EP.12 แผนการ

EP.12 แผนการ

“เป็นไง สนุกไหม”

“สนุกมากเลยค่ะ พีชขอบคุณนะคะ มีความสุขจนแทบจะหุบยิ้มไม่ได้ มันเป็นแบบนี้เองเหรอคะ”

“น่าเสียดายที่เธอไม่ได้เอารูปไปอวดให้คนอื่นรู้”

“ไม่เป็นไรค่ะ พีชยินดีเก็บไว้ฟินคนเดียว แล้วพีชก็มีไอดอลที่ชอบอีกเยอะเลยนะ พี่เตอร์อยากรู้ไหมคะว่าเขาเป็นใคร”

“ได้คืบจะเอาศอกนะ”

“ไม่ตามใจเหรอ~ เดี๋ยวไม่ให้จีบนะ”

“โปรแกรมต่อไป ไปไหนดีจะไปกินข้าวหรือจะไปหาไอดอลเธอดี”

“กินข้าวก่อนก็ได้ค่ะ ท้องพีชร้องดังมาก”

“ได้”

“แต่ให้จีบวันเดียวนะคะ พอหมดวันนี้ก็เลิกจีบ มันก็แค่เดิมพันกันเฉยๆไม่ใช่เหรอคะ”

“กินอะไรดีล่ะ กินเธอได้ป่ะ วันเดียวฉันก็ทำให้เธอติดใจได้นะ”

“ใจเย็น กูอยู่ตรงนี้ ยังไม่ต้องรีบ” เซบาสเตียนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับเก็บอาการไว้ไม่ไหว เขารู้ว่ามันแค่การแสดง แต่ก็เลี่ยนอยู่ดี การเอาอกเอาใจสาวๆเพื่อหวังผลประโยชน์ทุกแบบที่พัตเตอร์ทำไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้ผลทุกราย ยกเว้นกับอีฟ นึกแล้วก็สงสารเพื่อนตัวเอง

“มึงจะไปด้วยไหมไอ้เซฟ”

“ไม่อยากไป ไม่อยากโดนกิน”

“งั้นกูลาล่ะ ไอ้ส้นตีน”

“ขอให้กินให้อร่อยนะ”

“เออ” พัตเตอร์ตอบเพื่อนรักแกมประชด จากนั้นก็ควงลูกพีชเดินไปหาอะไรกิน เธอยอมให้เขาจับมืออย่างง่ายดาย เธอไม่รู้จะปิดกั้นตัวเองกับเขาไปอีกทำไม

“กินร้านแถวนี้ก็ได้ค่ะ ตอนเข้ามาเห็นมีร้านน่ากินๆอยู่”

“งั้น ฉันกินราดหน้าทะเลหมี่กรอบ พอดีฉันชอบ”

“พีชชอบเหมือนกันเลยค่ะ” ในเมื่อลูกพีชไม่ได้ปิดกั้นตัวเองกับพัตเตอร์ มันก็ทำให้เธอรู้ว่าเธอกับเขาก็ชอบอะไรคล้ายๆกัน ยิ่งคุยกันถูกคอ ในขณะที่ทานอาหารเธอก็ได้เห็นอีกมุมของเขาที่ดูใส่ใจเธอเป็นอย่างดี ถ้านับว่านี่เป็นเดทแรก เขาก็ทำให้เธอประทับใจได้เป็นอย่างดี

พัตเตอร์เองก็พึงพอใจที่เห็นลูกพีชเป็นไปตามเกม เขาไม่คิดว่าแผนสองมันจะออกมาเพอร์เฟกต์กว่าที่คิด

วันต่อมา

บริษัทพายุ

ทันทีที่พัตเตอร์ก้าวเข้ามาพ้นขอบประตูบานเลื่อนของบริษัทที่ผู้เป็นพ่อเป็นเจ้าของ พนักงานหลายคนก็ยกมือไหว้และอำนวยความสะดวกให้ด้วยความเต็มใจ เขายกมือปรามไม่ให้คนมาปรนนิบัติมากนักเพราะไม่ชอบความวุ่นวายและไม่อยากเด่นไปมากกว่านี้

