Mag-log inShare
บทที่ 5
Huling Na-update:
2025-09-10 15:43:52เฮือก!
“คนไข้ฟื้นแล้วค่ะหมอ”
ใบหน้าแรกที่ฉันได้เจอคือคนสุดท้ายที่ฉันได้เจอเมื่อวาน
“ฟื้นแล้วเหรอ ‘สายน้ำ’ ”
“หมอธาร์”
ภาพคุณหมอหนุ่มที่บอกฉันเมื่อวานว่า ‘ไว้เจอกัน’ สุดท้ายฉันก็เจอเขาอีกครั้งในโรงพยาบาล ฉันได้ยินหมอกับ
พี่พยาบาลคุยกันหลายอย่าง แต่ถามว่าฉันพอจับใจความอะไร ได้ไหม ฉันแทบจับใจความอะไรไม่ได้เลยฉันง่วงเกินกว่าจะลืมตาหรือพูดคุยกับใครได้อีก
เพียงไม่นานฉันก็หลับไปอีกครั้ง
เช้าวันถัดมา
ภาพตรงหน้าฉันยังเป็นคุณหมอคนเดิมพร้อมกับพยาบาล คิดว่าน่าจะมาตรวจไข้ ข่าวดีคือฉันสามารถกลับบ้านได้แล้ว ฉันถูกช่วยออกมา มีอาการสำลักควันและเป็นแผล
ไฟไหม้ตรงมือทุกอย่างในร่างกายปกติ สามารถกลับบ้านได้แล้ว น่า
ดีใจจัง นอนโรงพยาบาลแค่สองคืนก็กลับบ้านได้แล้วแต่...ฉันจะกลับไปไหน บ้านเช่าหลังนั้นไหม้จนไม่เหลือซาก ไม่ใช่แค่บ้านฉันเท่านั้น แต่เป็นบ้านแถวนั้นทั้งแถบ
ฉันนั่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว หน้าห้องจ่ายยา เสียงผู้คนมากมายคุยกัน เสียงหมอ เสียงพยาบาล เสียงญาติคนไข้คุยกันทั้งภาษากลาง ภาษาเหนือ
ในหัวฉันยังสับสนมึนงง เสื้อยืดกับกางเกงขายาวพร้อมทั้งชุดชั้นในที่พี่พยาบาลใจดีให้มา มือข้างหนึ่งของฉันยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้
ถ้าฉันเป็นผู้ชายก็คงดีกว่านี้ อย่างน้อยก็ไปนอนวัดได้ จะโทรหาใครสักคนก็ไม่มีโทรศัพท์ จริง ๆ ยืมพี่พยาบาลก็ได้ แต่ฉันจำเบอร์โทรของใครไม่ได้เลย
“น้ำ” เสียงเรียกที่ทำให้ฉันเงยหน้าจากถุงใส่ยา คุณหมอคนเดิม ‘หมอธาร์’
“คุณหมอ” เห็นหน้าเขา ฉันก็น้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาคือคนเดียวที่ฉันรู้จักในเวลานี้
“อย่าร้อง ไปเถอะ” รู้ตัวอีกทีฉันก็เดิมตามหลังเขาไปเงียบ ๆ ไม่รู้หรอกว่าเขาจะพาไปไหน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนเหมือนกัน
ร้านคาเฟที่คุณหมอธาร์พามาอยู่ใต้คอนโดหรู
“อยากกินอะไร”
“หมอสั่งเลยค่ะ น้ำสั่งไม่เป็น” แม้จะเคยเข้าร้านคาเฟแบบนี้บ้างในตอนที่พี่รหัสพาไปเลี้ยง แต่ก็ไม่บ่อยนัก
“ดูตามภาพ อยากกินอะไรก็ชี้แค่นั้นเอง จะไปยากอะไร”
ฉันหัวเราะกับคำพูดของคุณหมอตรงหน้า รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันยิ้มตามได้ไม่ยาก นั่นสินะ ดูแค่รูป อันไหนน่ากินก็แค่ชี้ แต่ราคานี่สิทำฉันชี้ไม่ลง
