10 แค่คนรับใช้

เช้าวันไหมที่ไม่ค่อยสดใส่ของเธอนัก เนื่องจากเธอรู้สึกไม่สบาย ขนาดพักผ่อนแล้ว ตื่นมายังรู้สึกปวดหัว ทั้งครั้นเนื้อครั้นตัวอยู่

"พี่นิสา"

"คุณฟ้า สวัสดีค่ะ" เมื่อได้ยินว่าฟ้ารดาเรียกชื่อตัวเอง ชนิสาก็หันไปทักทายอย่างเป็นมิตรทันที

"มาทำงานเช้าจังเลยนะคะ" เธอถามเสียงเรียบ

"ค่ะ ปกติของพนักงาน"

"ที่นี่บรรยากาศดีจังเลยนะคะ ฟ้าอยากมาอยู่เร็วๆ"

"ค่ะ" ด้วยที่เธอไม่รู้ว่าจะตอบอะไร

"พี่ขุนเขาไม่มีใครจริงๆ หรอคะ"

"..." เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไง เมียจริงๆ จังๆ ก็ไม่มีหรอก จะมีแค่ออกไปมีสัมพันธ์กับสาวๆ สวยๆ ข้างนอกบ้าง ซึ่งเธอก็พอรู้มาจากการบอกหรือประชดของเขา และที่มีแบบไม่เปิดเผยก็เธอนี่ไง นางบำเรอ!

"คุณขุนเขายังไม่แต่งงานค่ะ"

"แล้วคนคบ คนคุยเขามีไหมคะ" เธอถามด้วยท่าทางที่สนใจ

"อันนี้พี่ก็ไม่ทราบค่ะ"

"แล้วทำไมถึงไม่ทราบ พี่นิสาอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรอ" และฟ้ารดาก็ขึ้นเสียงใส่

"..." และเธอก็ตกใจกับพฤติกรรมแบบนี้

"เอ่อ ฟ้าขอโทษค่ะ ฟ้าเห็นว่าพี่นิสาเป็นพนักงานที่นี่เลยแค่จะถามดู"

"ค่ะ พี่ไม่ทราบจริงๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขะ..."

"พี่นิสาๆ คุณขุนเขาโวยวายหาใหญ่เลย" แตงกวารีบวิ่งมาบอกหน้าตื่น

"อีกแล้วหรอ" เธอถามด้วยท่าทีที่เบื่อหน่าย เมื่อแตงกว่าบอกแบบนั้น แล้วนี่ก็พึ่งจะ 7 โมงครึ่งเอง

"แล้วทำไมพี่ขุนเขาถึงเรียกหาพี่นิสาคะ" ฟ้ารดาถามอย่างสงสัย

"คงจะเรียกไปทำงานบ้านให้ค่ะ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ"

"ดะ...เดี๋ยวค่ะ ฟ้าขอไปด้วยได้ไหม ฟ้าก็อยากไปบ้านพี่ขุนเขาบ้าง"

"เอ่อ พี่ว่า..." ชนิสากำลังหาเรื่องปฎิเสธฟ้ารดา

"พี่นิสา รีบไปเร็วค่ะ อารมณ์เดือดมากตอนนี้" และแตงกวาก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

"ไปค่ะ ไปกันเถอะ" เป็นฟ้ารดาที่ดึงแขนเธอให้พาไปด้วย

เมื่อถึงหน้าบ้านไม้สักหลังสวยของขุนเขา ฟ้ารดาก็ตาลุกวาว รีบเดินเข้าไปในบ้านก่อนเธอ ด้วยท่าทีกระดี้กระด้าดีใจ บ้านเขาสวยมากจนเธออยากมาอยู่

"เธอไปไหนมา ไม่รู้หน้าที่ตัวเองหรือยังไง" เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็หันหน้าไปต่อว่าโดยทันที

"เอ่อ...ฟ้าเองค่ะ" เธอยิ้มหน้าบานให้ขุนเขา

"นะ...น้องฟ้า

"สวัสดีค่ะพี่ขุนเขา"

"มาได้ยังไงครับ" เขาถามด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

"ตามพี่นิสามาค่ะ ฟ้าว่างอยู่พอดี เลยอยากมาดูบ้านพี่ขุนเขาบ้าง"

และขุนเขาก็หันไปมองหน้าชนิสา ที่เปิดประตูตามหลังเข้ามา ด้วยสายตาที่คาดโทษ เธอรู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายที่บ้านเขา ขนาดแม่บ้านยังมาได้แค่ไม่กี่คน ทำไมเธอถึง...

