MasukShare
ตอนที่ 2 ขอเวลา
Terakhir Diperbarui:
2025-01-08 15:12:21คุณวราพรได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว สีหน้าของเธอดูดีกว่าวันแรกที่เวหามาถึง คงเพราะได้กำลังใจดีจากลูกชาย
“แม่ครับ เราแวะทานข้าวก่อนเข้าบ้านดีไหมครับ ผมอยากไปทานร้านที่แม่ชอบพาไป”
“ได้สิลูก แม่ก็ไม่ได้ไปร้านนั้นนานแล้วเหมือนกัน”
ร้านที่เวหาบอกเป็นร้านอาหารไทยร้านเล็กๆ แต่รสชาติอาหารถูกปากจนต้องไปทานทุกครั้งที่กลับมาเมืองไทย
“ลุงกรครับไปร้าน...เลยนะครับ” เวหาบอกคนขับรถซึ่งทำงานให้กับที่บ้านของเขามาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะไปเรียนต่างประเทศ
เวหาสั่งแต่ของโปรดมารดาเพราะอยากให้ท่านทานเยอะ ๆ คุณวราพรดูซูบผอมไปมากจนน่าตกใจ
“ทานเยอะ ๆ นะครับแม่ ผมว่าแม่ผอมไปนิด”
“จ้ะ มีเวย์ทานกับแม่แบบนี้แม่คงทานได้เยอะกว่าปกติ”
“ผมจะทานข้าวกับแม่ทุกมื้อเลยดีไหมครับ”
“ดีมากเลยลูก แม่รอวันนี้มานาน วันที่เวย์กลับมาอยู่กับแม่”
“ครับแม่ ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้ว”
“แม่กลับมาอยู่บ้านแล้ว เวย์คงต้องไปทำงานที่บริษัทใช่ไหม”
“ครับแม่ ผมจะไปเริ่มงานวันจันทร์”
“เรื่องงานแม่ไม่ห่วงเท่าไหร่ แม่รู้ว่าลูกชายแม่เป็นคนมีความสามารถ แต่ที่ห่วงก็พวกคนเก่าๆ อาจไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เวย์อายุยังน้อย”
“แม่อย่ากังวลไปเลย ผมอายุน้อยก็จริงแต่คิดว่าตัวเองมีความสามารถพอครับแม่”
“พ่อได้บอกหรือเปล่าว่าจะให้เข้าไปทำตำแหน่งอะไร”
“Project manager ครับแม่”
“แม่นึกว่าเวย์จะได้เป็นรองประธานเสียอีก”
“ตอนแรกพ่อก็บอกอย่างนั้นครับ แต่ผมขอทำตำแหน่งนี้เอง มีโปรเจ็กต์ที่ผมคิดเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนทำงานอยู่ที่อเมริกา เลยลองเสนอพ่อไปครับ”
“เวย์อยากพิสูจน์ตัวเองใช่ไหม”
“ครับแม่ ถ้าโปรเจ็กต์ที่ผมมันโอเค ทุกคนในบริษัทก็จะยอมรับผม”
“ไม่คิดเลยว่าลูกชายตัวเล็ก ๆ ของแม่จะโตขึ้นมากขนาดนี้”
“ผมโตขึ้นแต่แม่ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“ความสวยก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น ความสวยของแม่มันรั้งให้พ่ออยู่กับแม่ไม่ได้เลย” เสียงนั้นฟังดูเศร้าจนเวหารู้สึกผิด เขาไม่น่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเลย
“ทานต่อเถอะครับแม่ เดี๋ยวจะได้รีบกลับบ้าน ผมมีของฝากให้แม่ด้วยนะครับ”
“จริงเหรอลูก ขนาดกลับมากะทันหันยังมีของให้แม่”