“แก~ ลูกชายคนเล็กคุณพายุมา แกน้องโซหลัว โซแบด หล่อเป็นบ้า เหมือนคุณพายุตอนหนุ่มๆคือถอดแบบกันมาเลย”

“ก็เขาเป็นพ่อลูกกันไหมล่ะ ก็ต้องเหมือนกันสิ”

“น้องจะมาสานต่องานของคุณพายุไหมอ่ะ ออร่าประธานบริษัทจับมาก สูงยาวเข่าดี อยากมีเจ้านายหล่อแบบนี้”

“ไม่รู้ แต่น่ากินอันนี้ไม่เถียง อยากได้ลูกชายคุณพายุนี่ต้องทำไง”

“อย่าหล่อมากได้ไหมคนที่เป็นเมียไม่ได้มันทรมาน คือเสยผมยังไงให้เหมือนมายืนถ่ายแบบล่ะนั่น”

“พวกหล่อนคงจะเป็นเมียไม่ได้หรอกนะ เขามีคุณอีฟเป็นเมียแล้วไม่ใช่เหรอ แกจะเป็นเมียเขาได้ไงยะ”

“เค้าเป็นผัวเมียกันจริงๆเหรอ”

“ไม่ใช่ เค้าเป็นพี่น้องชุบแป้งทอด ส่วนเมียตัวจริงคือฉันย่ะ”

“ฝันไปจ้า ฉันนี่แหละคือเมียเขา แกกับเขาจะรักกันฉันยอมไม่ได้!”

“เลิกเพ้อ ไปทำงานเถอะไป! เดี๋ยวบอสก็ด่าเอาหรอก เอาเวลางานไปเต๊าะลูกเค้าน่ะ”

“แล้วตกลงคุณอีฟกับคุณเตอร์เขาเป็นอะไรกัน”

“อยากรู้ก็เดินไปถามเจ้าตัวดิไป”

“ใครจะกล้าล่ะ”

พัตเตอร์ส่งยิ้มให้กับทุกคนที่มองมาก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ กดตัวเลขไปยังชั้นสูงสุดของตึก พัตเตอร์ไม่ได้มาบริษัทพ่อของตัวเองบ่อยมากนักจะมาแค่ตอนมีเรื่องสำคัญในบริษัทและวันนี้การมาครั้งนี้ก็สำคัญกับเขามาก

ติ๊ง~

เมื่อถึงชั้นที่หมายพัตเตอร์กึ่งเดินกึ่งวิ่งพลางดูนาฬิกาข้อมือไปด้วย เหมือนว่าเวลานี้พ่อของเขาว่างจากการประชุมพอที่จะคุยเล่นกับเขาได้ เขามาถึงหน้าประตูห้องทำงาน ยังไม่ทันที่เขาจะเปิดประตูเข้าไปคนข้างในก็เปิดออกมาเสียก่อน

อีฟออกมาจากห้องทำงานของพายุพร้อมเอกสารในมือมากมาย เธอตกใจเล็กน้อยที่เจอพัตเตอร์ แต่พัตเตอร์กลับยิ้มทักทายทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เจ๊เอาเอกสารมาให้พ่อผมเซ็นเหรอ”

อีฟไม่ตอบอะไร เธอเปิดแฟ้มเอกสารตรวจทานความถูกต้องและทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ ระหว่างนั้นก็เดินเลี่ยงกับพัตเตอร์ไปอีกทาง

“เด็กผมจะมาทำงานที่นี่นะ พี่มีความเห็นว่าไงบ้าง” ประโยคนี้ทำให้อีฟหยุดฝีเท้าลง เธอไม่ตอบอะไรกลับแต่เธอปิดแฟ้มเสียงดังบ่งบอกว่าไม่พอใจ “มาทำงานกับพี่เลย”

ท่าทางกระฟัดกระเฟียดของอีฟเป็นที่พอใจของพัตเตอร์ ถึงแม้จะจบกันแต่เขาก็ไม่อยากให้อีฟอยู่อย่างสงบสุข อยากที่จะกลั่นแกล้งให้เจ็บใจเล่นบ้าง “อยากให้เจ๊รู้จักเด็กผมจัง อยากให้สนิทกันด้วย จะได้ทำงานด้วยกันอย่างราบรื่น”

