LOGINส่วนจินนี่กับพู่กันก็เรียนในตัวเมือง ช่วงนี้ทั้งสองคนทำงานพิเศษด้วย ฉันก็แทบไม่เจอเหมือนกัน
ระหว่างที่นั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปทั่วเท่าที่ใจจะคิดไปได้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็ทำให้ฉันหยุดความคิดที่ลอยไปไกล มองหน้าจอนิดหนึ่งจึงรู้ว่าเป็นปกป้อง
“ว่าไงมึง” ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู รอฟังเสียงจากปลายสาย
‘อาจารย์มีงานให้ทำ ทำไหมวิว’ เสียงของปกป้องดังตามสายมา ปกป้องคือเพื่อนสนิทที่มหาวิทยาลัย เป็นสาวในร่างผู้ชายตัวสูงใหญ่
ปกป้องหรือป้องของเพื่อน ๆ เป็นคนเรียนเก่ง และจะมีงานมาให้เพื่อน ๆ ทำเสมอ อย่างวันนี้ก็คงเป็นงานของคณะอีกเช่นเคย ปกติฉันชอบรับงานจากอาจารย์อยู่แล้ว เพราะตัวเองไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรมากมาย ทุกคะแนนมีความหมาย
“ทำ เริ่มงานเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้”
พรุ่งนี้เลยเหรอ ฉันมองปฏิทิน เพิ่งกลับบ้านมาได้แค่เจ็ดวันเองต้องกลับไปแล้วเหรอ แต่อยู่ต่อก็พลอยจะช้ำใจมากขึ้น สู้กลับไปมหาวิทยาลัยแล้วทำคะแนนไม่ดีกว่าเหรอ
เมื่อคิดจะเปลี่ยนเวลาให้เป็นเงินกับคะแนนจิตพิสัย ฉันก็รีบลงมาบอกแม่ว่าปกป้องชวนไปทำงานพิเศษ นอกจากจะได้ความรู้แล้วยังได้คะแนน
ฉันรีบร้อนออกจากบ้านเพราะว่าตั๋วเครื่องบินที่ได้คือเที่ยวบ่ายของวันซึ่งยังมีที่ว่าง ผิดกับเที่ยวตอนเย็นที่แทบไม่มีที่นั่งว่าง ใช้เวลาเดินทางจากเชียงรายถึงกรุงเทพมหานครเพียงหนึ่งชั่วโมงสิบห้านาทีเท่านั้น
เมื่อถึงห้องพักในตอนเย็น ฉันจึงส่งข้อความบอกจินนี่ว่าต้องกลับมาก่อนกำหนดเพราะมีงานด่วน
ห้องไลน์ส่วนตัว
วิวสวยมากค่ะ : มีงานด่วนที่มอ.กลับก่อนนะ
Jinnie : อ้าว แล้วนัดกินหมูกระทะพรุ่งนี้ก็เป็นหมันสิ
วิวสวยมากค่ะ : เออ โทษทีมึง
Jinnie : บอกภาพหรือยัง
วิวสวยมากค่ะ : บอกทำไม
Jinnie : เลิกกันก็ไม่จำเป็นต้องเกลียดกันไหม
วิวสวยมากค่ะ : ไม่ได้เกลียด คุยงานก่อนนะมึง
ฉันน่ะเหรอจะเกลียดเขา ไม่เคยมีสักครั้งหรอก นอกจากไม่เกลียดแล้วยังรักไม่เคยเปลี่ยน
ล้มตัวลงนอน พลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู กดช่องทางสื่อสารระหว่างฉันกับเขา ครั้งสุดท้ายที่ติดต่อกันคือนานแล้ว แม้แต่วันเกิดเขาเมื่อเดือนก่อนฉันยังตัดใจไม่ยอมส่งข้อความไป
ยอมรับว่ายังโกรธ ยังเสียใจ อยากจะทำให้ได้อย่างที่ใจคิด อยากตัดเขาออกจากชีวิต
ภาพวาด talk
“จบกัน ที่คิดว่าจะเซอร์ไพรส์ขอคืนดี” คำพูดของพู่กันทำผมคอตกมากกว่าเดิม เราสองคนวางแผนจัดปาร์ตี้หมูกระทะกับวิว จากนั้นก็ให้จินนี่กับพู่กันแอบแยกตัวออกมาให้ผมกับวิวมีโอกาสได้คุยกัน
แต่ใครจะคิดว่าเธอหนีกลับกรุงเทพฯ ก่อนวันเริ่มแผนแค่วันเดียว
“มึงช้าตลอดไอ้ภาพ กูบอกแล้วว่าให้จัดการง้อตั้งแต่วันแรก” ไอ้พู่มันบ่นผมไม่หยุด
“ก็งานเยอะ เพิ่งจะมีเวลาว่าง มึงก็รู้ว่าทุกวันนี้นอกจากงานราษฎร์ กูก็ต้องควบตำแหน่งผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านแทนพ่อกูด้วย”
งานโฮมสเตย์ก็ยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง งานหลวงอย่างผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านก็เยอะแยะ
“ไม่ใช่วิวโกรธมึงนะ” ไอ้พู่ถามผมด้วยแววตาสงสัย
“จะโกรธกูเรื่องอะไร กูยังไม่ทันทำอะไรเลย”
“สาว ๆ ที่งานบุญไง ทั้งสาวน้อย สาวใหญ่ทั้งหลายที่คอยส่งยิ้มให้มึง”
ผมถอนหายใจ ก็เพราะงานผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านนี่แหละ ทำให้ผมต้องเจอคนเยอะ
แต่เพื่อธุรกิจของครอบครัวในอนาคต คอนเน็กชันเป็นสิ่งสำคัญ
“มันจำเป็น”
ไม่รู้ว่าวิวรีบกลับเพราะมีงานด่วนจริงอย่างที่พูดหรือเปล่า ไม่ใช่นัดกับใครไว้นะ ผมแอบส่องไอจีเธอบ่อย ๆ คนที่ผมเห็นบ่อยที่สุดน่าจะเป็นไอ้รุ่นพี่ที่ชื่อ ‘บอม’ กับเพื่อนที่ชื่อ ‘ปกป้อง’
ไอ้ ‘บอม’ ผมไม่กลัวหรอก เพราะรู้ว่าวิวไม่ชอบผู้ชายกะล่อนแบบมัน เห็นรูปสาวแท็กหามันบ่อย ๆ รู้แหละว่ามันกะล่อนและเจ้าชู้ วิวไม่ชอบผู้ชายแบบนี้ ผมรู้ดีเพราะผมรู้จักวิวมาทั้งชีวิต
แต่ไอ้ปกป้องนี่สิ เริ่มต้นจากความเป็นเพื่อนเหมือนที่ผมเริ่ม กลัวเหลือเกินว่าความใกล้ชิดจะทำให้วิวหวั่นไหว
“สุขสันต์วันเกิดนะลูกสาว” เสียงอวยพรวันเกิดดังขึ้นในตอนเช้าทันทีที่ฉันตื่นนอนและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย คุณแม่สุดที่รักของฉันนั่นแหละ วันเกิดปีแรกที่ไม่ได้อยู่ที่บ้าน เป็นวันเกิดในวัยยี่สิบปีบริบูรณ์
เป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ วันนี้ไปไหนดี ถึงจะเป็นวันเกิดที่ตรงกับวันเสาร์แต่ก็ดันเป็นสัปดาห์ที่ทุกคนคร่ำเคร่งกับการสอบ ฉันเลยไม่กล้าชวนใครมาฉลองวันเกิดด้วยสักคน
หลังจากอ่านหนังสือสอบแล้ว ดูเวลาก็เย็นย่ำ ฉันเดินลงมาจากคอนโดกะว่าจะซื้อเบียร์สักสองกระป๋องไปฉลองวันเกิดตัวเองสักหน่อย
