EP.13 คนชั่ว

EP.13 คนชั่ว

“ครั้งที่แล้วผมก่อเรื่องไว้ ผมก็สัญญากับพ่อไว้แล้วไงว่าผมจะกลับตัวเป็นคนดี พ่อไม่เชื่อใจเตอร์?”

“ถ้ากูไม่ใช่พ่อมึงก็อาจจะเชื่อ”

“ทำไมไม่มีใครเชื่อใจเตอร์เลยครับแม่” พัตเตอร์ออดอ้อนผู้เป็นแม่ หาพรรคหาพวก ทำเหมือนน้อยใจทั้งที่เขาก็รู้ว่าพ่อกับแม่ก็รู้ว่าเป็นแค่การแสดง

“แม่ก็แปลกใจเหมือนกันนะ ลูกแม่มันทำตัวผิดปกติ”

“ผมว่าแล้ว ว่าทุกคนต้องเป็นแบบนี้ งั้นเตอร์ขอทำตัวให้เป็นลูกที่น่ารักได้ไหม”

“ทำอะไร”

“ขอทำตัวเป็นลูกที่น่ารักโดยการส่งพ่อกับแม่ไปพักผ่อนที่ฝรั่งเศสสักเดือนหนึ่ง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดลูกคนนี้ออกให้ครับ ไปเดทกันให้เต็มที่เลยนะ”

“ยิ่งพิรุธไปใหญ่” พายุหันไปสบตากับภรรยา เธอเองก็รู้สึกแบบเดียวกันว่าลูกชายตัวดีทำตัวแปลกประหลาดมาก

“แม่ไม่ใช่สาวๆ ของแกนะ ไม่ต้องมาหว่านล้อมให้ยาก อยากได้อะไรก็ว่ามา”

“แม่น่ะเป็นสาวคนเดียวที่ผมรักมากที่สุดเลยนะ”

“ปากหวานนะ แต่ไม่ได้ไปทำอะไรผิดมาใช่ไหม”

“คนดีอย่างผมมันทำดีไม่ขึ้นจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย น่าน้อยใจนัก ผมก็แค่เห็นว่าพ่อกับแม่ไม่ได้ไปเดทกันมาสองปีแล้ว ทำงานหนักก็แค่อยากให้พักผ่อน คนทำงานแทนพ่อกับแม่ก็มีเยอะแยะ พักบ้างเถอะ ผมปรึกษาพี่น่าพี่แพคมาอย่างดีเลยนะ พวกเขาก็เห็นด้วยที่จะให้พ่อกับแม่ไปฉลองวันครบรอบกัน ถ้าพ่อแม่ไม่เอางั้นผมไปเองก็ได้”

“ใครบอกว่าไม่เอา”

“เล่นตัวเก่งจริงๆนะ ทั้งคู่เลย จริงๆ ก็อยากเที่ยวใช่ไหม”

“แต่ถ้ากูกลับมาและได้ข่าวว่ามึงไปทำวีรกรรมชั่วช้าอะไรอีก คราวนี้มึงตายนะเตอร์!”

“ครับ” สายตาดุดันของผู้เป็นพ่อไม่ได้ทำให้พัตเตอร์หวาดกลัวสักนิด ไม่มีพ่อคนไหนทำร้ายลูกในไส้ตัวเองได้ลงคอ แค่คำขู่เขาไม่สนอยู่แล้ว “เดินทางอาทิตย์หน้า โชคดีนะครับ”

“อือ”

“ถึงจะแปลก แต่แม่ว่าเตอร์คงไม่ไปหักอกลูกสาวรัฐมนตรีจนพ่อเขามาเล่นงานพ่อเราอีกแล้วมั้ง”

“เด็กนั่นมันแค่อยากจับผม พอไม่ได้ดั่งใจก็โวยวาย ก็ตกลงกันแล้วว่าแค่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน แต่ไม่ยอมจบ มีอย่างที่ไหน เอาพ่อตัวเองมาหาเรื่องพ่อคนอื่นเพราะไม่ได้คบกับผม ผมขอโทษพ่ออีกรอบที่ทำให้พ่อซวยไปด้วย แต่คนอย่างพ่อผมเคยกลัวใครที่ไหนล่ะ ใช่ไหมครับ”

“ใช่ กูไม่เคยกลัวใคร แต่กูอายคน”

“คนเรามันก็ผิดพลาดกันได้หน่าพ่อ แต่แค่ผมจะไม่ทำผิดอีกก็แค่นั้น”

