All Chapters of รักแรก รักเธอ รักเดียว ( NC 18+): Chapter 1 - Chapter 10

ฉันมองชื่อตัวเองด้วยความดีใจ หลังจากผ่านการคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยรอบ Portfolio หรือรอบแฟ้มสะสมผลงาน สาขาวิศวกรรมเครื่องกล มหาวิทยาลัยชื่อดังในย่านสนามบินสุวรรณภูมิ ฉันรู้ว่าภาพต้องติดที่เดียวกับฉันแน่นอน เพราะเกรดภาพดีกว่าฉันและเราสองคนตั้งใจเก็บสะสมผลงานตั้งแต่อยู่มัธยมปลาย “เราอยากรู้ว่าในเครื่องยนต์พวกนั้นมีอะไรบ้าง ถ้ามีโอกาสก็อยากซ่อมเครื่องบิน” คำพูดของ ‘ภาพวาด’ ในวัยสิบห้าปีครั้งนั้น ทำให้ฉันเลือกเดินตามความฝันของเขา ขอแค่มีเขาข้าง ๆ สำหรับฉันเรียนอะไรก็ได้ ฉันไม่เคยมีความฝัน ไม่รู้ว่าอยากทำอะไรในอนาคต แต่เมื่อเลื่อนดูรายชื่ออีกครั้งและอีกครั้ง กลับไม่เจอชื่อภาพ ไม่มี ‘นายภาพวาด’ ในรายชื่อผู้ผ่านการคัดเลือกเข้าศึกษาต่อ “วิว” เสียงของแฟนหนุ่มทำฉันเงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือในมือ ฉันยิ้มให้เขาทันที แต่รอยยิ้มก็ต้องหุบลงเมื่อเห็นท่าทีแปลก ๆ ของเขา เขานั่งลงข้าง ๆ เราสองคนอยู่ใต้ต้นลิ้นจี่ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมสระน้ำขนาดเล็กในบริเวณบ้านฉัน บ้านของเราสองคนติดกัน มีเพียงรั้วกั้นเท่านั้น จากเพื่อนในวัยเยาว์ ตอนนี้เขาคือผู้ชายที่ครองตำแหน่

“คอยดูนะ กูจะมีแฟนใหม่ หนุ่มเมืองกรุงหล่อ ๆ รุ่นพี่วิศวะ มีแต่หล่อ ๆ ทั้งนั้น แล้วภาพจะเสียใจที่ทิ้งกู” มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ถ้าฉันรู้สักนิดว่าชีวิตจริงมันต่างจากในนิยายสิ้นดี หนุ่มวิศวะหล่อ ๆ อย่างนั้นเหรอ หล่อ ๆ มันก็มีจริงนั่นแหละ แต่ไม่เหมาะจะเอาทำผัวเลยสักคน สายรหัสของฉันมีผู้ชายแท้คนเดียวคือปู่รหัส สายเราทั้งหมดเรียกแกว่าเฮียบอม[1] อืม บอมสมชื่อ ไปที่ไหนสร้างความฉิบหายที่นั่น “ถ้าเฮียบอมขอให้ช่วยอะไร แกอย่าช่วยนะไอ้วิว ถ้าไม่อยากลำบาก” นั่นคือคำเตือนของพี่รหัสฉัน แต่ฉันมันอ่อนไง ไม่รู้เลยเผลอรับปากไป แล้วเป็นไงชื่อเสียง “นั่นเด็กเฮียบอม เด็กปีหนึ่งเดี๋ยวนี้แรดใช้ได้ มาถึงก็คั่วพี่ปีสี่เลย” กรรมของเวรและเวรของกรรม ใครจะคิดว่าไอ้รูปถ่ายใบเดียว ความมโนของคนจะไปได้ไกลขนาดนี้ “เฮียบอมจะจัดการยังไง แบบนี้หนูก็แย่สิ” ฉันโวยวายเมื่อได้เจอเฮียตัวเป็น ๆ “เอาน่า มึงก็ยังไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอไอ้วิว ช่วยเฮียหน่อย” “ช่วยเป็นแฟนหลอก ๆ ที่เสี่ยงโดนตบเนี่ยนะ” ฉันโวยวายเพราะเฮียบอมเล่นโพสต์รูปที่เขากอดคอฉันไว้ในร้านอาหารแห่งห

