Secret Love Of VAMPIRE

ท่ามกลางแสงสีพร่างพราวและเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม เหล่าสาวงามหุ่นเอกซ์เซ็กซี่อวดสัดส่วนเรือนกายในเสื้อผ้าน้อยชิ้น โยกย้ายส่ายสะโพกยั่วยวนเหล่าภมรผู้มีอันจะกิน สอยกลับไปบำรุงบำเรอกามา แลกเปลี่ยนเงินทองและความสุขชั่วครั้งชั่วคราว!

แต่เพียงแค่หนุ่มหุ่นล่ำร่างบึกบึน ใบหน้าฉายแววเย็นชา เดินผ่านประตูเข้ามา ทุกสายตาก็โฟกัสไปที่เขาเป็นจุดเดียวกัน 

เมื่อชายหนุ่มทรุดนั่งประจำที่...มุมซึ่งจัดไว้สำหรับแขกวีไอพี สาวน้อยพิมพ์มาดาพาร่างสูงด้วยสัดส่วนอกเอวอรชรอ้อนแอ้นรับกับขาเสลายาวเรียว ซึ่งเพิ่งได้รับอภิสิทธิ์ในการได้เข้ามายั่วยวนมอบความสุขให้หนุ่มคีธก็เริ่มทำหน้าที่ของตัวเองในทันที

“พิมพ์นึกว่าคุณคีธจะไม่มาเสียแล้วซิคะ” เอื้อนเอ่ยคำด้วยน้ำเสียงหวานระคนเซ็กซี่ บดเบียดร่างชื้นให้กลิ่นเหงื่อที่ผุดไหลตามร่องรูขุมขนแตะจมูกโด่งขึ้นสัน กระตุ้นความต้องการของคีธให้พุ่งโลดลิ่วสู่จุดหมายปลายทาง พาเธอกลับรังรักสุดแสนลับของเขา เพื่อจัดเสิร์ฟอาหารรสแซบ ตามข่าวที่ได้ยินมา 

“เธออย่าคิดว่าตัวเองโชคดีนะพิมพ์ ที่ได้เข้าไปใกล้ชิดคุณคีธในอาทิตย์นี้น่ะ”

“ทำไมล่ะ”

“ถึงเขาจะหน้าตาหล่อเข้มราวเทพบุตรมาจุติ มาดหรือก็งามสง่าราวกับเจ้าชายจากต่างแดน แต่นิสัยนะซิ...”

ส่วนหนึ่งคือความอิจฉาที่เพื่อนสาวได้ไปบริการคีธจริง แต่อีกส่วนก็คือความตื่นกลัวและกังวลใจ กลัวพิมพ์มาดาจะเป็นเหมือนกับสาวคนอื่นๆ 

“ไหน...อย่าเวิ่นเว้อ เล่ามาให้ละเอียดซิ คุณคีธเป็นอะไร”

“แกจำไม่ได้หรือไง สาวๆ ที่ไปอยู่กับคุณคีธหนึ่งอาทิตย์ กลับมาเป็นยังไงบ้าง...ถึงแม้มีเงินทองราวกับถูกเนรมิตมาให้ แต่ทุกคนจำใครไม่ได้เลย หน้าที่เคยสดใสก็ขาวซีดอย่างกับซากศพ หุ่นที่เคยอวบอั๋นก็เปลี่ยนไปเป็นผอมแห้งอย่างกับไม้เสียบผี”

“จริงด้วยยายพิมพ์ แกจำยายปาวรินทร์ได้ไหมล่ะ นั่นคนหนึ่งละ กลับมาเนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าขาดวิ่น เลือดไหลอาบ...อย่างกับถูกใครลากไปข่มขืนอย่างนั้นแหละ แล้วยังมีอาการหวาดผวา จนเขานึกกันว่าถูกของ รีบวิ่งหาหมอผีมาทำการรักษากันเสียให้วุ่นวายเลย”

“แหม...เรื่องแค่นี้เอง ยายนั่นอาจไปประสบอุบัติเหตุมาจนความจำหายไปก็ได้”

แต่ละคน...แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว ขู่ให้เธอกลัวจนถอนตัวไม่เข้าหาคีธ เพื่อตัวเองจะได้เข้าสอดแทรกแทน นึกว่าเธอไม่รู้หรือไง 

“พวกเธอกลัวว่าฉันคือคนที่ใช่...นางในฝันที่คุณคีธตามหา คนที่เปลี่ยนหนุ่มเย็นชาเป็นคนมีชีวิตจิตใจ ยิ้มแย้มและหัวเราะได้”

“เออ...ตามใจ แกไม่เชื่อพวกเราก็ตามใจ งั้นก่อนแกเข้าไปยั่วคุณคีธ ก็อย่าลืมเต้นให้เหงื่อไหลซกแล้วกัน”

“บ้าหรือเปล่า ไปหาผู้ชายต้องเลิศหรูดูดี ให้เขาประทับใจตั้งแต่แรกเจอไม่ใช่หรือไง”