“ผมเตรียมไว้นานแล้วครับ เวลาที่ของไปเดินเที่ยวเห็นของที่เหมาะกับแม่ก็จะซื้อมาเก็บไว้ตลอด”
“ดีจังลูกชายแม่”
ใบหน้านั้นกลับมายิ้มแย้มได้อีกครั้ง เวหาเห็นแล้วก็เบาใจ
กลับมาถึงบ้านในเวลาบ่าย ทั้งบ้านก็เงียบเหงาอย่างเดิม บิดาของชายหนุ่มไม่เคยอยู่บ้าน แม้รู้ว่าวันนี้ภรรยาจะกลับมาแต่เขาก็ไม่คิดจะอยู่รอ
เรื่องนี้เวหาไม่ค่อยพอใจ แต่เขาไม่อยากพูดเพราะรู้ว่ามันจะทำให้มารดาไม่สบายใจ
“แม่ครับเดี๋ยวแม่ทานยาแล้วนอนพักนะครับ”
“เวย์จะออกไปไหนหรือเปล่าลูก”
“ผมว่าจะออกไปหาพี่แดนหน่อยครับแม่”
“ตอนเย็นจะกลับมาทานข้าวกับแม่หรือเปล่า”
“แน่นอนสิครับ สักทุ่มหนึ่งได้ไหมครับ”
“ได้จ้ะ แม่จะรอนะลูก”
“ครับ นอนนะครับ” เขาห่มผ้าให้กับมารดาก่อนจะออกมาจากห้อง
“กระแต นั่งรออยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหน ถ้าได้ยินเสียงผิดปกติก็เข้าไปด้านในได้เลย ฉันอนุญาต”
“ค่ะ คุณเวย์ไม่ต้องห่วงนะคะหนูจะไม่ไปไหน”
“ดีมาก ฉันต้องขอบใจเรามากถ้าวันนั้นเราไม่เข้าไปแม่ก็คงเสียเลือดมาก ฉันมีของฝากให้พวกเราทุกคนด้วยนะ เดี๋ยวเย็นนี้กลับมาจะเอาให้”
“ขอบคุณค่ะคุณเวย์” กระแตเด็กสาววัย 18 ปีซึ่งเป็นหลานสาวของป้ายุพารีบกล่าวขอบคุณ
เพราะยังไม่ค่อยชินกับถนนในกรุงเทพ เวหาเลยต้องเรียกใช้บริการแท็กซี่เพราะไม่อยากเสียเวลาในการหลงทาง
เขาชำระเงินค่าโดยสารก่อนจะลงจาก ชายหนุ่มมองขึ้นไปบนตึกสูงระฟ้าซึ่งบนนั้นเป็นที่ตั้งของบริษัทอีกมากมาย หนึ่งในนั้นก็เป็นบริษัทของเดนิสเพื่อนรุ่นพี่ที่เคยเป็นรูมเมทกันตอนที่เขาไปอยู่อเมริกาปีแรก
เขากดลิฟต์มาชั้นที่ 25 อันเป็นที่ตั้งของบริษัทดีเคเรียลเอสเตท ซึ่งเพื่อรุ่นพี่ดำรงตำแหน่งประธานบริษัทต่อจากผู้เป็นบิดามาได้เกือบจะสามปีแล้ว
“ผมมาพบคุณเดนิสครับ” เขาแจ้งประชาสัมพันธ์ซึ่งอยู่หน้าลิฟต์บริเวณชั้น 25
“นัดไว้หรือเปล่าคะ”
“ไม่ได้นัดครับ”
“รอสักครู่นะคะ ฉันขอโทรถามเลขาคุณเดนนิสก่อน จะให้เรียนว่าใครขอเข้าพบคะ”
“บอกว่าเวหามาขอพบครับ”
“ค่ะ รอสักครู่นะคะคุณเวหา” หญิงสาวใบหน้าสะสวยผายมือไปยังมุมหนึ่งหน้าลิฟต์ซึ่งจัดไว้เป็นมุมรับแขกเล็กๆ
“ขอบคุณครับ” เวหายังคงยืนอยู่ที่เดิม เขารู้ว่ายังไงแล้วเดนิสก็ต้องให้เขาพบอยู่ดี
รอไม่ถึงนาทีประชาสัมพันธ์สาวสวยก็บอกให้เข้าเข้าไปด้านในได้
เวหาเปิดประตูกระจกเข้าไปก็พบกับห้องโถงที่กว้างขวาง ตรงกลางเป็นโมเดลบ้านและคอนโดเรียงรายอยู่เต็มไปหมด เขายังไม่ทันจะถามว่าห้องทำงานของเดนิสอยู่ตรงไหน หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามาทักทายพอดี
“สวัสดีค่ะ คุณเวหาใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“เชิญทางนี้เลยค่ะ คุณเดนิสรออยู่แล้ว” หญิงสาวคนนี้ท่าทางคล่องแคล่วเธอคงจะเป็นเลขาของเดนิส หญิงสาวคนนี้แต่งกายด้วยของแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า ออกจะแปลกไปสักหน่อยหากเป็นแค่เพียงเลขา เขาเองก็คุ้นหน้าเธอเล็กน้อย บางทีอาจเคยเจอกับเธอที่ไหนสักแห่ง แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเป็นที่ไหน
“เชิญด้านในเลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
หญิงสาวเปิดประตูค้างไว้ พอเข้าเดินเข้าก็ปิดประตูทันที
“เวย์ ดีใจจริง ๆ ที่เจอ ตอนประชาสัมพันธ์โทรขึ้นมาถามพี่ยังงงอยู่เลยว่าจะใช่นายจริงเหรอ”
“ตัวจริงเลยครับพี่”
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ นั่งก่อนสิ”
“หลายวันแล่วครับ มัวแต่ยุ่ง ๆ เลยไม่ได้โทรมาบอกก่อน” เวหานั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
“อือ ไม่เป็นไร พี่ได้ข่าวอยู่เหมือนกัน เรื่องแม่ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปเยี่ยมท่าน แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างหายดีหรือยัง”
“ดีขึ้นแล้วครับ หมอเพิ่งให้กลับบ้านวันนี้”
“แล้วจะอยู่ยาวหรือกลับไปที่นั่นอีก”
“คงอยู่ยาวครับ”
“นั่นสินะ เรื่องงานล่ะ จะทำกับพ่อหรือมาทำกับพี่”
“ผมอยากมาทำกับพี่นะครับ แต่ไม่ถนัดเลย”
“แล้วจะเริ่มทำงานเลยหรือเปล่า เที่ยวกันก่อนไหม พี่กำลังหาเพื่อนเที่ยวพอดีเลย”
“ตอนนี้ผมไปไหนไกลไม่ได้ครับพี่ ต้องคอยดูแลแม่ ไม่อยากให้ท่านเหงา”
“นายช่างเป็นลูกชายที่น่ารักจริง พี่ว่าหาลูกสะใภ้ให้ท่านสักคนสิ ท่านจะได้หายเหงา”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ ควรจริงจังกับใครสักคนได้แล้ว”
“อย่าว่าแต่ผมเลย พี่เองยังไม่มีใครเลย ลืมไปหรือเปล่าว่าพี่อายุมากกว่าผมนะ”
“พี่ชอบอยู่แบบนี้ ไม่อยากผูกมัดกับใคร”
“ผมก็เหมือนพี่”
เวหาไม่คิดจะมีครอบครัวที่เพราะเขาคิดว่าคำนี้มันเป็นการผูกมัดคนสองคนให้อยู่ด้วยกันทั้ง ๆ ที่ไม่หลงเหลือความรักให้แก่กันแล้ว เหมือนอย่างพ่อและแม่ของเขา
“ถ้าวันหนึ่งพี่เจอคนที่ใช่พี่จะหยุดที่เธอไหม”
“ไม่รู้สิ ยังไม่เจอใครเลย แล้วนายล่ะมีคนที่ถูกใจบ้างหรือยัง”
“ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปหาคนที่ถูกใจล่ะ”
“แล้วนาน่าล่ะ”
