ไม่รักแต่ก็ไม่ร้าย

เช้านี้พนิดารีบตื่นนอนแต่เช้าอีกตามเคย อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์สุดท้ายแล้วที่จะต้องรีบเก็บเกี่ยวผลผลิตให้แล้วเสร็จ จากนั้นอาทิตย์หน้าก็จะเป็นงานประจำปีเทศกาลส้มหวานของดีเมืองเหนือที่จัดขึ้นที่ว่าการอำเภอเช่นเคย ภายในงานจะมีร้านค้ามากมายที่นำสินค้าจากไร่ตัวเองทั้งที่เป็นแบบสดๆและแบบแปรรูปแล้วมาวางจำหน่าย

สองปีที่แล้วตอนก่อนที่จะไปเรียนต่อพนิดาก็ได้มาช่วยคนที่ไร่จัดร้านขายของสนุกสนานกันเลยทีเดียวร้านค้าส่วนมากก็จะเป็นชาวสวนชาวไร่ที่อยู่ในละแวกบริเวณใกล้เคียงกันทั้งนั้น ต่างมีผลผลิตจากไร่ของตัวเองมาจำหน่ายให้ทั้งชาวบ้านและเหล่านักท่องเที่ยวกันละลานตาไปหมด

ปีนี้ที่ไร่แสนสุขมีสินค้ามากมายเพิ่มขึ้นจากปีก่อนมาก ส่วนหนึ่งมันก็มาจากความคิดของพนิดาด้วยที่อยากเพิ่มมูลค่าให้สินค้ามีความแตกต่างออกไปจากแต่ก่อน 

"พายว่าปี๋นี้ฮ้านก้าจากไร่ส้มแสนสุขของย่าบัวตึงต้องได้รางวัลฮ้านตี้ขายดีตี้สุดแน่เลยปี้แสงหล้า"

"ปี้กะว่าจะอั้นเน๊าะ พายกอยผ่อเน้อ ปี๋นี้ปี้จะแต่งตั๋วหื้องามตี้สุดในงาน จะเอาหื้อนายอำเภอทินกรเปิ้นต๋าก้างฟ้าวมาขอปี้ไปเป๋นแฟนบ่าตันเลย"แสงหล้าสาวงามประจำไร่ส้มของคุณย่าบัวหลันที่อายุอานามปีนี้ก็น่าจะเกือบสี่สิบปีแล้วแต่ก็ยังไม่ได้มีวี่แววว่าจะตกลงปลงใจเอาผู้ชายคนไหนมาทำสามีเลยสักคน

"โอ้ย แต่พายว่าสองปี๋ตี้แล้ว ปี้แสงหล้ากะงามตี้สุดในงานแล้วหนาเจ้า บ่าอั้นบ่าวน้อยบ่าวใหญ่ตึงบ่าปากั๋นมาเหมาหมดเหมาเซี้ยงตั้งแต่ตะวันยังบ่าตกดิน"

"แต้ๆ พายอู้ถูก ปี้กะว่าจะอั้นเนาะ" ว่าแล้วสองสาวต่างก็พากันหัวเราะคิกคักกันใหญ่ ในไร่นี้พนิดาเรียกได้ว่าแทบจะสนิทกับทุกคน ด้วยความที่ว่าเธอโตมาในไร่นี้ คนงานที่อยู่มานานก็เห็นเธอมาตั้งแต่เด็กๆ แถมพนิดายังเป็นเด็กขยัน พอมีเวลาว่างก็มักจะมาช่วยเก็บส้มคัดส้มกับคนงานในไร่เสมอ จนเธอเองตอนนี้เรียกได้ว่าสามารถคุมงามแทนหัวหน้าคนงานอย่างลุงแม้นเมืองได้อย่างสบายๆ

"พายกะตึงบ่าน่าไปยอมัน อีแสงหล้ามันตึงยิ่งบ้ายอบ้ายุอยู่ นายอำเภอตี้ไหนเปิ้นจะมาแลต๋าผ่อมัน แต่งตั๋วป๋านนกแก้ว อู้ทีอย่างกะนกขุนทอง ลุงว่าถ้าป้อจายเปิ้นจะผ่อกะคงผ่อตั๋วฮั้นเล๊าะ"ลุงแม้นเมืองรีบขัดสองสาวขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าเรื่องมันชักจะเลยเถิดไปไกล

