ตอนที่ 2 หวนกลับมาพบกันอีกครั้ง

“นายครับ อาทิตย์หน้าคุณเกวลินจะกลับมาแล้วนะครับ คุณแอนนากำชับว่านายต้องไปรับเธอด้วยตัวเองนะครับ”

“เออ รู้แล้ว ตกลงเป็นลูกน้องใครกันแน่วะ แม่หรือผม”

“ลูกน้องนายสิครับ”

“อืม รู้ตัวก็ดีนึกว่าโดนแม่ซื้อตัวไปแล้วหายใจเข้า หายใจออกก็มีแต่คุณแอนนา”

เอริคนึกย้อนไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนที่ผู้เป็นแม่ยื่นข้อเสนอให้เขาใช้เวลากับเกวลินครึ่งปี หากครบกำหนดแล้วทั้งคู่ไม่รักไม่ชอบกันจริง เธอจะไม่บังคับเขาอีกต่อไป และมีข้อแม้ว่าระหว่างที่เกวลินอยู่ที่บ้านเขา ห้ามทำตัวไม่ดีกับน้อง ต้องให้เกียรติเธอทั้งที่บ้านและที่ทำงาน เอริคเองก็ยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดอย่างว่าง่าย เพราะเขาคิดว่ายังไงก็ไม่มีทางตดหลุมรักยัยเด็กอ้วนขี้แยคนนั้นแน่นอน

“หึ ใครจะไปรักเธอลงยัยเกวลิน”เอริคพึมพำกับตัวเอง

“นายว่าอะไรนะครับ”เจมส์ถามเขาเพราะได้ยินไม่ถนัด

“ป่าว ไม่มีอะไร ไปทำงานต่อได้แล้ว”

“ครับ”เจมส์รับคำก่อนจะขอตัวเดินออกจากห้องไป

ภาพจำของเอริคที่มีต่อเกวลินคือเป็นยัยเด็กอ้วน กินเก่ง ขี้แยสุดๆ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบเอามากๆ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงจับคู่ให้เขากับเธอ ทั้งที่ดูไม่มีอะไรเข้ากันได้เลย อีกทั้งอายุยังห่างกันตั้งเกือบแปดปี สิ่งเดียวที่ทำให้เขาหัวเราะคือการได้แกล้งเธอ

…สนามบิน…

“นายแน่ใจนะครับว่าจำคุณเกวลินได้จริงๆ รูปที่คุณแอนนาส่งมาให้เธอสวยมากเลยนะครับ ไม่เหมือนกับที่นายเคยบอกเลย”เจมส์ถามเจ้านายเพื่อความชัวร์อีกครั้ง ระหว่างรอรับเกวลินที่สนามบิน

“จำได้สิวะ ต่อให้สวยขึ้นแค่ไหนก็ต้องมีเค้าโครงเดิมอยู่บ้างแหละ อีกอย่างรูปที่แม่ส่งให้ไม่รู้ผ่านการแต่งมากี่แอพแล้ว”เอริคตอบลูกน้องส่งๆ

“จำได้ก็จำได้ครับ”เขารีบคำแบบไม่ค่อยเชื่อใจผู้เป็นนายนัก

ผิดกับเกวลินที่จำหน้าเอริคได้เป็นอย่างดี หลังลงเครื่องเธอเดินมาที่จุดนัดพบตามที่ป้าแอนนา บอก เมื่อไปเห็นก็เห็นชายหนุ่มรูปหล่อ ศัตรูคู่แค้นของเธอยืนพิงเสามองนาฬิกาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นี่ก็ห้าโมงครึ่งแล้ว ไหนแม่บอกว่ายัยตัวแสบจะมาถึงตอนห้าโมงเย็น”เขาบ่นกับลูกน้อง

“ใจเย็นๆครับนาย คุณเกวลินอาจจะกำลังเดินตามหาเราอยู่ก็ได้นะครับ”

“บ่นถึงเกลอยู่รึป่าวคะ เกลยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วนะคะ ไม่ได้ช้าอย่างที่ใครบางคนแถวนี้ว่า” เกวลินในชุดเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวสีครีม ปล่อยผมสีน้ำตาลม้วนลอน เดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้าเอริค เอริคเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อหญิงสาวคู่แค้นที่ตนจินตนาการไว้ไม่เป็นแบบที่คิด วันนี้ถึงแม้เกวลินจะใส่เสื้อผ้าสบายๆแต่ก็ไม่ทำให้ความสวยของเธอลดลงเลย ด้วยหุ่นที่ผอมเพรียว ส่วนสูงเกือบ 170 cm ใบหน้ารูปไข่ ตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย ทุกอย่างดูลงตัวสมส่วนไปหมด ขนาดใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ปกคลุมมิดชิดยังทำให้ดูดีได้ขนาดนี้

