"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ พี่ขอโทษจริงๆ พี่แพ้ปลา..."
"หยุดพูด! ไม่ต้องพูดเพ้อเจ้ออะไรแล้ว" "คือแพ้..." "มากินข้าวต้มที่เธอทำเดี๋ยวนี้" ขุนเขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นไปดึงตัวเธอให้นั่งลง "ฉันไม่กะ..." "กิน! ถ้าเธอไม่ได้แกล้ง เธอก็กินอย่ามาทำนิสัยแบบนี้ เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้วนิสา!" "ฉันไม่ได้แกล้งคะ ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย" "งั้นก็กินมันเข้าไปกินให้หมด ฉันสั่ง!!!" เขาพูดกับเธอเสียงแข็ง เธอก็มองเขาด้วยสายตาที่ตัดพ้อ จากนั้นก็ก้มมองที่ชามข้าวต้มปลากะพง ที่มีเนื้อปลากะพงพิเศษชิ้นใหญ่ๆ อยู่เต็มชาม ก่อนจะตัดสินใจหยิบช้อนขึ้นมาตักกิน ก็ได้รู้ว่ามันเค็มจริงๆ ก็สมควรแล้วที่เขาจะติเธอ ปกติเธอจะทำกับข้าวถูกปากเขามาก บางครั้งเขาก็เผลอชมเธอออกมาบ่อยๆ แต่ครั้งนี้คงไม่ได้จริงๆ เขาต้องจัดการเธอให้เด็ดขาด ชนิสาตักข้าวต้มเข้าปาก ขุนเขากับฟ้ารดาก็มองอยู่แบบนั้น จนเกือบจะครึ่งชาม ขุนเขาก็ยืนจ้องชนิสาด้วยสายตาที่เอาเรื่องเธอไม่น้อย เขาคงคิดว่าเธอแกล้งจริงๆ ยิ่งจะหาเรื่องเธออยู่ก็ยิ่งจะหาเรื่องเรื่อยๆ "พี่ขุนเขาคะเราไปกินข้าวที่รีสอร์ทกันดีกว่าไหม ฟ้าหิวแล้วค่ะ" ฟ้ารดาก็ถือวิสาสะมากอดแขนขุนเขาไว้แน่น ด้วยจะพูดจาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน "ครับ" เขายังมองหน้าชนิสา แล้วตอบฟ้ารดาไปทั้งอย่างนั้น "กินให้หมดนะ คนอย่างเธอสมควรกับอะไรแบบนี้แล้ว" เขาพูดด้วยสายตาที่เหยียดหยามเธอ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับฟ้ารดา ที่ยิ้มเย้นหยันเธอเช่นกัน เมื่อทั้งสองคนเดินออกไป น้ำตาของชนิสาก็ไหลออกมาเป็นสาย ทำไมเป็นเธอต้องเจอกับอะไรแบบนี้ คนไร้ค่าอย่างเธอ แม้แต่สิ่งที่ตัวเองแพ้ก็ยังต้องได้กิน ทำไมต้องได้ทุกข์ทรมารกับคนแบบเขาด้วย เมื่อสิ้นความคิดเธอก็รีบเดินเข้าไปอ้วกออกทันที เพราะเธอได้กินเนื้อปลาเข้าไปพอสมควร ถ้ายังกินมากกว่านี้อีกเธอต้องตายแน่ๆ และก็รีบหายาแก้แพ้ที่อยู่ตรงนั้นกินดักไว้ก่อน ไม่ให้เป็นอันตรายต่อชีวิตจนเกินไป มาถึงช่วงสายของวัน วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่นักศึกษามาดูงาน ลุงเจิมก็ยังคงเป็นวิทยากรอยู่ พอพูดจบก็พาน้องๆ นักศึกษาไปเล่นน้ำตกก่อนจะกลับบ้าน "พี่ขุนเขาไม่ไปหรอคะ" "ไม่ครับ พี่มีงานต้องทำเยอะเลย" ขุนเขาปฏิเสธทันทีเมื่อฟ้ารดาชวน "เสียดายจังเลย ฟ้าอุตส่าว่าจะได้ไปเที่ยวน้ำตกกับพี่ขุนเขา" "พี่ไม่สดวกจริงๆ ครับพี่งานยุ่ง" "พี่นิสาไปด้วยกันนะครับ" เป็นเสียงพีทที่พูดกับชนิสา จนคนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินและหันไปมอง "พี่รู้สึกไม่สบายค่ะคงไปไม่ได้" เธอรู้สึกเริ่มมีอาการขึ้นมาแล้ว ด้วยเพราะไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืนด้วยมั้ง "น๊าาาา นะครับนะๆ ผมจะกลับแล้ว เดี๋ยววันนี้ดูแลพี่นิสาเต็มที่เลย ดูแลเองนะๆ" "ค่ะ ก็ได้ค่ะ" "ไปครับ ผมเตรียมของทุกอย่างเผื่อพี่นิสาแล้ว" "เตรียมการทุกอย่างไว้แล้ว?" "ฮ่าๆๆ ก็อยากไปกับพี่นิสา เชิญค้าบบบ" พีทผายมือออกไป ให้นิสาเดินก่อน เธอก็เดินไปตามนั้น และไปขึ้นรถที่จอดไว้รอบริการอยู่ ทุกอย่างอยู่ในสายตาของขุนเขากับฟ้ารดาทั้งหมด และเขาก็แสดงท่าทีโกรธออกมาอย่างปิดไม่มิด จนฟ้ารดาสังเกตได้ ขุนเขาทำไมมีท่าทีแปลกๆ เวลามองชนิสา ฟ้ารดาได้แต่คิดและพิจารณาเรื่องราวต่างๆ เธอก็พยายามจะแน่ใจวันนี้ให้ได้ เธอต้องรู้ความสัมพันธ์ของขุนเขากับชนิสาให้ได้ "พีทนี่น่ารักจังเลยนะคะ ตามจีบพี่นิสาด้วย" ฟ้ารดาก็แกล้งพูดขึ้นมา "ตามจีบ?" ขุนเขาถามอย่างไม่เข้าใจ "ค่ะ พี่ขุนเขาดูไม่ออกหรอคะ น่ารักกันเชียว ดูนั้นสิ" แล้วฟ้ารดาก็ชี้ไปที่พีท ที่กำลังดึงมือชนิสาขึ้นหลังรถด้วยกัน "..." และขุนเขาก็จ้องด้วยสายตาที่ไม่พอใจมากๆ "แล้วนี่พี่นิสาไม่มีแฟนหรอคะ" ฟ้ารดาแกล้งถามต่อ "ไม่มีแฟน มีแต่ผะ..." เขาชงักคำพูดไว้ทันซะก่อน ฟ้ารดารีบเงยหน้าขึ้นมามองเขา "คะ?" "คือพี่ก็ไม่เคยเห็นว่านิสามีแฟนน่ะ" "อ่อ แบบนี้ก็ดีสิคะ พีทจีบสบายเลยแบบนี้ ว่าแต่สองคนนี้ไปสนิทสนมกันตอนไหนน๊า ดูเหมาะสมกันมากๆ เลยค่ะ พีทก็หล่อแถมบ้านรวยอีกนะคะ พี่นิสาก็ส๊วยสวย" ทั้งสองคนกำลังจ้องไปที่สองคนท้ายรถกระบะ สองคนนั้นดูสนิทสนมกันพอสมควร พีทถอดเสื้อแขนยาวออกมา ทำเป็นบังแดดให้ชนิสา แล้วก็หัวเราะต่อกระซิกกัน เหมือนว่าโลกนี้มีแค่เขา 2 คน "ไปกันเถอะครับ" ขุนเขาพูดเสียงแข็ง "ไปไหนคะ" ฟ้ารดาถามอย่างไม่เข้าใจ "ไปน้ำตก" "..." "ทุกคน ระวังลื่นกันด้วยนะครับ ตะไคร่น้ำขึ้นเยอะมากช่วงนี้ เล่นน้ำกันอย่างระมัดระวังด้วยนะ ด้วยความห่วงใจจาก ลุงเจิมเอง" "ค่ะ/ครับ" ทุกคนตอบรับเสียงเดียวกัน "บรรยากาศดีจังเลยนะคะ น้ำตกก็ส๊วยสวย" ฟ้ารดาพยายามหาเรื่องคุยอีกเช่นเคย "ครับ" ปากก็พูดด้วยแต่สายตาก็มองไปอีกฝั่ง "พี่ขุนเขาดูอะไรคะ" ฟ้ารดาก็ถามขึ้นมาเมื่อขุนเขาไม่สนใจ "พี่ก็ดูไปเรื่อย ไม่ได้มานานเหมือนกัน" "ค่ะ แต่ที่นี่ก็ตกแต่งสวยจังเลยนะคะ ข้างบนนี้เหมือนคาเฟ่เลย