ความเจ็บที่จุก

ขณะที่นั่งรอคนงานในไร่พากันทยอยขนตะกร้าส้มออกมาจากข้างในสวน ระหว่างนี้ปริญก็ช่วยพนิดาคัดขนาดของส้มแต่ละเกรด โดยฟังจากที่พนิดาอธิบายเธอบอกว่า ส้มที่คัดจะมีทั้งหมดหกขนาด ไล่ไปตั้งแต่เบอร์สาม ซึ่งเป็นขนาดที่เล็กที่สุด จากนั้นก็จะเป็นเบอร์สองที่มีขนาดใหญ่ขึ้นมากว่าส้มเบอร์สาม และขนาดเบอร์หนึ่งจะเป็นขนาดที่เป็นที่นิยมสำหรับผู้บริโภคมากที่สุด จากนั้นก็จะเป็นส้มเบอร์ศูนย์ ซึ่งเบอร์นี้ก็จะยังมีขนาดที่ใกล้เคียงกับส้มเบอร์หนึ่งและก็ยังเป็นขนาดที่ผู้บริโภคนิยมเช่นกัน จากนั้นมาก็จะเป็นเบอร์ศูนย์ศูนย์ ซึ่งเป็นส้มที่มีขนาดใหญ่แต่ไม่เป็นที่นิยมเนื่องจากว่าเปลือกค่อนข้างหนา เนื้อฟ่ามและมีรสชาติจืด ส่วนเบอร์สุดท้ายคือขนาดศูนย์ศูนย์ศูนย์ ส้มเบอร์นี้จะเป็นส้มที่มีขนาดใหญ่เป็นพิเศษจนไม่มีช่องให้ลง ส่วนรสชาติก็จะเหมือนกับส้มเบอร์ศูนย์ศูนย์ แต่มีปริมาณไม่มากนัก

ปริญนั่งฟังพนิดาอธิบาย ในขณะที่เขานั่งจ้องหน้าเธอ ส่วนเธอปากพูดไป มือก็ทำงานไปไม่มีหยุด นับว่าสิ่งที่พนิดาพูดมาทั้งหมดนี่เป็นความรู้ใหม่สำหรับเขาเลยก็ว่าได้ ทั้งๆที่ย่าของเขาเป็นเจ้าของสวนส้มขนาดใหญ่แต่เขากับไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย ปกติเวลาผู้เป็นย่าส่งส้มไปให้กินที่กรุงเทพ เขาไม่เคยสังเกตุเลยด้วยซ้ำว่าส้มที่ตัวเองกินนั้นมีขนาดเท่าไหร่หรือเบอร์อะไร จะว่าไปเห็นเป็นเด็กที่อายุน้อยกว่าเขาขนาดนี้ แต่พอเอางานเอาการขึ้นมาพนิดาก็จริงจังกับมันเหมือนกัน ปริญได้แต่แอบยิ้มอยู่ในใจ

"เธอนี่ก็เก่งเหมือนกันนะ รู้เรื่องพวกนี้ด้วย"

"พายก็เรียนรู้มาจากพวกลุงป้าน้าอาพี่ๆที่นี่ทั้งนั้นแหละค่ะ พี่ปริ้นอย่าลืมสิคะว่าพายโตที่นี่"พนิดาพูดแล้วยิ้มจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้างบุ๋มดูน่ารัก ส่วนปริญก็พยักหน้าเห็นด้วยโดยที่ก็ไม่ได้คิดว่าจะขัดอะไร

วันนี้ทั้งวันทั้งปริญและพนิดาพากันช่วยกันคัดแยกขนาดของส้มจนหมดเป็นร้อยตะกร้า จากตอนแรกที่พวกคนงานพากันเกร็งๆในความเป็นหลานของคุณย่าบัวหลันของเขาจนพากันขยับออกไปนั่งที่อื่นแทน ไปๆมาๆพอได้พนิดาเป็นตัวกลางในการเชื่อม เหล่าบรรดาคนงานก็พากันผ่อนคลายกลายเป็นเริ่มที่จะกล้าพูดคุยเล่นกับปริญแล้วบ้าง

"แหมคุณปริ้นหล่อป๋านนี้ แสงหล้าเจื้อเลยค่ะว่าตะก่อนพวกแม่ญิงตึงปากันแย่งหัวขะไดบ่าตันแห้ง"

"ไม่ใช่แค่เมื่อก่อนหรอกครับพี่แสงหล้า ตอนนี้ก็ยังมีแย่งกันอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละครับ อย่างว่าคนหน้าตาดีจะให้ทำไงได้" ปริญที่ดูจะมั่นหน้าภูมิใจในความหล่อของตัวเองหันมายักคิ้วให้พนิดาหนึ่งที จนอีกฝ่ายได้แต่หน้าเหวออ้าปากเพราะเหนื่อยใจในความหลงตัวเองของเขา

