FAZER LOGINCompartilhar
บทที่ 9 ขยันแกล้ง
Última atualização:
2025-12-12 02:34:49บทที่ 9 ขยันแกล้ง
พาร์ทลูคัส ผมรู้อยู่แล้วว่าเด็กอ้วนจะต้องหาทางหลบหน้าผมหลังเลิกงาน ผมเลยมาแอบดักรอไว้ที่ลานจอดรถ การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเจ้าตัวอยู่ในสายตาผมทั้งหมด ผมจึงตั้งใจแกล้งเข้าไปจับคอเสื้อด้านหลัง เพื่อทำให้เด็กคนนี้ตกใจเล่น ที่ไหนได้... เจ้าตัวกริ๊ดเสียงดังจนหูผมเกือบดับ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะถึงจะเสียงดังแค่ไหน ผมก็ยังคงชอบที่จะแกล้งอยู่ดีผมรู้ดีว่าเด็กตรงหน้าไม่ค่อยพอใจเรื่องที่ผมปิดบังสถานะตัวเอง ถ้าผมบอกความจริงทั้งหมดว่าผมต้องพัวพันกับธุรกิจแบบไหน คนตรงหน้าก็จะกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้ผมอีก และนั่นคือสิ่งที่ผมทำใจยอมรับไม่ได้เด็ดขาด ผมพยายามหักห้ามใจไม่ให้ตามไปวุ่นวายกับน้อง แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อความต้องการของตัวเอง ผมเลยแกล้งขอนั่งมอเตอร์ไซค์ไปด้วย ทั้งที่รู้ว่าเจ้าของรถไม่อยากให้ไป แต่มีหรือที่คนอย่างผมจะฟังเสียงคัดค้าน ตลอดทางผมจงใจจับเอว... จะเรียกว่าเอวไหมนั้นก็ไม่รู้ หึหึ แต่พุงเด็กนี่นุ่มนิ่มไปหมด สัมผัสที่ได้ช่างน่าหลงใหลจนอยากจะจับกดคาเตียง ฟังแล้วเหมือนผมเป็นคนเลว... มันก็เลวจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งธุรกิจสีเทา ธุรกิจมืด ไหนจะต้องจัดการคนที่มาขัดผลประโยชน์จนถึงขั้นต้องฆ่าคน แต่ผมกลับอยากได้เด็กคนนี้มาอยู่ข้างกายที่สุด พอมาถึงคอนโด ผมเลยแกล้งขอขึ้นห้องไปส่ง เจ้าตัวอายจนหน้าแดง ผมมองตาผมก็รู้ และผมชอบ เวลานายเด็กอ้วนแสดงอาการเขินอาย มันน่ารักจนอยากจะกลืนกิน ผมเลยแกล้งถามว่าอยู่กับใคร แต่ก็โดนเจ้าตัวกวนกลับ ผมรู้ว่าน้องอยู่คนเดียวเพราะอะไรนะเหรอ? ผมให้คนคอยสืบเรื่องราวของน้องอยู่ตลอดเวลา ถ้ามีใครหน้าไหนกล้ามาวุ่นวาย ผมจะฆ่ามันทิ้งอย่างไม่ลังเลแน่นอน ผมรักของผมมาตั้งนานแล้ว... ใครจะปล่อยให้หมาตัวอื่นมาคาบไปได้ง่าย ๆ กัน! •••• เช้าวันใหม่อันสดใสที่ควรจะเริ่มต้นอย่างมีชีวิตชีวาของ ธารน้ำ กลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะอะไรน่ะหรือ?เพราะมีผู้ชายร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทสีดำสนิท เสื้อเชิ้ตด้านในเผยให้เห็นรอยสักสีเข้มที่คอ และส่วนที่โผล่ออกมาพ้นแขนเสื้อยืนทำหน้านิ่งสง่าอยู่ใกล้กับ น้องฟักทอง มอเตอร์ไซค์คู่ใจของเขา จะมาทำอะไรแต่เช้าวะเนี่ย! ‘โอ๊ยน้อ... ชีวิต! อยากจะกระโดดให้รถชนให้ตาย ไม่ได้ดิ! ตายไม่ได้! ยังไม่มีแฟนเลย! เห้อ... เราไปทำเวรทำกรรมอะไรกับตาลุงนี่ไว้หรือเปล่าเนี่ย!’ “มาทำอะไรครับ” “มารับ” “ไปเองได้! ถอย!” “ไปกับพี่” ลูคัสไม่ขยับ “บอกว่าไปเองได้ไง!” “ไปขึ้นรถ!” “ก็เราบอกจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอง!” “ไปขึ้นรถกับพี่” ลูคัสใช้เสียงทุ้มต่ำและหนักแน่นราวกับเป็นคำขาด “เผด็จการ” ธารน้ำตอบกลับไปด้วยใบหน้าบึ้งตึงอย่างไม่พอใจที่ถูกบังคับ แต่ลูคัสคลี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างยียวน “จะยอมเดินไปเองดี ๆ หรือจะให้พี่อุ้ม... เอ๊ะ! น่าจะอุ้มไม่ไหว คงต้องลากไป” ปั่ก! ธารน้ำหมั่นไส้คนตรงหน้าอย่างถึงที่สุด จึงยกกำปั้นทุบเข้าที่หน้าอกแกร่งไปทีหนึ่งอย่างไม่ยั้งมือ ก่อนจะจำยอมเดินไปขึ้นรถของอีกฝ่ายที่จอดเด่นสง่าอยู่ รถเก๋ง BMW สีเทา คันเดิมที่เขาชนท้ายไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ซึ่งตอนนี้กลับมาสวยปิ๊งเหมือนไม่เคยมีรอยเลยแม้แต่นิดเดียว ลูคัส มองตามหลัง 'ลูกหมู' ที่โมโหเดินกระฟัดกระเฟียดไปขึ้นรถ ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจที่ได้แกล้งยั่วโมโหเจ้าตัวเล็กในยามเช้า ‘น่ารักจริงๆ เวลาที่หมูอ้วนโกรธ’ •••• พอมาถึงที่ทำงาน ธารน้ำก็ไม่รอช้า จัดการปิดประตูรถ BMW ของลูคัสเสียง ปัง! อย่างจงใจ ก่อนจะเดินหน้าบึ้งตึงมุ่งหน้าไปยังตัวอาคารทันที ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าผู้บริหารคนใหม่จะมารับเขาทำไมให้วุ่นวายขนาดนี้ ระหว่างที่เดินขึ้นลิฟต์ไปก็ยังคงคิดวกวนกับเรื่องไร้สาระยามเช้า ทันทีที่เดินมาถึงแผนก เสียงทักทายของ พี่ชมพู่ ก็ดังขึ้นด้วยความสงสัย “อ้าว เจ้าเด็ก! เป็นอะไร ทำไมหน้าบูดเป็นตูดเลยล่ะ” “ไม่เป็นไรครับ... พอดีหมามันตาม” ธารน้ำตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “หมาที่ไหน? ไม่ไล่ไปล่ะ” “ไล่แล้วครับ! แต่มันดื้อ!” “ไป ๆ เลิกบ่นแล้วมาทำงานได้แล้ว” “ครับ” คุยกับพี่ชมพู่เสร็จ ธารน้ำก็มานั่งทำงานเคลียร์ยอดบัญชีที่ค้างไว้ ‘โอ้ย! ทำไมมันยากอย่างนี้!’ เขาทำไปบ่นไป สีหน้าเคร่งเครียดไปหมดเพราะตัวเลขที่ซับซ้อน แต่แล้ว เสียงพี่ชมพู่ก็ดังขึ้นอีกรอบ ทำลายสมาธิในการคำนวณของเขาจนหมดสิ้น “เจ้าเด็ก! มีสายจากพี่เพ็ญ ให้เราไปที่ห้องท่านประธานด่วนเลยนะ” “ไปทำอะไรครับ” ธารน้ำถามอย่างแปลกใจ เพราะไม่เคยถูกเรียกเข้าห้องท่านประธานมาก่อน “ไม่รู้เหมือนกัน! เราไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจหรือเปล่าเนี่ย” พี่ชมพู่เอ่ยอย่างกังวล “ไม่ครับ! ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” “ไป ๆ รีบไปเถอะ เดี๋ยวโดนเอ็ดเอา” “ครับ” ‘จะมาแกล้งอะไรอีกเนี่ย! เมื่อเช้าก็รอบนึงแล้ว นี่ยังจะเรียกไปพบถึงห้องอีกเหรอ! คอยดูนะ ถ้าแกล้งอีกรอบจะไม่คุยด้วยอีกเลยจริงๆ ด้วย!’ ธารน้ำรวบรวมความไม่พอใจทั้งหมด แล้วเดินออกจากแผนกเพื่อไปยังห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุดทันที ก๊อกๆ… ธารน้ำเคาะประตูห้องประธานอย่างสุภาพ เลขาหน้าห้องบอกให้เขาเข้าไปได้เลย เพราะ "คุณท่าน" รออยู่ด้านใน ‘หึ! คุณท่าน! ตาลุงเผด็จการนี่แหละ!’ เขาบ่นในใจ ก่อนจะเคาะประตูอีกครั้งพอเป็นพิธีว่าเป็นคนมีมารยาท สักพักเสียงทุ้มต่ำก็ดังออกมา “เข้ามา” ครืด!! ธารน้ำเปิดประตูเข้าไปช้าๆ แล้วกล่าวทักทายอย่างเป็นทางการ “สวัสดีครับ คุณลูคัส เรียกผมมาพบมีอะไรครับ” ลูคัสเงยหน้าขึ้นจากเอกสารเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวสั้นๆ ว่า “นั่ง” “ครับ?” ธารน้ำเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เรียกให้นั่งแล้วตัวเองก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ไม่พูดอะไรเลย สรุปเรียกเขามาทำไมกันแน่ จะมาไม้ไหนอีก เขานั่งรอไปเกือบห้านาที อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีจะปริปากพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ก้มหน้าเซ็นเอกสารไม่หยุด ‘เห้อ! จะเรียกมาทำไมวะเนี่ย! ตาลุงนี่!’ “ท่านประธานเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ” ธารน้ำตัดสินใจถามย้ำอีกครั้ง “พี่!” ลูคัสเงยหน้าขึ้นมาแก้คำทันที “หึ!” ธารน้ำกอดอกด้วยความโมโหที่เริ่มปะทุขึ้น คนอุตส่าห์ให้เกียรติเรียกตามตำแหน่งเจ้านาย แต่กลับชอบให้เรียกพี่อยู่ได้ ‘เป็นอะไรมากไหมเนี่ย!’ “คุณเป็นอะไรมากไหม ชอบให้ผมเรียกพี่เนี่ย” “เป็น” “เป็นอะไรครับ” “เป็นเจ้านาย” “งั้นเรียกท่านประธานก็จบนะครับ” ธารน้ำย้อนกลับอย่างทันควัน “พี่ลูคัส” ลูคัสยังคงยืนกราน “ไม่!” ธารน้ำปฏิเสธเสียงแข็ง ลูคัสกลับเงียบ ไม่ตอบโต้ จะเล่นสงครามประสาทใช่ไหม ได้! หึ! คนอย่างไอ้ธารน้ำก็ไม่ใช่คนที่ยอมใครง่ายๆ เหมือนกัน! ‘โอ้ย จะบ้าตาย!’ ธารน้ำพยายามระงับอารมณ์อยู่พักใหญ่ ก่อนจะยอมอ่อนข้อลงอีกครั้งด้วยความเบื่อหน่าย “พี่ลูคัส เรียกเรามามีอะไรครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงติดงอนๆ “ไม่มี” “อ้าว! ไม่มีแล้วจะให้มานั่งทำไมเนี่ย! ผมมีงานมีการต้องทำนะ!” “ให้คนอื่นทำแทนแล้ว” ลูคัสตอบหน้าตาเฉย “ได้ไง! ทำแบบนั้นคนอื่นจะมองเรายังไง” ธารน้ำเริ่มกังวลเรื่องภาพลักษณ์ “ทำไมต้องสนใจ” “เห้อ! มันไม่ได้ไงครับแบบนั้น!” “ได้สิ... พี่สั่ง” ลูคัสตอกกลับอย่างเผด็จการ “พี่จะบ้าเหรอ!” “ใช่” “พี่เป็นอะไรเนี่ย” “ป่าว” “งั้นเราไปนะ” ธารน้ำทำท่าจะลุก “ไม่ได้!” ลูคัสรีบทักเสียงเข้มทันที “พี่อย่าเอาแต่ใจ” “หึ” ลูคัสหัวเราะในลำคอ “หัวเราะอะไร” “มานั่งใกล้ๆ สิ... จะสอนงาน” “งานอะไร?” ธารน้ำถามอย่างระแวง “งานเลขาน่ะ” “แต่เราไม่ได้เรียนสายนี้มา” “พี่จะสอนเราอยู่นี่ไง” “ไม่เอา! ผมอยากทำบัญชี!” “มา” ลูคัสออกคำสั่ง “ไม่!” “จะมาดีๆ หรือจะให้พี่ไปอุ้ม” เพราะถูกบีบบังคับด้วยคำขู่ ธารน้ำจึงระบายอารมณ์ด้วยการเดินอย่างกระฟัดกระเฟียด เขาคว้าเก้าอี้มาลากเสียงดังครืด แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างคนตัวสูงด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งยิ่งกว่ามะนาวไม่มีน้ำเสียอีก ให้ตายสิ! นี่มันเผด็จการชัด ๆ! เขานึกในใจอย่างเดือดดาล (เรียกมาเพื่ออะไรค่ะคุณพี่!!!)
Último capítulo
รักนี้อยู่ในออฟฟิศ บทที่ 9 ขยันแกล้ง
บทที่ 9 ขยันแกล้ง พาร์ทลูคัส ผมรู้อยู่แล้วว่าเด็กอ้วนจะต้องหาทางหลบหน้าผมหลังเลิกงาน ผมเลยมาแอบดักรอไว้ที่ลานจอดรถ การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเจ้าตัวอยู่ในสายตาผมทั้งหมด ผมจึงตั้งใจแกล้งเข้าไปจับคอเสื้อด้านหลัง เพื่อทำให้เด็กคนนี้ตกใจเล่นที่ไหนได้... เจ้าตัวกริ๊ดเสียงดังจนหูผมเกือบดับ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะถึงจะเสียงดังแค่ไหน ผมก็ยังคงชอบที่จะแกล้งอยู่ดีผมรู้ดีว่าเด็กตรงหน้าไม่ค่อยพอใจเรื่องที่ผมปิดบังสถานะตัวเอง ถ้าผมบอกความจริงทั้งหมดว่าผมต้องพัวพันกับธุรกิจแบบไหน คนตรงหน้าก็จะกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้ผมอีก และนั่นคือสิ่งที่ผมทำใจยอมรับไม่ได้เด็ดขาด ผมพยายามหักห้ามใจไม่ให้ตามไปวุ่นวายกับน้อง แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อความต้องการของตัวเองผมเลยแกล้งขอนั่งมอเตอร์ไซค์ไปด้วย ทั้งที่รู้ว่าเจ้าของรถไม่อยากให้ไป แต่มีหรือที่คนอย่างผมจะฟังเสียงคัดค้าน ตลอดทางผมจงใจจับเอว... จะเรียกว่าเอวไหมนั้นก็ไม่รู้ หึหึ แต่พุงเด็กนี่นุ่มนิ่มไปหมด สัมผัสที่ได้ช่างน่าหลงใหลจนอยากจะจับกดคาเตียงฟังแล้วเหมือนผมเป็นคนเลว... มันก็เลวจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งธุรกิจสีเทา ธุรกิจมืด ไหนจะต้องจัดการคนที่มาขัดผลประโยชน์จนถึง
