียะ!!!
“ พี่หมอ! “
“ โอ้ย! “ คุณหมอร้องเสียงหลงอีกครั้งเมื่อโดนเธอตบที่แขนเขาเต็มแรง
“ ทะลึ่ง “ คนเมาหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมเสียแล้ว เมื่อแขนใหญ่โอบเข้ามากอดเธอเอาไว้
“ คนมีแฟนก็ต้องทะลึ่งกับแฟนสิครับ ไม่ให้ทะลึ่งกับแฟนจะให้ไปทะลึ่งกับใคร “
“ อะแฮ่ม ทำไรกันเสียงดังไปถึงข้างนอกเลยนะ “ สนุ๊กเดินเข้ามายืนพิงประตู พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่ทั้งสองคน ณิหลาที่เหลียวไปเห็นเขาก็รีบดันคุณหมอให้ออกห่างเธอ
“ ลุง มาแอบดูเหรอ “
“ บ้า! กูไม่ใช่โรคจิตนะอีณิหลา ดีกันแล้วใช่มั้ย มาๆ กูจะพาหลานเขยของกูไปชนแก้ว “ พูดจบสนุ๊กก็เดินมาดึงเอาคุณหมอหนุ่มออกไป ทิ้งให้หญิงสาวนั่งมอง
“ อ้าวลุง ของฉัน “
“ โอ้ย กูไม่แย่งแฟนมึงหรอกน่าหลานรัก “ วรรณิหลาส่ายหน้าแล้วรีบตามทั้งสองคนออกไป
สองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