“พี่ครับ คนนั้นเลิกกันไปนานแล้วที่ยังคุยกันอยู่ก็เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน”
“ให้พี่แนะนำไหม”
“หาให้ตัวเองก่อนเถอะน่า”
เวหาคุยกับเพื่อรุ่นพี่อยู่นานก่อนจะขอตัวกลับ เขาไม่อยากผิดสัญญากับมารดาตั้งแต่วันแรก
พอกลับถึงบ้านคุณวราพรก็รออยู่แล้ว
“หิวหรือยังครับแม่”
“ยังจ้ะ เวย์ล่ะลูก”
“ยังไม่หิวครับ”
“แม่อยากรอพ่อก่อน”
“ได้ครับแม่”
แต่แล้วทั้งสองคนก็รอเก้อเพราะตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าคุณสิงหลจะกลับบ้าน
“แม่ครับ เรากินข้าวก่อนดีกว่าพ่ออาจงานยุ่ง”
“เวย์หิวเหรอลูก”
“ครับแม่ ผมหิวแล้ว นะครับเราทานด้วยกันสองคนก่อนนะครับ” เวหาไม่ได้รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อยแต่ที่ต้องพูดออกไปอย่างนั้นก็เพราะเขาไม่อยากให้มารดาต้องหิ้วท้องรอคนที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหน
เมื่อทานข้าวกับมารดาและส่งเข้านอนแล้ว ชายหนุ่มก็ลงมานั่งรอบิดาที่ห้องรับแขก
“พ่อครับผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เอาไว้คุยวันหลังได้ไหม พ่อเหนื่อย อยากพักผ่อน”
“แต่เรื่องนี้ผมไม่อยากรอ”
“งั้นก็ว่ามาพ่อให้เวลาแค่ 10 นาทีนะ”
“พ่อครับ ผมอยากขอร้องให้พ่อกลับมาทานข้าวกับแม่บ้าง สนใจแม่บ้าง แม่ต้องการพ่อนะครับ”
“แกคิดอย่างนั้นเหรอเวย์ แม่ของแกไม่ได้ต้องการพ่อหรอก เธอแค่ต้องการเอาชนะเท่านั้น”
“แต่ตอนนี้แม่ต้องการกำลังใจนะครับพ่อ ผมขอเวลาพ่อแค่สัปดาห์ละสองวัน ขอให้พ่อกลับมาทานข้าวกับแม่ ได้ไหมครับ”
“พ่อจะทำเท่าที่ทำได้ ส่วนแกก็ควรไปเริ่มงานได้แล้ว”
“ผมรู้ครับพ่อ ผมจะไปเริ่มงานวันจันทร์”
“พ่อจะให้แกฟอร์มทีมขึ้นมาใหม่ เรื่องคนและทรัพยากรแกก็เตรียมไปเสนอในที่ประชุม”
“ครับพ่อ”
Bab terbaru
รักเล่นกล ตอนที่ 40 โอกาสแบบนี้มีไม่บ่อย (จบ)
เสียงดนตรีเพลงคลาสสิกที่กำลังบรรเลงอยู่สร้างความโรแมนติกให้กับคู่รักหลายคู่ในบาร์รูฟท็อปบนโรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา เวหากับเมญาวีก็เป็นหนึ่งในคู่รักนั้น วันนี้เป็นวันครบ 3 ปี สำหรับการแต่งงานของทั้งสอง เป็นโอกาสพิเศษที่ทั้งสองคนจะได้อยู่ตามลำพัง เพราะที่ผ่านมาชีวิตของเขาและเธอวุ่นวายอยู่กับการทำงานและเลี้ยงดูลูกน้อยวัยสองขวบ หลังจากแต่งงานได้เพียงสามเดือนเมญาวีก็ตั้งท้องลูกสาวที่แสนน่ารัก เด็กหญิงตัวน้อยมีชื่อว่าน้องข้าวหอมเพราะอยากเลี้ยงลูกเองแต่ก็ต้องทำงานไปด้วย