“…”

“ผมฝากน้องด้วยนะ ผมสบายใจมากๆ ที่น้องจะได้ทำงานกับคนเก่งๆอย่างเจ๊ ในช่วงสัปดาห์หน้าเป็นต้นไป ผมอาจจะมาที่นี่บ่อยหน่อยนะ เพราะเด็กผมยังใหม่อยู่ เป็นห่วงน้องมันอ่ะ”

อีฟกำหมัดแน่น อยากจะปล่อยหมัดหนักๆ ใส่พัตเตอร์ เขาทำร้ายจิตใจมันก็เจ็บมากพอแล้ว ยังพาผู้หญิงคนใหม่มาเย้ยถึงที่นี่ ถึงจะจบกับพัตเตอร์แล้วแต่ใช่ว่าเธอจะกลับมาคุยกับเขาได้ปกติและไม่สามารถที่จะสนิทสนมกับผู้หญิงคนใหม่ของเขาได้ ยิ่งจบไม่ดี มันไม่มีทางเป็นไปได้

“คุณพัตเตอร์เป็นลูกเจ้าของบริษัท อีฟจะขัดใจอะไรคุณได้ล่ะคะ อยากเอาใครมาทำงานที่นี่มันก็เรื่องของคุณค่ะ”

“ทำไมเจ๊ทำตัวห่างเหินกับผมอย่างนี้ล่ะครับ” พัตเตอร์เดินเข้ามายืนข้างหลังพร้อมกระซิบถามเบาๆ จับปลายผมของเธออย่างแผ่วเบาแล้วนำมันมาสูดกลิ่น เกือบเคลิ้มตามความเคยชิน หัวใจกระตุกสั่นเล็กน้อย

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!” อีฟรีบสะบัดออกทันทีและเดินหนีไปอีกทาง แม้แต่หน้าพัตเตอร์เธอยังไม่อยากจะมองในตอนนี้

พัตเตอร์ไม่ตามอีฟไป เขาเดินเข้าไปยังห้องทำงานของพ่อตัวเองพร้อมของฝากที่นำมาด้วย

“หวัดดีครับพ่อ หวัดดีครับแม่”

“ลมอะไรหอบแกมาได้ไอ้เตอร์” พายุทักทายลูกชายอย่างประชดประชัน เขาปรายตามองพัตเตอร์เพียงนิดจากนั้นก็หันมามองเอกสารกองโตที่ภรรยากำลังจัดเรียงอยู่

“คิดถึงพ่อ ผมก็เลยมาหา ไม่คิดว่าวันนี้แม่จะอยู่ที่นี่ด้วยนะ ผมเอาของฝากมาให้ อยู่พร้อมหน้ากันแบบนี้งั้นผมขอกอดพร้อมกันสองคนเลยนะ”

“เกือบลืมไปแล้วว่ามีลูกชื่อพัตเตอร์” พัตเตอร์ได้สวมกอดผู้เป็นแม่แต่พ่อของเขายังเล่นตัวไม่ยอมให้สัมผัสแม้แต่ปลายเล็บ

“ผมทำงานครับพ่อ ผมไม่ได้หายไปไหน แหมแก่แล้วขี้น้อยใจเหรอ”

“มาหาอีฟเหรอ” บีลีฟถามขัดจังหวะ “ข้ออ้างมาหาพ่อใช่ไหม”

“ผมมาหาพ่อเพราะคิดถึง ผมก็คิดถึงแม่มากด้วยเช่นกันนะ”

“คราวนี้แกไม่ได้ไปทำเรื่องชั่วช้าอะไรมาใช่ไหม”

“โถ่พ่อ ผมมาหาพ่อไม่จำเป็นต้องมีเรื่องครับ ผมคิดถึงจริงๆ”

“จริง?” พายุมองลูกชายอย่างจับผิดและยังไม่ยอมให้ลูกชายตัวดีกอดแม้ว่าพัตเตอร์จะอ้าแขนรอ ปล่อยให้เก้อไปแบบนั้น

“จริงสิครับ ผมเป็นคนดีนะ”

“ดีกับผีมึงสิ”