ไข่แฝดลับของท่านรอง

เรื่อง ไข่แฝดลับของท่านรอง

บทที่ 1

ตอน ท้องไม่มีพ่อ

🐳

“หนูไม่รักแม่เลยเหรอคะ ทำไมหนูไม่เอา DNA แม่มาบ้างล่ะ”

เจ้าของเสียงแหลมเล็กรำพึงรำพันความน้อยใจ กว่าจะเกิดออกมาได้ แล้วดูผลงานที่ออกมาสิ มันน่าตีนัก

ปลายนิ้วลูบคลำแก้มป่องนุ่มนิ่ม

ดวงตาสีเทาชวนฝันคล้ายกับใครบางคน

ปากจู๋จุ๋มจิ๋ม จมูกหน่อยหนึ่ง 

สัดส่วนรูปหน้าอ้วนกลม สองแก้มตุ้ยนุ้ยกินอาณาเขตกว้างขวาง

ผมสีน้ำตาลอ่อนเส้นบางอ่อนนุ่ม ยามต้องแสงผ่องประกายทอง

กรุงเทพมหานครซิวิไลซ์ อีกด้านหนึ่งในตรอกซอยลึกแหล่งเสื่อมโทรม สุขาภิบาลไม่ค่อยดีนัก กลิ่นอับชื้นยามฝนตก ภายในห้องเช่าขนาดคับแคบมีสามแม่ลูกหมกตัวอาศัยหลับนอน ครั้งตั้งแต่เจ้าจิ๋วยังอยู่ในท้อง จนตอนนี้ออกมาจ้ำม่ำน่าฟัด

ผู้เป็นแม่หน้าละห้อยขณะนับจำนวนผ้าอ้อมสำเร็จรูปที่เหลืออยู่

“แพมเพิร์สลูกใกล้จะหมด เหลืออีกไม่กี่ชิ้น คงไม่พอ อีกตั้ง 5 วันกว่าเงินเดือนจะออก”

ฉันไม่ได้สะเพร่าเลินเล่อจนลืมของสำคัญ คำนวณอิงจากเมื่อเดือนก่อน แต่เดือนนี้พี่เลี้ยงคงจะเปลี่ยนแพมเพิร์สให้น้องบ่อย

ฉันมีเจ้าแฝดน้อยสองคน ค่าใช้จ่ายทุกอย่างจึงคูณสอง ลำพังเงินเดือนสองหมื่นบาทกับความรับผิดชอบที่มี พูดได้เต็มปากว่าหนักอึ้งแทบกระอักเลือด ค้างค่าเช่าบ้านสองเดือนแล้วด้วย เดือนนี้ก็คงไม่มีจ่ายเหมือนเดิม

ฉันชื่อ ‘หมูหวาน’ พนักงานกินเงินเดือนวัย 24 ปี ความฝันสูงสุดอยากเป็นคนรวย ฉันรู้ว่ามันฟังดูเพ้อเจ้อ ตัวของฉันในตอนนี้ช่างห่างไกลสิ่งนั้น ฉันกลายเป็นคุณแม่ลูกสอง แถมยังเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว

ลูกสาวของฉัน หยองหยอง แฮมแฮม คู่แฝดตัวกลมวัย 8 เดือน สถานะไม่ทราบบิดา ฉันไม่สามารถตอบคำถามเรื่องพ่อของลูกกับคนอื่นได้ ฉันแสร้งฝืนยิ้มบ่ายเบี่ยงทุกครั้งเมื่อมีคนถามประโยคนี้

ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกันนั้นมันชัดเจนขึ้นทุกวัน ทุกคราที่มองหน้าลูก ฉันเห็นภาพผู้ชายอีกคนทับซ้อนกัน

สีตาของเขาชวนฝัน

เสียงพูดของเขาไพเราะ

สัมผัสของเขาอ่อนนุ่มราวขนนก

ฉันพ่ายแพ้ตกหลุมรักเขา

ลูกของฉันคือลูกของเขา ลูกของเรา

ท้องฟ้าสีครามสดใส แปรเปลี่ยนผ่องอำพัน ห้าโมงเย็นหลังเวลาเลิกงาน เมษา สาวสวยวัย 25 ปี หอบหิ้วถุงพลาสติกหนักอึ้งซ้ายขวาพะรุงพะรัง ภายในบรรจุของใช้เด็กอ่อน ย่างขึ้นบันไดชั้นสองหยุด ณ หน้าห้องเช่าอะพาร์ตเมนต์กึ่งใหม่กึ่งเก่า

น็อก… น็อก… เสียงเคาะประตูเรียกคนด้านใน

หมูหวานผู้เป็นเจ้าของห้องยิ้มรับด้วยรอยยิ้มสดใส เชื้อเชิญผู้มาเยือนเข้ามานั่งพักดื่มเย็น ๆ พร้อมกับส่งเจ้าแก้มย้วยให้เพื่อนอุ้มเชยชมหลาน

