LOGIN“ติดธุระ” เขาตอบด้วยใบหน้าและเสียงเรียบ ฉันสะบัดหน้าไปทางนอกหน้าต่าง ถ้ารู้ว่าเขาจะมารับ สู้ฉันนั่งแท็กซี่กลับดีกว่า ไม่อยากเห็นหน้าเจ้าของโฮมสเตย์คนหล่อ
ยังไม่ทันจะเปิดให้บริการเลย แต่กลับมีคนมาเยี่ยมชมความก้าวหน้าของการก่อสร้างโฮมสเตย์ ทั้งยังมีการอัปลงโซเชียลและเป็นกระแส เจ้าของโฮมสเตย์หล่อมาก
ฉันไม่ชอบเลยที่เขาเป็นที่สนใจของคนอื่น ไม่ชอบเลยที่เห็นคนเอารูปที่เขาถอดเสื้อแล้วยกกระถางต้นไม้นั่น ไม่รู้จะถอดทำไม ยอมรับว่าหึง แต่เพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน จึงพูดไม่ได้
“อยู่กี่วัน” คำถามที่ฉันไม่อยากตอบนักแต่ก็จำเป็นต้องตอบ
“เดือนหนึ่ง”
“ทำหน้าให้มันดี ไม่ได้อยากมารับหรอกถ้าพ่อผู้ใหญ่ไม่ให้มารับ”
“แล้วหน้าเรามันไม่ดีตรงไหน”
“ก็ตรงที่หงิกเป็นตูดอยู่นี่ไง”
“ภาพ!!!”
“เราก็ไม่ได้อยากมาให้เธอเห็นหน้าหรอก” คำพูดของภาพยิ่งทำให้ฉันโมโห ไม่เจอกันตั้งนาน มีแต่ฉันสินะที่คิดถึงเขา
เหมือนกันนั่นแหละ ก็ไม่อยากมาให้เห็นหน้านักหรอก!
จากสนามบินถึงบ้านใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว ภาพจอดรถให้ฉันลงจากรถก่อน หลังจากนั้นเขาก็เอารถเข้าเก็บที่โรงจอดรถ
ภาพแขวนกุญแจรถไว้ตรงที่เก็บกุญแจ ก่อนจะเดินมาหาฉันกับยายที่นั่งอยู่หน้าทีวีในห้องนั่งเล่น
“ภาพ กินข้าวด้วยกันสิลูก” ยายเอ่ยชวนเขา เราสองคนสบตากัน ภาพเมินสายตาฉันก่อนจะตอบยายกลับไป
“ผมต้องรีบไปทำงานน่ะครับยาย”
งานอะไรเวลานี้ ฉันอยากจะถามแต่ก็ไม่ได้ถาม พอเขาเดินพ้นประตูบ้านไปแล้ว หัวใจก็กลับวูบโหวงแปลก ๆ อีกครั้ง
สี่เดือนกว่าที่ไม่ได้เจอกัน ผมเขายาวขึ้นเล็กน้อย ผิวคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัด งานในไร่ ในสวนเป็นธรรมดาที่ต้องตากแดด ตากลม แต่นั่นกลับทำให้เขาดูดีขึ้น
ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและดูเย็นชาขึ้น
หลายวันต่อมา
จินนี่บอกว่ามีคนมาชอบเขาเป็นร้อยไม่เกินจริงเลยสักนิด ฉันไม่อยู่แค่ไม่กี่เดือนจากเด็กหนุ่มตอนนี้ภาพเป็นหนุ่มหล่อขวัญใจ สาวเล็กสาวใหญ่
“ทำหน้าแบบนั้นจะได้บุญไหม”
เสียงของจินนี่ทำให้ฉันละสายตาจากภาพที่กำลังนั่งพนมมือรับน้ำมนต์ วันนี้ที่หมู่บ้านมีงานบุญใหญ่ ทำให้คนทั้งหมู่บ้านต่างมารวมตัวกันที่นี่
และคนที่ได้รับความสนใจมากที่สุดก็ไม่ใช่ใคร ลูกชายผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านอย่างภาพวาดนั่นเอง
