เช้าวันไหมที่ไม่ค่อยสดใส่ของเธอนัก เนื่องจากเธอรู้สึกไม่สบาย ขนาดพักผ่อนแล้ว ตื่นมายังรู้สึกปวดหัว ทั้งครั้นเนื้อครั้นตัวอยู่
"พี่นิสา" "คุณฟ้า สวัสดีค่ะ" เมื่อได้ยินว่าฟ้ารดาเรียกชื่อตัวเอง ชนิสาก็หันไปทักทายอย่างเป็นมิตรทันที "มาทำงานเช้าจังเลยนะคะ" เธอถามเสียงเรียบ "ค่ะ ปกติของพนักงาน" "ที่นี่บรรยากาศดีจังเลยนะคะ ฟ้าอยากมาอยู่เร็วๆ" "ค่ะ" ด้วยที่เธอไม่รู้ว่าจะตอบอะไร "พี่ขุนเขาไม่มีใครจริงๆ หรอคะ" "..." เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไง เมียจริงๆ จังๆ ก็ไม่มีหรอก จะมีแค่ออกไปมีสัมพันธ์กับสาวๆ สวยๆ ข้างนอกบ้าง ซึ่งเธอก็พอรู้มาจากการบอกหรือประชดของเขา และที่มีแบบไม่เปิดเผยก็เธอนี่ไง นางบำเรอ! "คุณขุนเขายังไม่แต่งงานค่ะ" "แล้วคนคบ คนคุยเขามีไหมคะ" เธอถามด้วยท่าทางที่สนใจ "อันนี้พี่ก็ไม่ทราบค่ะ" "แล้วทำไมถึงไม่ทราบ พี่นิสาอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรอ" และฟ้ารดาก็ขึ้นเสียงใส่ "..." และเธอก็ตกใจกับพฤติกรรมแบบนี้ "เอ่อ ฟ้าขอโทษค่ะ ฟ้าเห็นว่าพี่นิสาเป็นพนักงานที่นี่เลยแค่จะถามดู" "ค่ะ พี่ไม่ทราบจริงๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขะ..." "พี่นิสาๆ คุณขุนเขาโวยวายหาใหญ่เลย" แตงกวารีบวิ่งมาบอกหน้าตื่น "อีกแล้วหรอ" เธอถามด้วยท่าทีที่เบื่อหน่าย เมื่อแตงกว่าบอกแบบนั้น แล้วนี่ก็พึ่งจะ 7 โมงครึ่งเอง "แล้วทำไมพี่ขุนเขาถึงเรียกหาพี่นิสาคะ" ฟ้ารดาถามอย่างสงสัย "คงจะเรียกไปทำงานบ้านให้ค่ะ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ" "ดะ...เดี๋ยวค่ะ ฟ้าขอไปด้วยได้ไหม ฟ้าก็อยากไปบ้านพี่ขุนเขาบ้าง" "เอ่อ พี่ว่า..." ชนิสากำลังหาเรื่องปฎิเสธฟ้ารดา "พี่นิสา รีบไปเร็วค่ะ อารมณ์เดือดมากตอนนี้" และแตงกวาก็พูดขึ้นมาเสียก่อน "ไปค่ะ ไปกันเถอะ" เป็นฟ้ารดาที่ดึงแขนเธอให้พาไปด้วย เมื่อถึงหน้าบ้านไม้สักหลังสวยของขุนเขา ฟ้ารดาก็ตาลุกวาว รีบเดินเข้าไปในบ้านก่อนเธอ ด้วยท่าทีกระดี้กระด้าดีใจ บ้านเขาสวยมากจนเธออยากมาอยู่ "เธอไปไหนมา ไม่รู้หน้าที่ตัวเองหรือยังไง" เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็หันหน้าไปต่อว่าโดยทันที "เอ่อ...ฟ้าเองค่ะ" เธอยิ้มหน้าบานให้ขุนเขา "นะ...