Nobela ni ดาวประดับเดือน

“เป็นไงบ้างคะเหนื่อยมั้ย เจนแวะเอาข้าวมาให้”เจนถือกล่องข้าวเที่ยงเดินเข้ามาหาเจมส์ในห้องทำงาน“เหนื่อยนิดหน่อยครับ ยังต้องปรับตัวอีกเยอะ แต่มีกำลังใจดีอย่างนี้พี่สู้ตาย”เจมส์เดินเข้าไปกอดและหอมเจนหลายฟอดตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้วที่เจมส์ออกมาดูแลบริษัทใหม่ที่เอริคสร้างไว้ให้ เขาทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจอย่างหนักเพื่อเรียนรู้งาน ไม่ใช่เพียงเพื่อตัวเองเท่านั้นแต่เขายังไม่อยากให้คนที่ไว้ใจและเชื่อใจเขามากที่สุดอย่างเอริคต้องผิดหวัง เจนที่รับรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีจึงคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆเสมอ “หวานเกินไปแล้ว”เอริคที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาแซวคนทั้งคู่“พี่มาได้ไงครับ”เจมส์รีบผละออกจากเจนทันที“ได้ยินข่าวว่ายุ่งเลยแวะมาดู แต่ได้กำลังใจดีขนาดนี้น่าจะไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วมั้ง”“กำลังใจดีครับ แต่เรื่องงานก็ยังต้องปรึกษาพี่อยู่ดี”“กำลังใจอะไรคะเกลได้ยินไม่ถนัด”เกวลินที่พึ่งถือถุงอาหารเดินตามมาถามทุกคน“ก็คนที่เรากำลังห่วง ดูท่าจะไม่ต้องการเราแล้ว”เอริคยังแซวเจมส์ไม่เลิก“พี่เอริคก็แซวเกินไปค่ะเจนเขินไปหมดแล้ว”เจนพูดติดตลกกับทุกคน ทำเอาคนอื่นๆพลอยหัวเราะไปด้วย“ใช่ค่ะ พี่ก็แซวเกินไป แต่แกก็หวา

“เกลเสร็จยัง”“มาแล้วค่ะ”วันนี้ทั้งคู่มีนัดแคมป์ปิ้งกับเจมส์และเจน เมื่อ เอริคขนของขึ้นรถเรียบร้อยแล้วจึงเรียกภรรยาที่ตอนนี้ยังแต่งตัวไม่เสร็จ“เร่งจัง เกลเลือกชุดอยู่”เกวลินที่พึ่งแต่งตัวเสร็จรีบวิ่งลงมาหาสามีข้างล่างหาพร้อมกับชุดเอี๊ยมสีน้ำตาลน่ารัก“สวยแล้ว แต่งอะไรขนาดนั้นพี่หวง วันนี้เมียพี่แต่งตัวน่ารักจัง”เขาบอกภรรยาหลังจากมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและดึงเธอเข้าไปกอดและหอมอย่างหมั่นเขี้ยว “อื้อ พอแล้วค่ะเครื่องสำอางลบหมดแล้ว”“เมียพี่ถึงไม่แต่งก็สวย อย่าสวยให้มันมากนักพี่ไม่ชอบให้คนอื่นมอง”“ขี้หวง ไปกันได้แล้วค่ะเดี๋ยวถึงช้ายัยเจนจะบ่นเอา”ทั้งคู่ใช้เวลาเดินทางเกือบสามชั่วโมงก็ถึงสถานที่ แคมป์ปิ้ง โดยมีเจมส์และเจนที่รออยู่ก่อนหน้าแล้ว “ยัยเกลทางนี้”เจนโบกมือเรียกเพื่อนรัก“สดชื่นจังเลยอากาศดีมาก”เกลคุยกับเพื่อนรักเมื่อเดินมาถึงเดิมทีวันนี้เอริคกับเจมส์อยากมากางเต้นท์นอนแต่กลัวสาวๆลำบากเกินไปจึงเลือกที่แคมป์ปิ้งที่มีรถบ้าน จะได้สะดวกสบายหน่อยหากสาวๆชอบครั้งหน้าถึงจะพาพวกเธอไปกางเต้นท์นอน“รถบ้านก็น่าอยู่จัง ข้างในสวยมากเลยพี่เอริคมาดูทางนี้ค่ะ”เกวลินที่ตื่นเต้นกับทุกสิ่

