12 สำออยให้ผู้ชายดูแล

พอมาถึงรีสอร์ทก็เจอเข้ากับนทีและแตงกวาพอดี เมื่อนทีเห็นท่าทีไม่สบายของชนิสา ก็รีบวิ่งเข้ามาดู เพราะหน้าเธอซีดมาก ทั้งยังเหมือนคนหายใจไม่ออก

"นิสา นิสาเป็นอะไร" นทีถามอย่างร้อนใจ

"พี่นิสาเป็นอะไรก็ไม่รู้ เหมือนจะไม่สบาย" พีทรีบบอกทันที

"พี่นิสาแพ้อะไรอีกหรือเปล่า" แตงกวาถามด้วยความตกใจ

"ตะ...แตงกวา พี่นที พะ...พานิสาไปหาหมอหน่อยค่ะ" เธอพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา

"ครับๆ พีทมึงพานิสาขึ้นรถก่อน กูจะเอาของออกไปไว้ก่อน" เมื่อพูดจบเขาก็ขนของลงจากรถทันที และพีทก็จัดเบาะเพื่อให้นิสานั่งให้สบายที่สุด และก็เปิดประตูจะขึ้นรถด้วย

"มึงไม่ต้องไป เดี๋ยวก็กลับกรุงเทพฯ แล้ว"

"แต่พี่นิสา"

"กูกับแตงกวาดูแลเอง"

"พี่นิสา ไม่เป็นอะไรนะพี่นิสา" แตงกวารีบตามขึ้นรถไปกุมมือชริสาไว้แน่น

"แต่..."

"มึงไม่ต้องแต่ เดี๋ยวกูส่งไลน์ไปบอก รีบไปเก็บของกลับกรุงเทพฯ เถอะมึง"

"ครับๆ ยังไงบอกผมด้วยนะพี่" เมื่อพีทพูดจบ นทีก็รีบขับรถออกไปอย่างเร็ว จนคนแถวนั้นมองกันหมด

"เกิดอะไรขึ้น" ขุนเขารีบเดินมาถามพีททันที

"พี่นิสาไม่สบายครับ พี่นทีเลยพาไปโรงพยาบาลแล้ว" เขาตอบด้วยท่าทีเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย

"แล้วนายไม่ตามไปหรอพีท" ตามด้วยฟ้ารดาที่เอ่ยถาม

"อยากไป แต่พี่นทีบอกจะพาไปเอง" พีทพูดด้วยเสียงที่กังวล

"..." ขุนเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองตามรถที่กำลังลับสายตาไป

"แล้วนี่พี่นิสาเป็นมากเลยหรอ ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย" เพราะรถที่ขับออกไปเมื่อกี้ขับเร็วมาก

"ก็อาการของคนไม่สบาย แล้วก็บอกพี่นทีว่าให้พาไปหาหมอ พี่นทีก็รีบไปเลย"

"พี่นิสานี่เสน่ห์แรงจริงๆ เลยนะ" ฟ้ารดาพูดด้วยท่าทางลำคาญ

"พูดอะไรของเธอ นั่นคนไม่สบายนะ" พีทหันมามองหน้าฟ้ารดาอย่างเอาเรื่อง

"ก็ฉันเห็นว่า ตอนอยู่กับนายยังดีๆ อยู่ไงล่ะ"

"ฉันก็ไม่รู้ แต่พี่นิสาหน้าซีดมาก"

"หึ งั้นหรอกหรอ" ฟ้ารดายิ้มเย้ยหยัน

"ฉันจะไปเก็บของแล้ว ใกล้จะถึงเวลากลับละ"

"ฉันนึกว่านายจะไม่อยากกลับ"

"ฉันก็คิดว่าเธอไม่อยากกลับเหมือนกัน" พีทพูดจบก็เดินออกไปทันที

"..." ตอนนี้อารมณ์ของขุนเขาขุ่นมัวไปอีกรอบ เมื่อกี้ชนิสายังดีๆ อยู่เลย ออดอ้อนผู้ชายคนนี้ไม่ห่าง อยู่ดีๆ ทำไมไปออเซาะนทีให้พาไปหาหมอได้ เธอนี่มันมารยาจริงๆ

"พี่ขุนเขาคะ เราไปกินกาแฟกันไหม"

"..."