ชนิสาก็ยืนมองเขาทำท่าทางสนิทสนมกันกับฟ้ารดาอยู่แบบนั้น พร้อมทำหน้าเรียบเฉยไม่รู้สึกอะไร

"ครับ" เขาตอบฟ้ารดาแต่สายตาหันมามองอีกคน

"บ้านสวยจังเลยนะคะ ฟ้าชอบมาก"

"จริงหรอครับ พี่ดีใจที่น้องฟ้าชอบ" และสายตาเขาก็ยังคงหันมามองชนิสาเช่นเดิม

"..."

"ฉันหิวข้าว"

"คะ?" ปกติแล้วเวลาที่เธอมานอนค้างที่นี่ เธอถึงจะเป็นคนทำอาหารให้เขา แต่วันนี้เธอไม่ได้มาค้าง เธอก็ไม่จำเป็นต้องมาทำอาหารให้ แล้วทำไมถึงเรียกมา

"หรือว่าเธอลืมหน้าที่ของตัวเอง ว่าเธอเป็นใคร"

"เป็นใคร? หมายถึงพี่นิสาเป็นใครหรอคะ แล้วพี่นิสาเป็นใคร" ฟ้ารดาก็ถามขึ้น

"เป็นคนรับใช้ที่บ้านพี่ครับ" เขาตอบเสียงเรียบพร้อมกับชายตาไปมองชนิสาอย่างเย้ยยัน

"..." ชนิสาได้แต่นิ่งกับคำพูดเขาที่เขาพูดไปแบบนั้น

"คนรับใช้หรอคะ" ฟ้ารดาก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ แค่คนรับใช้หรอกหรอ

"ครับ แต่พี่ให้โอกาสไปทำงานที่รีสอร์ทด้วย"

"อ่อ แบบนี้นี่เอง" ฟ้ารดาพูดพร้อมกับมองนิสาด้วยสายตาเย้นหยันมองไปตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ใช่ค่ะ คุณจะกินอะไรคะเดี๋ยวฉันไปทำให้" ชนิสาถามเสียงเรียบ

"น้องฟ้าอยากกินอะไรครับ" เขาไม่สนใจจะตอบคำถามเธอ แต่หันไปถามคนข้างๆ แทน

"ฟ้าด้วยหรอคะ ฟ้ามารบกวนหรือเปล่า"

"ไม่รบกวนเลยครับ พี่บอกแล้วไงน้องฟ้าคือแขกคนสำคัญของพี่" เขาพูดพร้อมกับมองฟ้ารดาด้วยตาที่หวานเยิ้ม

"พี่ขุนเขาก็..." เธอยิ้มออกมาอย่างเขินอาย

"งั้นเธอไปทำมาเลยแล้วกันอะไรก็ได้"

"ค่ะ" เธอตอบรับพร้อมจะเดินออกไป

"เดี๋ยวคะ ถ้างั้นตอนเช้าขออะไรเบาๆ ฟ้าอยากกินข้าวต้มปลาค่ะ"

"ปลาหรอคะ" ชนิสาถามซ้ำด้วยสีหน้ากังวล

"หรือเธอไม่ได้ยินที่น้องฟ้าสั่ง"

"ได้ยินค่ะ แต่ที่นี่ไม่มีปลา"

"เธอก็ให้ครัวที่รีสอร์ทเอามาให้สิ แค่นี้ทำไมคิดไม่ได้" เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดซะเต็มประดา

"ค่ะ งั้นรอสักครู่เดี๋ยวให้พี่บัวมาทำ"

"แล้วทำไมเธอไม่ทำ มีสิทธิ์อะไรไปใช้ให้คนอื่นทำ"

"คือฉันพะ..."