“ผมให้คุณดูภาพ ไม่ต้องดูราคา” คำพูดของคุณหมอทำฉันยิ้มแห้ง ก่อนจะตอบออกไป
“มันแพง น้ำเกรงใจ”
“กินไปเถอะ ถือว่ามากินเป็นเพื่อนผม”
หลังจากฉันจิ้มเมนูที่อยากกินไปแล้ว ระหว่างรอคุณหมอก็ถามขึ้น
“ปกติน้ำทำกับข้าวหรือเปล่า”
“ทำค่ะ”
“งานบ้านล่ะ พวกซักเสื้อผ้า ทำความสะอาดบ้าน”
“คุณหมอ น้ำอยู่กับยายสองคน ถ้าไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะคะ คุณหมอถามทำไมเหรอคะ”
“ผม กำลังหาแม่บ้าน เผื่อน้ำอยากทำ” คำพูดเขาทำให้ฉันตาเป็นประกายทันที
“ทำค่ะหมอ ทำ น้ำซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าวเก่งด้วยค่ะ ทำได้ทุกอย่างเลย ถ้าหมอจ้างน้ำ รับรองคุ้ม” ฉันคงรีบนำเสนอตัวเองมากไปหน่อย คุณหมอถึงได้ยิ้มชอบใจอย่างนั้น
“ก็ดี เดี๋ยวเรากินแล้วไปดูที่ทำงานกัน”
ที่ทำงานอย่างนั้นเหรอ
“ห้องผมไง น้ำเอายังไงต่อ จะไปพักที่ไหน เพื่อนน้ำติดต่อได้ไหม”
ฉันยิ้มแห้งให้กับคำพูดของเขา จะติดต่อเพื่อนอย่างไรกัน
“น้ำจำเบอร์ใครไม่ได้เลยค่ะ น้ำอยากกลับไปดูบ้าน”
“ยังเข้าไม่ได้หรอก ตำรวจยังกันพื้นที่อยู่ ยังไม่รู้สาเหตุไฟไหม้”
น้ำตาฉันไหลอีกครั้ง ไม่มีอะไรเหลือเลย ไม่มีสักอย่างเลยสินะ ไม่ว่ายายหรือความทรงจำของฉันกับยาย
“น้ำ เอ่อ คุณมาอยู่กับผมก่อนก็ได้ คอนโดผมมีสองห้องนอน ถ้าน้ำไม่รังเกียจ น้ำอยู่กับผมก็ได้”
“น้ำไม่รังเกียจหรอก แต่แค่เกรงใจหมอ”
ฉันจะเอาอะไรไปรังเกียจเขา แค่นั่งตรงนี้ยังมีคนส่งสายตามองเขาไม่หยุด ความหล่อของเขาทำให้ใครต่อใครใจสั่น ไม่เว้นแม้แต่ฉัน แต่ฉันรู้ว่าสายตาที่เขามองมาไม่ใช่สายตาแห่งความพิศวาสแบบชู้สาว เป็นสายตาของความสงสาร
“เดี๋ยวต้องไปทำเอกสารกันก่อนเนอะ” เขาบอกอย่างอารมณ์ดี ฉันยิ้มให้กับคำพูดของเขา
นั่นสินะ เอกสารทั้งหมดของฉันหายไปพร้อมกับบ้านเช่าหลังนั้น
ห้องของหมอธาร์เป็นคอนโดขนาดใหญ่ที่มีสองห้องนอน สามห้องน้ำ และมีส่วนที่เป็นห้องนั่งเล่น ห้องครัวของเขาก็ขนาดค่อนข้างใหญ่ แต่ดูแล้วคงไม่ได้ทำอะไรกินเลยสินะ
“นั่งก่อน เราต้องทำความรู้จักกันก่อน” คุณหมอธาร์พาฉันมานั่งในห้องรับแขกห้องเขา
“ผมต้องเข้าเวร ไม่ได้กลับห้องเป็นบางคืน น้ำอยู่ได้นะ”
ฉันพยักหน้าหงึก ๆ ทำไมจะอยู่ไม่ได้ ที่นี่ดูดีกว่าบ้านเช่าที่ฉันเคยอยู่ไม่รู้กี่เท่า
Pinakabagong kabanata
รักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ ) บทที่ 101 (จบ)