เห็นกระท่อมที่กำลังสร้างอยู่ก็น่ามาพักผ่อนมาก" "ครับ เป็นไอเดียของนิสา" "จริงหรอคะพี่นิสานี่เก่งจังเลยนะคะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นแค่คนรับใช้" "ครับ" เขาก็ยังตอบแค่สั้นๆ เหมือนเดิมสายตาก็ยังมองไปที่ฝั่งตรงข้าม "แล้วนี่พี่นิสาทำอะไรบ้างหรอคะในไร่" "ทำหลายอย่างครับ ที่น้องฟ้าเห็น" ทั้งสวนดอกไม้ทางเข้าไร่ ซุ้มถ่ายรูปตรงฟาร์มวัว ตกแต่งน้ำตกนี้ ปลูกผักออร์แกนิค ทำปุ๋ยใส่องุ่นไม่ใช้สารเคมี ฟาร์มแกะ จะว่าไปชนิสาก็ทำเกือบจะทุกอย่าง "โห้ เก่งจังเลยนะคะ นี่ถ้าพี่ขุนเขาไม่บอกว่าเป็นคนรับใช้ที่บ้าน ฟ้าคงคิดว่าเป็นนายหญิงของไร่แล้วนะคะเนี่ย" "..." นายหญิงของไร่งั้นหรอ "ฟ้าล้อเล่นนะคะ" "ครับ" ขุนเขาเริ่มทนไม่ไหวกับสองคนตรงข้าม จนต้องหันไปสนใจอย่างอื่นเพราะกลัวจะหงุดหงิดมากไปกว่านี้ "พี่ว่าพี่กลับก่อนดีกว่า พี่รู้สึกไม่สบาย" ชนิสาพูดขึ้นเพราะร่างกายที่เริ่มจะอ่อนแอ เธอกินข้าวต้มปลามาหลายชั่วโมงแล้ว ขนาดอ้วกออกแล้วยังรู้สึกเหมือนเดิม "พี่นิสาเป็นอะไรครับ ไหนตัวร้อนไหม ขออนุญาตินะครับ" พูดจบพีทก็เอามือหนาอังไปที่หน้าฝากของชนิสาทันที "พี่เวียนหัวค่ะ" "พี่นิสาผืดขึ้นด้วยครับ แพ้อะไรหรือเปล่า" พีทพูดพร้อมกับลูบแขนเธออย่างถือวิสาสะ "แพ้พี่แพ้..." "พี่นิสาไม่ต้องพูดแล้วครับ ลุกขึ้นครับเร็วเดี๋ยวผมพากลับรีสอร์ท" พีทรีบลุกขึ้นและพยุงตัวเธออย่างแนบชิด และพาเดินออกไปทันที และเป็นจังหวะที่ขุนเขาหันมา ก็เห็นเพียงหลังของคนสองคนเดินไปด้วยกันอย่างแนบชิด กรามแกร่งของเขานูนขึ้น ด้วยความหงุดหงิด "พี่กลับก่อนนะครับ มีงานต้องทำ" พูดจบก็ลุงขึ้นทันที "ดะ...เดี๋ยวคะ รอฟ้าด้วย" และฟ้ารดาก็รีบลุกตามขุนเขาไป "ยัยฟ้า" เพื่อนของฟ้ารดาเรียกไว้ก็ไม่อยู่ "ฉันก็ว่าหายไปไหนตั้งแต่เช้า" เพื่อนอีกคนพูดขึ้น "เอ่อ ปล่อยคุณเธอไปล่าแต้มเถอะ หล่อๆ รวยๆ แบบนี้ อย่าได้หลุดมือไปเด็ดขาด" "แล้วเสี่ย..." "อีเมย์/อีเมย์" เพื่อนอีก 2 คนก็พูดขึ้นพร้อมกัน "เอ่อ ฉันลืมไปยัยฟ้าคนใสๆ" จะพูดออกมาไม่ได้เด็ดขาดว่าฟ้ารดามีเสี่ยเลี้ยงอยู่ และทั้งสี่คนก็เบ้ปากใส่กัน และเล่นน้ำต่อ อย่างสนุกสนานวันเกิดน้องของขวัญวันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 3 ขวบของเด็กหญิงตัวน้อย ที่วันนี้ใส่ชุดเจ้าหญิงสีชมพูแสนสวยทรงฟูฟ่องพร้อมมงกุฏวิบวับที่ประดับบนหัว กำลังเดินไปเดินมา ส่องดูงานวันเกิดตัวเอง ที่คนในไร่กำลังเตรียมกันอยู่อย่างตื่นเต้น"แม่ขา เค้กเจ้าหญิงล่ะ""กำลังมาค่ะ นั่งนิ่งๆ ได้แล้วนะ คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย กำลังจะมาถึงแล้วนะคะ""จริงหย่อ เย้" และลูกสาวตัวน้อยของชนิสาก็นั่งเรียบร้อยทันทีสักพักก็ลุกเดินขึ้นไปดูอีก เพราะปีนี้น้องของขวัญโตขึ้นจนเริ่มตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ ที่ได้เจอ"จวัญ""ไทก้าาาาาา" และน้องของขวัญก็รีบวิ่งเข้าไปกอด น้องชายสุดที่รักของเธอน้องไทก้าลูกชายของนทีและแตงกวาในวัย 2 ขวบเมื่อมาถึงก็เรียกพี่สาวอย่างน้องของขวัญ พร้อมกอดกันกลม จนผู้ใหญ่ต่างพากันยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู"ไงนิสา เป็นยังไงบ้างช่วงนี้""สวัสดีค่ะ ดีใจที่มานะคะพี่นที แตงกวา" ชนิสาก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะตอนนี้แตงกวาก็ท้องลูกคนที่สองได้สี่เดือนแล้ว"หื้อ ต้องมาสิค่ะ งานวันเกิดหลานสาวสุดที่รักของเราสองคนทั้งที แล้วก็แตงกวาคิดถึงพี่นิสา""พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน" และทั้งสองคนก็กอดกัน ด้วยความคิดถึงนทีก็ยืนยิ้ม
เมื่อเห็นว่าขุนเขาไม่สนใจ เดือนนภาก็จะทำทุกอย่างให้เขาสนใจเอง เธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด เมื่อนั่งอยู่สักพักก็ตั้งใจว่าจะตามขุนเขาไป แล้วก็เห็นเขาอยู่ภายในห้องทำงานกับผู้หญิงอีกคน"ขุนคะ" และเสียงของเดือนนภาก็ดังขึ้น"เดือน.." ขุนเขาเรียกด้วยความตกใจที่เธอยังตามเขามาถึงตรงนี้"คือเดือนไม่เข้าใจที่พนักงานแนะนำ Package ค่ะ เดือนอยากคุยกับเจ้าของรีสอร์ทโดยตรง" เธอแปลกใจไม่น้อยที่คนไม่ชอบเด็กอย่างขุนเขา หัวเราะกับเด็กได้แบบนั้น หรือนี่จะเป็นลูกของขุนพลพี่ชายของเขา แล้วผู้หญิงคนตรงหน้าเป็นใครทำไมสวยขนาดนี้ แต่ยังไงก็ภาวนาขอให้ไม่ใช่แฟนของขุนเขาก็พอ"..." และชนิสาก็หันมองขุนเขา เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยๆ คนนี้มาก่อน เธอคือใคร มันต้องมีอะไร"ได้ เชิญคุณออกไปรอที่ห้องรับรองที่เดิมก่อน เดี๋ยวตามออกไป""ค่ะ" เดือนนภาตอบอย่างว่าง่าย เธอรู้ว่าถึงยังไงเขาก็ยังจะรักเธออยู่"ขออนุญาติค่ะ" ชนิสาเดินมาหาเดือนนภาพร้อมกับเอา Package ทุกอย่างที่อยู่ในแฟ้มมาให้ดู"ฉันว่าฉันบอกชัดแล้วนะว่าฉันจะคุยแค่กับเจ้าของไร่" เมื่อยังเห็นพนักงานคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของไร่อย่างขุนเขามาคุย เดือนนภาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันที"ค่