ภาพวาดหรือภาพ เพื่อนสนิทตั้งแต่เกิดของฉันเอง จากเพื่อนรักกลายเป็นคนรัก และตอนนี้กลายเป็นอดีตคนรัก
“กูกลับบ้านก่อนนะ ปวดท้อง” ฉันบอกกับจินนี่ ทั้งยังเดินออกมาจากวัดตรงกับบ้านตนเอง บ้านของฉันไม่ไกลจากวัด เดินกลับได้สบาย ๆ
บ้าน ‘ผู้ใหญ่ภพ’ เป็นบ้านสองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่ในพื้นที่เกือบสองไร่ โดยตัวบ้านอยู่ใกล้มาทางบ้านของผู้ช่วยผู้ใหญ่ที่ขนาดพื้นที่เกือบสองไร่เท่า ๆ กัน
‘ผู้ช่วยกานต์’ เป็นเพื่อนสนิทของผู้ใหญ่ภพ บ้านสองหลังมีรั้วกั้นก็จริง แต่มีประตูเล็กไว้เชื่อมระหว่างสองบ้าน ในพื้นที่บ้านสองไร่ของทั้งสอง มีโกดังขนาดใหญ่ที่เป็นทั้งที่เก็บของและเก็บเครื่องมือการเกษตร
“กลับมาแล้วค่ะ” ฉันตะโกนบอกแม่ที่ไม่ได้ไปร่วมงานบุญ
“ทำไมกลับมาเร็ว” แม่ตะโกนถามจากในครัว ฉันนั่งลงตรงโต๊ะกินข้าว เท้าคางกับเข่าของตัวเอง
“แม่”
“อะไร” แม่เดินออกจากครัวมาหยุดยืนข้างเก้าอี้ที่ฉันนั่ง
“แม่เคยมีแฟนเก่าไหม”
“โอ้ย! เยอะแยะ แม่แกสวยนะ อดีตนางนพมาศเชียวนะ” คุณวรุณีผู้อวยตัวเองไม่เคยหยุด จะว่าแม่อวยตัวก็ไม่ได้หรอกเพราะแม่ก็สวยจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งยังถ่ายทอดความสวยมาให้ฉันด้วยเหมือนกัน
แต่เรื่องแฟนเยอะแยะทำไมฉันไม่เห็นได้แม่มาบ้าง
“แล้วแม่ทำยังไงเวลาเจอแฟนเก่า”
“ทำยังไง ก็แค่เชิดใส่ ถามนี่ทะเลาะอะไรกับภาพอีก”
“ไม่ได้ทะเลาะสักหน่อย เราเลิกกันแล้ว” ท้ายประโยคฉันพูดเสียงเบา รู้ว่าพ่อกับแม่ของเราทั้งสองเสียใจกับการเลิกราของเรา
“อืม เลิกก็เลิก แล้วนี่ไม่พอใจอะไรภาพมันอีกหืม บอกแม่สิ” แม่ลูบผมฉันอย่างปลอบโยน ฉันแนบหน้ากับหน้าอกของแม่ กอดแม่ไว้แน่น
“เปล่า”
“เปล่าก็เปล่า หิวข้าวไหม” ฉันส่ายหน้าอีก ไม่หิว ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น
“ง่วงนอน ไปนอนก่อนนะแม่”
“เออ ไปนอนเถอะ” แม่คงไม่อยากขัดใจเพราะรู้ว่าตอนนี้ฉันคงไม่อยากคุยกับใคร
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่น่ากลับมาเลย เลิกกับเขาแล้วอยู่ไกลง่ายกว่าอยู่ใกล้กันแบบนี้เสียอีก
ไม่น่ากลับมาเลย ไม่น่าเลย
ภาพที่เขายิ้มให้ผู้หญิงไปทั่ว ใครเข้ามาคุยก็คุยด้วย ฉันไม่ชอบเลย ทีกับฉันไม่เห็นจะคุยดี ๆ ด้วยเลย ตั้งแต่ฉันกลับบ้านก็แทบไม่ได้เจอเขา เพิ่งเจอกันวันนี้แหละ ทั้งที่บ้านใกล้กัน