เมษาดัดเสียงบ้องแบ๊วหยอกเย้าทารกน้อย วัย 8 เดือน แก้มป่องน่าจับจูบทั้งพี่ทั้งน้อง

“หยองหยอง แฮมแฮม หลานป้าน่ายักจังเยย~ ทำไมหน้าบู้บี้แบบนี้ล่ะลูก”

“ป้าซื้อของมาฝากหนูด้วย แต่ไม่มีขนมนะ รอให้ฟันน้ำนมงอกก่อนถึงจะกินได้”

หมูหยอง หมูแฮม ฉีกยิ้มแป้นคึกคักโชว์เหงือกชมพู ตอนนี้กินนมแม่เป็นหลัก เมื่อสองเดือนก่อนพึ่งเริ่มกินข้าวตุ๋นปั่น

“เริ่มตุบ ๆ ยัง ? ไหนอ้าปากให้ป้าดูหน่อย ฟันซี่แรกโผล่มาหรือยังฮึ” ปลายนิ้วบีบแก้มเด็กหญิง สอดส่อง ปรากฏว่างเปล่า มีแต่เหงือก

“ยังไม่งอก ทั้งคู่เลย แต่ใกล้แล้วแหละ” หมูหวานแจ้งบอก

หมูหวานผู้เป็นแม่ส่องเหงือกลูกทุกวัน ไม่มีวี่แวว ไม่รู้จะงอกซี่แรกวันไหน เด็กรุ่นราวคราวเดียวกันบางคนงอกแล้ว เหงือกเริ่มแข็ง ๆ งับจุกนมแต่ละครั้งรู้สึกเจ็บ เหมือนจะอยู่ใต้เหงือก คาดคะเนคงไม่กี่วันนี้น่าจะโผล่พ้นเหงือก

เมษาถามเข้าประเด็น ตั้งใจมาก็เพราะเรื่องนี้

“จะย้ายไปทำงานที่นิวเจอร์ซีย์จริงเหรอ แล้วหยองหยอง แฮมแฮมล่ะ ? จะทิ้งลูกจริงดิ ??”

“ไม่ได้ทิ้ง” หมูหวานตอบเสียงเบากว่าปกติ

บริษัทต้องการพนักงานชำนาญด่วน ฉันตกลงรับคำไปแล้ว ต้องย้ายไปช่วยงานที่สาขาใหญ่ชั่วคราว เอกสารสำคัญต่าง ๆ บริษัทต้นสังกัดเป็นคนจัดการดำเนินเรื่องการออกวีซาทำงาน ฉันไปในฐานะพนักงานของที่นั่น

ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่สามารถพาลูกไปได้

แม้หมูหวานพึ่งจะอายุครบ 25 ปีบริบูรณ์ แต่เธอเป็นคนเก่ง มีความสามารถ ผู้จัดการแผนกเล็งเห็นจุดนี้ตั้งแต่สมัยที่เธอยังเป็นนักศึกษาฝึกงาน จึงได้เอ่ยทาบทามล่วงหน้า หลังสำเร็จการศึกษาเสนอตำแหน่งงาน และเธอก็ตอบรับ

สีหน้าของหมูหวานไม่สดใสนัก เธอปริปากเล่าเรื่องส่วนตัว เหตุผลที่ต้องย้ายไปทำงาน

“รายจ่ายเพิ่มขึ้นทุกวัน ต้องเลี้ยงลูกสองคน สองหมื่นไม่พอ ค่าเช่าห้องของเดือนที่แล้วก็ยังไม่ได้จ่าย”

หากเป็นคนนอก ฉันคงไม่กล้าเล่าปัญหาความขัดสนของตัวเอง เพราะเป็นเมษา เพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมต้นจึงกล้าบอก เงินเก็บหลักแสนที่สู้อดออม ละลายหายไปกับการฝากครรภ์และคลอดยัยหนูแฝด

หลังจากใช้สิทธิ์ลาคลอดครบสามเดือน ต้องกลับมาทำงานตามปกติ เงินเดือนที่ได้รับ จำยอมเจียดจ่ายค่าจ้างพี่เลี้ยงวันจันทร์ถึงศุกร์ เพราะถ้าไม่จ้าง ก็คงไปทำงานไม่ได้ สามแม่ลูกคงไม่รู้จะเอาอะไรกิน

“ไปช่วยงานสาขาใหญ่ 5 - 6 เดือนเอง ค่าแรงที่นิวเจอร์ซีย์เดือนละ 200,000 เชียวนะ อยู่ที่นี่ได้แค่ 20,000 เอง”