รักนี้อยู่ในออฟฟิศ บทที่ 8 ยิ่งหลบ ยิ่งเจอ
บทที่ 8 ยิ่งหลบ ยิ่งเจอ หลังเลิกงานเย็น ธารน้ำรีบเก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่ลานจอดรถ เขารีบคล่อมน้องฟักทองมอเตอร์ไซค์คู่ใจทันที เขากลัวว่าถ้าชักช้าแม้แต่วินาทีเดียว จะต้องเผชิญหน้ากับ ลูคัส ผู้บริหารปากแข็งที่หลอกลวงเขาอีกครั้ง ระหว่างที่กำลังจะสตาร์ทรถอยู่นั้นเอง จู่ๆ ก็มีมือหนาใหญ่เอื้อมมาจับคอเสื้อด้านหลังของเขาไว้แน่นกริ๊ดดดด!ธารน้ำร้องเสียงหลงด้วยความตกใจจนตัวโยน นึกว่าโดนผีอำหรือโดนใครมาทำร้ายยามวิกาล“อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ! เดี๋ยวลูกช้างจะทำบุญไปให้! ฮือๆ”“พี่เอง! จะร้องทำไมเนี่ย”เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ด้านหลัง“เอ้า! แล้วใครเขามาเงียบๆ แบบนี้ล่ะ! ตกใจหมด!” ธารน้ำหันไปโวยวายทันที แต่ก็ยังไม่วายส่งค้อนวงใหญ่ให้คนด้านหลัง“ถ้าไม่มาแบบนี้จะรู้ได้ยังไง ว่าเราไม่อยากเจอหน้าพี่” ลูคัสตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ“ก็ไม่อยากเจอไง! ไม่เข้าใจที่พูดเหรอไง!” “ไม่!”“ปล่อยนะ! จะกลับบ้าน!”“เดี๋ยวไปส่ง”“ไม่ไปกับคนแปลกหน้า!” “เหรอ”พูดไม่ทันขาดคำ ร่างสูงที่รั้งคอเสื้อเขาไว้ก็จัดการปล่อยมือออก ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นกระโดดขึ้
รักนี้อยู่ในออฟฟิศ บทที่ 7 ผู้บริหารคนใหม่
บทที่ 7 ผู้บริหารคนใหม่แฮ่ก... แฮ่ก...เสียงหอบหายใจหนักๆ ดังมาจากร่างของคนตัวอ้วนที่เพิ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้าลิฟต์มาอย่างรวดเร็ว และรีบเดินกะเผลกๆ ไปที่แผนกด้วยความเร่งรีบ เขาเหนื่อยจากการวิ่งหนี ลูคัส บนดาดฟ้า แถมยังไปกวนประสาทร่างสูงคนนั้นเข้าอีก คิดแล้วก็หมั่นไส้ คนอะไรถามดีๆ ก็ไม่ยอมบอกความจริง ให้เราทำแผลให้ตั้งนาน แต่ก็ไม่ยอมบอกอะไรเลยว่าไปโดนอะไรมา มันน่าตีจริงๆ!พอเดินมาถึงที่โต๊ะทำงาน พี่ชมพู่ ก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาเขาแทบจะทันทีแฮ่ก... แฮ่ก…“เจ้าเด็ก! เตรียมตัวเร็ว!”“มีอะไรครับพี่ชมพู่”“เรียกประชุมด่วน! ผู้บริหารคนใหม่เรียกแผนกของเราทั้งหมดให้เข้าไปประชุมตอนนี้เลย!”“โอ๊ย! เหนื่อยหายใจไม่ทันแล้วเนี่ย” ชมพู่โอดครวญ“ใจเย็นสิครับ หายใจลึกๆ” ธารน้ำพยายามปลอบ แต่สายตาก็ยังเร่งเร้า“ไปเร็ว! เดี๋ยวโดนหาว่าไปสายนะ”“ครับ!”มาแบบนี้ไม่ทันได้ตั้งตัวเลย เมื่อกี้ก็ว่าเหนื่อยจากการวิ่งหนีไอ้คนปากแข็งบนดาดฟ้าแล้ว นี่พี่ชมพู่ยังพาเหนื่อยอีกรอบเพราะความรีบร้อน ‘โอ้ย! ทำไมกันนะ ชีวิตของไอ้ธารน้ำคนนี้มักจะมีแต่เรื่องให้วิ่งเข้าใส่จังเลย’ เรียกประชุมอะไรเอาตอนนี้ แทนที่จะเรียกตั้งแต่เช