…ก๊อก ก๊อก ก๊อก…“พี่เจมส์มีอะไรคะ”เจนนึกแปลกใจที่เจมส์มาเคาะประตูกลางดึกแต่เมื่อถามไปก็ไม่มีเสียงตอบกลับจึงเดินออกมาเปิดประตูเจมส์ไม่พูดพร่ำทำเพลงเข้าไปจูบเธออย่างเร่าร้อนทันทีที่เห็นหน้าหญิงสาว“อื้อ คนบ้าเป็นอะไรคะ อยู่ดีๆมาเคาะห้องจูบคนอื่น”“เป็นคนที่รักเจนไงครับ”“นี่พี่ดื่มเหล้ามาหรอคะ พี่เมารึเปล่า”“ไม่เมาพี่แค่ย้อมใจ”“ย้อมใจทำไม”เจนถามเขาเสียงสั่นชายหนุ่มไม่ตอบแต่ก้มลงไปจูบเธอพร้อมกับผลักประตูออกและดันเธอเข้าห้อง เขาเลื่อนสองมือลงมาบีบเค้นสะโพกงามพลางจูบแลกลิ้นกับเธออย่างเร่าร้อน เจนที่โดนรสจูบของเขาเข้าไปถึงกับอ่อนระทวยยืนแทบไม่อยู่จนต้องใช้สองแขนโอบรอบคอเขาไว้“วันนี้พี่ขอได้มั้ย”“ขะ…ขออะไรคะ”“เป็นของพี่นะ”เขากระซิบข้างหูเธอด้วยเสียงกระเส่า“พี่เจมส์เจนไม่เคย”“พี่จะสอนเจนเองนะครับ”พูดจบเจมส์ไม่รอคำตอบประกบปากจูบเธอทันทีพร้อมกับดันหญิงสาวให้เดินไปนั่งบนเตียงก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักตัวเองเจมส์ใช้สองมือบีบคลึงสองเต้างามของเจนจากด้านนอกก่อนจะสอดมือเข้าไปสัมผัสและบีบคลึงสองเต้าอวบอิ่มในชุดนอน“อื้อ”เจนสะดุ้งและร้องครางออกมา“หืม ไม่ได้ใส่เสื้อในด้วยจะยั่วพี่หรอ”“บ้า

เจมส์นั่งดื่มกับญาติๆของเจนจนดึกดื่นก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนพ่อกับแม่ก็เข้านอนกันหมดแล้ว เหลือเพียงเจนที่นั่งดูทีวีรอเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น“ยังไม่นอนอีกหรอ”“รอพี่นั่นแหละ ดื่มอะไรขนาดนั้น ไปค่ะเดี๋ยวเจนพาไปดูห้องนอน”เจนพาเขาเดินขึ้นชั้นสองของบ้าน ข้างบนมีห้องนอนสองห้องคือห้องของเธอกับอีกห้องเอาไว้รับรองแขก ส่วนพ่อกับแม่นอนข้างล่างเพราะอายุมากแล้วเดินขึ้นข้างบนไม่ไหว“พี่นอนห้องนี้นะคะ ตรงนั้นห้องนอนเจนถ้าอยากได้อะไรก็บอก”“อยากได้เจน”“ไอ้พี่เจมส์บ้าเข้าห้องไปเลย”“งั้นขอพี่มัดจำไว้ก่อน”พูดจบเขาก้มลงประกบริมฝีปากจูบเธออย่างดูดดื่มทันที ก่อนจะผลักประตูห้องนอนของตัวเองและดึงเธอล้มลงไปนอนด้วยกัน“พี่กลัวผีคืนนี้นอนด้วยกันนะ”“ไม่เอา ปล่อยเลยเจนจะกลับห้อง”“สัญญาว่านอนกอดเฉยๆไม่ทำอะไร นะครับ”เจนที่แพ้ลูกอ้อนของเขาก็ยอมใจอ่อนตามใจเขาจนได้“งั้นก็รีบนอนค่ะ”เมื่อแสงจากแดดในยามเช้าส่องลอดผ้าม่านหน้าต่างเข้ามาทำให้เจนลืมตาตื่น เธอมองไปรอบๆก็ไม่พบเจมส์อยู่ในห้อง เจนเดินกลับห้องไปอาบน้ำและเดินลงไปข้างล่างเห็นเจมส์เดินถือผักเต็มตะกร้ากำลังกลับเข้าบ้านพร้อมพ่อของตน เธอมองดูทั้งคู่

“มีเรื่องอะไรรึป่าวคะ” เกวลินถามเอริคเมื่อเห็นเขาคุยโทรศัพท์ไปพลางมองหน้าเธอเป็นระยะ“ป่าว ไอ้เจมส์ไม่สบายโทรมาลางาน”“ตายจริง แล้วเป็นอะไรมากมั้ยคะ ไปหาหมอรึยัง”“ไม่ต้องห่วงมันหรอก มันมีคนดูแลแล้ว”“มีใครก็คุณเจมส์เค้าอยู่คนเดียวนี่คะ”“แฟน”“คุณเจมส์เค้ามีแฟนแล้วหรอ ก็ว่าช่วงนี้ดูสดใส เห็นคุยไลน์แล้วยิ้มอยู่บ่อยๆ ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันน๊า”“เดี๋ยวมันพร้อมก็บอกเองแหละ ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของเค้า”“รู้แล้วค่ะ แค่พูดเล่นเฉยๆ ทำเป็นจริงจังไปได้”เอริคได้แต่คิดในใจว่าถ้าเกวลินรู้เรื่องนี้เธอจะรู้สึกยังไง ใจนึงก็ดีใจกับเจมส์ที่มีคนมาอยู่เคียงข้างซักที เพราะเขาเองก็เป็นห่วงเจมส์มากเหมือนน้องชายแท้ๆ ตัวเองยิ่งก่อนหน้านี้เขาเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยยิ่งนึกเป็นห่วง พอรู้ว่าได้คนดีๆ มาดูแลเขาก็หายห่วง“อาบน้ำไหวมั้ยหรือจะให้เช็ดตัวให้ก่อน” เจนถามเจมส์หลังเห็นว่าเขาอาการดีขึ้นแล้ว“อาบได้ครับ”“งั้นก็ไปใช้ห้องน้ำข้างบน คืนนี้ก็นอนห้องตรงข้ามห้องเจนก็ได้ค่ะ เจนจัดห้องให้แล้วจะได้นอนสบายๆ หน่อย”“ขอบคุณครับ แฟนพี่น่ารักจัง”“ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะจะได้ลงมาทานข้าวทานยา”“ค้าบ ไปเดี๋ยวนี้เลยค้าบ”เจมส์

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาในบ้านทำให้เจนลืมตาตื่นขึ้นมา“อื้อ เมื่อยจังเลย”เจนบิดขี้เกียจและรู้สึกปวดเมื่อยนิดหน่อยเพราะนอนบนโซฟาทั้งคืน“กลิ่นอะไรหอมจัง”เธอสูดดมกลิ่นหอมของข้าวต้มที่โชยออกมาจากในครัวเจนเดินตามที่มาของกลิ่นหอมนี้มาถึงในครัวก็เห็นเจมส์กำลังง่วนกับการทำอาหารอยู่ เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เขาทำอาหารเป็นท่าทางดูคล่องแคล่วใช้ได้ทีเดียว เจนยืนกอดอกพิงประตูมองเขาอยู่อย่างนั้น“จะมองอีกนานมั้ยครับคุณนาย”“คะ..ใครมอง ไม่มี๊ เอ่อเจนแค่มาหาน้ำดื่ม”เมื่อโดนจับได้เจนจึงรีบเฉไฉแก้เขินรีบเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่มเจมส์ยิ้มเอ็นดูกับท่าทางของเธอก่อนเดินมาซ้อนหลังเจนและก้มลงช่วยเธอหยิบขวดน้ำ เมื่อเธอเห็นมือเขาเอื้อมมาหยิบขวดน้ำก็รีบปล่อยพร้อมทั้งปิดประตูตู้เย็นหันกลับไปหาคนข้างหลังทันที“เจนหยิบเองก็ได้”“พี่หยิบมาดื่มเอง พี่ก็หิวน้ำเหมือนกัน”เจนที่ตอนแรกคิดว่าเขาจะหยิบน้ำให้ตัวเองก็อายที่เข้าใจผิดใช้กำปั้นทุบอกเขารัวๆ จนเจมส์ต้องจับข้อมือเธอไว้และดันหลังเธอติดกับตู้เย็น“พี่ล้อเล่น อ่ะให้เจนนั่นแหละ”เขายิ้มบอกเธอ“แกล้งเจนอีกแล้วนะ”เจนบ่นเขาพร้อมกับยื่นมือไปรับน้ำดื่

“พี่ดินปล่อยดาวลงได้แล้วค่ะ เดี๋ยวตก”“ตัวเล็กแค่นี้พี่อุ้มทั้งวันก็ยังไหว ไม่เชื่อคืนนี้ลองดูมั้ยล่ะ”“คนทะลึ่ง ลูกสามขวบแล้วนะคะ”“ดีเลยน้องแดนโตแล้ว เลี้ยงน้องได้แล้ววันนี้พี่อยากได้ลูกเพิ่มอีกซักคน”“พี่ดิน!!!.”“ไม่ต้องพูดแล้วตั้งใจหน่อย”ภูดินวางเมียรักลงบนเตียงนอนและบรรจงจูบปิดปากเธออย่างดูดดื่ม ทำเอาเพียงดาวเคลิ้มกับรสจูบของสามีเผยอปากให้เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธออย่างสะดวก เขาดูดกินเธอทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าและมาหยุดอยู่ที่หน้าอกทั้งสองข้างของเมียรักภูดินทั้งดูดกินและบีบคลึงจนเพียงดาวเสียวซ่านร้องครางออกมาไม่ขาดสาย ยิ่งได้ยินเสียงครางของเมียรักยิ่งทำให้ภูดินมีความสุข ปรนเปรอภรรยาสุดที่รักอย่างหนำใจ“เมียจ๋า คืนนี้ขอผัวกินเมียให้หนำใจเลยนะ อ่า” เขาไล่เลียทั่วร่างกายของเธอจนมาหยุดที่จุดสงวนใช้ลิ้นเลียไปรอบๆจุดสงวนก่อนจะแหวกลิ้นเข้าไปดูดกินกลีบกุหลาบงามอย่างหิวกระหาย“อ๊า ผัวขาเมียเสียว”เพียงดาวใช้สองมือดึงทึ้งผมของสามีด้วยความเสียว บางจังหวะก็เผลอกดหน้าเขาลงไปซุกไซร้ภายในกลีบกุหลาบงามให้ดูดกินน้ำหวานที่ไหลจากกายเธอด้วยความเสียว…จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ…“อ๊ะๆๆๆๆอ๊า อ๊า”เสียง