"พี่ขุนเขาคะ"

"..."

"พี่ขุนเขา" เธอเรียกขึ้นเสียงดัง เพราะเขาเอาแต่เหม่อไม่สนใจเธอ

"คะ...ครับ"

"ฟ้าพูดกับพี่ขุนเขาค่ะ" ทำไมเขาถึงไม่สนใจอะไรเธอบ้างเลย หงุดหงิดเป็นบ้า

"ว่าไงนะครับ พี่ไม่ได้ฟัง"

"ฟ้าบอกว่าเราไปกินกาแฟกันไหมคะ"

"น้องฟ้าไปกินเลยครับ พี่มีงานต้องทำ พี่ขอตัวไปก่อนนะ" พูดจบก็เดินออกไปแต่ฟ้ารดาก็คว้าแขนเขาไว้ก่อน

"เดี๋ยวค่ะ ให้ฟ้าไปด้วยนะคะ"

"พี่จะไปทำงานที่บ้านครับ พี่ว่าไม่เหมาะ" เขาเคืองเธอตั้งแต่เช้าแล้ว บ้านไม้สักหลังนั้นคือบ้านส่วนตัวของเขา ใครที่เขาไม่อนุญาติก็จะเข้าไปไม่ได้ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังพาฟ้ารดาเข้ามาอีก...

"ไม่เหมาะยังไงคะ เมื่อเช้าฟ้ายังไปอยู่เลย"

"เมื่อเช้ามีนิสาอยู่ด้วย แต่ตอนนี้มีแค่พี่ พี่ว่าไม่เหมาะจริงๆ ครับ"

"แต่ฟ้าจะไปด้วยค่ะ" เธอพูดเสียงแข็ง

"น้องฟ้าครับ น้องฟ้าตัวติดกับพี่ทั้งวันแล้วนะครับ นี่ก็จะกลับกันแล้ว ไปเก็บของเถอะครับ พี่ลาตรงนี้เลยแล้วกันนะครับ พี่ต้องรีบไปทำงานแล้ว" เมื่อพูดจบเขาก็เดินจากเธอไปทันที โดยไม่สนว่าเธอกำลังทำหน้ายังไงอยู่

"พี่ขุนเขา..." เธอพึมพำเรียกชื่อเขา มือก็กำเข้าหากันแน่น ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง

"คอยดูเถอะ ถ้าฉันได้เป็นผัวเมื่อไหร่ จะทำให้หลงหัวปักหัวปำเลย ฟอร์มจัดนักนะ!"

เมื่อเขามาถึงบ้าน เขาก็ต้องผ่อนลมหายใจหนักๆ ออกมา ผู้หญิงอะไรน่าลำคาญฉิบหาย ถ้าเขาได้มาเป็นแฟนต้องบ้าตายแน่ๆ วิ่งแจ้นมาหาผู้ชายได้หน้าไม่อาย ไม่ต่างจากผู้หญิงอีกคนเหมือนกัน วิ่งแจ้นหาผู้ชายคนนั้นทีผู้ชายคนนี้ที แล้วอยู่ดีๆ ก็เกิดไม่สบายขึ้นมา

"สำออยให้ผู้ชายดูแล!"

นิสา Talk

ณ ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาล

นทีนั่งกุมขมับอยู่หน้าหัองฉักเฉิน กับแตงกวาที่เดินวนอยู่แบบนั้น ทั้งคู่คิดวกไปวนมาอยู่ตลอดเวลา ถ้ามาส่งเธอที่โรงพยาบาลไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น เพราะเห็นชนิสาหายใจไม่ออก และสลบไปคาตา โชคดีมากที่ตอนนั้นถึงโรงพยาบาลแล้ว

"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ เชิญญาติเข้าเยี่ยมได้"

"ขอบคุณมากนะคะหมอ" แตงกวารีบเช็ดน้ำตาทันที

"ขอบคุณครับ"

และก็เห็นชนิสายังหลับอยู่แบบนั้น ทั้งสองคนก็ยังไม่คลายความใจหาย ดีแค่ไหนแล้วที่ชนิสาไม่เป๋นอะไรมากไปกว่านี้

และแตงกวากับนทีก็ตกลงกันว่า จะนอนเฝ้าชนิสาที่นี่ด้วยกัน เนื่องจากเวลาต่อมา หมอย้ายเธอไปห้องพักฟื้น