“เหม็นขี้ฟัน”

บีลีฟปิดปากกลั้นขำเมื่อเห็นสีหน้าเอือมระอาของสามี ความร้ายกาจของลูกชายคนเล็กทำปวดหัวไม่มีจบสิ้นจนกลายเป็นเรื่องที่ตลกขบขันมากกว่ามานั่งเครียดให้เสียสุขภาพจิตเพราะยังไงพัตเตอร์ก็ไม่เคยยอมปรับปรุงตัวเองเพื่อใครทั้งนั้น “เฮียให้ลูกกอดหน่อยเถอะนะ เห็นแก่เด็กตาดำๆ”

“ก็ได้”

“ก็แค่นี้” พัตเตอร์คลี่ยิ้มด้วยความปีติก่อนจะเข้าไปโอบกอดผู้เป็นพ่อเต็มรัก เขาใช้เวลาคุยกับพ่อและแม่นานเกือบชั่วโมง การเคลียร์ทางในครั้งนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี พายุและบีลีฟไม่ได้ซักไซ้อะไรไปมากกว่านี้มีแค่วางโปรแกรมการไปเที่ยวในสัปดาห์ถัดไป

คอนโดลูกพีช&ใบหม่อน

“นั่งยิ้มอะไรของแก” ใบหม่อนจ้องหน้าลูกพีชอย่างจับผิด ลูกพีชทำตัวแปลกๆ ตั้งแต่กลับมาที่ห้อง คนโดนทักไหวตัวด้วยความตกใจ หยิบโทรศัพท์มือถือมาเลื่อนเปิดแอปพลิเคชันที่ใช้สำหรับดูหนังชื่อดังไปพลาง

“แค่ดูซีรีส์แล้วอินไม่มีอะไร” จูบของพัตเตอร์ยังตราตรึงในความทรงจำ มันกลับมาฉายซ้ำทุกครั้งที่เธอเผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พอๆ กับรอยยิ้มของเขาที่ทำให้ใจสั่น มิหนำซ้ำความประทับใจใหม่ก็ยังทำให้มูฟออนจากเรื่องวันนั้นไม่ได้เสียที เธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้แต่กลับห้ามความคิดตัวเองไม่ได้

“เรื่องไหนป้ายยามาบ้างดิ”

“ลืมชื่ออ่ะ หาไม่เจอแล้วเนี่ย”

“หนุกป่ะ”

“หนุกนะ ดูจนอิน อินจนสงสัย แกว่าคนเราจะประทับใจกันได้ตั้งแต่การมีเซ็กซ์ครั้งแรกไหม”

“เอาจริงๆ มันก็เกิดขึ้นได้ เป็นแฟนกันก็ต้องประทับใจในสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้สิ”

“แล้วถ้าไม่ใช่แฟนล่ะแบบวันไนท์แสตนอ่ะ แกว่ามันสามารถประทับใจได้ไหม”

“ก็ได้นะ ถ้าแซ่บมากๆ ฉันเคยวันไนท์ครั้งหนึ่ง ผู้ชายแซ่บมาก เขาทรีตดีเขาหล่อมาก หลงจ้า ใจง่ายใจร่านด้วยอะไรด้วย แต่ก็นกเพราะหลังจากนั้นก็ไม่เจอกันอีกเลย แต่ก็เก็บไปฝันเป็นเดือน อ้อ แล้วครั้งแรกของฉันน่ะ ขอบอกเลยว่ายังตราตรึงใจฉันถึงทุกวันนี้ ได้กำลังใจไซต์ 56 ก่อนไปสอบ ตอนสอบจำได้แต่หน้าและลีลาเขา โคตรจะหลง” ใบหม่อนเล่าด้วยอาการเขินหน้าแดง จู่ๆ ภาพเก่าก็ฉายขึ้นมาในความทรงจำยิ่งทำให้ฟินไปมากกว่าเดิม

“แล้วทำข้อสอบได้ไหม” ลูกพีชรู้สึกเขินไปด้วย มันคงเป็นเรื่องปกติที่หลังเสร็จกิจจะมีความรู้สึกอินแบบนี้

“ทำได้แต่ภาพเขามันทำเสียสมาธิแค่นั้น”

“แล้วเค้าคนนั้นล่ะ ความรู้สึกเป็นยังไง อยากฟังในมุมผู้ชายบ้าง”