....เกือบสามปีผ่านไป....“แม่ค้าบคุณพ่อยังไม่กลับมา​หรอค้าบ แล้วคุณแม่กำลังทำอะไรอยู่ค้าบ”น้องแดนลูกชายวัยย่างสามขวบถามเพียงดาวผู้เป็นแม่ที่กำลังง่วนกับการทำกับข้าวอยู่ในครัวกับพี่ๆแม่บ้าน“วันนี้พ่อมีประชุมกำลังกลับมาแล้วครับ น้องแดนไปเล่นกับคุณยายที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ แม่กำลังช่วยพี่ๆเขาทำอาหารอยู่เดี๋ยวแม่ออกไปหานะครับ”เพียงดาวหันมาบอกลูกชายในวัยที่กำลังซนและอยากรู้อยากเห็นทุกอย่าง“ก็ได้ค้าบ แม่รีบออกมาหาน้องแดนนะค้าบ”“จ้า แป๊บเดียวเดี๋ยวแม่ออกไป”“นายน้อยพูดเก่งจังเลยนะคะ รู้เรื่องทุกอย่างเลย”พี่จันทร์ยิ้มเอ็นดูนายน้อยของตน“นั่นน่ะสิคะไม่รู้เหมือนใคร”“เหมือนคุณภูตอนเด็กเลยค่ะ”นมแย้มพูดเสริมด้วยสีหน้ามีความสุขวันนี้เพียงดาวเข้าครัวเองเพราะเชิญเพื่อนๆมาทานข้าวเย็นที่บ้านเนื่องในโอกาสครบรอบวันเกิดอายุสามขวบของลูกชายสุดที่รักในวันพรุ่งนี้ ภูดินและเพียงดาวจึงเชิญญาติสนิทมิตรสหายมาทานข้าวที่บ้านก่อนจะพาลูกชายไปเที่ยวในวันเกิดของเขาพรุ่งนี้ เหล่าน้าๆอาๆเมื่อรู้ว่าเป็นวันเกิดหลานชายสุดที่รักก็ตื่นเต้นเตรียมของขวัญมาให้หลานรักชนิดไม่มีใครยอมใคร“คุณพ่อกลับมาแล้ว”แดนเด็กชายตัวน้อยรีบวิ

...แปดเดือนผ่านไป...“ลูกพ่อวันนี้เป็นยังไงบ้าง กวนแม่เค้ารึป่าว”ภูดินเอียงหูและแนบหน้าที่ท้องของเพียงดาวเพื่อคุยกับลูกหลังกลับจากทำงาน“หนูเป็นเด็กดีมากไม่กวนแม่เลย บอกพ่อเค้าไปสิลูก แต่ตอนนี้คุณพ่อไปอาบน้ำก่อนดีมั้ยคะ”“ก็ได้ครับ รอพ่อแป๊บเดียวนะเดี๋ยวกลับมาเล่นด้วยใหม่”ทุกวันหลังเลิกงานภูดินจะต้องมาทักทายลูกน้อยในท้องภรรยาสุดที่รักเสมอ ตั้งแต่เขาหายแพ้ท้องกลับไปทำงานได้ตามปกติก็ไม่ยอมให้เพียงดาวไปทำงานในฟาร์มเลย มีแต่เพียงดาวที่เบื่อขอไปช่วยงานเล็กๆน้อยๆ แต่ส่วนใหญ่ก็ทำที่บ้าน ภูดินดูแลเอาใจใส่ภรรยาดีทุกอย่าง ดีจนบางครั้งเพียงดาวก็เพลียกับความเยอะของสามีตน“พี่ดินดาวปวดท้อง ไปตามคุณนมทีค่ะ”เพียงดาวร้องบอกสามีขณะที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง“ดาว ดาวเป็นอะไร”ภูดินที่นังทำงานอยู่รีบวิ่งมาดูอาการของภรรยาสุดที่รัก“เหมือนจะคลอด โอ๊ย!!พี่ดินดาวจะไม่ไหวแล้ว”“คลอดก่อนวันนัดหรอ รอพี่แป๊บเดียวนะที่รัก พี่จะพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ นม พี่จันทร์พี่จวง น้าเสริมออกรถเร็วดาวจะคลอดแล้ว”ทุกคนต่างวิ่งวุ่นลนลาน ตกใจระคนดีใจกันใหญ่จนทำตัวไม่ถูก มีเพียงนมแย้มที่มีสติคอยสั่งการทุกคนให้ทำตาม“เรากำลังถึ