เขาโดนพ่อสวดยับและต้องอดทนไม่แรดอยู่หลายเดือนเพื่อรักษาภาพลักษณ์ “วันนี้ทำหน้าที่เมียหน่อยไหม ช่วงนี้ผมของขาด” คำพูดของเขาทำให้ธีริศิราถึงกับหน้าม้าน เขามันบ้า ผู้ชายบ้า หื่น ลามก ความดีทั้งหมดเขาคงยกให้พี่ชายไปตอนที่คลอดออกมา ถึงได้เหลือแต่ความเลวแบบนี้ “อย่ามาทำรุ่มร่าม นี่งานแต่งพี่ชายคุณ” พยาบาลสาวพยายามข่มความโมโห “เหรอ งั้นเราไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันดีไหม” “ไม่!!!” เรื่องอะไรเธอจะไปกับคนอันตรายอย่างเขา “หรือผมควรบอกเรื่องนี้ให้สายน้ำกับธาร์รู้ดี ว่าเรื่องที่ผมโดนนางแบบสาวคนนั้นด่าจนเสื่อมเสียถึงวงศ์ตระกูลเพราะคุณเป็นต้นเหตุ” ธีริศรากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เวรกรรมอะไรของเธอที่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับคนแบบนี้ “อาไธม์ ป้ากล้วย” เทวดาตัวน้อยมาช่วยเธอไว้ทัน ใครจะคิดว่าเลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ตอนนี้น้ำเหนือจะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากมารตรงหน้าได้ “ว่าไงครับเหนือ” “ป้ากล้วย เหนือปวดอึ” เด็กชายศิรากระซิบผู้เป็นป้า “ปะ เดี๋ยวป้าพาไป” เธอเห็นทางหนีเขาได้จึงรีบพาหลานชายออกมา แต่คนที่ไม่ควรเดินตามมากลับเดินตามม
รักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ ) บทที่ 100
“งกไปไหน ลูกผัวไม่มี” ธาร์บ่นให้น้อง “ต้องงกสิ ไม่มีผัวนั่นแหละถึงต้องประหยัด” คนไม่มีผัวแก้ต่าง ใช่สิ เธอไม่มีผัวนี่นา แล้วคนที่มาจีบก็น้อยนิดเหลือเกิน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็นามสกุลของเธอนี่ไง ‘โชติภิวรรธ’ ตระกูลหมอ เจ้าของโรงพยาบาล คลินิกและธุรกิจอื่น ๆ อีกมากมาย โดยเฉพาะพ่อกับแม่ของเธอยังเป็นคนดังในวงการบันเทิงอีก “อายุแค่นี้ไม่ต้องรีบมีหรอกสามีน่ะ” สายน้ำบอกกับคุณหมอสาว “คุณแม่ลูกสามอย่างน้ำบอกเราว่าไม่ต้องรีบเหรอ” ใบบุญญาเอียงคอมองคนพูด นี่หวังดีจริง ๆ ใช่ไหม “เอ่อ พี่ธาร์รู้จักกับเจ้าประกายแก้วเหรอคะ”เจ้าประกายแก้วคือเจ้าของตึกที่เธอขอเช่า “เคยเจอ เขาเป็นแฟนคลับของแม่พี่” “แฟนคลับป้าศิตาเหรอ” ใบบุญญาไม่อยากจะเชื่อ ว่าโลกจะกลมขนาดนี้ แต่เพราะแม่ของธาร์ดังกว่าแม่ของเธอที่เป็นนางร้ายกลางแถว ไม่แปลกที่จะมีคนรู้จักมากกว่า “ถามทำไม” ธาร์หรี่ตามองคนที่ถาม ปกติใบบุญญาไม่ค่อยสนใจเรื่องชาวบ้าน เธอทำงานที่เกี่ยวกับเรื่องชาวบ้านอยู่แล้ว จึงอยากใช้ชีวิตนอกเวลางานไม่ใส่ใจเรื่องชาวบ้านมากกว่า “เปล๊า! พี่มีอ
รักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ ) บทที่ 99
คุณหมอสาวใบบุญญามองหลานสาวทั้งสองในวัยสามขวบที่พูดชัดยิ่งกว่าเด็กวัยเดียวกัน คงเพราะถูกเลี้ยงโดยคุณป้าศศิตาแน่เลย เพราะท่านชวนเด็ก ๆ คุยไม่หยุด “อาใบมีแฟนยังคะ” เด็กวัยสามขวบถามจิตแพทย์สาวด้วยคำถามที่คนฟังแอบสะอึกเล็กน้อย “เอ่อ ยังไม่มีจ้า อาใบงานเยอะไม่มีเวลาเลยค่ะ” จิตแพทย์สาวใบบุญญาบอกกับหลานสาวเสียงหวาน เธอย้ายมาประจำโรงพยาบาลจิตเวชที่ใหญ่ที่สุดในเชียงใหม่ ทั้งยังใหญ่ที่สุดในภาคเหนือตอนบน ยิ่งสังคมเมืองเจริญมากขึ้นเท่าไร ปัญหาด้านสุขภาพจิตยิ่งตามมามากขึ้น ใบบุญญาตั้งใจเรียนสาขาจิตเวชเพื่อต้องการเป็นส่วนหนึ่งที่จะได้ช่วยเหลือผู้ป่วยที่มีปัญหาด้านจิตใจ ฟังแล้วนางเอกมาก นางเอกจริง ๆ แต่ตอนนี้นางเอกยังหาพระเอกไม่ได้ “อาใบสุดสวย ไม่ต้องมีหรอกครับแฟน เหนือยังไม่มีเลยครับ ตอนนี้เหนืออยากโฟกัสเรื่องงานกับการเรียนมากกว่า เราสองคนก็เหมือนกัน พูดเรื่องแฟนได้ไง ยังเด็ก” ศิราหรือน้ำเหนือในวัยชั้นประถม แต่กลับทำตัวเป็นผู้ใหญ่วัยมหาวิทยาลัย ใบบุญญากะพริบตาปริบ ๆ นี่แหละนะ ความต่างของการเลี้ยงดู หลานชายของเธออยู่กับปู่เลยกลายร่า
รักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ ) บทที่ 98
“น้ำเก่งเลี้ยงเหนือมาอย่างดี” “พี่ธาร์ก็ช่วยเลี้ยง อย่าลืมสิว่าเงินที่น้ำกับลูกกินใช้ มาจากเงินและจากการเช่าคอนโดที่พี่ทิ้งไว้ให้น้ำให้ลูก” ฉันละมือจากจานผลไม้ตรงหน้า ถอดถุงมือสำหรับทำอาหารออก ฉันหมุนตัวเปลี่ยนจากให้เขากอดฝ่ายเดียวกลายเป็นเราทั้งคู่กอดกัน “พี่ธาร์ทำไมให้เงินน้ำเยอะขนาดนั้นคะ ไม่เสียดายเหรอ” มูลค่าทรัพย์สินที่เขายกให้ฉันตอนนั้นรวม ๆ กันแล้วหลายล้านบาททีเดียว “ไม่เสียดาย กลัวน้ำลำบาก” “แล้วไม่กลัวน้ำเอาเงินไปเสวยสุขกับคนใหม่เหรอ” ถ้าตอนนั้นฉันไม่มีลูกฉันอาจเอาเงินนั่นไปซื้อผู้ชายหรือหาผู้ใหม่เพื่อลืมเขา “มันเป็นสิ่งที่น้ำควรได้ ส่วนน้ำจะเอาไปใช้ทำอะไรพี่คงห้ามไม่ได้ ในเมื่อให้น้ำแล้ว แต่ตอนเจอน้ำตอนนั้นก็แอบน้อยใจนะ ว่ากูไม่น่าให้เงินเอาไปเลี้ยงผัวใหม่ แอบงอนด้วยนะ แต่น้ำไม่รู้หรอก” “งอนแล้วไม่บอกใครจะรู้คะ” ฉันแซวคนขี้งอน งอนแต่ไม่บอกใครจะรู้กัน “ไม่กล้าหรอก ตอนนั้นเหนือขู่ไว้ด้วย ถ้าจีบแม่ยังไงก็จีบไม่ติดแม่รักพ่อ บอกพี่อย่างงี้ ใครจะกล้างอนถ้าเกิดน้ำไม่คุยด้วยพี่ก็ซวยสิ” “แล้วทำไมมาจีบล
รักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ ) บทที่ 97