น้องฟ้า "สวัสดีค่ะพี่ขุนเขา" "มาได้ยังไงครับ" เขาถามด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก "ตามพี่นิสามาค่ะ ฟ้าว่างอยู่พอดี เลยอยากมาดูบ้านพี่ขุนเขาบ้าง" และขุนเขาก็หันไปมองหน้าชนิสา ที่เปิดประตูตามหลังเข้ามา ด้วยสายตาที่คาดโทษ เธอรู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายที่บ้านเขา ขนาดแม่บ้านยังมาได้แค่ไม่กี่คน ทำไมเธอถึง... ชนิสาก็ยืนมองเขาทำท่าทางสนิทสนมกันกับฟ้ารดาอยู่แบบนั้น พร้อมทำหน้าเรียบเฉยไม่รู้สึกอะไร "ครับ" เขาตอบฟ้ารดาแต่สายตาหันมามองอีกคน "บ้านสวยจังเลยนะคะ ฟ้าชอบมาก" "จริงหรอครับ พี่ดีใจที่น้องฟ้าชอบ" และสายตาเขาก็ยังคงหันมามองชนิสาเช่นเดิม "..." "ฉันหิวข้าว" "คะ?" ปกติแล้วเวลาที่เธอมานอนค้างที่นี่ เธอถึงจะเป็นคนทำอาหารให้เขา แต่วันนี้เธอไม่ได้มาค้าง เธอก็ไม่จำเป็นต้องมาทำอาหารให้ แล้วทำไมถึงเรียกมา "หรือว่าเธอลืมหน้าที่ของตัวเอง ว่าเธอเป็นใคร" "เป็นใคร? หมายถึงพี่นิสาเป็นใครหรอคะ แล้วพี่นิสาเป็นใคร" ฟ้ารดาก็ถามขึ้น "เป็นคนรับใช้ที่บ้านพี่ครับ" เขาตอบเสียงเรียบพร้อมกับชายตาไปมองชนิสาอย่างเย้ยยัน "..." ชนิสาได้แต่นิ่งกับคำพูดเขาที่เขาพูดไปแบบนั้น "คนรับใช้หรอคะ" ฟ้ารดาก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ แค่คนรับใช้หรอกหรอ "ครับ แต่พี่ให้โอกาสไปทำงานที่รีสอร์ทด้วย" "อ่อ แบบนี้นี่เอง" ฟ้ารดาพูดพร้อมกับมองนิสาด้วยสายตาเย้นหยันมองไปตั้งแต่หัวจรดเท้า "ใช่ค่ะ คุณจะกินอะไรคะเดี๋ยวฉันไปทำให้" ชนิสาถามเสียงเรียบ "น้องฟ้าอยากกินอะไรครับ" เขาไม่สนใจจะตอบคำถามเธอ แต่หันไปถามคนข้างๆ แทน "ฟ้าด้วยหรอคะ ฟ้ามารบกวนหรือเปล่า" "ไม่รบกวนเลยครับ พี่บอกแล้วไงน้องฟ้าคือแขกคนสำคัญของพี่" เขาพูดพร้อมกับมองฟ้ารดาด้วยตาที่หวานเยิ้ม "พี่ขุนเขาก็..." เธอยิ้มออกมาอย่างเขินอาย "งั้นเธอไปทำมาเลยแล้วกันอะไรก็ได้" "ค่ะ" เธอตอบรับพร้อมจะเดินออกไป "เดี๋ยวคะ ถ้างั้นตอนเช้าขออะไรเบาๆ ฟ้าอยากกินข้าวต้มปลาค่ะ" "ปลาหรอคะ" ชนิสาถามซ้ำด้วยสีหน้ากังวล "หรือเธอไม่ได้ยินที่น้องฟ้าสั่ง" "ได้ยินค่ะ แต่ที่นี่ไม่มีปลา" "เธอก็ให้ครัวที่รีสอร์ทเอามาให้สิ แค่นี้ทำไมคิดไม่ได้" เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดซะเต็มประดา "ค่ะ งั้นรอสักครู่เดี๋ยวให้พี่บัวมาทำ" "แล้วทำไมเธอไม่ทำ มีสิทธิ์อะไรไปใช้ให้คนอื่นทำ" "คือฉันพะ..." "เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอคงลืมไปว่าเธอเป็นแค่คนรับใช้ แล้วจะไปใช้คนอื่นต่อก็ได้แบบนี้มันไม่ได้" ขุนเขาพูดจาไม่ดีใส่เธอเสียงดัง จนฟ้าระดาหันมองหน้าเขาด้วยความตกใจ "พี่ขุนเขา ทำไมต้องโมโหด้วยคะ ถ้าอย่างนั้นพี่นิสาทำอะไรมาก็ได้ค่ะ ฟ้ากินได้หมด" "ไม่ได้! ไปทำตามที่น้องฟ้าสั่ง" เขาพูดใส่เธอเสียงดัง "ค่ะ" พูดจบเธอก็เดินเข้าครัวทันที ผ่านไป 30 นาที ชนิสาก็เอาข้าวต้มปลากะพงมาจัดโต๊ะไว้ให้ทั้งสองคน ที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ "ทำไมข้าวต้มเค็มแบบนี้คะ" ฟ้ารดาตักเข้าไปคำแรก ก็คายทิ้งออกมาทันที "จริงหรอคะ" ชนิสาถามด้วยความรู้สึกผิด "เค็มหรอครับ" เมื่อขุนเขาชิมก็เค็มจริงๆ "นี่เธอ เธอจะแกล้งใช่ไหม" เขาลุกจากเก้าอี้ แล้วพูดออกมาอย่างฉุนเฉียว "ไม่นะคะ ฉันไม่เคยคิดจะแกล้ง" "แล้วเธอได้ชิมบ้างไหม ทำไมมันถึงเค็มขนาดนี้" "ฉัน...ไม่ได้ชิมค่ะ" เธอตอบไปตามความจริง ปัง!!! เตียงตบโต๊ะดังขึ้น จนชนิสาสดุ้งฟ้ารดาเองก็สดุ้ง "ทำไมเธอถึงทำแบบนี้หะ! เธอจะแกล้งใช่ไหม คนแบบเธอนี่มัน!" "พี่นิสาไม่พอใจอะไรฟ้าหรือเปล่าคะ ฟ้าขอโทษนะคะที่มารบกวน ให้พี่นิสาต้องมาทำกับข้าวให้ฟ้ากิน ฟ้าขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ" ฟ้ารดาพูดพร้อมกับก้มหน้าให้ แสดงบทบาทของผู้ถูกรังแกออกมา "พี่ไม่ได้..." "น้องฟ้าไม่ผิดเลยครับ คนที่ผิดคือนิสา นิสาคนเดียว" เธอหน้าซีดพูดอะไรไม่ออก ที่เธอต้องทำอาหารแล้วไม่ชิมก็เพราะว่า เธอแพ้ปลาบางชนิด เช่นปลากะพง เธอแพ้รุนแรงมาก ถ้ากินเธอจะหายใจไม่ออก และผื่นจะขึ้นเต็มตัว เธอเลยหลีกเลี่ยงเมนูปลาให้มากที่สุด เพราะเกือบตายมาแล้ว ขุนเขามองเธอด้วยสายตาที่โกรธมากๆ ไม่พอใจเธอสุดๆ ฟ้ารดาเองก็ก้มหน้าก้มตา ทำหน้าเศร้า อย่างคนที่น่าสงสาร "เธอทำไปเพื่ออะไรนิสา เธอโตแล้วนะ เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้ว น้องฟ้าก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้เธอสักนิด เธอมันบ้าไปแล้วใช่ไหมนิสา!!" ขุนเขาพูดเสียงดังมากด้วยความโมโห "พี่ขุนเขาคะ ไม่เป็นอะไรค่ะฟ้าผิดเองค่ะ" และฟ้ารดาก็ลอบยิ้มออกมา เมื่อเห็นว่าชนิสาโดนต่อว่าเรื่องที่แกล้งเธอ เขาปกป้องเธอขนาดนี้ไม่ต้องคิดแล้วว่าเธอพิเศษกับเขาขนาดไหน เพราะเธอพิเศษจริงๆ สินะ...วันเกิดน้องของขวัญวันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 3 ขวบของเด็กหญิงตัวน้อย ที่วันนี้ใส่ชุดเจ้าหญิงสีชมพูแสนสวยทรงฟูฟ่องพร้อมมงกุฏวิบวับที่ประดับบนหัว กำลังเดินไปเดินมา ส่องดูงานวันเกิดตัวเอง ที่คนในไร่กำลังเตรียมกันอยู่อย่างตื่นเต้น"แม่ขา เค้กเจ้าหญิงล่ะ""กำลังมาค่ะ นั่งนิ่งๆ ได้แล้วนะ คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย กำลังจะมาถึงแล้วนะคะ""จริงหย่อ เย้" และลูกสาวตัวน้อยของชนิสาก็นั่งเรียบร้อยทันทีสักพักก็ลุกเดินขึ้นไปดูอีก เพราะปีนี้น้องของขวัญโตขึ้นจนเริ่มตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ ที่ได้เจอ"จวัญ""ไทก้าาาาาา" และน้องของขวัญก็รีบวิ่งเข้าไปกอด น้องชายสุดที่รักของเธอน้องไทก้าลูกชายของนทีและแตงกวาในวัย 2 ขวบเมื่อมาถึงก็เรียกพี่สาวอย่างน้องของขวัญ พร้อมกอดกันกลม จนผู้ใหญ่ต่างพากันยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู"ไงนิสา เป็นยังไงบ้างช่วงนี้""สวัสดีค่ะ ดีใจที่มานะคะพี่นที แตงกวา" ชนิสาก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะตอนนี้แตงกวาก็ท้องลูกคนที่สองได้สี่เดือนแล้ว"หื้อ ต้องมาสิค่ะ งานวันเกิดหลานสาวสุดที่รักของเราสองคนทั้งที แล้วก็แตงกวาคิดถึงพี่นิสา""พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน" และทั้งสองคนก็กอดกัน ด้วยความคิดถึงนทีก็ยืนยิ้ม
เมื่อเห็นว่าขุนเขาไม่สนใจ เดือนนภาก็จะทำทุกอย่างให้เขาสนใจเอง เธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด เมื่อนั่งอยู่สักพักก็ตั้งใจว่าจะตามขุนเขาไป แล้วก็เห็นเขาอยู่ภายในห้องทำงานกับผู้หญิงอีกคน"ขุนคะ" และเสียงของเดือนนภาก็ดังขึ้น"เดือน.." ขุนเขาเรียกด้วยความตกใจที่เธอยังตามเขามาถึงตรงนี้"คือเดือนไม่เข้าใจที่พนักงานแนะนำ Package ค่ะ เดือนอยากคุยกับเจ้าของรีสอร์ทโดยตรง" เธอแปลกใจไม่น้อยที่คนไม่ชอบเด็กอย่างขุนเขา หัวเราะกับเด็กได้แบบนั้น หรือนี่จะเป็นลูกของขุนพลพี่ชายของเขา แล้วผู้หญิงคนตรงหน้าเป็นใครทำไมสวยขนาดนี้ แต่ยังไงก็ภาวนาขอให้ไม่ใช่แฟนของขุนเขาก็พอ"..." และชนิสาก็หันมองขุนเขา เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยๆ คนนี้มาก่อน เธอคือใคร มันต้องมีอะไร"ได้ เชิญคุณออกไปรอที่ห้องรับรองที่เดิมก่อน เดี๋ยวตามออกไป""ค่ะ" เดือนนภาตอบอย่างว่าง่าย เธอรู้ว่าถึงยังไงเขาก็ยังจะรักเธออยู่"ขออนุญาติค่ะ" ชนิสาเดินมาหาเดือนนภาพร้อมกับเอา Package ทุกอย่างที่อยู่ในแฟ้มมาให้ดู"ฉันว่าฉันบอกชัดแล้วนะว่าฉันจะคุยแค่กับเจ้าของไร่" เมื่อยังเห็นพนักงานคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของไร่อย่างขุนเขามาคุย เดือนนภาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันที"ค่
3 ปีผ่านไปทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป ขุนเขาดีกับชนิสาทุกอย่าง เป็นดั่งคำสัญญาที่เคยให้ไว้ ขุนเขาไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ของสามีหรือหน้าที่ของพ่อรวมไปถึงดีกับครอบครัวชนิสาทุกอย่าง ขุนเขาก็ขอร้องให้พวกท่านมาอยู่ด้วยที่ไร่ แต่พวกท่านก็ไม่ยอมมา และสุดท้ายขุนเขาก็ดื้อไปสร้างบ้านหลังใหญ่ให้ตรงที่ดิน 6ไร่ ที่เขาเคยใช้เป็นข้อต่อรองให้ได้ชนิสามาอยู่ด้วยในตอนนั้น ทั้งยังกว้านซื้อที่ดินบริเวณรอบๆ นั้นจาก 6 ไร่ในตอนแรก กลายเป็น 50 ไร่ในตอนนี้ไปแล้วทีแรกพ่อแม่นิสาก็ไม่อยากรับ แต่ขุนเขาก็อ้างว่า เผื่อเขากับนิสามีลูกกันอีกหลายๆ คน แล้วลูกอยากไปเที่ยวบ้านตากับยายจะได้มีบ้านหลังใหญ่ให้ได้อยู่สบาย กับมีพื้นที่กว้างๆ ให้วิ่งเล่น ชนิสาก็ได้แต่ยิ้มปลื้มใจที่สามีเธอเป็นคนที่น่ารักอบอุ่น และรักเธอและครอบครัวของเธอได้มากขนาดนี้ทุกอย่างที่เป็นสมบัติส่วนของเขาในตอนนี้เขาให้ชนิสาเป็นคนจัดการดูแลทั้งหมด เรื่องเงินหรืออะไรก็แล้วแต่ทุกบัญชีเป็นชนิสาเก็บทั้งหมด เขายกทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอโดยไม่มีข้อแม้แต่อย่างใดบุษบาก็เห็นดีเห็นงามด้วย กับการเปลี่ยนไปของขุนเขา เพราะเธอก็รักลูกสะใภ้คนเล็กคนนี้
เมื่อเสร็จงานเลี้ยงวันเกิดชนิสา กับวันที่เขาตั้งใจจะจัดขึ้นเพื่อง้อเธอ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน และเขาก็พยายามให้ชนิสามานอนกับเขาที่บ้านให้ได้เมื่อเข้ามาภายในบ้านเขาแล้ว ขุนเขาก็กอดหอมชนิสาทันที ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ และดีใจที่สุดในชีวิต"พี่ขอโทษนิสานะ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง" เขาพูดพร้อมกับน้ำตาซึม"คุณ...""นิสาเรียกพี่ว่าพี่ได้ไหม พี่ไม่อยากห่างเหินกับนิสาอีกแล้ว""คะ...ค่ะ พี่ขุนเขา" นิสาเรียกพร้อมกับยิ้มบางให้ และกอดเขาแน่นเช่นกัน"พี่รักนิสานะ พี่รักนิสากับลูกมากๆ" เขาพูดพร้อมกับพรมจูบไปที่หน้าผากเธอ"นิสาก็รักพี่ขุนเขาค่ะ""..." คำว่ารักจากปากเธอ... แล้วขุนเขาก็ร้องไห้ออกมา อย่างรู้สึกผิด"ร้องไห้ทำไมคะ" นิสาเช็ดน้ำตาให้ขุนเขาอย่างเอ็นดู เขาเป็นคนเจ้าน้ำตาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"พี่ทำผิดกับนิสาไว้มากๆ เพราะความโง่เง่าของพี่""ช่างเถอะค่ะ อะไรที่มันผ่านไปแล้ว เราลืมมันกันเถอะนะคะ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว""แต่สิ่งที่พี่ทำลงไป...มันร้ายแรงมาก""พี่ขุนเขา...""ทั้งพี่ยังหึงนทีกับชนิสา ด้วยเรื่องไร้สาระ" ขุนเขาพูดเสียงแผ่ว"หึงนิสากับพี่นทีเนี่ยนะ" ชนิสาก็ถามด้วยความแปลกใจหงึกๆ ขุนเขาก