ส่วนจิน‍นี่กับพู่กันก็เรียนในตัวเมือง ช่วงนี้ทั้งสองคนทำงานพิเศษด้วย ฉันก็แทบไม่เจอเหมือนกัน ระหว่างที่นั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปทั่วเท่าที่ใจจะคิดไปได้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็ทำให้ฉันหยุดความคิดที่ลอยไปไกล มองหน้าจอนิดหนึ่งจึงรู้ว่าเป็นปกป้อง “ว่าไงมึง” ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู รอฟังเสียงจากปลายสาย ‘อาจารย์มีงานให้ทำ ทำไหมวิว’ เสียงของปกป้องดังตามสายมา ปกป้องคือเพื่อนสนิทที่มหาวิทยาลัย เป็นสาวในร่างผู้ชายตัวสูงใหญ่ ปกป้องหรือป้องของเพื่อน ๆ เป็นคนเรียนเก่ง และจะมีงานมาให้เพื่อน ๆ ทำเสมอ อย่างวันนี้ก็คงเป็นงานของคณะอีกเช่นเคย ปกติฉันชอบรับงานจากอาจารย์อยู่แล้ว เพราะตัวเองไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรมากมาย ทุกคะแนนมีความหมาย “ทำ เริ่มงานเมื่อไหร่” “พรุ่งนี้”พรุ่งนี้เลยเหรอ ฉันมองปฏิทิน เพิ่งกลับบ้านมาได้แค่เจ็ดวันเองต้องกลับไปแล้วเหรอ แต่อยู่ต่อก็พลอยจะช้ำใจมากขึ้น สู้กลับไปมหาวิทยาลัยแล้วทำคะแนนไม่ดีกว่าเหรอ เมื่อคิดจะเปลี่ยนเวลาให้เป็นเงินกับคะแนนจิตพิสัย ฉันก็รีบลงมาบอกแม่ว่าปกป้องชวนไปทำงานพิเศษ นอกจากจะได้ความรู้แล้วยังได้คะแนน ฉัน

เมื่อคุณนายเมียผู้ใหญ่เป็นผู้รณรงค์เรื่องไม่ท้องก่อนวัยอันควร ชักชวนเด็กสาวในหมู่บ้านให้ฝังยาคุม มีเหรอที่แม่จะไม่จับฉันฝังด้วยเพื่อเป็นตัวอย่างกับลูกสาวของบ้านอื่น ภาพอุ้มฉันขึ้นทั้งอย่างนั้น หลังจากวางฉันลงบนที่นอน เขาก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง โดยที่ฉันยังมองไม่ละสายตา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เห็นผู้ชายเปลือย ทั้งยังเป็นผู้ชายที่ฉันรัก เขาโตขึ้นมากจริง ๆ กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนสวยงามขึ้นลอนอย่างคนออกกำลังกาย ผิวที่กร้านแดดบอกให้รู้ว่างานเขาต้องตากแดด และนั่นกลับทำให้เขาดูกร้าวใจมากขึ้น ความเป็นชายของเขาทำฉันขนลุกและร้อนไปทั้งหน้า รู้ว่าเขารูปร่างค่อนข้างสูง แต่ไม่คิดว่าตรงนั้น อืม จะใหญ่และยาว “ขอดูเธอหน่อย” เมื่อปล่อยให้ฉันมองจนสมใจ เป็นเขาที่ขอดูของฉันบ้าง มือหนารั้งเสื้อยืดของฉันออกจากร่างพร้อมทั้งบราเซียร์ สองเต้างามขนาดที่ฉันภูมิใจกำลังอวดโฉมกับสายตาโลมเลียของภาพ “เธอสวย” เขาชมพร้อมทั้งแนบริมฝีปากเข้ากับกลีบปากนุ่มอีกครั้ง ฉันขยับเข้าใกล้หัวเตียงให้มากขึ้น ความรู้สึกเย็นวาบทั้งตัวเมื่อกางเกงขาสั้นและแพนตี้ถูกรูดออก เรียวขาทั้งสอ

“เอาวะ สู้มันสักตั้ง ‘วิศวะรักบ้านเกิด’ กูเปลี่ยนชื่อกลุ่มไลน์พวกเราแล้ว” จากกลุ่ม ‘เลือดวิศวะ’ เป็น ‘วิศวะรักบ้านเกิด’ อืมเข้ากันโคตร ตามนั้น...รักบ้านเกิดหรือไม่มีที่ไป หนึ่งสัปดาห์ต่อมา “กลับมาแล้วเหรอหลานรัก”“กลับมาแล้วค่ะ” ฉันเข้าไปกอดยาย ที่บอกว่าฉันเป็นหลานรักแต่กลับมีเจ้าน้องน้อยนอนซบอยู่บนขา ไม่อยากกลับมาหรอก แต่แม่ไม่ยอมส่งเงินให้แล้ว แล้วสัมภาษณ์ที่คาดว่าจะได้ก็ไม่ได้ ต้องมาผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำไมมันหางานยากนักวะ เมื่อก่อนจบวิศวะอย่างฉันนี่คือมีงานรอรับ แต่ก็นั่นแหละตั้งแต่โควิดทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ดูอย่างพวกพี่ ๆ รหัสของพวกฉันสิ จากที่เคยทำงานกันเงินเดือนหลายหมื่น ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากฉัน...กลับมาซบอกบ้านเกิด “กลับบ้านเรา เอาวิชาความรู้มาพัฒนาบ้านเรา” เสียงผู้ใหญ่ภพหรือพ่อสุดที่รักของฉันนั่นแหละ “วิวจบวิศวะเครื่องกลพ่อจ๋า จะให้ทำอะไรที่บ้านเรา” ฉันเอ่ยแย้ง หมู่บ้านที่ฉันอยู่ตั้งอยู่ในอำเภอหนึ่งของจังหวัดเชียงราย ถัดไปอีกนิดก็แม่สายและเดินข้ามแม่น้ำไปก็ฝั่งพม่า วิศวะเครื่องกลอย่างฉันต้องมาทำอะไรที่นี่ ซ่อมเครื่องบินก็ไม