"แต่ถึงแม้ว่าบัดเดี๋ยวนี้จะยังมีแม่ญิงมากอยอ่อย..เอ่อ แสงหล้าหมายตึงว่า มาขายขนมจีบหื้อคุณปริ้นอยู่บ่าได้หยุดหย่อน แต่กะเสียใจ๋ตวยเน้อเจ้าตี้ว่าต๋อนนี้คุณปริ้นได้มีเจ้าของเป๋นตั๋วเป๋นตนแล้ว ซึ่งกะคือน้องพายคนงามแห่งไร่แสนสุขคนนี้นี่เองแม่นก่อเจ้า" แสงหล้าหันไปถามปริญ แต่ทั้งปริญและพนิดาต่างก็หันมามองหน้ากันและต่างพากันอึกอักที่จะตอบ ก็ในเมื่อต่างฝ่ายต่างก็รู้กันอยู่เต็มอกว่าการแต่งงานระหว่างเขาและเธอในครั้งนี้เหตุผลที่แท้จริงแล้วนั้นคืออะไร จึงทำได้แค่เพียงส่งยิ้มบางๆกลับไปให้เท่านั้น

จะว่าไปวันนี้ปริญก็สนุกกับการไปช่วยเหล่าพวกคนงานและพนิดาในการคัดส้มทั้งวัน มันทำให้เขาได้รู้จักกับคนงานในไร่เพิ่มขึ้นหลายๆคน บางคนก็ทำงานกับคุณย่าของเขามาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ บางคนก็มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ยังโสดจนตอนนี้แต่งงานกับคู่ของตัวเองในไร่ส้มแห่งนี้จนมีลูกมีหลานกันก็มี และอีกสิ่งหนึ่งที่ปริญสัมผัสได้จากผู้คนที่นี่คือความจริงใจและความเป็นกันเอง ทำให้เขาคิดได้ว่าจะว่าไปแล้วการได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่นั้นก็สบายใจดี

 พอคัดส้มได้เสร็จตามจำนวนที่ต้องการสำหรับวันนี้แล้ว ทั้งปริญและพนิดาต่างก็พากันกลับบ้าน แต่มันติดตรงที่ว่าพนิดามีจักรยานมาด้วย ส่วนเขานั้นเดินมาและพนิดาบอกว่าให้เขาเดินกลับบ้านเอง แม้ว่าจะเป็นระยะทางที่ไม่ได้ไกลมากนัก แต่การคัดส้มวันนี้ทั้งวันก็ทำเอาเขามีอาการปวดเมื่อยไปตามเนื้อตัวบ้าง ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่ปริญจะยอมให้พนิดาปั่นจักรยานกลับบ้านแล้วให้ตัวเขานั้นเดินไป

"ลงมา เดี๋ยวฉันปั่นเอง"

"เรื่องอะไรจะมาเนียนชักดาบจักรยานชาวบ้านเขาเฉยล่ะคะ"

"ไม่ได้จะชักดาบ แค่จะขอกลับด้วย แต่ว่าฉันจะเป็นคนปั่นเอง ส่วนเธอมาซ้อนข้างหลังนี่ ฉันไม่บ้าให้ผู้หญิงปั่นแล้วตัวเองนั่งกินแรงหรอกน่า" ปริญยืนเท้าสะเอวมองคนหวงจักรยานที่ทำท่าว่าจะปั่นหนีเขาไปตั้งแต่ตอนแรก

"งั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะ" พนิดาปล่อยแฮนด์ที่จับจักรยานให้ไปอยู่ในมือของปริญ ส่วนตัวเธอนั้นก็ย้ายตัวเองมาอยู่ในตำแหน่งผู้ซ้อนท้าย ปริญบอกว่าถ้าไม่อยากตกก็ให้เธอกอดเอวเขาเอาไว้แต่ด้วยความเขินอายเธอจึงทำเพียงแค่จับชายเสื้อทั้งสองข้างของเขาเอาไว้จนแน่น

จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน พนิดาก็ขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวจะมาทำมื้อเย็นให้ ปริญพยักหน้าเป็นเชิงว่าตกลง และระหว่างที่นั่งรอพนิดาไปอาบน้ำเขาก็เดินไปหยิบดูโทรศัพท์มือถือที่ก็ตัวเองลืมไว้เมื่อเช้าขึ้นมาเปิดดูพบว่าที่หน้าจอมีการแจ้งเตือนถึงสายที่ไม่ได้รับอยู่เกือบยี่สิบกว่าสาย เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฎขึ้นว่าเป็นใคร ปริญก็รีบติดต่อโทรกลับทันที

"ครับญดา"

พนิดาใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำ เธอรีบอาบน้ำให้เร็วที่สุดด้วยความรู้สึกที่ว่าไม่อยากให้ปริญรอนาน รอในที่นี้พนิดาหมายถึงทั้งรอที่จะอาบน้ำต่อและรอที่จะทานมื้อเย็น วันนี้เขาและเธอต่างเหนื่อยมาทั้งวันเธอคิดว่าเขาคงจะต้องหิวมากแน่ๆ เลยตั้งใจว่าระหว่างที่เขาขึ้นมาอาบน้ำเธอก็จะลงมือทำอาหารเย็นแบบง่ายๆให้ แต่พอเดินลงบันไดมาไม่เท่าไหร่ พนิดาก็ได้ยินเสียงแว่วๆว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์

"ได้สิครับ ญดาอยากจะมาหาผมเมื่อไหร่...คิดถึงเหมือนกันครับ...ไม่ได้แอบไปซุกอยู่กับสาวที่ไหนหรอกครับ แค่วันนี้ไปช่วยดูพวกคนงานคัดส้มมาครับ เลยลืมมือถือไว้...ได้ครับเอาไว้เจอกัน"