“พี่ธาร์ เร็วสิคะ” ฉันเร่งเร้าเมื่อเขาจับมือฉันไว้ไม่ให้ได้ทำอย่างที่คิด “น้ำอยากให้พี่ทำอะไรครับ” เขาแกล้งกันใช่ไหม “กินน้ำสิ กินตรงนี้” ฉันร้องขอพร้อมทั้งเด้งเอวขึ้นให้เขารับรู้ว่าอะไรที่ต้องการให้เขากิน “น้ำฉ่ำมากเลย พี่ไม่เกรงใจแล้วนะครับ” “อื้ม...แรง ๆ ค่ะ” ฉันนอนหมดแรงอยู่บนที่นอนนุ่ม บทรักร้อนแรงในห้องน้ำกินเวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมง คุณหมอนักรักใช้เวลาวันหยุดของเขาอย่างคุ้มค่า ละเลียดชิมทุกซอกทุกหลืบ หนึ่งชั่วโมงในห้องน้ำว่าหนักหนาแล้ว เทียบไม่ได้กับชั่วโมงครึ่งบนเตียง เราสองคนร้อนแรงยิ่งกว่าโดนยาปลุก จัดหนักหลายท่ายิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ผ้าปูเตียงที่ยับย่นเพราะความร้อนแรงที่ฉันกับหมอทำได้แค่สัปดาห์ละหนึ่งครั้ง วันศุกร์หรรษา วันหยุดของเขาและลูกไปโรงเรียนช่วงเวลากลางวันที่ร้อนแรง เร่าร้อนและยาวนาน “พี่ธาร์ อีกเหรอคะ” ฉันครางถามเมื่อความคับแน่นแทรกผ่านกลีบดอกไม้เสียดสีจนฉันกระตุกตอบ “พี่หิวน้ำ โคตรหิว” “อา...”“เลือกได้หรือยังคะ” ฉันมองเด็กหญิงฝาแฝดวัยสี่ขวบกว่ากำลังตั้งอกตั้งใจเลือกของขวัญวันเ
รักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ ) บทที่ 96
“ลินน์ กินข้าวก่อนเลยเดี๋ยวพี่ทำให้นะครับ” พี่ธาร์หรือคุณพ่อลูกสามวางถาดอาหารเช้าของเด็กทั้งสามไว้ตรงหน้า เมนูวันนี้กุ้งไข่ข้นกับต้มจืดกะหล่ำยัดไส้หมูสับของโปรดของสองแฝด “พ่อ ไปอาบน้ำก่อนค่ะ เดี๋ยวแม่ดูลูกเอง” “เหนือกินข้าวครับ” มือฉันที่ตักข้าวป้อนลูกชายคนโต เพราะมือของเหนือยังไม่ว่างทำผมให้น้องสาว ส่วนเด็กหญิงทั้งสองกำลังตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ข้อดีของเด็กหญิงทั้งสองคือกินเก่ง ไม่ต้องบังคับเหมือนพี่ชาย “เสร็จแล้วลีธ สวยมากครับ” ทำผมให้น้องเสร็จแล้วเหนือก็ชมพร้อมทั้งหอมหัวเหม่งน้องสาวหนึ่งครั้ง คนโดนหอมก็ยิ้มตาหยี ยกมือขึ้นไหว้พี่ชายตัวเองพร้อมกล่าวคำขอบคุณ ฉันมองภาพตรงหน้าอดยิ้มไม่ได้กับความรักของลูก ๆ ย้ายจากทำผมให้ลีธแล้วลูกชายก็มาทำผมให้ลินน์ต่อ ใช้เวลาประมาณสิบนาทีผมของลูกสาวคนเล็กก็เสร็จเรียบร้อย “น้องพี่สวยแล้วครับ” เหนือทำแบบเดียวกันกับลีธคือการหอมเหม่งและน้องก็จะไหว้ขอบคุณเช่นกัน “กินข้าวกันต่อค่ะ เดี๋ยวต้องออกจากบ้านแล้วลูก” วันนี้เป็นวันที่เชียงใหม่อากาศหนาว ฤดูหนาวที่มีเพียงไม่กี่วัน แต่ก็ยังด
Maaari mong magustuhan
