บทที่ 4

‘โอ๊ย...จะเอาที่ไหนมาให้ ทุกวันนี้ก็หาเช้ากินค่ำ ถ้าไม่มีปัญญาก็ไม่ต้องเรียน แล้วไม่ต้องคิดจะไปค้ำประกันกู้ กยศ.ให้เลยนะ ไม่เคยได้ยินเหรอที่พวกยืมแล้วไม่คืน ถ้าลูกพี่ยืมแล้ว

ไม่ใช้ คนลำบากก็คือฉันกับลูก’

         เสียงของเมียใหม่พ่อดังลั่นมาตามสาย และแน่นอนว่าพ่อไม่เถียงสักคำ

         “ไม่เป็นไรค่ะพ่อ”

         ‘เอ่อ น้ำ...’ พ่อเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ไม่ทันได้พูดเมื่ออีกเสียงดังขึ้นมาก่อน

         ‘ให้มันไปขายตัวเหมือนแม่มันโน่น ไม่ต้องรงต้องเรียนแล้ว หาผัวแล้วเกาะผัวกินไปสิ แต่ลูกพี่หน้าตามันขี้เหร่ คงไม่มีใครเอา..’

         ตู๊ด...ตู๊ด... ไม่ใช่พ่อที่ตัดสายทิ้ง เป็นฉันนี่แหละที่

ไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว ทนฟังไม่ไหว เมียใหม่ของพ่อเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไร ทำไมฉันจะไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีใครให้พึ่งแล้ว

         น้ำตาไหลอีกครั้ง ไม่อยากร้องไห้หรอกนะ แต่ตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้

         หรือฉันควรจะเลิกเรียนดีไหม อีกตั้งสองปีกว่าเลยนะ

         ปิดเทอมอีกตั้งหลายวัน เดี๋ยวเปิดเทอมฉันค่อยไปปรึกษาอาจารย์ปรึกษาเพื่อนดีกว่าว่าจะทำยังไงได้บ้าง

         คงเพราะว่าร้องไห้หนักเกินไปทำให้ฉันปวดหัวจนต้องพึ่งยาพารากับยาแก้แพ้ ฉันอยากหายจากอาการปวดหัวและอยากหลับให้เต็มตื่น เมื่อคืนฉันก็แทบไม่ได้นอน

         ฉันคิดว่าชีวิตคงถึงจุดต่ำสุดแล้วตอนนี้ แต่ใครจะคิดว่ายังมีสิ่งต่ำสุดในชีวิตรอฉันอยู่

         ‘ไฟไหม้ ไฟไหม้’ เสียงร้องดังลั่นของใครบางคนทำให้ฉันที่กึ่งหลับกึ่งตื่นไม่รู้ว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องจริงหรือความฝัน

         แคก‍ ‍ๆ  

         มันไม่ใช่ความฝัน เมื่อฉันตื่นขึ้นมาและรู้ว่าตัวเองกำลังเหงื่อเต็มตัว ควันรอบตัวทำให้ฉันสำลักและมองไม่เห็นทาง

         “ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ” ฉันร้องเรียกให้คนช่วย พลางวิ่งตรงไปยังประตูห้องนอนของตัวเอง

         “โอ๊ย!” ฉันผงะออกจากลูกบิดทันที ลูกบิดร้อนจนลวกมือฉัน ถึงจะมองไม่เห็นว่ามือพุพองแค่ไหน แต่ฉันก็รู้ว่าต้องพุพองมากเพราะความแสบร้อนทั้งฝ่ามือ ทางออกเดียวของฉันคือหน้าต่าง

         “เปิดไม่ออก ใครก็ได้ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” ฉันพยายามดันหน้าต่างที่เป็นบานไม้ออก แต่มันออกยากเหลือเกิน เพราะสนิมตรงกลอนหน้าต่างที่ไม่เคยเปิดมานาน ช่องของหน้าต่างมีกระจกใสที่ตอนนี้มันแทบไม่ใส

         อย่างน้อยฉันก็พอมองเห็นข้างนอก และหวังว่าคน

ข้างนอกจะเห็นฉันบ้าง ฉันมองหาบางอย่างที่จะทุบกระจกหน้าต่าง ค้อนใต้เตียงของฉัน ใช่ ฉันมีค้อน ยายให้ฉันเก็บไว้ป้องกันตัว ฉันยังนึกขำตลอดว่าจะได้ใช้ตอนไหน ไม่คิดว่าสิ่งที่ยายเตรียมให้จะเป็นทางรอดเดียวของฉัน