วันต่อมา

"แตงกวา พี่นที" เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นแตงกวานั่งอยู่ข้างๆ และนทีนั่งอยู่ไม่ห่างกันมาก

"พี่นิสา พี่นิสาฟื้นแล้วพี่นที" แตงกวาพูดขึ้นมาด้วยความดีใจ

"..." ชนิสาค่อยๆ ลุกขึ้นมาจับมือแตงกวาแน่น

"แตงกวาไปตามหมอก่อนนะคะ" พูดจบก็รีบวิ่งออกไปทันที

"นิสาๆ เป็นยังไงบ้าง" นทีถือวิสาสะโน้มตัวไปกอดเธอไว้แน่น

"ฮึกๆ นิสาฟื้นแล้วค่ะ นิสาคิดว่านิสาจะตายไปแล้ว ฮือๆๆ" เธอร้องไห้จนตัวสั่น

"ไม่ๆ นิสาไม่ต้องร้องแล้วนะครับ นิสาปลอดภัยแล้ว"

"นิสา ฮึกๆ นิสากลัวจะไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่อีก"

"นิสาปลอดภัยแล้วครับ ปลอดภัยจริงๆ"

เมื่อเธอตื่นจากอาการหายใจไม่ออก เธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความใจหาย เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าตัวเองจะตายไป ทั้งๆ ที่พ่อแม่ยังลำบากอยู่ เพราะที่พึ่งเดียวของครอบครัวก็คือเธอ

"ขอบคุณนะคะพี่นที ขอบคุณแตงกวา ฮือ นิสาขอบคุณจริงๆ"

"ไม่เป็นไร แตงกวากำลังไปตามหมอมา หมอบอกให้นอนโรงพยาบาลดูอาการก่อนนะ ตอนนี้ผืนขึ้นเต็มตัวไปหมด ถ้าอาการดีขึ้น พรุ่งนี้ก็กลับได้แล้ว"

"แต่..."

"ชีวิตตัวเองสำคัญที่สุดนะนิสา"

"ค่ะพี่นที" ก็จริงอย่างทีนทีบอก ชีวิตเธอถึงแม้จะไร้ค่าสำหรับเขา แต่สำหรับตัวเธอเอง และครอบครัวของเธอชีวิตเธอมีค่ามาก เธอต้องรักษาตัวเองให้ดีที่สุด

"นิสากินปลาไปได้ยังไง นิสาแพ้ปลาไม่ใช่หรอ ปกติก็เลี่ยงตลอดแล้วทำไม..." นทีถามด้วยสายตาที่เป็นหวงเป็นใย

"..." เพราะเขาให้เธอกินไง แต่เขาก็ไม่ผิดเพราะเขาไม่รู้ แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่ใส่ใจเธอหรอก เขาไม่เคยสนใจเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว เรื่องแพ้ไม่แพ้อะไร เขาไม่สนใจอยู่แล้ว

"นิสา"

"..."

"นิสา" นทีเรียกซ้ำขึ้นมาอีก

"คะ...คะ" และสติอันเลื่อนลอยของเธอก็กลับมา

"หมอกำลังมาค่ะ"

และเมื่อหมอตรวจอะไรเรียบร้อยแล้ว ก็ให้คำแนะนำต่างๆ กับเธอ ถ้าเธอกินเข้าไปอีกต้องรีบมาโรงพยาบาลทันที เพื่อไม่ให้เป็นอันตรายต่อชีวิต

ชนิสาก็ตั้งใจรับฟังที่หมอแนะนำทุกอย่าง จนหมอออกจากห้องไป ชนิสาก็ยังไม่หยุดคิด

"พักผ่อนไหมนิสา" แล้วเสียงนทีก็ดังขึ้น

"คะ นิสาก็รู้สึกง่วงๆ แล้ว" เมื่อพูดจบเธอก็ล้มตัวนอนลงไป และหันหลังให้แตงกวากับนที พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา

นทีเองก็พอจะเดาออก ว่าสาเหตุแบบนี้มันเกิดมาจากใคร ชนิสาถึงมาอยู่ในสภาพนี้ได้ แต่เมื่อเธอไม่อยากเล่า เขาก็จะละไว้ในฐานที่เข้าใจ แล้วก็จะไม่ถามอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