บทที่ 23

หลายวันผ่านไป

“พ่อใหญ่ไปไส คึบอกมากับแม่ใหญ่” (ตาไปไหน ทำไมไม่มากับยาย)

“พ่อใหญ่...”

คำถามจากหลานชายเรียกก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอของยายมา แกบอกกับหลานไม่ได้จริงๆ ว่าผู้เป็นตาได้จากโลกนี้ไปแล้ว ตลอดงานศพของตาทองที่จัดขึ้นอย่างเรียบง่ายในสองวันที่ผ่านมา ยายมาพยายามทำใจรับการจากลานี้ให้ได้ พยายามตั้งหลักเพื่อหลานๆ เมื่อเสร็จงานแล้วจึงมารับหลานที่ฝากไว้เรือนคำหอมกลับบ้านสวน อยากจะเอาเจ้าตัวหอมของยายกลับไปนอนกอดเหมือนตอนที่ผู้เป็นตายังอยู่ แต่พอหลานชายถามหาคนที่จากไป หัวใจที่คิดว่าเข้มแข็งกลับร้าวราน ได้แต่นั่งน้ำตาซึมมองหน้าหลานอย่างพูดไม่ออก

เจ้าของเรือนเห็นท่าทีของผู้เป็นยายแล้วถอนใจ พยักหน้าเรียกเด็กน้อยทั้งสอง ค่อยๆ อธิบายให้พวกแกเข้าใจ “ฟังทวดดีๆ นะ ตอนนี้ตาทองบ่ได้อยู่กับพวกเฮาแล้ว เพิ่นไปอยู่ในที่ที่ดีมากๆ เลย ลูกเป็ดกับลูกไก่ฮู้บ่ว่าตาทองไปอยู่ที่ไหน” (ฟังทวดดีๆ นะ ตอนนี้ตาทองไม่ได้อยู่กับพวกเราแล้ว ตาไปอยู่ในที่ที่ดีมากๆ เลย ลูกเป็ดกับลูกไก่รู้ไหมว่าตาทองไปอยู่ที่ไหน)

เด็กๆ ส่ายหน้าตอบพร้อมกัน

“อยู่ในนี้” คำหอมจิ้มไปที่อกเล็กๆ ของพวกแกด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ตาทองเพิ่นเบิดเวลาอย