เด็กหญิงวาดวิวเป็นเหมือนศูนย์รวมจิตใจและความสุขของครอบครัวทั้งสอง การมาเกิดของคนคนหนึ่งช่างมีผลกับความสุขของคนหลายคน “ทวดจ๋ามาถ่ายรูปกันเร็ว” วาดวิวโตมากับผู้สูงวัยเธอจึงเป็นเด็กน่ารักและเข้ากับคนง่าย ไม่แปลกเลยที่ใครจะรักจะหลงลูกสาวของพวกเขา ภาพครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านกับครอบครัวของรองผู้ใหญ่แทบล้นเฟรมกล้อง ทุกคนต่างยิ้มและหัวเราะอย่างชอบใจ “วาดเราให้” แต่ภาพของเด็กชายตัวอ้วนกำลังมอบช่อตุ๊กตาหมีให้วาดวิวทำให้ภาพวาดถึงกับหุบยิ้มในทันที แต่เขาก็ถามลูกสาวด้วยเสียงที่พยายามทำให้ธรรมดาที่สุด “ใครเหรอลูก” “นี่ นนท์ค่ะ แฟนวาดเองค่ะพ่อ” คำบอกเล่าของเด็กหญิงทำคนฟังหน้าตึง ให้มันได้อย่างนี้สิ ลูกเขาเพิ่งจะจบอนุบาลแต่กลับมีแฟนเสียแล้ว อาการของผู้เป็นสามีอยู่ในสายตาของภาพวิวมาโดยตลอดหลายวัน ภาพวิวไล่ดูบัญชีรายรับรายจ่ายของอู่ซ่อมรถการเกษตรที่ตอนนี้เปิดให้บริการมาเกือบสามปี ความรู้ที่เรียนมาไม่เสียเปล่าอย่างน้อยก็ได้มาช่วยพ่อและสามี ก่อนหน้านี้กว่าพ่อผู้ใหญ่จะได้ซ่อมเครื่องยนต์สักครั้งต้องรอจากอู่ใหญ่ในตัวจังหวัดเพราะไม่มีใครซ่อมและเข้
“ใช่จ้า” “แล้วตอนนี้ผีโพงไปไหนหมดแล้วจ๊ะ” เด็กหญิงวัยห้าขวบถามอย่างอยากรู้ แต่ถามว่าเธออยากเจอไหม ไม่อยากเจอหรอกแต่ก็อยากรู้ “ผีโพงเป็นผีที่กลัวคน กลัวแสงไฟเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแล้วมั้ง ผีไม่น่ากลัวเท่าคนหรอกทุกวันนี้” ผู้เป็นทวดบ่น “เหรอ” เด็กหญิงตัวน้อยฟังยายทวดแล้วก็งุนงง ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก คนน่ากลัวกว่าผีแล้วเหรอทุกวันนี้ “คนสวยของพ่ออยู่ไหน” เสียงเรียกลูกสาวทำให้คนนอนดูหน้าจอใหญ่เด้งตัวลุกวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อทันที “พ่อจ๋า” เด็กหญิงตัวเล็กกระโดดกอดพ่ออย่างคิดถึง ภาพนั้นทำให้คนมองอย่างภาพวิวถึงกับต้องสั่นศีรษะกับความเวอร์ของสองพ่อลูกคู่นี้ เพิ่งห่างกันยังไม่ทันข้ามวันคิดถึงอะไรกันขนาดนั้น “กินข้าวยัง” “ยังจ้า รอพ่อ” “เหรอ เดี๋ยวไปกินที่ร้าน อยากกินอะไร” “เก็ตตี้แดง” เก็ตตี้แดงที่เด็กหญิงวัยห้าขวบหมายถึงคือสปาเกตตีซอสมะเขือเทศซึ่งเป็นเมนูที่วาดวิวชื่นชอบ “อุลไปด้วยกันครับ” ภาพวิวหันไปเรียกอุลลูกพี่ลูกน้องของภาพวาด เด็กชายอุลในวันวานบัดนี้โตขึ้นแทบจะเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว พุงย้อย ๆ ในวันวานหายไปหมดแล้ว ยิ่งโ