“ที่รัก ขอยาดมหน่อยพี่เวียนหัวไม่ไหวแล้ว”“เป็นไงบ้างคะ ไปหาหมอดีมั้ยสีหน้าพี่ดินดูไม่ค่อยดีเลย”เพียงดาวเป็นห่วงสามีหลังเห็นเขาหน้ามืด เวียนหัว ทานข้าวไม่ได้ตั้งแต่เช้า ด้านนมแย้มที่เห็นอาการของภูดินก็นึกสงสัย อาการแบบนี้เหมือนกับ.................“หนูดาวนมขอถามอะไรซักหน่อยนะคะ”“คะนม”“ประจำเดือนไม่มานานแค่ไหนแล้วคะ”“ก็......เดือนกว่าแล้วค่ะ”“เดือนกว่า!!!”นมแย้มอุทานเสียงดังพร้อมยิ้มกว้าง“พาหนูดาวไปหาหมอเลยค่ะ”นมแย้มบอกทั้งคู่“นมคะคนที่ป่วยไม่ใช่ดาวนะคะ แต่เป็นพี่ภู”เพียงดาวบอกนมแย้มด้วยความงุนงง“นั่นน่ะสิครับนม ผมเวียนหัว อาเจียนจนไม่มีแรงแล้วนะครับ ยังจะให้ดาวไปหาหมออีก”ภูดินพูดเสียงอ่อยด้วยความน้อยใจผิดกับนมแย้มที่ยิ้มและหัวเราะด้วยท่าทางมีความสุขก่อนจะบอกคนทั้งคู่ที่นั่งทำหน้างงกันอยู่“ก็นมสงสัยว่าหนูดาวจะ....ท้อง”“ท้อง!!!!”ภูดินและเพียงดาวร้องพร้อมกัน“ไม่ต้องเสียงดังกันค่ะ นมสงสัยว่าคุณภูจะแพ้ท้องแทนภรรยาน่ะค่ะ”ทั้งคู่แต่งงานกันได้สามเดือนแล้ว ภูดินขยันทำการบ้านแทบทุกวันการมีเจ้าตัวน้อยเป็นหนึ่งในเป้าหมายของชีวิตหลังแต่งงานกับภรรยาสุดที่รัก เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็

เพียงดาวขอตัวมาซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆร้านตัดชุดแต่งงาน ระหว่างรอภูดินคุยงานกับเพื่อนรักทั้งสองต่อนิดหน่อยหลังทั้งคู่ลองชุดแต่งงานเสร็จ ขณะที่เธอกำลังเดินข้ามถนนเพื่อกลับมาหาภูดินมีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งตรงมาจะพุ่งชนเธอ เพียงดาวตกใจร้องลั่นยืนหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ภูดินที่ตามภรรยามาและเหตุการณ์ทั้งหมดรีบวิ่งไปดึงแขนภรรยาให้หลบรถจนทั้งคู่ล้มลงไปนอนกองกับพื้นทันเวลาก่อนที่รถจะพุ่งเข้ามาชนเธอพอดี“อ๊าย”เพียงดาวกรีดร้องด้วยความตกใจ“ดาวเป็นอะไรมั้ย”ภูดินถามภรรยาด้วยความตกใจและเป็นห่วง“ดาวไม่เป็นไรแค่ตกใจ พี่ดินเป็นอะไรมั้ยคะ”เพียงดาวรีบถามสามีหลังได้สติจากเหตุการณ์เมื่อซักครู่“พี่ไม่เป็นไรดาวโอเคมั้ย”“เฮ้ย ไอ้ดิน น้องดาวเป็นอะไรมั้ย”เอกและวัชรรีบวิ่งมาดูคนทั้งคู่“กูไม่เป็นไร แต่ใครกันมันกล้ามาทำกับเมียกูแบบนี้ พวกมึงช่วยกูสืบหน่อย ใครทำเมียกู กูไม่ปล่อยมันไว้แน่”ภูดินบอกเพื่อนด้วยความโมโหและแววตาโกรธแค้น“พี่ดินดาวไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องตามสืบก็ได้ค่ะ”เธอบอกเขาด้วยท่าทีกังวลใจเพราะไม่เคยเห็นท่าทางดุดันและสายตาน่ากลัวของเขาแบบนี้มาก่อน“ไม่ได้ พี่จะให้คนมาทำร้ายเมียพี่แบบนี้ไม่ได้เด็ดข