“เค้าก็ติดฉันเหมือนกัน แค่ช่วงแรกๆ แต่แกจะไม่ป้ายยาซีรีส์เรื่องนี้จริงดิ แกฟินจนหน้าแดงแล้วนะ สรุปซีรีส์หรือเรื่องจริงจ๊ะ”

“ซะ...ซีรีส์”

“ที่แกหายไปเนี่ยไปผลิตซีรีส์เองเปล่า”

“จะบ้าเหรอ ฉันนอนหอพี่เม พอดีงานมันหนัก”

“หอพี่เมหรือหอผู้ชาย อย่ามางุบงิบ อย่าให้ฉันต้องสืบ”

“หอพี่เมจริงๆ”

“แน่ใจ?”

“ข้าวต้มเสร็จยัง ฉันปวดหัวจะกินข้าวกินยานอนแล้ว” ลูกพีชหยิบเจลลดไข้อันใหม่มาติดหน้าผาก ผลจากบทรักเร่าร้อนทำให้เธอเป็นไข้ ให้เหตุผลกับใบหม่อนว่าตากฝน จนตอนนี้ใบหม่อนเริ่มไม่เชื่อ ยังยืนจับผิดเธออยู่อย่างนั้น

“จ้าๆ ปวดหัวก็ได้จ้า”

“ตกลงจะทำให้ไหม”

“รอแป๊บ”

ติ๊ง~

พัตเตอร์ เพิ่มคุณจากหมายเลขโทรศัพท์

เพราะเธอทำงานกับเขาจึงไม่แปลกใจที่เขาจะมีเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ยังไม่ทันได้ลบการแจ้งเตือนนั้น พัตเตอร์ก็ส่งข้อความใหม่มาหา

พัตเตอร์: (สติ๊กเกอร์โบกมือ)

พัตเตอร์ : อยากเอาเธออีกว่ะ มาหาฉันได้ไหม

พีชชี่: พีชป่วย ไม่สะดวกค่ะ

พัตเตอร์: ให้ไปหาไหม จะเอายาให้กิน

พีชชี่: ขอบคุณนะคะ แต่อยู่กับเพื่อนค่ะ ตอนนี้ให้เพื่อนทำให้ ยังไม่สะดวกเจอค่ะ

พัตเตอร์: งั้นพักผ่อนเถอะ หายเร็วๆนะ

พีชชี่: ค่ะ

พัตเตอร์: เรื่องงานฉันจัดการให้แล้วนะ ทุกอย่างราบรื่นดี

พีชชี่: ขอบคุณอีกครั้งนะคะ

พัตเตอร์:ด้วยความยินดี

พัตเตอร์: หายไวๆนะ อยากเจอ

“ยิ้มอะไรอีก”

คนถูกทักไหวตัวด้วยความตกใจ ลูกพีชหุบยิ้มพร้อมกับปิดโทรศัพท์และขยับออกห่างเพื่อนรักที่จ้องจับผิด แล้วเธอจะเผลอยิ้มทำไม เป็นคำถามที่เธอสร้างขึ้นมาถามตัวเองเหมือนกับที่ใบหม่อนสงสัย

“ฉันก็หาซีรีส์เรื่องใหม่ดูไง ยิ้มมันผิดตรงไหนล่ะ คือจะถามแกด้วยเนี่ยว่า แล้วถ้าพระเอกซีรีส์เป็นทรงแบดอ่ะ ต้องทำไงอ่ะ”

“ทรงแบดแบบไหน แค่คาแรคเตอร์หรือเลวจริง หรือทั้งสอง”

“ไม่รู้อ่ะ”

“กินให้อิ่ม ไม่ใช่ก็แค่เลิก แกต้องเป็นผู้ล่าไม่ใช่ผู้ถูกล่า แต่แกอย่าเอาใจลงไปเล่นนะ”

“พระเอกซีรีส์ย่ะ ฉันไม่ได้มีใคร”

“จ้า อย่าลืมพามาแนะนำด้วยนะ”

“ชิ!” ลูกพีชเบี่ยงเบนประเด็น ไปตักข้าวต้มร้อนๆ มานั่งทานเงียบๆ ระหว่างนั้นก็ถ่ายรูปชามข้าวต้มกับยาส่งไปให้พัตเตอร์ดู แม้จะต้องการพักผ่อนแล้วแต่เธอก็หาเรื่องคุยกับพัตเตอร์ต่อโดยไม่ให้ใบหม่อนสงสัยอีก