ตอนที่ : 13 วันเกิด 2

ตอนที่ : 13 วันเกิด 2

“จริงด้วยค่ะคุณทักษ์ น้องฟรังก์จะมานั่งนาน ๆ แบบผู้ใหญ่ไม่ได้ด้วย ไปหนูนิเราไปเตรียมเค้กกัน วานคุณทักษ์ช่วยปิดไฟข้างนอกให้ด้วยนะคะ”

“ได้ครับ ส่วนเจ้าของวันเกิดควรนั่งเฉย ๆ นะครับตอนเป่าเค้ก” ทักษ์ดนัยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นรุ้งพรายทำท่าจะลุกไปช่วยคนอื่น

“ก็ได้ค่ะ อยู่ตรงนั้นนะคะ” หญิงสาวเลยต้องเป็นคนชี้จุดปิดไฟให้เขาแทน

“น้องฟรังก์ครับใจร่ม ๆ นะครับอีกหน่อยเราก็จะได้กินเค้กกันแล้ว” รุ้งพรายหันมาพูดกับเด็กเพียงคนเดียวภายในงาน

“ครับ” น้องฟรังก์ตอบรับแบบตาปรือ ๆ

ไฟถูกดับลงทักษ์ดนัยก็เดินมานั่งอยู่ด้านข้างกับเจ้าของวันเกิด ไม่เกินห้านาทีนิยากับนางอำไพก็ถือเค้กที่จุดเทียนแล้วออกมาด้านนอก จากนั้นก็ส่งเสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดกันดัง ๆ

ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่บนห้องนอนถึงกับต้องแง้มหน้าต่างออกมาดู วันเกิด ? เขามองดูผู้คนในงานมีคุ้นหน้าอยู่ทุกคนยกเว้นผู้หญิงอีกคนที่แปลกหน้าสำหรับเขา คริษฐ์จำได้ว่าวันเกิดของรุ้งพรายในอดีตนั้น เขาจะต้องเดือดร้อนเรื่องของขวัญที่เจ้าตัวมักจะทวงแล้วทวงอีกจนน่ารำคาญ

เพลงจบลงรุ้งพรายก็เป่าเค้กจนเทียนดับทุกเล่ม จากนั้นไฟก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวตัดเค้กให้มารดาเป็นคนแรก ฟังคำอวยพรจากท่านแล้วก็อมยิ้มอย่างสุขใจ และเมื่อแบ่งเค้กให้ทุกคนเรียบร้อยแล้วก็ต้องนำเค้กสามชิ้นไปมอบให้บ้านหลังข้างเคียงตามความตั้งใจแรก

“เอาไปให้ตอนนี้เลยรุ้ง เดี๋ยวดึกกว่านี้จะเข้านอนกันหมด” นางอำไพรีบเตือนลูกสาว

“ให้นิไปด้วยไหมรุ้ง” นิยารีบเสนอตัว

“ดีเหมือนกัน”

“งั้นเดี๋ยวเรากลับมานะคะคุณป้ากับคุณทักษ์กินเค้กกันไปก่อนเลยนะคะ” นิยาพูดเหมือนรู้ว่าเพื่อนรักกลัวจะต้องเผชิญกับอะไร ใครบอกว่ารุ้งพรายไม่มีเพื่อนสนิทตอนเรียนมัธยม เพราะนิสัยร้าย ๆ แสนเอาแต่ใจของเจ้าตัวทำให้คนอื่นมองในแง่ลบกันหมด แต่นิยากลับมองเห็นความจริงใจที่อยู่ในตัวของรุ้งพรายได้ เรื่องของคริษฐ์นิยาจึงร่วมรับรู้มาโดยตลอด

“เห็นหน้าพี่คริษฐ์แล้วมีหวั่นไหวบ้างไหมรุ้ง” ระหว่างทางนิยาก็เปรยขึ้น

“มันก็มีบ้าง” รุ้งพรายยอมรับตามตรง

“ก็บ้านติดกันนี่เนอะจะหนีไปไหนพ้น รอพี่คริษฐ์ของรุ้งแต่งงานไปก่อน ตอนนั้นรุ้งคงตัดใจได้เองนะนิว่า”