“เมียจ๋าเซ็กซี่เป็นบ้าเลย เอาเก่งขึ้นตั้งเยอะ”เขากอดและชมเธอ ขณะที่ท่อนเอ็นยังคาอยู่ในรูสวาทเธออยู่“ก็ดาวอยากทำให้พี่มีความสุขนี่คะ พี่ดินชอบมั้ย”“ชอบที่สุด ยิ่งเวลาเมียเรียกผัวขายิ่งชอบ ปลุกเร้าอารมณ์เป็นบ้า ยิ่งตอนทำหน้ายั่วยวนยิ่งอยากจับกระแทรกให้ร้องครางลั่นบ้านไปเลย”“ถ้าชอบจะจัดให้บ่อยๆเลย”“จริงหรอ แต่ตอนนี้ขอพี่จัดก่อนได้ป่ะ ตรงนั้นมันแข็งอีกแล้ว”….อ๊า….ภูดินกระแทกสะโพกใส่ช่องทางรักของเมียเพื่อปลุกเร้าอารมณ์เธออีกครั้ง“อ๊ะ…อ๊า..อ๊า ผัวขาเมียเสียว”“อืม เสียวหรอ ลองเล่นท่าใหม่ดูมั้ย”เขาพลิกตัวขึ้นและอุ้มเธอขึ้นมากระแทกในท่าลิงอุ้มแตง เขาอุ้มเธอเดินร่วมรักกันทั่วห้อง“อ๊าย ผัวขาเมียเสียว อ๊า”เธอครางลั่นห้องกอดคอเขาแน่น“อื้อ ผัวก็เสียว รูฟิตเป็นบ้าเลยขนาดโดนเอาทุกวันยังแน่นอยู่เลย”“อื้ม”เธอก้มลงจูบปากแลกลิ้นกับเขาเพื่อระบายความเสียว“เมียจ๋าขอผัวเปลี่ยนท่าหน่อยนะ ยืนขึ้นหันก้นมาให้ผัวหน่อย”เพียงดาวทำตามสามีอย่างว่าง่าย หันก้นงามไปให้เขากระแทกจากด้านหลัง…ตั๊บ ตั๊บ ตั๊บ ตั๊บ ตั๊บ…เสียงเนื้อกระทบกันเมื่อภูกระแทกท่อนเอ็นเข้าออกด้วยความเร็วและแรง จนเพียงดาวทั้งเสียวและจุกในเวลา

ตั้งแต่วันที่ภวินทร์ไปส่งพราวฟ้าที่บ้านวันนั้นเขาก็พยายามไม่พูดจาถากถางให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจอีก แม้ในใจยังมีหนึ่งคำถามที่ยังค้างคาอยากถามเธอให้กระจ่างแต่ก็ไม่อยากให้เธอรู้สึกอึดอัดใจจึงได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจ พราวฟ้าเองเมื่อเห็นเขาไม่พูดประชดประชันตัวเองแล้วก็เบาใจลงอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เกลียดเธอจนถึงขั้นพูดกันดีๆไม่ได้“วันนี้คุณจะไปที่ร้านพร้อมผมมั้ย ผมจะเข้าร้านพอดี”ภวินทร์ถามพราวฟ้าขณะที่เธอนำเอกสารมาให้เขาเซ็น“ไม่เป็นไรค่ะฟ้าไปเองได้ ขอบคุณมากๆนะคะที่ชวน”“ตามใจ”…Night club…“ฟ้าจะลาออกจริงๆหรอ”เมย์ถามพราวฟ้าหลังจากที่เธอไปแจ้งเรื่องลาออกกับก้องภพเรียบร้อยแล้ว“ค่ะพี่เมย์ฟ้าทำงานเดือนนี้เดือนสุดท้ายแล้วค่ะ ตอนนี้ฟ้าเรียนใกล้จบแล้วเริ่มมีบริษัทเรียกไปสัมภาษณ์งานบ้างแล้วค่ะ”เมย์ดึงพราวฟ้าเข้าไปกอดดีใจกับน้องสาวคนเก่งคนนี้ที่อดทนส่งตัวเองเรียนจนจบ“พี่ดีใจด้วยนะฟ้าในที่สุดวันนี้ก็มาถึง พี่ขอให้ชีวิตต่อจากนี้ของฟ้ามีแต่ความสุขนะ ขอให้กลับมามีโลกที่สดใสอีกครั้งนะ”เมย์พูดไปน้ำตาก็ไหลไปด้วยความตื้นตันใจ“ฟ้าก็ต้องขอบคุณพี่เมย์กับคุณป้ามากๆนะคะที่ดูแลฟ้าเป็นอย่างดีเหมือนญาติคนนึง”“