รักนี้อยู่ในออฟฟิศ บทที่ 6 กลับมา
บทที่ 6 กลับมาหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ที่พี่ชมพู่กระซิบบอกเรื่องข่าววงในเกี่ยวกับการเข้ามาของผู้บริหารคนใหม่ ธารน้ำก็เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีวี่แววของใครคนนั้น หรือว่าเขาจะเปลี่ยนใจกลับอิตาลีไปแล้ว? ช่างเถอะ... มันไม่ใช่เรื่องของเขาแต่สิ่งที่น่าแปลกใจและทำให้ธารน้ำเป็นกังวลมากกว่าคือ ลูคัส ตั้งแต่วันที่เกิดอุบัติเหตุแล้วลูคัสมาส่งเขาที่คอนโด ชายหนุ่มคนนั้นก็หายตัวไปดื้อๆ เหมือนไม่เคยมีตัวตน ธารน้ำตั้งใจว่าจะติดต่อเขาเพื่อสอบถามเรื่องค่าซ่อมรถเก๋งที่โดนชนท้าย และค่าซ่อมมอเตอร์ไซค์ของเขาเองที่จู่ๆ ก็กลับมาสวยปิ๊งเหมือนใหม่... แต่ก็ไม่รู้จะตามหาได้ที่ไหนไปดูที่ลานจอดรถของบริษัทก็ไม่เห็นรถสปอร์ตคันหรูของเขาเลย ‘เอ๊ะ! หรือว่าโดนไล่ออกไปแล้วนะ’ ความคิดผุดขึ้นมาอย่างเป็นห่วง แต่ก็รีบสะบัดมันทิ้งไปว่าแล้วเขาก็กลับมาก้มหน้าทำงานของตัวเองต่ออย่างตั้งใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงเรียกของพี่ชมพู่ที่ดังขึ้นข้างๆ“เจ้าเด็กๆ!”“ครับ?”ธารน้ำหันไปมองด้วยความสงสัยเต็มที่ เพราะอยู่ดีๆ พี่ชมพู่ก็หันมาหาเขาด้วยสีหน้าตื่นเต้นและตกใจราวกับเพิ่งเจอเรื่องเหลือเชื่อมา
รักนี้อยู่ในออฟฟิศ บทที่ 5 ตายแล้วกล้วยทอด
บทที่ 5 ตายแล้วกล้วยทอด หลังจากหาหมอเสร็จ ลูคัสก็ให้ลูกน้องจัดการขับรถมาส่งธารน้ำถึงหน้าคอนโดหรูอย่างรวดเร็ว พอรถเก๋ง BMW จอดเทียบ เขาก็ลดกระจกแล้วพูดสั้นๆ ว่า “ถึงแล้ว” ก่อนจะเหยียบคันเร่งขับออกไปอย่างรวดเร็วธารน้ำยืนงงอยู่หน้าคอนโด ได้แต่กะพริบตาปริบๆ ‘อะไรเนี่ย... รีบไปไหนของเขา’ พลางหันกลับไปที่ลานจอดรถของอาคาร และก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นรถมอไซด์เวสป้าคู่ใจสีเหลืองที่เขาตั้งชื่อเล่นว่า 'น้องฟักทอง' จอดอยู่ในช่องจอดเรียบร้อย ‘เอ๊ะ! เขารู้ได้ไงวะ ว่ารถเราจอดอยู่ตรงไหน แต่ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันก็ทำให้เขาเลิกสนใจความสงสัยนั้นไปในทันที ‘ช่างเถอะ! ขอขึ้นห้องนอนก่อนละกัน’ ว่าแล้วก็เดินกะเผลกๆ ตรงขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 20 ทันทีทันทีที่เข้าห้อง ธารน้ำก็รีบตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำก่อนเลย วันนี้เจอศึกหนักมาทั้งวัน ทั้งเข้างานสาย รถชน เจ็บตัว แถมยังต้องมานั่งเถียงกับผู้ชายหน้าหล่อที่กวนประสาทเป็นที่หนึ่งอีก ‘เอ๊ะ หรือเราจะโทรหาแม่ก่อนดี? ไม่สิ... อาบน้ำก่อนดีกว่า!’