“วิวร้องไห้ทำไม” ผมตกใจเมื่อกลับมาจากประชุมหมู่บ้านในตอนเย็นมาถึงบ้านเวลาสองทุ่มเห็นเมียนั่งร้องไห้ อยู่ตรงระเบียงดูดาว “เจ้ทราย ฮึก เจ้ทราย” “เจ้ทรายทำอะไร” ผมใจคอไม่ดี ไม่ใช่ทะเลาะกันอีกเหรอเนี่ย “เจ้ทรายไม่ให้กินลิ้นจี่ ฮือ เราอยากกิน ลูกก็อยากกิน เจ้ทรายให้เรากินนิดเดียว” คนท้องที่ตอนนี้ท้องโตขึ้นมากกว่าเดือนก่อน และสิ่งที่โตตามท้องคือการเอาแต่ใจ ทั้งยังอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ วัน ๆ ร้อยเรื่องราว “เจ้ไม่ให้กินเลยเหรอ” ผมถามเพื่อย้ำอีกครั้ง เจ้ทรายไม่น่าจะงกถึงขั้นไม่ให้กินสักลูกนะ เพราะลิ้นจี่ตอนนี้ก็มีเยอะมาก เจ้แกก็ไม่น่าหวง “ให้กิน แต่ไม่อิ่ม” นั่นไงว่าแล้ว “กินไปแค่ไหนทำไมไม่อิ่ม” ผมถามอย่างใจเย็นก็เข้าใจว่าเธอท้อง ข้าวเธอก็ไม่ชอบกิน อาศัยกินพวกผลไม้นี่แหละ แต่ผลไม้ก็น้ำตาลสูงไม่ต่างกัน ผมไม่อยากให้เมียเป็นเบาหวานจึงสั่งเจ้ทรายไว้ว่าให้จับตาการกินของวิวให้หน่อย อะไรห้ามได้ก็ห้าม ถามว่าทำไมผมต้องสั่งเจ้ทราย อ้าว ผมห้ามเมีย ได้ที่ไหนกันเล่า แค่วิวทำตาละห้อยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุดและบอกว่า “ลูกอยากกิน ไม่ใช่เรา
“คนสวยทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ” ผมถามคนสวยที่ใบหน้างอหงิก เมื่อเห็นผลตรวจของตัวเอง “เราท้อง เรายังไม่อยากท้อง” มันเกิดความผิดพลาดครับ เพราะเราสองคนไม่ได้ป้องกันอย่างอื่นเลยนอกจากคิดว่าวิวฝังยาคุม แต่เพราะเราสองคนลืมคิดไปว่ายาคุมแบบฝังออกฤทธิ์ได้ห้าปีเท่านั้น แล้วหลังจากแต่งงานมันก็เกินมาแล้วตั้งหลายเดือน เมื่อไม่กี่วันก่อนวิวก็เวียนหัวมากสุดท้ายพอตรวจแล้วก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ สองขีดแบบชัดเจนไม่ต้องให้กังขากันอีก “ที่ตรวจห้าอันสองขีดหมดเลย ไม่ท้องก็ต้องท้องแล้วละวิว” ภาพดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด แต่งงานก็แต่งแล้วจะท้องก็ไม่เป็นไรหรอก “แต่เรายังเด็ก” เธอว่า ทั้งยังบ่นอุบอิบต่อ “เด็กตรงไหนกัน อายุเท่านี้แหละจะได้มีลูกทันใช้ไงครับ” ผมปลอบคนที่ยังไม่พร้อมจะมีลูก “เรายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเลยอะ” วิวบ่นสิ่งที่เธออยากทำ มีอีกหลายอย่างที่เธออยากทำและกลัวว่าจะไม่มีเวลาให้ลูกและงาน “ลูกเป็นของขวัญของเรา อย่าคิดอย่างนั้นเลย อีกอย่างยายกับย่าคงอยากเห็นหน้าเหลนแล้ว คนช่วยเลี้ยงเยอะแยะ อย่าเครียดเลยนะครับที่รัก” ผมซุกหน้ากับกลุ่มผมหนานุ่มข