“ถ้าเขาไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปบังคับเขาหรอกผมไปคนเดียวได้”ภวินทร์บอกเลขาเมื่อเห็นท่าทางของพราวฟ้าที่แสดงออกชัดว่าไม่อยากไปกับเขา“ฟ้าว่าไง นี่เป็นโอกาสดีที่จะได้โชว์ฝีมือแล้วนะ”เลขารุ่นพี่กระซิบบอกพราวฟ้า“ฟ้าจะไปค่ะ ถ้าบอสไม่ว่าอะไร”พราวฟ้าครุ่นคิดและแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตอบทั้งสองคน เพราะเธอไม่อยากทำให้นรินผิดหวังจึงยอมตกลงไปกับเขา คนที่เธอรู้ดีแก่ใจว่าเขาไม่ชอบตัวเองเมื่อพราวฟ้าเดินตามภวินทร์มาถึงลานจอดรถก็ต้องประหลาดใจเพราะมีแค่เธอกับภวินทร์เพียงสองคนจริงๆ เธอคิดว่าผู้บริหารระดับสูงอย่างเขาต้องมีคนขับรถให้แน่นอน แต่ปรากฎว่าเขาขับรถเอง โดยปกติแล้วถ้าต้องออกไปประชุมข้างนอกกับคนอื่นเขาจะเอารถตู้ไป แต่วันนี้เพราะเป็นเธอคนที่เขาทั้งคิดถึงทั้งไม่ชอบหน้าเขาจึงอยากขับรถไปกับเธอเพียงลำพัง“เราไปกันแค่สองคนหรอคะ”“ทำไมจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ ผมไม่ได้ว่าอะไร”“เอ่อ ไม่เปลี่ยนใจค่ะ”“งั้นก็ขึ้นรถคงไม่ถึงขั้นต้องเปิดประตูให้เหมือนตอนขึ้นรถไปกับคนอื่นหรอกนะ”พราวฟ้าที่เริ่มชินชากับคำดูถูกดูแคลนของเขาเดินขึ้นไปนั่งที่เบาะด้านหน้าข้างคนขับโดยไม่พูดอะไร เธอนั่งนิ่งตลอดทางจนรถเลี้ยวเข้าบริษัทลูกค้าตลอ

ตลอดช่วงเช้าของวันนั้นนรินตั้งใจสอนงานพราวฟ้าอย่างเต็มที่และพราวฟ้าเองก็ตั้งใจเรียนรู้งานอย่างเต็มที่เช่นกัน“พี่นรินคะวันนี้บอสไม่เข้าบริษัทหรอคะ”พราวฟ้าถามนรินขณะนั่งทานข้าวเที่ยงกันอยู่“วันนี้บอสเข้าบ่ายตอนเช้ามีประชุมข้างนอก”“อ่อ ค่ะ”“บอสคะรินขออนุญาตพาน้องฝึกงานมาแนะนำตัวค่ะ”นรินเคาะประตูเรียกบอสหลังกลับจากทานข้าวเที่ยงแล้วพบว่าบอสหนุ่มเข้าบริษัทแล้ว“เชิญ”เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากเจ้านายแล้วนรินก็เปิดประตูพาพราวฟ้าเข้าไปในห้องทำงานบอสทันที“บอสคะนี่น้องพราวฟ้าที่จะมาฝึกงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขากับเราที่นี่เป็นเวลาสามเดือนนับจากนี้ค่ะ”ภวินทร์ที่ตอนแรกก้มทำงานอยู่เมื่อได้ยินชื่อพราวฟ้ารีบละสายตาจากเอกสารขึ้นมามองหน้าผู้มาใหม่ทันที“สะ…สวัสดีค่ะบอสหนูชื่อพราวฟ้าค่ะ เอ่อ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”พราวฟ้าพูดตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าบอสที่เธอต้องทำงานด้วยตลอดช่วงสามเดือนนี้คือภวินทร์ภวินทร์เองก็แปลกใจไม่น้อยที่เป็นเธอ ความจริงเขาได้รับเอกสารเกี่ยวกับเด็กฝึกงานมาสักพักแล้วแต่ไม่สนใจเปิดอ่านจึงไม่ทราบรายละเอียดของคนที่จะเข้ามาฝึกงาน“อืม ฝากคุณนรินดูแลด้วยละกัน”เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อ

“คุณวินไม่ต้องไปส่งฟ้าหรอกค่ะ เดี๋ยวฟ้ากลับเอง ขอบคุณแล้วก็ขอโทษนะคะ ฟ้าไม่รู้มาก่อนว่าคุณจะมาถ้าฟ้ารู้ฟ้าจะไม่มาทำให้คุณหงุดหงิดใจเลยค่ะ ฟ้าขอโทษอีกครั้งนะคะ”พราวฟ้าก้มศีรษะลงเพื่อเป็นการขอโทษเขาพลางน้ำตาที่อยู่ดีๆก็คลอเต็มลูกตา เธอพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ร้องไห้กลืนน้ำตาลงคอเพื่อไม่ให้เขาเห็นความอ่อนแอของตัวเอง“หึ ขอโทษทำไม อยากสร้างภาพหรอตอนนี้ไม่มีคนอื่นแล้วเธอไม่ต้องแสดง”“ฟ้าไม่ได้แสดงค่ะ ฟ้าตั้งใจขอโทษคุณจริงๆ คุณจะรับหรือไม่ก็สุดแล้วแต่คุณค่ะฟ้าถือว่าฟ้าได้ทำหน้าที่ของฟ้าแล้ว”พราวฟ้ายังคงก้มหน้าขอโทษเขาและเมื่อพูดจบเธอก็รีบหันหลังเพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาที่ตอนนี้กำลังจะไหลลงมาอาบสองแก้ม“จะไปไหน”ภวินทร์รีบถามเธอเมื่อเห็นว่าเธอกำลังหันหลังเดินจากไป“กลับบ้านค่ะ”เธอตอบเขาพลางรีบเอามือปาดน้ำตาตัวเอง“ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง ผมรับปากพอใจแล้วไม่อยากผิดคำพูด”“ไม่เป็นไรค่ะเรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงฟ้าจะบอกพอใจเอง”“อย่าทำเป็นเก่งรีบมาขึ้นรถ”ภวินทร์รีบดึงแขนพราวฟ้าไว้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไปทำให้เธอเสียหลักเซเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขา เมื่อตั้งหลักได้พราวฟ้ารีบดีดตัวเองออกทันที“ขึ้น