เด็กหญิงวาดวิวเป็นเหมือนศูนย์รวมจิตใจและความสุขของครอบครัวทั้งสอง การมาเกิดของคนคนหนึ่งช่างมีผลกับความสุขของคนหลายคน “ทวดจ๋ามาถ่ายรูปกันเร็ว” วาดวิวโตมากับผู้สูงวัยเธอจึงเป็นเด็กน่ารักและเข้ากับคนง่าย ไม่แปลกเลยที่ใครจะรักจะหลงลูกสาวของพวกเขา ภาพครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านกับครอบครัวของรองผู้ใหญ่แทบล้นเฟรมกล้อง ทุกคนต่างยิ้มและหัวเราะอย่างชอบใจ “วาดเราให้” แต่ภาพของเด็กชายตัวอ้วนกำลังมอบช่อตุ๊กตาหมีให้วาดวิวทำให้ภาพวาดถึงกับหุบยิ้มในทันที แต่เขาก็ถามลูกสาวด้วยเสียงที่พยายามทำให้ธรรมดาที่สุด “ใครเหรอลูก” “นี่ นนท์ค่ะ แฟนวาดเองค่ะพ่อ” คำบอกเล่าของเด็กหญิงทำคนฟังหน้าตึง ให้มันได้อย่างนี้สิ ลูกเขาเพิ่งจะจบอนุบาลแต่กลับมีแฟนเสียแล้ว อาการของผู้เป็นสามีอยู่ในสายตาของภาพวิวมาโดยตลอดหลายวัน ภาพวิวไล่ดูบัญชีรายรับรายจ่ายของอู่ซ่อมรถการเกษตรที่ตอนนี้เปิดให้บริการมาเกือบสามปี ความรู้ที่เรียนมาไม่เสียเปล่าอย่างน้อยก็ได้มาช่วยพ่อและสามี ก่อนหน้านี้กว่าพ่อผู้ใหญ่จะได้ซ่อมเครื่องยนต์สักครั้งต้องรอจากอู่ใหญ่ในตัวจังหวัดเพราะไม่มีใครซ่อมและเข้
“ใช่จ้า” “แล้วตอนนี้ผีโพงไปไหนหมดแล้วจ๊ะ” เด็กหญิงวัยห้าขวบถามอย่างอยากรู้ แต่ถามว่าเธออยากเจอไหม ไม่อยากเจอหรอกแต่ก็อยากรู้ “ผีโพงเป็นผีที่กลัวคน กลัวแสงไฟเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีแล้วมั้ง ผีไม่น่ากลัวเท่าคนหรอกทุกวันนี้” ผู้เป็นทวดบ่น “เหรอ” เด็กหญิงตัวน้อยฟังยายทวดแล้วก็งุนงง ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก คนน่ากลัวกว่าผีแล้วเหรอทุกวันนี้ “คนสวยของพ่ออยู่ไหน” เสียงเรียกลูกสาวทำให้คนนอนดูหน้าจอใหญ่เด้งตัวลุกวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อทันที “พ่อจ๋า” เด็กหญิงตัวเล็กกระโดดกอดพ่ออย่างคิดถึง ภาพนั้นทำให้คนมองอย่างภาพวิวถึงกับต้องสั่นศีรษะกับความเวอร์ของสองพ่อลูกคู่นี้ เพิ่งห่างกันยังไม่ทันข้ามวันคิดถึงอะไรกันขนาดนั้น “กินข้าวยัง” “ยังจ้า รอพ่อ” “เหรอ เดี๋ยวไปกินที่ร้าน อยากกินอะไร” “เก็ตตี้แดง” เก็ตตี้แดงที่เด็กหญิงวัยห้าขวบหมายถึงคือสปาเกตตีซอสมะเขือเทศซึ่งเป็นเมนูที่วาดวิวชื่นชอบ “อุลไปด้วยกันครับ” ภาพวิวหันไปเรียกอุลลูกพี่ลูกน้องของภาพวาด เด็กชายอุลในวันวานบัดนี้โตขึ้นแทบจะเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว พุงย้อย ๆ ในวันวานหายไปหมดแล้ว ยิ่งโ