เสียงโทรศัพท์ทำฉันละสายตาจากกล้ามแน่น ๆ มาดูเบอร์โทรศัพท์ถอนหายใจแล้วก็กดรับ “ว่าไงเฮียผา” ‘ผู้หญิงโสดที่ยังไม่มีแฟนนี่เขาคิดยังไง’ ฉันขมวดคิ้วกับคำถามของเฮียผา “เขาแค่ไม่อยากมีมั้ง” ‘หรือว่าหาไม่ได้วะ’ ฉันกลอกตาอีกรอบแต่มือยังไล้บนหน้าท้องแกร่ง ปมของผ้าขาวม้าทำฉันอยากปลด อะไรที่ใหญ่โตกำลังขดอยู่ใต้ผ้าขาวม้านั่น “ใหญ่” ‘อะไรใหญ่ ไอ้วิว’ “เออ เฮียผาคิดไปใหญ่แล้ว ผู้หญิงโสดเขาก็แค่ยังไม่เจอใครถูกใจ เฮียชอบก็จีบสิ” ‘อยากได้แต่ไม่อยากจีบ’ ภาพจับมือฉันออกจากปมผ้าขาวม้าที่อยากปลด “อ้าว!” ‘จะอ้าวอะไร แค่อยากได้ไง อยากได้เฉย ๆ แต่ไม่อยากคบ’ พอได้ยินคำพูดเฮียผาแล้วฉันก็ได้แต่ถอนหายใจ เป็นอย่างนี้กันทั้งฝูงเลยหรือไงนะ “อยากได้ก็ไปขอเขาโน่น” ‘เขาจะให้ไหม’ “ถามเขาสิ มาถามวิวทำไม เฮียผาเนี่ยก็เหี้ยไม่ต่างจากเฮียบอมเลยนะ พวกมึงเนี่ยเหมาะกับเป็นเพื่อนกันจริง ๆ” ฉันเหลืออดแล้วเหมือนกัน ไอ้พวกผู้ชายเหี้ย ๆ ไม่ดีเหมือนภาพเลยสักนิด ‘เท่าที่กูจำได้ มึงก็เคยได้ผัวมึงแล้วไม่เอาเขาจริง’
“อ๊ะ!” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อร่างกายถูกพลิกให้หันไปอีกทาง สองเท้าอยู่บนโซฟา มือจิกพนักพิงแน่น รู้ว่าเขาต้องการสิ่งใดต่อจากนี้ ท่าโปรดของเรา “วิว ครางดัง ๆ อา” คำสั่งของเขามาพร้อมกับท่อนลำใหญ่โตที่แทรกผ่านร่องเนื้อที่ฉ่ำไปด้วยน้ำรักและกำลังตอดไม่หยุด ทุกแรงขยับของเขาทำฉันแทบขาดใจ เนื้อในกายเต้นไม่หยุด ทุกจังหวะที่เขารูดลำเอ็นร้อนผ่าวผ่านเข้าออกและกระแทกแรงทำร่างฉันสั่นคลอน เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่มีน้ำแทรกกลางระหว่างเรายิ่งทำให้กายฉันสั่นเทิ้มไปด้วยความเสียว ใบหน้าฉันแหงนเริดขึ้นเพราะความเสียวที่ได้รับ ภาพเอี้ยวตัวมาจูบฉัน ในจังหวะที่เขาควงสะโพกเข้าหาไม่หยุด รสจูบเขายิ่งสร้างความวาบหวามไม่หยุด “อื้อ...ภาพเราจะตาย” นั่นคือเสียงของฉันเอง เสียงที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ตัวเองจะเปล่งออกมาอย่างนี้ ทั้งสะโพกที่แอ่นรับแรงกระแทก มันแสบเพราะแรงกระแทกหากแต่ร่างกายฉันกำลังสุขสมเมื่อความแรงยิ่งเพิ่มมากขึ้น หน้าท้องจุกเพราะความลึกของท่อนลำขนาดใหญ่และยิ่งท่านี้เขายิ่งเข้าลึก คำพูดหยาบโลนของภาพที่ดังออกมาในทุกจังหวะที่ฝังกายเข้าหายิ่งทำให้ฉันสั







![จิรัติพันประดับ [เซตเกี่ยวรัก]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)