“อ้าว...แกไปมุดหัวอยู่ในรูไหนฮึยายพิมพ์ ถึงไม่รู้ว่าคุณคีธนะเขาคลั่งกลิ่นเหงื่อ ไม่รู้หรือไงกลิ่นเหงื่อมันกระตุ้นความต้องการของผู้ชายให้จัดการแกเร็วๆ ขึ้น ได้ข่าวว่าคุณคีธของแกนะใหญ่และ...อึดเกินพิกัดด้วยนะโว้ย”

“บ้า! พวกแกนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ น่าอายจะตายไป”

“โอ๊ย! แกไม่ต้องมาทำตัวเป็นยายสาวน้อยไร้เดียงสาเลยยายพิมพ์ ถูกผู้ชายสอยมากินจิ้มจุ่มตั้งแต่ไม่แตกเนื้อสาว ดีนะที่ยังรักษาตัวเองไม่ให้ป่องได้...แต่ถ้าเกิดแกจำได้ อย่าลืมเล่าให้ฟังนะ คุณคีธจัดการแกท่าไหน ยังไง นานเท่าไหร่ ทั้งอาทิตย์จนเข่าอ่อนเดินไม่ได้อย่างที่พวกเราได้ยินข่าวมาหรือเปล่า”

“พวกแกนี่พูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันไปเตรียมตัวอาบน้ำแร่แช่น้ำนม ขัดนวดผิวให้เนียนนุ่มดีกว่า จะได้ถูกใจคุณคีธ จนตกลงปลงใจเลือกฉันไว้เป็นคู่ตลอดไป”

พิมพ์มาดาเดินเยื้องย่างราวกับนางพญาไปหยิบกระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่ ก็เผอิญนึกขึ้นมาได้ รีบหันใบหน้าเปื้อนยิ้มไปมองเพื่อนสาวแต่ละนาง

“อย่าลืมอวยพรให้ฉันด้วยล่ะ ถ้าได้เป็นเมียคุณคีธจริงๆ ฉันจะพาพวกแกไปช็อปต่างประเทศ...พ็อกเกตมันนี่ไม่อั้นเลย”

“วันนี้คุณคีธหน้าตาเครียดจัง มีอะไรทำให้ไม่สบายใจหรือคะ” นิ้วยาวเรียวยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมรกครึ้มด้วยไรหนวดเขียวครึ้มยาวจากจอนหูฝั่งหนึ่งไปจรดอีกฝั่งและเหนือริมฝีปากสีแดงสด 

“ไม่มีอะไร” เอ่ยปฏิเสธอย่างรู้ความต้องการของเหล่าแมลงเม่าที่โผบินเข้าหาแสงไฟดี แต่ในวันนี้เขาเหนื่อยหน่ายจนมองอะไรก็ทำให้เบื่อหน่ายไปเสียหมด 

“พูดอย่างกับคนกำลังทุกข์หนัก มีอะไรบอกพิมพ์ได้นะคะ พิมพ์พร้อมช่วยคุณคีธทุกอย่าง” เอ่ยถามน้ำเสียงเซ็กซี่ ร่างอวบอัดด้วยโนมเนื้อนมไข่รับกับเอวเล็กคอดเอนกายอิงแขนกำยำ ช่วงขาเรียวยาวขาวนวลตวัดเล็กน้อยก็พาตัวเองขึ้นไปนั่งบนตักกว้าง 

มุมปากหนาหยักยกขึ้นเล็กน้อยอย่างหยามหยัน เขากับอีกสี่ที่ไม่รู้จะเรียกอะไร คนหรือหมาบ้าดี พวกชอบทำอะไรไม่เหมือนมนุษย์มนา เปิดคลับเรียกบริการราคะจากสาวงาม เพื่อควานหาหญิงสาวคู่ชีวิต 

หญิงสาวผู้มีรักแท้ให้โดยไม่เกรงกลัวตัวตนอันน่าหวาดกลัว ผู้ที่จะมาทำหน้าที่ปลดปล่อยเขาและ...คนและหมาบ้าให้เป็นอิสระจากสิ่งที่เป็นอยู่และดำเนินมายาวนาน แต่สิ่งที่ได้พบ...

สาวงามทุกคนมีตำหนิ ล้วนแล้วแต่กระหายอยากในเงินทองและเพลิงราคะที่โหมลุกไหม้ไม่รู้จักจบสิ้น ทุกคนจึงต้องได้รับการสนองตอบและสั่งสอน!

“ฉันไม่มีอารมณ์” ไม่แค่เหนื่อยแต่เขารู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ทำให้ร่างกายซึ่งเคยแข็งแกร่งอ่อนเปลี้ยเพลียจนหมดแรง หรือวันที่เขาจำต้องละร่างกายนี้ไปเป็นดวงจิตลอยล่องไปอย่างไร้จุดหมายมาถึง!

ก็คงดี...เขาไม่อยากเหนื่อยกับการรอคอยและเฝ้าควานหาอย่างไร้จุดหมายอีกแล้ว 

คีธยกมือขึ้นวางบนไหล่กว้างดันร่างเพรียวให้ถอยห่าง อีกสามวันพระจันทร์เต็มดวง...คืนอันเลวร้ายที่เขาและเพื่อนๆ ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดทางร่างกาย!