ตั้งแต่วันนั้นผ่านเวลามาเกือบเดือนแล้วภวินทร์ก็ไม่เคยไปดูพราวฟ้าที่ร้านอีกเลย แต่สิ่งที่น่าแปลกคือเขาไม่เคยสลัดภาพใบหน้าที่สวยละมุนของพราวฟ้าออกจากหัวได้เลย ยิ่งเขาพยายามลืมเท่าไหร่สมองกลับยิ่งจดจำใบหน้าของเธอได้แม่น และภาพที่เธอเดินขึ้นรถไปกับผู้ชายก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขาเช่นกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเสียจนเขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้“ไอ้วินเป็นบ้าไปแล้วรึไง จะไปคิดถึงยัยเด็กเสี่ยนั่นทำไม”เขาบ่นให้ตัวเองที่เอาแต่คิดถึงเธอ…ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด…“ฮัลโหลมีอะไรวะถึงได้โทรมาหากูได้”ภวินทร์รับสายอคิณเพื่อนสนิทอีกคนของเขา“ถ้าไม่มีอะไรโทรหาไม่ได้หรอวะ นี่กูเพื่อนมึงนะโว้ย”อคิณบ่นเพื่อนรักคืนบ้าง“คนอย่างมึงไม่มีอะไรไม่มีทางโทรมา”“เออ กูจะชวนมึงไปเลี้ยงส่งน้องพอใจ อีกสองอาทิตย์ก็จะไปฝึกงานแล้วก็เรียนต่อที่ต่างประเทศแล้ว วันเสาร์นี้มึงว่างป่าว”“ว่าง ร้านไหนมึงบอกอีกทีละกัน”“โอเค แค่นี้นะ บาย”พอใจเป็นน้องสาวที่ภวินทร์ค่อนข้างสนิทเพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กและเมื่อเป็นแฟนกับอคิณก็มีโอกาสได้เจอกันค่อนข้างบ่อย เมื่อเพื่อนรักชวนไปเลี้ยงส่งเธอเขาจึงไม่คิดจะปฏิเสธ“ทางนี้สำเร็จ ทางนั้น

หลังจากพราวฟ้าได้งานที่ night club ก็ลาออกจากการเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหาร สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจลาออกเพราะในช่วงสามเดือนต่อจากนี้เธอต้องไปฝึกงานซึ่งงานร้านอาหารเดิมทีเธอต้องทำตอนกลางวันทำให้เวลาทับซ้อนกัน นอกจากจะเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วพราวฟ้ายังรับงานแปลหนังสือมาทำที่บ้านด้วย เรียกว่าทำงานตัวเป็นเกลียว ทำทุกอย่างที่พอจะหาเงินได้ ซึ่งเรื่องนี้มีเพียงพอใจเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอที่รู้ดีที่สุด“เมื่อคืนไปทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง”“ก็โอเคไม่แย่อย่างที่คิด”พอใจซักไซ้เรื่องงานใหม่ของเพื่อนทันทีที่เจอหน้ากันที่มหาวิทยาลัย เพราะเธอเองก็ไม่อยากให้เพื่อนไปทำงานแบบนี้กลัวจะเป็นอันตรายแต่ก็ห้ามไม่ได้“แกจะยืมเงินชั้นไปใช้หนี้ก่อนมั้ยจะได้ไม่ต้องทำงานตัวเป็นเกลียวแบบนี้ ชั้นเป็นห่วง”พอใจบอกเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วงจริงๆ“ไม่เป็นไรเรายังไหวแค่นี้สบายมาก”พราวฟ้าบอกเพื่อนรักไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้ใช้ชีวิตแบบที่วัยรุ่นทั่วไปเขาใช้กันจนภาพเหล่านั้นเริ่มเลือนหายไปจากความทรงจำของเธอทีละนิด ทุกวันเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมามีแค่สองอย่างที่เธอต้องคิดคือเรื่องเรียนกับงาน ในแต่ละวันเธอได้นอนแค่วันล