“วิวร้องไห้ทำไม” ผมตกใจเมื่อกลับมาจากประชุมหมู่บ้านในตอนเย็นมาถึงบ้านเวลาสองทุ่มเห็นเมียนั่งร้องไห้ อยู่ตรงระเบียงดูดาว “เจ้ทราย ฮึก เจ้ทราย” “เจ้ทรายทำอะไร” ผมใจคอไม่ดี ไม่ใช่ทะเลาะกันอีกเหรอเนี่ย “เจ้ทรายไม่ให้กินลิ้นจี่ ฮือ เราอยากกิน ลูกก็อยากกิน เจ้ทรายให้เรากินนิดเดียว” คนท้องที่ตอนนี้ท้องโตขึ้นมากกว่าเดือนก่อน และสิ่งที่โตตามท้องคือการเอาแต่ใจ ทั้งยังอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ วัน ๆ ร้อยเรื่องราว “เจ้ไม่ให้กินเลยเหรอ” ผมถามเพื่อย้ำอีกครั้ง เจ้ทรายไม่น่าจะงกถึงขั้นไม่ให้กินสักลูกนะ เพราะลิ้นจี่ตอนนี้ก็มีเยอะมาก เจ้แกก็ไม่น่าหวง “ให้กิน แต่ไม่อิ่ม” นั่นไงว่าแล้ว “กินไปแค่ไหนทำไมไม่อิ่ม” ผมถามอย่างใจเย็นก็เข้าใจว่าเธอท้อง ข้าวเธอก็ไม่ชอบกิน อาศัยกินพวกผลไม้นี่แหละ แต่ผลไม้ก็น้ำตาลสูงไม่ต่างกัน ผมไม่อยากให้เมียเป็นเบาหวานจึงสั่งเจ้ทรายไว้ว่าให้จับตาการกินของวิวให้หน่อย อะไรห้ามได้ก็ห้าม ถามว่าทำไมผมต้องสั่งเจ้ทราย อ้าว ผมห้ามเมีย ได้ที่ไหนกันเล่า แค่วิวทำตาละห้อยพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุดและบอกว่า “ลูกอยากกิน ไม่ใช่เรา
“คนสวยทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ” ผมถามคนสวยที่ใบหน้างอหงิก เมื่อเห็นผลตรวจของตัวเอง “เราท้อง เรายังไม่อยากท้อง” มันเกิดความผิดพลาดครับ เพราะเราสองคนไม่ได้ป้องกันอย่างอื่นเลยนอกจากคิดว่าวิวฝังยาคุม แต่เพราะเราสองคนลืมคิดไปว่ายาคุมแบบฝังออกฤทธิ์ได้ห้าปีเท่านั้น แล้วหลังจากแต่งงานมันก็เกินมาแล้วตั้งหลายเดือน เมื่อไม่กี่วันก่อนวิวก็เวียนหัวมากสุดท้ายพอตรวจแล้วก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ สองขีดแบบชัดเจนไม่ต้องให้กังขากันอีก “ที่ตรวจห้าอันสองขีดหมดเลย ไม่ท้องก็ต้องท้องแล้วละวิว” ภาพดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด แต่งงานก็แต่งแล้วจะท้องก็ไม่เป็นไรหรอก “แต่เรายังเด็ก” เธอว่า ทั้งยังบ่นอุบอิบต่อ “เด็กตรงไหนกัน อายุเท่านี้แหละจะได้มีลูกทันใช้ไงครับ” ผมปลอบคนที่ยังไม่พร้อมจะมีลูก “เรายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเลยอะ” วิวบ่นสิ่งที่เธออยากทำ มีอีกหลายอย่างที่เธออยากทำและกลัวว่าจะไม่มีเวลาให้ลูกและงาน “ลูกเป็นของขวัญของเรา อย่าคิดอย่างนั้นเลย อีกอย่างยายกับย่าคงอยากเห็นหน้าเหลนแล้ว คนช่วยเลี้ยงเยอะแยะ อย่าเครียดเลยนะครับที่รัก” ผมซุกหน้ากับกลุ่มผมหนานุ่มข