“ก็คงงั้นมั้ง” รุ้งพรายพูดเหมือนคนปลงไม่ตก

นิยาเป็นคนกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่ช้าแม่บ้านสูงวัยก็วิ่งเข้ามาเปิดประตูให้ ป้าพุดหรือนางพุดจีบมองเค้กในมือของรุ้งพรายก็เข้าใจว่าหญิงสาวมาที่นี่ทำไม

“เข้ามาค่ะคุณรุ้ง”

“ขอบคุณนะคะป้าพุด รุ้งเอาเค้กวันเกิดมาให้คุณป้าพิมพ์ค่ะเพิ่งจะสองทุ่มเลยคิดว่ายังไม่นอนกัน”

“ยังค่ะคุณพิมพ์กับคุณคริษฐ์ยังนั่งดูทีวีกันอยู่”

“งั้นฝากป้าพุดไปให้ได้ไหมคะ” แค่ได้ยินชื่อของคริษฐ์รุ้งพรายก็แขยงแบบแปลก ๆ

“ยัยรุ้งน่าเกลียดตายทำแบบนั้น เอาไปให้ด้วยตัวเองสิกลัวอะไร” นิยารีบแทรกขึ้นเพราะคิดว่าเพื่อนรักทำไม่ถูก

“จริงของคุณ เอ่อ”

“นิยาค่ะป้าพุดเป็นเพื่อนของรุ้ง” นิยารีบแนะนำตัวเอง

“จริงของคุณนิยานะคะคุณรุ้ง ต้องเอาไปให้คุณพิมพ์กับมือถึงจะถูกค่ะ”

“ก็ได้ค่ะ นิไปด้วยกันนะ”

“ไม่ไปหรอก วันเกิดรุ้งรุ้งก็ไปสิ นิอยู่รอข้างนอกนี่แหละ” นิยาโบกมือให้เพื่อน เธอไม่อยากเข้าไปเจอบรรยากาศชวนอึดอัด เลือกที่จะยืนรอด้านนอกนี่ดีกว่า

รุ้งพรายเลยต้องเดินถือกล่องขนมเค้กเข้าไปภายในบ้านเพียงลำพัง คริษฐ์หันมาเห็นเธอก่อนแต่เขาไม่พูดทำนิ่ง ๆ เหมือนไม่แปลกใจ

“สวัสดีค่ะคุณป้าพิมพ์พี่คริษฐ์” หญิงสาวยืกมือขึ้นไหว้ทั้งคู่ แต่ก็เงอะงะเพราะถือกล่องเค้กอยู่ในมือ

“เข้ามาสิหนูรุ้งป้าได้ยินเหมือนเสียงเพลงวันเกิด และเพิ่งรู้จาก คริษฐ์ว่าวันนี้วันเกิดหนูรุ้ง”

“พอดีได้ยินเสียงเพลงกับเห็นไฟประดับ” คริษฐ์รีบออกตัวก่อน เกรงว่ารุ้งพรายจะได้ใจที่จำวันเกิดของเธอได้

“วันเกิดรุ้งจริง ๆ ค่ะคุณป้าพิมพ์เมื่อกี้เราเพิ่งเป่าเค้กวันเกิดกัน รุ้งเลยเอาเค้กมาให้คุณป้าพิมพ์กับพี่คริษฐ์ค่ะ มีของพี่เตด้วยนะคะเอามาสามชิ้น” หญิงสาวคุกเข่าแล้วขยับเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับยื่นกล่องเค้กให้นางพิมพ์พร

“จริง ๆ เลยนะเราวันเกิดทั้งทีก็ไม่มาชวนป้ากับพี่ ๆ เขาเลย เห็นเป็นคนอื่นคนไกลไปได้” นางพิมพ์พรต่อว่าเล็กน้อย

“รุ้งเกรงใจค่ะคุณป้าพิมพ์ เห็นว่าทำงานหนักกันเลยไม่อยากรบกวน”

“เกรงใจอะไรกันลูก ป้ากับพี่ ๆ ก็เหมือนเดิมนะหนูรุ้ง ไปมาหาสู่กันได้ตลอดเหมือนเมื่อก่อนไงที่หนูรุ้งมุดรั้วมาเล่นที่บ้านป้าบ่อย ๆ ตอนนี้จะทำอย่างนั้นก็ได้นะเพียงแต่ไม่ต้องมุดรั้วแล้วให้มากดกริ่งหน้าบ้านเอา” นางพิมพ์พรบอกหญิงสาวอย่างเป็นกันเอง จากนั้นก็อวยพรวันเกิดให้เสียยาวเหยียด