เวหาเลยแบ่งห้องที่ทำงานเป็นห้องสำหรับเด็กหนึ่งห้อง จ้างพี่เลี้ยงมาช่วยดูแลลูกสาวในขณะที่เมญาวีทำงาน พอถึงเวลาเลิกงานทั้งครอบครัวก็กลับไปที่บ้านหลักเล็กซึ่งปลูกอยู่ในรั้วเดียวกับบ้านเดิมของเวหา แต่เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของทั้งสอง เพชรลดาอยากให้ลูกสาวและลูกเขยได้ใช้เวลาช่วงนี้ด้วยกันตามลำพัง เธอจึงมารับหลานสาวและพี่เลี้ยงไปอยู่ที่โคราชชั่วคราว“ร้านนี้บรรยากาศดีเหมือนกันนะคะพี่เวย์ จองยากไหมคะ”“ไม่ยากหรอกครับ พี่แดนจัดการให้” โรงแรมหรูแห่งนี้เป็นอีกหนึ่งโรงแรมที่เดนิสเพื่อนรุ่นพี่ของ
รักเล่นกล ตอนที่ 39 ไม่อยากให้รอ
ภายในห้องนอนยังมืดสนิทแม้จะเป็นเวลาเกือบจะเที่ยงเพราะมีผ้าม่านกันแสงอย่างดี เมญาวียังซุกตัวอยู่กับแผงอกแกร่งของคนรัก เธอเพิ่งได้นอนพักในเวลาเกือบจะหกโมงเข้า แต่เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ทั้งเขาและเธอก็เลยไม่ต้องรีบไปทำอะไรที่ไหน เมื่อคืนเมญาวีตามใจเขามากกว่าทุกครั้งเพราะเห็นว่าสัปดาห์ที่ผ่านมาชายหนุ่มทำงานอย่างหนักเพื่อบริษัทมาตลอด เมญาวีไม่คิดจะไปเรียนต่อแล้วเพราะไม่อยากห่างจากคนรักแต่เธอก็ยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเวหา หญิงสาวใช้เวลาช่วงที่ไม่ตามคนรักไปบริษัทเรียนรู้งานกับคุณสิงหลที่บ้านหลังใหญ่ของเขา เพราะอยากช่วยงานของเวหาให้ได้มากกว่านี้ พอได้ไปบ้านของเวหาบ่อยขึ้นเมญาวีก็สนิทสนทกับคุณวราพรมารดาของชายหนุ่มมากขึ้นด้วย หญิงสาวจึงรู้ว่าที่ผ่านมาเวหาต้องทำงานอย่างหนักเพื่อพิสูจน์ตัวเองให้คนในบริษัทและบิดายอมรับในตัวเขา เมญาวีรู้สึกเห็นใจคนรักมากขึ้น บริษัทที่เขาทุ่มเททำงานอย่างหนักให้นั้นอีกส่วนหนึ่งก็เป็นของเธอด้วย การจะไปเรียนและให้เขาทำงานที่นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนรักควรทำสักเท่าไหร่ ที่ผ่านมาเธอคิดถึงแต่ตัวเองมาตลอด แม้ตอนแรกเวหา
รักเล่นกล ตอนที่ 38 อย่ายั่ว
ระหว่างที่ยังรอวีซ่าซึ่งไม่รู้จะได้เมื่อไหร่ เมญาวีก็ย้ายมาอยู่กับเวหาที่คอนโด แม้ว่ามารดาของเขาจะชวนให้ไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน แต่เพราะเวหาอยากมีเวลาส่วนตัวกับคนรักให้มากที่สุด เขาจึงพาเมญาวีไปทานข้าวกับท่านที่บ้านเป็นบางวันเท่านั้น เมญาวีตามเวหาไปที่บริษัทเป็นบางวันเท่านั้น เธอไม่ได้ไปทำงานในตำแหน่งเลขา เพียงแต่ตามไปเพราะเวหาอยากให้หญิงสาวเรียนรู้งานในบริษัท พนักงานส่วนใหญ่ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เมญวีมีหุ้นอยู่ในบริษัท