เสียงโทรศัพท์ทำฉันละสายตาจากกล้ามแน่น ๆ มาดูเบอร์โทรศัพท์ถอนหายใจแล้วก็กดรับ “ว่าไงเฮียผา” ‘ผู้หญิงโสดที่ยังไม่มีแฟนนี่เขาคิดยังไง’ ฉันขมวดคิ้วกับคำถามของเฮียผา “เขาแค่ไม่อยากมีมั้ง” ‘หรือว่าหาไม่ได้วะ’ ฉันกลอกตาอีกรอบแต่มือยังไล้บนหน้าท้องแกร่ง ปมของผ้าขาวม้าทำฉันอยากปลด อะไรที่ใหญ่โตกำลังขดอยู่ใต้ผ้าขาวม้านั่น “ใหญ่” ‘อะไรใหญ่ ไอ้วิว’ “เออ เฮียผาคิดไปใหญ่แล้ว ผู้หญิงโสดเขาก็แค่ยังไม่เจอใครถูกใจ เฮียชอบก็จีบสิ” ‘อยากได้แต่ไม่อยากจีบ’ ภาพจับมือฉันออกจากปมผ้าขาวม้าที่อยากปลด “อ้าว!” ‘จะอ้าวอะไร แค่อยากได้ไง อยากได้เฉย ๆ แต่ไม่อยากคบ’ พอได้ยินคำพูดเฮียผาแล้วฉันก็ได้แต่ถอนหายใจ เป็นอย่างนี้กันทั้งฝูงเลยหรือไงนะ “อยากได้ก็ไปขอเขาโน่น” ‘เขาจะให้ไหม’ “ถามเขาสิ มาถามวิวทำไม เฮียผาเนี่ยก็เหี้ยไม่ต่างจากเฮียบอมเลยนะ พวกมึงเนี่ยเหมาะกับเป็นเพื่อนกันจริง ๆ” ฉันเหลืออดแล้วเหมือนกัน ไอ้พวกผู้ชายเหี้ย ๆ ไม่ดีเหมือนภาพเลยสักนิด ‘เท่าที่กูจำได้ มึงก็เคยได้ผัวมึงแล้วไม่เอาเขาจริง’
“อ๊ะ!” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อร่างกายถูกพลิกให้หันไปอีกทาง สองเท้าอยู่บนโซฟา มือจิกพนักพิงแน่น รู้ว่าเขาต้องการสิ่งใดต่อจากนี้ ท่าโปรดของเรา “วิว ครางดัง ๆ อา” คำสั่งของเขามาพร้อมกับท่อนลำใหญ่โตที่แทรกผ่านร่องเนื้อที่ฉ่ำไปด้วยน้ำรักและกำลังตอดไม่หยุด ทุกแรงขยับของเขาทำฉันแทบขาดใจ เนื้อในกายเต้นไม่หยุด ทุกจังหวะที่เขารูดลำเอ็นร้อนผ่าวผ่านเข้าออกและกระแทกแรงทำร่างฉันสั่นคลอน เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่มีน้ำแทรกกลางระหว่างเรายิ่งทำให้กายฉันสั่นเทิ้มไปด้วยความเสียว ใบหน้าฉันแหงนเริดขึ้นเพราะความเสียวที่ได้รับ ภาพเอี้ยวตัวมาจูบฉัน ในจังหวะที่เขาควงสะโพกเข้าหาไม่หยุด รสจูบเขายิ่งสร้างความวาบหวามไม่หยุด “อื้อ...ภาพเราจะตาย” นั่นคือเสียงของฉันเอง เสียงที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ตัวเองจะเปล่งออกมาอย่างนี้ ทั้งสะโพกที่แอ่นรับแรงกระแทก มันแสบเพราะแรงกระแทกหากแต่ร่างกายฉันกำลังสุขสมเมื่อความแรงยิ่งเพิ่มมากขึ้น หน้าท้องจุกเพราะความลึกของท่อนลำขนาดใหญ่และยิ่งท่านี้เขายิ่งเข้าลึก คำพูดหยาบโลนของภาพที่ดังออกมาในทุกจังหวะที่ฝังกายเข้าหายิ่งทำให้ฉันสั