3 ปีผ่านไปทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป ขุนเขาดีกับชนิสาทุกอย่าง เป็นดั่งคำสัญญาที่เคยให้ไว้ ขุนเขาไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ของสามีหรือหน้าที่ของพ่อรวมไปถึงดีกับครอบครัวชนิสาทุกอย่าง ขุนเขาก็ขอร้องให้พวกท่านมาอยู่ด้วยที่ไร่ แต่พวกท่านก็ไม่ยอมมา และสุดท้ายขุนเขาก็ดื้อไปสร้างบ้านหลังใหญ่ให้ตรงที่ดิน 6ไร่ ที่เขาเคยใช้เป็นข้อต่อรองให้ได้ชนิสามาอยู่ด้วยในตอนนั้น ทั้งยังกว้านซื้อที่ดินบริเวณรอบๆ นั้นจาก 6 ไร่ในตอนแรก กลายเป็น 50 ไร่ในตอนนี้ไปแล้วทีแรกพ่อแม่นิสาก็ไม่อยากรับ แต่ขุนเขาก็อ้างว่า เผื่อเขากับนิสามีลูกกันอีกหลายๆ คน แล้วลูกอยากไปเที่ยวบ้านตากับยายจะได้มีบ้านหลังใหญ่ให้ได้อยู่สบาย กับมีพื้นที่กว้างๆ ให้วิ่งเล่น ชนิสาก็ได้แต่ยิ้มปลื้มใจที่สามีเธอเป็นคนที่น่ารักอบอุ่น และรักเธอและครอบครัวของเธอได้มากขนาดนี้ทุกอย่างที่เป็นสมบัติส่วนของเขาในตอนนี้เขาให้ชนิสาเป็นคนจัดการดูแลทั้งหมด เรื่องเงินหรืออะไรก็แล้วแต่ทุกบัญชีเป็นชนิสาเก็บทั้งหมด เขายกทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอโดยไม่มีข้อแม้แต่อย่างใดบุษบาก็เห็นดีเห็นงามด้วย กับการเปลี่ยนไปของขุนเขา เพราะเธอก็รักลูกสะใภ้คนเล็กคนนี้
เมื่อเสร็จงานเลี้ยงวันเกิดชนิสา กับวันที่เขาตั้งใจจะจัดขึ้นเพื่อง้อเธอ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน และเขาก็พยายามให้ชนิสามานอนกับเขาที่บ้านให้ได้เมื่อเข้ามาภายในบ้านเขาแล้ว ขุนเขาก็กอดหอมชนิสาทันที ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ และดีใจที่สุดในชีวิต"พี่ขอโทษนิสานะ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง" เขาพูดพร้อมกับน้ำตาซึม"คุณ...""นิสาเรียกพี่ว่าพี่ได้ไหม พี่ไม่อยากห่างเหินกับนิสาอีกแล้ว""คะ...ค่ะ พี่ขุนเขา" นิสาเรียกพร้อมกับยิ้มบางให้ และกอดเขาแน่นเช่นกัน"พี่รักนิสานะ พี่รักนิสากับลูกมากๆ" เขาพูดพร้อมกับพรมจูบไปที่หน้าผากเธอ"นิสาก็รักพี่ขุนเขาค่ะ""..." คำว่ารักจากปากเธอ... แล้วขุนเขาก็ร้องไห้ออกมา อย่างรู้สึกผิด"ร้องไห้ทำไมคะ" นิสาเช็ดน้ำตาให้ขุนเขาอย่างเอ็นดู เขาเป็นคนเจ้าน้ำตาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"พี่ทำผิดกับนิสาไว้มากๆ เพราะความโง่เง่าของพี่""ช่างเถอะค่ะ อะไรที่มันผ่านไปแล้ว เราลืมมันกันเถอะนะคะ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว""แต่สิ่งที่พี่ทำลงไป...มันร้ายแรงมาก""พี่ขุนเขา...""ทั้งพี่ยังหึงนทีกับชนิสา ด้วยเรื่องไร้สาระ" ขุนเขาพูดเสียงแผ่ว"หึงนิสากับพี่นทีเนี่ยนะ" ชนิสาก็ถามด้วยความแปลกใจหงึกๆ ขุนเขาก