“สวัสดีค่ะพี่เอริค ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”เกวลินเป็นฝ่ายทักทายชายหนุ่มก่อน ทำให้เขาได้สติตื่นจากภวังค์ รับไหว้พร้อมกับทักทายหญิงสาวตรงหน้าตอบ

“สวัสดีไม่เจอกันนานมากจริงๆ เดินทางเหนื่อยมากมั้ย”เขาถามเธอด้วยเสียงนิ่งเรียบ ทั้งๆที่ตอนนี้ใจเต้นแรงมาก

“เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ”

“คุณเกวลินสวัสดีครับ”เจมส์ทักทายหญิงสาวบ้าง

“สวัสดีค่ะ นี่คงเป็นคุณเจมส์ผู้ช่วยพี่เอริคใช่มั้ยคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ป้าแอนนาบอกว่าถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรให้บอกคุณเจมส์ได้เลย คุณเจมส์ใจดีมาก”เกวลินทักทายผู้ช่วยของเอริคด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าคุณเกวลินต้องการอะไรบอกผมได้ตลอดเลยครับ”

“ทักทายกันเสร็จรึยัง ถ้าเสร็จแล้วก็กลับบ้านกันได้แล้ว”เอริคในมาดเงียบขรึมบอกทุกคน

“เผด็จการ”เกวลินพึมพำเบาๆ แต่ก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาของเขาไปได้ เอริคจ้องมองมาทางเธอทันที ก่อนที่เธอจะรีบหลบสายตาและรีบเดินออกไป

“เดินเร็วขนาดนั้น รู้เหรอว่ารถอยู่ไหน”

“ไม่รู้ค่ะ”เกวลินหยุดเดินและหันไปหาเอริคทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เอริครีบเดินเพื่อให้ทันหญิงสาว ทำให้ทั้งคู่หันมาชนกันพอดี

“ว๊าย”เกวลินเผลอร้องด้วยความตกใจ

เอริคเองก็ตกใจใช้สองมือโอบรอบเอวของเกวลินไว้ตามสัญชาตญาณเพราะกลัวเธอจะล้ม ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวซุกแนบชิดไปกับแผงอกแกร่งของชายหนุ่มเล่นเอาใจเต้นโครมครามกันทั้งสองคนก่อนที่ทั้งคู่จะได้สติรีบผละออกจากกัน

“เจ็บตรงไหนรึป่าว”

“เอ่อ ไม่ค่ะ รีบกลับกันเถอะเกลเหนื่อยแล้ว”

ระหว่างเดินทางกลับบ้านเกวลินที่นั่งอยู่เบาะหลังกับเอริคก็เผลอหลับไปด้วยความเพลียเพราะนั่งเครื่องมาทั้งวัน เธอนั่งสัปหงกอยู่่ซักพักก่อนจะเอียงศีรษะไปซบที่ไหล่ของเอริค เอริคตกใจเล็กน้อยแต่ไม่กล้าขยับตัวออกเพราะกลัวเธอตื่น เขาทำได้เพียงนั่งนิ่งให้เธอซบไปตลอดทาง

“เกลตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้ว”เอริคเขย่าแขน เกวลินเบาๆให้หญิงสาวรู้สึกตัว

“หืม กำลังหลับสบายเลย”เธอพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ก็ต้องตกใจรีบนั่งตัวตรงเมื่อพบว่าตัวเองนอนซบอกชายหนุ่มอยู่

“เอ่อ เกล…เกล ขอโทษค่ะ เกลไม่ได้จะล่วงเกินนะคะ แค่เผลอหลับไปนิดหน่อย”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร เข้าบ้านได้แล้ว”เอริคตอบเกวลินด้วยสีหน้าเรียบเฉยและเดินนำหญิงสาวเข้าบ้านไป

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ขี้เก๊ก”เธอทำเสียงล้อเลียนเขาพลางเดินตามเข้าบ้านไป

การแสดงออกของคนทั้งคู่ที่มีต่อกัน แม้จะยังไม่สนิทใจกันแต่ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด เจมส์ที่แอบเก็บข้อมูลอยู่เงียบๆ ได้แต่ส่งยิ้มบางๆโล่งอกเล็กน้อยที่อย่างน้อยทั้งคู่ก็ไม่ได้ตีกันตั้งแต่แรกเจอ เขาคิดในใจว่าต้องขอบคุณความสวยของเกวลินที่ช่วยให้การเจอกันในรอบสิบปีของทั้งสองคนผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

“น่าจะพอมีหวังนะครับคุณแอนนา”เจมส์พึมพำด้วยรอยยิ้ม