         ฉันจับค้อนแน่นทุบไปที่กระจกเพราะต้องการอากาศหายใจ ไม่อย่างนั้นฉันต้องตายแน่ ทันทีที่กระจกโดนทุบแตก เสียงกรีดร้องเสียงคนดังระงม ฉันทุบกระจกทั้งหมดแปดช่อง ตอนนี้เริ่มมีอากาศหายใจ แต่ประตูห้องของฉันก็เริ่มมีไฟลามเข้ามาแล้ว ฉันทุบโครงของหน้าต่างทั้งแปดช่อง สลับกับทุบไปที่กลอนของหน้าต่างหวังว่ามันจะหักออกจากกันและปลดปล่อยฉันออกไป

         “ช่วยด้วยค่ะ แคก‍ ‍ๆ ” ฉันยังตะโกนเรียกไม่หยุด เรี่ยวแรงของฉันที่มีในตอนแรก นาทีนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะยกค้อนนั้นขึ้นมา

         หรือฉันจะต้องตายอยู่ที่นี่

         ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะอย่างไรเสียก็ไม่มีใครต้องการฉันอยู่แล้ว ยายคงเป็นห่วง ยายคงจะมารับฉันไปอยู่ด้วยสินะ

         น้ำตาของฉันไหลอาบทั้งสองข้างแก้ม ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะตอนนี้ความร้อนและควันไฟกำลังจะเผาร่างของฉัน

         “ยายพาน้ำไปด้วย”

        

ในม่านหมอกที่ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากควันสีขาวขุ่น ฉันหันไปมองรอบ‍ ‍ๆ  ไม่รู้ว่าตัวเองต้องเดินไปทางไหนกันแน่ ฉันร้องเรียกอยู่นานก็ไม่เห็นใครสักคน

         ฉันตายแล้วสินะ

         ตายแล้วต้องไปที่ไหนต่อกันนะ ฉันจะได้เจอกับยายไหมนะ

         “ยาย ยายจ๋า ยายได้ยินน้ำไหม” ฉันร้องเรียกและเริ่มเดินไปข้างหน้าอย่างไร้หนทาง เพราะทุกทิศทุกทางเหมือนกันหมด นั่นคือหมอกสีขาวทั้งหนาและเย็นจัด

         “ยาย ยาย” ฉันยังคงร้องเรียกและเดินต่อไป แม้จะมองไม่เห็นอะไรนอกจากหมอกหนา

         “น้ำ!”

         “ยาย ยายจ๋า”

         “น้ำมาทำไม” เสียงของยาย แต่ฉันมองไม่เห็นยายเลย ฉันพยายามวิ่งตามเสียง แต่ก็ไม่เห็นยายอยู่ดี ได้ยินแต่เสียงของยายเท่านั้น

         “มาทำไม กลับไป ไม่ใช่ที่ของเรา” เสียงยายเกรี้ยวกราดอย่างที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน

         “น้ำจะไปอยู่กับยาย” ฉันร้องไห้ดีใจที่ได้ยินเสียงของยาย แต่ก็เสียใจที่มองไม่เห็นยาย

         “กลับไปก่อน แล้วยายจะไปอยู่ด้วย ไปทางนั้น” ทันทีที่ยายบอกว่าทางนั้น ฉันก็เห็นแสงจากม่านหมอกกลายเป็นอุโมงค์แสงสีทอง

         “น้ำรีบไปเร็ว‍ ‍ๆ  ไว้ยายจะไปอยู่ด้วยนะ รีบไป!” น้ำเสียงของยายร้อนรน ทำให้ฉันต้องออกวิ่งไปตามทางของอุโมงค์แสง

สีทอง

         ฉันวิ่งสุดกำลังไปทางที่ยายบอก แสงสีทองของอุโมงค์เริ่มริบหรี่ลงเรื่อย‍ ‍ๆ  ฉันต้องวิ่งไปถึงตรงนั้นก่อนที่แสงของมันจะดับลง

         “รอด้วย รอด้วย” ฉันร้องบอกแสงของอุโมงค์ว่าให้รอฉันด้วย ตอนนี้ฉันกำลังจะไปถึงที่นั่นแล้ว รอด้วย รอด้วย!