ขุนเขายังคงทำทุกอย่างอยู่เหมือนเดิม วันนี้ก็เช่นกัน เขามาแอบดูเธอแต่ก็ต้องตกใจ ที่เธอไปไหนมาไหนกับผู้ชาย ที่ดูดีมากคนหนึ่ง แถมผู้ชายคนนั้น ยังเข้านอกออกในบ้านเธอได้ด้วย"ไอ้หน้าหล่อนั่นใครวะ" ขุนเขาบ่นขึ้นด้วยท่าทีที่หัวเสียเมื่อนิสาออกจากบ้านไปกับผู้ชายคนนั้นแล้ว ขุนเขาก็กำลังจะตามไป แต่มีคนมาเคาะกระจกรถซะก่อน"พ่อหนุ่มๆ""คะ...ครับ" ขุนเขาเลื่อนกระจกลงมาก่อนจะตอบรับ"ป้าเองนะ ร้านขายโจ๊ก""อ่อ สวัสดีครับ""กินเยอะๆ นะพ่อหนุ่ม" ลุงเจ้าของร้านก็ทำเมนูเดิมมาให้เขากิน แต่แปลกที่ครั้งนี้เขารู้สึกว่าใช้ได้ มันก็อร่อยไปอีกแบบ"ป้าอยากขอบคุณเอ็ง คนที่นี่ก็ด้วย"และชาวบ้านหลายคนก็ต่างมารุมล้อมขอบคุณเขา เพราะเสี่ยไพบูลย์เขาปรับโครงสร้างหนี้ใหม่ ทั้งลดต้นลดดอก แล้วป่าวประกาศกับชาวบ้านว่า จะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ และไม่หน้าเลือด จะทำเพื่อลูกชายลูกสะใภ้ และหลานที่จะเกิดมาทั้งนี้ชาวบ้านหลายคน ยังพากันกู่ไปที่บ้านของนิดากับทวี จากที่เคยว่าเคยนินทา ตอนนี้เป็นรักใคร่ครอบครัวนี้ยิ่งกว่าอะไร จนนิดาและทวีก็ยิ้มออกมาอย่างปลื้มปริ่มณ ไร่สุขสมบูรณ์"ไปไหนมา""..." เขายังไม่อยากบอกแม่เขา เรื่องที่เขาไปตามเฝ้
ขุนเขาจอดรถไว้ในตลาดชุมชนแห่งหนึ่งพร้อมลงจากรถด้วยความรีบเร่ง"ใช่ที่นี่จริงๆ หรอ" เขาพูดพร้อมกับดูกระดาษที่นทีจดชื่อร้านก๋วยจั๊บเจ้น้อยไว้ให้"เอาอะไรพ่อหนุ่ม" และลุงผู้ชายก็ถามขึ้น"อะ...เอาเมนูแนะนำก็ได้ครับ" เขาพูดแบบไม่คิดอะไรไม่นานป้าอีกคนก็ถือถ้วยใบโตมาเสริ์ฟ"..." เชี่ยอะไรวะเนี่ยโจ้กใส่มาม่าหรอ เขามองเมนูที่เขาเข้าไม่ถึง และไม่คิดว่าจะมีเมนูนี้เป็นเมนูแนะนำของร้านเขาชั่งใจอยู่นาน พร้อมกับกินเข้าไป ด้วยความรู้สึกที่ฝืนๆ จนกินไปได้แค่ครึ่งก็พอแล้ว และป้าคนที่มาเสริ์ฟก็นั่งแกะไข่ต้มอยู่ข้างๆ"เอ่อ ป้าครับ แถวนี้คนเยอะแบบนี้ทุกวันเลยหรอ""ไม่หรอกพ่อหนุ่มวันนี้มีตลาดนัดชุมชน คนเลยเยอะ ที่นี่มันสงบจะตาย ถ้าไม่มีตลาดคนก็ไม่พลุ่งพล่านแบบนี้หรอก""ดีจังเลยนะครับ คนที่นี่ดูเป็นกันเองมาก""ก็กันเองสิ ส่วนมากก็รู้จักกันทั้งนั้นแหละพ่อหนุ่ม""จริงหรอครับ" และขุนเขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง"แล้วเอ็งมาจากไหนล่ะ" ลุงผู้ชายก็ถามขึ้น"อ่อ มาจากอีกอำเภอครับ พอดีมาหาใครบางคนครับ แต่ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ตรงไหน""แล้วชื่ออะไรละ เผื่อป้ารู้จัก""เอ่อ...ชื่อนิสาครับ" ขุนเขาพูดขึ้นด้วยความหวัง"นิสาห