เขาใช้เวลาอาบน้ำเกือบชั่วโมง ไม่ใช่อะไรนะ... ลีลาจ้า! เนอะ ตามประสาคนหล่อที่ดูดีทุกอณูอย่างเขา ก็ต้องพิถีพิถันหน่อย! พออาบน้ำเส
รักนี้อยู่ในออฟฟิศ บทที่ 4 คุณเป็นใครกันแน่
บทที่ 4 คุณเป็นใครกันแน่โห..รถอย่างสวย!ทันทีที่ธารน้ำก้าวขึ้นมานั่งในรถ เบาะหนังนุ่มนิ่มหอมกลิ่นใหม่ ๆ ทำเอาแทบอยากกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ตรงนั้นเลยทีเดียวแม่เจ้า... รถหรูขนาดนี้ คนขับก็หล่อ ลูกน้องยังดูดีอีก นี่มันชีวิตในฝันของใครสักคนแน่ ๆ แต่ทำไมมันดันเป็นเขานะ เขาเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แอบสำรวจเงียบ ๆ ตั้งแต่ข้างล่างขึ้นบนสูทดี น้ำหอมแพง หน้าแบบนี้ไม่ได้อยู่แผนกเดียวกับพี่เพ็ญแน่ ๆ …แต่ก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ว่าแล้วก็เปิดบทสนทนาเลยดีกว่า“เอ่อ... คุณทำงานแผนกอะไรอ่ะ ถึงได้มีรถหรูแบบนี้?”เสียงถามเต็มไปด้วยความอยากรู้แบบเด็กซื่อ ๆ ที่พยายามทำเนียนไม่ให้ดูอยากรู้อยากเห็นจนเกินไป“ทำไมต้องบอก?”เสียงตอบกลับเรียบเฉย แต่แฝงรอยยิ้มมุมปากบาง ๆ“คุณจะเล่นตัวทำไมเนี่ย เราถามดี ๆ นะ ตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วนะ ยังไม่ตอบเลย”ธารน้ำเถียงเสียงอ่อย ๆ พร้อมทำหน้ามุ่ยนิด ๆ เหมือนงอน“ผู้จัดการ”คำตอบสั้น ๆ ทำเอาธารน้ำชะงักไปนิด แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าคือลูกน้องทั้งสองที่นั่งข้างหน้าดีนกับคาลหันมามองหน้ากันผ่านกระจกมองหลังแทบจะพร้อมกันผู้จัดการ?ในเมื่อเจ้านายตัวจริงคือเจ้าของบริษัททั้งคน จะโกหกท
Você também pode gostar
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก
กวักทรัพย์เข้ากรุสมบัติ56.6K visualizaçõesภรรยาในนาม
ชะนีติดมันส์265.5K visualizaçõesมรสุมรัก CEO ซาตาน
เกาะลอยน้ำ61.0K visualizaçõesภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก
ซ่งจิ้น49.4K visualizaçõesฉันไม่ได้รักคุณแล้ว
เฟยฮวา340 visualizaçõesไซด์ไลน์กระหายรัก
เฮียกังฟู58 visualizaçõesMASKED KINGS แอคลับโคตรคลั่ง(รัก)
ญาณิน1.8K visualizaçõesร่านสวาทเพื่อนพ่อ Nc20++
ลินญาร์224 visualizações