“คริษฐ์อวยพรวันเกิดน้องด้วยสิลูก”

“เอ่อครับ” คริษฐ์เหมือนจะยังตั้งตัวไม่ทัน รุ้งพรายก็คลานเข่าไปตรงหน้าเขาแบบงง ๆ จะให้ลุกเดินไปหาเขาก็ดูจะข้ามหน้าผู้ใหญ่ไป

“ขอให้มีความสุขนะ” เขาอวยพรแบบสั้น ๆ

“ขอบคุณค่ะพี่คริษฐ์” รุ้งพรายยกมือขึ้นไหว้ตรงตักแล้วคลานกลับไปที่เดิม

“ลุกขึ้นนั่งบนโซฟาก่อนหนูรุ้ง เดี๋ยวป้ามีของขวัญจะให้”

“เอ่อ ไม่ต้องก็ได้ค่ะคุณป้าพิมพ์” เรื่องที่เธอเกรงใจและอยากหลีกเลี่ยงให้ได้มากที่สุดดูเหมือนจะไม่เป็นผล

“ไม่ได้ ๆ คริษฐ์ขึ้นไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งมาให้แม่หน่อยลูก”

“ครับแม่” คริษฐ์จำต้องขึ้นไปชั้นสองของบ้านตามคำสั่งของมารดา

หน้าบ้านของนางพิมพ์พรนิยากำลังตบตีกับยุงอย่างโมโห หากรู้ว่ายุงเยอะอย่างนี้เธอคงเข้าไปในบ้านพร้อมรุ้งพรายแล้ว เพราะคิดว่าคงจะใช้เวลาไม่นานนักสำหรับการมอบเค้กวันเกิด แต่นี่อะไรผ่านไปสิบนาทีแล้วรุ้งพรายก็ยังไม่ออกมาสักทีแต่พอยืนไปสักพักแสงไฟหน้ารถก็ส่องเข้าหน้า ประตูบ้านถูกเปิดออกเหมือนมีคนกดเปิดอัตโนมัติ รถเก๋งคันหรูสีดำเมี่ยมถูกขับเข้ามาอย่างช้า ๆ ผ่านหน้าเธอไป แล้วหยุดถอยหลังกลับมาใหม่ กระจกถูกลดลงพร้อมกับใบหน้าของคนขับที่นิยาเองต้องตะลึง

“เธอเป็นใครมาอยู่ในบ้านของฉันได้ยังไง” เตชัสถามคนที่ยืนตบยุงอยู่คนเดียว

“เอ่อ” นิยาเกาหัวแกรกๆ

“แม่บ้านคนใหม่เหรอ ไม่เห็นแม่บอกว่าจะรับแม่บ้านเพิ่ม” เตชัสคิดเองพูดเอง คนถูกทึกทักว่าเป็นแม่บ้านถึงกับกลอกตาไปด้านข้าง เสื้อผ้าที่สวมใส่มันเหมือนแม่บ้านตรงไหนกัน หรือว่าเพราะความมืดสายตาของเขาเลยมีปัญหา

“เอ้าว่าไงเป็นใบ้รึไงถามว่าเป็นแม่บ้านคนใหม่เหรอ”

“ใช่ค่ะ เพิ่งมาทำงานวันแรก” อยากคิดว่าเป็นแม่บ้านดีนัก นิยาก็สวมบทบาทให้ซะเลย หญิงสาวนึกสนุกอย่างแกล้งคนเล่น

“แล้วมายืนตบยุงอยู่แถวนี้ทำไม”

“พอดีเพิ่งมาจากบ้านนอกค่ะ ไม่เคยเจอบ้านหลังใหญ่หรูหราแบบนี้ เลยอยากมาสูดบรรยากาศคนรวยเขาบ้าง” นิยาขยับแว่นแล้วทำท่าเพ้อฝันให้เขาดู

“ประสาท” เขาส่ายหน้าหนีแล้วขับรถเข้าไปจอดในโรงรถ