"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอคงลืมไปว่าเธอเป็นแค่คนรับใช้ แล้วจะไปใช้คนอื่นต่อก็ได้แบบนี้มันไม่ได้" ขุนเขาพูดจาไม่ดีใส่เธอเสียงดัง จนฟ้าระดาหันมองหน้าเขาด้วยความตกใจ

"พี่ขุนเขา ทำไมต้องโมโหด้วยคะ ถ้าอย่างนั้นพี่นิสาทำอะไรมาก็ได้ค่ะ ฟ้ากินได้หมด"

"ไม่ได้! ไปทำตามที่น้องฟ้าสั่ง" เขาพูดใส่เธอเสียงดัง

"ค่ะ" พูดจบเธอก็เดินเข้าครัวทันที

ผ่านไป 30 นาที ชนิสาก็เอาข้าวต้มปลากะพงมาจัดโต๊ะไว้ให้ทั้งสองคน ที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่

"ทำไมข้าวต้มเค็มแบบนี้คะ" ฟ้ารดาตักเข้าไปคำแรก ก็คายทิ้งออกมาทันที

"จริงหรอคะ" ชนิสาถามด้วยความรู้สึกผิด

"เค็มหรอครับ" เมื่อขุนเขาชิมก็เค็มจริงๆ

"นี่เธอ เธอจะแกล้งใช่ไหม" เขาลุกจากเก้าอี้ แล้วพูดออกมาอย่างฉุนเฉียว

"ไม่นะคะ ฉันไม่เคยคิดจะแกล้ง"

"แล้วเธอได้ชิมบ้างไหม ทำไมมันถึงเค็มขนาดนี้"

"ฉัน...ไม่ได้ชิมค่ะ" เธอตอบไปตามความจริง

ปัง!!! เตียงตบโต๊ะดังขึ้น จนชนิสาสดุ้งฟ้ารดาเองก็สดุ้ง

"ทำไมเธอถึงทำแบบนี้หะ! เธอจะแกล้งใช่ไหม คนแบบเธอนี่มัน!"

"พี่นิสาไม่พอใจอะไรฟ้าหรือเปล่าคะ ฟ้าขอโทษนะคะที่มารบกวน ให้พี่นิสาต้องมาทำกับข้าวให้ฟ้ากิน ฟ้าขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ" ฟ้ารดาพูดพร้อมกับก้มหน้าให้ แสดงบทบาทของผู้ถูกรังแกออกมา

"พี่ไม่ได้..."

"น้องฟ้าไม่ผิดเลยครับ คนที่ผิดคือนิสา นิสาคนเดียว"

เธอหน้าซีดพูดอะไรไม่ออก ที่เธอต้องทำอาหารแล้วไม่ชิมก็เพราะว่า เธอแพ้ปลาบางชนิด เช่นปลากะพง เธอแพ้รุนแรงมาก ถ้ากินเธอจะหายใจไม่ออก และผื่นจะขึ้นเต็มตัว เธอเลยหลีกเลี่ยงเมนูปลาให้มากที่สุด เพราะเกือบตายมาแล้ว

ขุนเขามองเธอด้วยสายตาที่โกรธมากๆ ไม่พอใจเธอสุดๆ ฟ้ารดาเองก็ก้มหน้าก้มตา ทำหน้าเศร้า อย่างคนที่น่าสงสาร

"เธอทำไปเพื่ออะไรนิสา เธอโตแล้วนะ เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้ว น้องฟ้าก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้เธอสักนิด เธอมันบ้าไปแล้วใช่ไหมนิสา!!" ขุนเขาพูดเสียงดังมากด้วยความโมโห

"พี่ขุนเขาคะ ไม่เป็นอะไรค่ะฟ้าผิดเองค่ะ"

และฟ้ารดาก็ลอบยิ้มออกมา เมื่อเห็นว่าชนิสาโดนต่อว่าเรื่องที่แกล้งเธอ เขาปกป้องเธอขนาดนี้ไม่ต้องคิดแล้วว่าเธอพิเศษกับเขาขนาดไหน เพราะเธอพิเศษจริงๆ สินะ...