ขุนเขายังคงทำทุกอย่างอยู่เหมือนเดิม วันนี้ก็เช่นกัน เขามาแอบดูเธอแต่ก็ต้องตกใจ ที่เธอไปไหนมาไหนกับผู้ชาย ที่ดูดีมากคนหนึ่ง แถมผู้ชายคนนั้น ยังเข้านอกออกในบ้านเธอได้ด้วย"ไอ้หน้าหล่อนั่นใครวะ" ขุนเขาบ่นขึ้นด้วยท่าทีที่หัวเสียเมื่อนิสาออกจากบ้านไปกับผู้ชายคนนั้นแล้ว ขุนเขาก็กำลังจะตามไป แต่มีคนมาเคาะกระจกรถซะก่อน"พ่อหนุ่มๆ""คะ...ครับ" ขุนเขาเลื่อนกระจกลงมาก่อนจะตอบรับ"ป้าเองนะ ร้านขายโจ๊ก""อ่อ สวัสดีครับ""กินเยอะๆ นะพ่อหนุ่ม" ลุงเจ้าของร้านก็ทำเมนูเดิมมาให้เขากิน แต่แปลกที่ครั้งนี้เขารู้สึกว่าใช้ได้ มันก็อร่อยไปอีกแบบ"ป้าอยากขอบคุณเอ็ง คนที่นี่ก็ด้วย"และชาวบ้านหลายคนก็ต่างมารุมล้อมขอบคุณเขา เพราะเสี่ยไพบูลย์เขาปรับโครงสร้างหนี้ใหม่ ทั้งลดต้นลดดอก แล้วป่าวประกาศกับชาวบ้านว่า จะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ และไม่หน้าเลือด จะทำเพื่อลูกชายลูกสะใภ้ และหลานที่จะเกิดมาทั้งนี้ชาวบ้านหลายคน ยังพากันกู่ไปที่บ้านของนิดากับทวี จากที่เคยว่าเคยนินทา ตอนนี้เป็นรักใคร่ครอบครัวนี้ยิ่งกว่าอะไร จนนิดาและทวีก็ยิ้มออกมาอย่างปลื้มปริ่มณ ไร่สุขสมบูรณ์"ไปไหนมา""..." เขายังไม่อยากบอกแม่เขา เรื่องที่เขาไปตามเฝ้
ขุนเขาจอดรถไว้ในตลาดชุมชนแห่งหนึ่งพร้อมลงจากรถด้วยความรีบเร่ง"ใช่ที่นี่จริงๆ หรอ" เขาพูดพร้อมกับดูกระดาษที่นทีจดชื่อร้านก๋วยจั๊บเจ้น้อยไว้ให้"เอาอะไรพ่อหนุ่ม" และลุงผู้ชายก็ถามขึ้น"อะ...เอาเมนูแนะนำก็ได้ครับ" เขาพูดแบบไม่คิดอะไรไม่นานป้าอีกคนก็ถือถ้วยใบโตมาเสริ์ฟ"..." เชี่ยอะไรวะเนี่ยโจ้กใส่มาม่าหรอ เขามองเมนูที่เขาเข้าไม่ถึง และไม่คิดว่าจะมีเมนูนี้เป็นเมนูแนะนำของร้านเขาชั่งใจอยู่นาน พร้อมกับกินเข้าไป ด้วยความรู้สึกที่ฝืนๆ จนกินไปได้แค่ครึ่งก็พอแล้ว และป้าคนที่มาเสริ์ฟก็นั่งแกะไข่ต้มอยู่ข้างๆ"เอ่อ ป้าครับ แถวนี้คนเยอะแบบนี้ทุกวันเลยหรอ""ไม่หรอกพ่อหนุ่มวันนี้มีตลาดนัดชุมชน คนเลยเยอะ ที่นี่มันสงบจะตาย ถ้าไม่มีตลาดคนก็ไม่พลุ่งพล่านแบบนี้หรอก""ดีจังเลยนะครับ คนที่นี่ดูเป็นกันเองมาก""ก็กันเองสิ ส่วนมากก็รู้จักกันทั้งนั้นแหละพ่อหนุ่ม""จริงหรอครับ" และขุนเขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง"แล้วเอ็งมาจากไหนล่ะ" ลุงผู้ชายก็ถามขึ้น"อ่อ มาจากอีกอำเภอครับ พอดีมาหาใครบางคนครับ แต่ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ตรงไหน""แล้วชื่ออะไรละ เผื่อป้ารู้จัก""เอ่อ...ชื่อนิสาครับ" ขุนเขาพูดขึ้นด้วยความหวัง"นิสาห