“มันเยอะก็จริง แต่ถ้าแกไปแล้วใครจะเลี้ยงลูก แกเบ่งคลอดมาเองนะ แล้วจะให้ใครเลี้ยงถ้าไม่ใช่แม่มัน”

เมษาอดเป็นห่วงหลานไม่ได้ ยัยหนูแฝดไม่มีพ่อ ถ้าแม่มันทิ้งไปอีกคนแล้วจะเหลือใคร

หัวอกคนเป็นแม่นิ่งกับคำถามนี้ แววตาเศร้าหมอง

“งั้นก็เอาหนูแฝด ไปให้พ่อกับแม่แกเลี้ยงที่ต่างจังหวัดสิ” ผู้หวังดีเสนอความคิด อันที่จริงไม่ใช่ความคิด แต่เป็นทางเลือกเดียวที่มีอยู่ เมื่อเห็นเพื่อนรักนิ่งเงียบผิดวิสัย จึงกล่าวต่อ

“หลานฝรั่งน่ารักจะตาย พ่อกับแม่แกไม่ปฏิเสธหรอก”

“ไม่”

“ฉันรู้ แต่ไม่เป็นไรหรอก เชื่อสิ”

หมูหวานมันไม่มีพ่อแม่ มีแต่ตากับยายที่มันอุปมาอุปไมยเรียกว่าพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก เมษาทราบความหลังของเพื่อนดี เพราะเราคบกันมานานนับ 15 ปี ถึงกระนั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว

“ถ้าไม่ให้ตากับยายเลี้ยง แล้วจะให้ใครเลี้ยง ให้พ่อมันเหรอฮึ ? แล้วพ่อมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนล่ะ”

เสียงห้วนกระแทกแดกดัน ไม่มีทางเลือกแล้วยังจะดื้อรั้น

แม้จะพูดประชดประชันไปเช่นนั้น แต่มิได้มีเจตนาว่าร้าย เพราะเรื่องนี้ยิ่งแล้วใหญ่ มันเป็นไปไม่ได้ เมษารู้หมูหวานมันท้องไม่มีพ่อ แม้เราสองคนจะสนิทกัน แต่มันไม่เคยเล่าถึงพ่อยัยหนูแฝดให้ฟัง ไม่เคยพูดถึงแม้สักครั้งเดียว ราวกับพ่อของเด็กไม่มีตัวตน มันคงตายไปแล้ว

จนกระทั่งหลังคลอด ดีเอ็นเอบนใบหน้าประดุจตุ๊กตาบลายธ์ แทบจะไม่มีเค้าโครงแม่มันเลย จากหลักฐานที่โผล่มาจึงได้ล่วงรู้ พ่อเด็กเป็นคนต่างชาติ หรือไม่แคล้วก็เป็นลูกครึ่งเชื้อฝรั่งทำนองนี้

คิดแล้วน่าโมโหแทน มันไม่รักดี ไปเสียตัวให้ไอ้ฝรั่งขี้นกจนท้องป่อง

บรรยากาศภายในห้องเช่าเงียบจนน่าอึดอัด ทันใดนั้นน้ำเสียงหนักแน่นพูดโพล่งขึ้น ท่าทีแปรเปลี่ยนกลายเป็นคนเด็ดเดี่ยว

“ฉันจะเอาไปให้พ่อมันเลี้ยง”

“… ? …”

คนฟังเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินประโยคนี้

What ? หูฉันฝาดไปหรือเปล่า ? พ่อเหรอ ? พ่อเนี่ยนะ ?

“พระเจ้าช่วย… พูดจริงดิ ใคร ????? สรุปแกท้องกับใคร”

มันคันยุบยิบอยากรู้ใจจะขาด เคยถามหลายหน แต่ไอ้เพื่อนตัวดีมันไม่เคยบอก จนเผลอปะติดปะต่อเรื่องราวไปเอง ไม่เคยทราบมาก่อน คิดว่าสเปิร์มไม่มีเจ้าของ อาจจะเป็นคู่นอนคืนเดียวที่ไม่รู้จักชื่อไม่รู้จักตัวตน

“ยัยหนูแฝดมีพ่อเหรอ ?”

คุณแม่ลูกอ่อนพยักหน้าเป็นคำตอบ แน่นอนว่าต้องมี

แสงสีทองแห่งความหวังสุดท้ายส่องประกาย เมษายิ้มปลื้มปริ่ม แกว่งแขนเบา ๆ โอ๋เด็กหญิงแก้มย้วยในอ้อมแขน ดัดเสียงหวานแหวว

“แฮมแฮมหลานป้าาาา~ ป้าจะพาหนูไปหาพ่อนะคะ หนูดีใจไหม”

เมษาช้อนสายตาคมกริบเอาเรื่องเสมือนจะกลืนกินวิญญาณ

“มันอยู่ไหน! ไปหาวันนี้เลย ไปบอกมันให้มารับผิดชอบลูก”