ทุกคนรู้แค่เพียงว่าเธอเป็นคนรักของเวหาเพียงเท่านั้น ช่วงนี้งานของเวหาค่อนข้างหนักเอาการ แต่งานหนักแค่ไหนเขาก็ไม่เคยบ่น เพราะทันทีที่กลับมาถึงคอนโดมาเจอกับคนรักเขาก็หายเหนื่อยทันที “พี่เวย์ ช่วงนี้งานเยอะเหรอคะ” “ก็เยอะเป็นปกติครับ” “หาเลขาสักคนดีไหม” “ไม่เป็นไรครับพี่ธรก็ยังอยู่ เขาช่วยพี่ได้เยอะ” “ถ้ากลัวว่าเลขาคนใหม่จะทำให้เมยหึงพี่เวย์ก็หาเลขาผู้ชายสิคะ” “เอาไว้ถ้าพี่ธรบ่นว่าเหนื่อยพี่จะให้เขาหาคนมาช่วยนะครับ” “ถ้ารอให้พี่ธรบ่นสงสัยไม่ต้องหาเลขากันแล้วล่ะคะ”เมญา
รักเล่นกล ตอนที่ 37 การเผชิญหน้า
กลับจากหัวหิน เวหาพาเมญวีมาที่บ้านของตัวเอง เป็นครั้งแรกที่เธอมายังบ้านหลังใหญ่“สวัสดีค่ะแม่” เธอยกมือไหว้และเรียกคุณวราพรว่าแม่อย่างที่เคยเรียก เนื่องจากตอนนี้เธอกับเวหาตกลงจะกลับมาคบกันอย่างเดิมแล้ว“หนูเมย แม่คิดว่าจะไม่ได้เจอหนูแล้ว แม่ขอโทษเรื่องพ่อของหนูด้วย ถ้าแม่ไม่เห็นแก่ตัวหนูคงมีครอบครัวที่อบอุ่น”“อย่าพูดถึงมันเลยค่ะ ที่ผ่านมาเมยก็มีครอบครัวที่อบอุ่น มีแม่กับลุงวัตถ์ เมยไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไร”“หนูไม่โกรธแม่ใช่ไหม”“ไม่ค่ะ เมยคิดว่าเมยกับแม่ก็ต้องขอโทษที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้”“แม่อยากเจอกับแม่ของหนู อยากขอโทษเขาด้วยตัวเองเอง”“ได้สิคะ เอาไว้เมยจะหาเวลาพาแม่มาเยี่ยมนะคะ”“แม่อยากไปหาที่ไร่ เวย์บอกแม่ว่าที่นั่นร่มรื่นมาก แม่อยากไปเที่ยว”“เมยขอถามแม่กับลุงวัตถ์ก่อนนะคะว่าสะดวกวันไหน เพราะบางทีสองคนนั้นก็เข้าไปในไร่ตั้งแต่เช้า ถ้าไม่นัดก่อนก็อาจจะไม่เจอค่ะ”“เอาอย่างนั้นก็ได้ สะดวกตอนไหนหนูก็บอกเวย์นะลูก”“ค่ะแม่”“วันนี้จะค้างที่นี่ไหม แม่จะได้ให้ป้ายุพาจัดห้อง”“ไม่ดีกว่าค่ะ”“เมยรังเกียจครอบครัวของแม่หรือเปล่า”“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คุณแม่เข้าใจผิดแล้ว วันนี้เมยต
รักเล่นกล ตอนที่ 36 ลีลารักมัดใจ
พายุตัณหาสงบลงในเวลาเกือบตีหนึ่ง เวหาเช็ดตัวให้กับเมญาวีเพราะอยากให้เธอนอนสบายตัว จากนั้นก็นอนกอดหญิงสาวคนรักจนถึงสายของอีกวัน “เราจะกลับตอนไหนคะ” เมญวีถามในขณะที่กำลังเริ่มทานอาหารมื้อสายด้วยกัน “คงอีกสักสองวันครับ เมยอยากกลับแล้วเหรอ” “พี่เวย์ขา เมยขอโทรหาแม่ได้ไหมคะ ไม่อยากให้แม่เป็นห่วงนะคะ” พอเธออ้อนเวหาก็ยอมใจอ่อน เขาไปเอากระเป๋าในรถมาให้เธอจากนั้นก็นอนดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก ส่วนเมญาวีนั้นเดินไปคุยโทรศัพท์ในห้องนอน หญิงสาวกลับออกมาอีกครั้ง เธอนั่งลงข้างเขา พิงศีรษะกับไหล่หนา “แม่ว่ายังไงบ้างครับ” “ไม่ว่าอะไรค่ะ แม่แค่ฝากบอกพี่เวย์ว่าอย่าลืมสัญญา พี่สัญญาอะไรกับแม่คะ” “สัญญาว่าจะดูแลเมยอย่างดีครับ” “แค่นั้นเหรอคะ” “ครับแค่นั้น” เมญาวีคิดว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแต่เขาไม่ยอมพูด แต่คงไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะถ้าอย่างนั้นมารดาของเธอคงบอกไปแล้ว “เราจะอยู่แต่ในห้องเหรอคะ ไหนว่าพาเมยมาเที่ยวทะเล” “เมยอยากออกไปไหน ถ้าจะไปเล่นน้ำรอตอนเย็นก่อนดีกว่าไ
รักเล่นกล ตอนที่ 35 แน่ใจนะว่าไม่คิดอะไร
เมญาวีตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน จำได้แค่ว่ากำลังคุยกับเวหาอยู่ในรถ และเขากำลังจะพาเธอกลับบ้าน เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง แล้วก็ต้องตกใจเพราะที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของ หญิงสาวรีบลุกจากเตียงแล้วเปิดประตูห้องนอนออกไปทันที “เวย์ พาเมยมาที่ไหน เมยอยากกลับบ้าน” “ตื่นแล้วเหรอครับ หิวหรือยัง มานั่งตรงนี้สิพี่สั่งสเต็กปลาของโปรดให้เมยแล้ว” “พี่เวย์คะ เมยบอกกว่าอยากกลับบ้าน” เธอเดินไปยังประตูด้านหน้าแต่พยายามเปิดเท่าไหร่ประตูก็ไม่ขยับ “เปิดประตูให้เมยด้วย เมยจะกลับ” “เดี๋ยวสิเมยคุยกันก่อน” เวหารีบมาดึงตัวคนรักไว้ เขากอดเธอจากด้านหลัง จมูกกดลงไปยังผมสีดำขลับ สูดดมกลิ่นที่คุ้นเคยเข้าเต็มปอด “เราต้องคุยกับให้รู้เรื่องนะครับ” “เมยว่าเราคุยกับรู้เรื่องแล้วนะคะ” เวหาอุ้มคนตัวเล็กมายังโต๊ะทานข้าว กดให้หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ขณะที่ตัวเองกักเธอไว้ด้วยสองแขนแกร่ง “พี่ไม่ให้เมยไปเรียน” “เมยจะไป เมยเตรียมตัวเรียนภาษามาตั้งสองเดือน” “เมยจะทิ้งพี่ไปจริ
Anda juga akan menyukai
คลั่งรักเมียแต่ง
ชะนีติดมันส์43.7K Dibacaเด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
ลำเจียก331.9K Dibacaยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย NC18++
Me'JinJIn36.3K Dibacaราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน303.0K Dibacaปราบรักร้ายนายมาเฟีย | พายุ x ชะเอม
Aoybabyz21.3K Dibacaแค้นฝังรัก
ไรท์โส1.2K DibacaWRITE TO LOVE | เขียนรักปรุงสวาท SM+
อะพอลโล่_1.1K Dibacaสยบหัวใจยัยตัวร้าย
ดอกอ้อลู่ลม64 Dibaca