"โอ๊ยยย ไผบอกลุงว่าป้อจายเปิ้นผ่อแต่พาย ถ้าหื้ออู้แต้ๆ แสงหล้ากับพายกะงามปอๆกั๋น ถ้าป้อจายเปิ้นจะผ่อเปิ้นกะตึงผ่อตึ้งสองคนฮั้นเลาะลุงแม้น บ่าหู้เรื่องแหมละ" แสงหล้าที่กำลังหยิบแป้งกับลิปสติกตรงหน้าอกออกมาหมายจะอ้าปากทาถึงกับต้องหยุดชะงักแล้วหันขวับมาแหวใส่ลุงแม้นเมืองไปหนึ่งที

"ถึงไผเปิ้นจะว่าน้องแสงหล้าจะใด สำหรับอ้ายอินตาแล้ว น้องแสงหล้างามตี้สุดแล้ว บ่าว่าจะผ่อตางใดกะงามแต้งามว่า งามปะล้ำปะเหลือ งามง่าวงามใบ้ งามบ่อมีไผเหมือน"

"ปอๆ เต๊อะสู กูไค้หาก ขะใจ๋เก็บเข้าเต๊อะ กูทนฟังความงามตี้บ่มีไผเหมือนของอีแสงหล้ามาเมินจนค้นต้องค้นไส้หมดละ ฟั่งเก็บฟั่งแล้ว อย่าไปมัวปากกั๋นหลาย" น้าฟองจันทร์เมียของลุงแม้นเมืองที่นั่งคัดส้มใส่ตะกร้าอยู่ข้างๆผู้ที่ไม่สามารถทนฟังความงามของแสงหล้าได้อีกต่อไปจึงต้องขอขัดขึ้นก่อน 

ในขณะที่พนิดายังคงนั่งช่วยคนงานคัดส้มอยู่ที่เต้นท์คัดส้ม อยู่ๆสายตาก็เหลือบมองไปเห็นปริญกำลังเดินตรงมาทางนี้ พอเห็นว่าปริญเดินตรงมา ทั้งแสงหล้าและคนอื่นๆต่างก็พากันกระจายตัวไปรอบๆแทน

ช่วงนี้ทั้งเธอและเขาต่างก็อยู่ด้วยกันด้วยความเป็นมิตรมากขึ้น หรือเรียกได้ว่าขอสงบศึกเอาไว้ชั่วคราวก่อนจึงทำให้บรรยากาศในการอยู่ร่วมกันของทั้งเขาและเธอต่างก็ผ่อนปรนขึ้น

"มีอะไรให้ฉันช่วยบ้างหรือเปล่า"

ปริญเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาถึงใกล้ๆ ก่อนจะหยิบตะกร้าสีเหลี่ยมสีส้มที่เอาไว้ใช้สำหรับใส่ส้มมาคว่ำหน้าลงไปกับพื้นเพื่อใช้นั่งแทนเป็นเก้าอี้

"พี่ปริ้นว่างหรอคะ"

"ใช่สิ ไม่งั้นฉันจะเดินมาถึงที่นี่ทำไม"

"ไม่ไปหาย่าบัวล่ะคะ"

"ทำไม ก็ฉันอยากจะมาหาอะไรทำที่นี่ ทำไมเธอต้องไล่ฉันให้ไปหาคุณย่าด้วย"

"พายไม่ได้ไล่ค่ะ แค่ถามดูเฉยๆ" พนิดารีบตอบคำถามเพื่อเคลียร์ความเข้าใจผิดของอีกฝ่ายอย่างไวเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นตั้งท่าจะทำหน้าบูด

"งั้นก็เอามาสิ งานที่จะให้ทำ" เมื่อมีคนเรียกร้องพนิดาจึงจำเป็นต้องตอบสนองด้วยการมอบหมายงานอันทรงเกียรติให้กับหลานชายของเจ้าของไร่เสียหน่อย

"โน่นค่ะ" ปลายนิ้วเล็กๆชี้ตรงไปยังตะกร้าใส่ส้มที่เรียงกันอยู่เป็นตั้งๆ

"พี่ปริ้นต้องไปแบกตะกร้าส้มพวกนั้นมาที่นี่ จากนั้นพวกเราก็จะนำส้มเทใส่ลงไปในเครื่องคัดส้มแบบนี้ เสร็จแล้วก็แยกตามขนาดที่คัดออกมา

ปริญมองตามปลายนิ้วมือของคนสั่งไปประมาณไม่ถึงห้าสิบเมตรได้ ซึ่งมีเหล่าพวกคนงานผู้ชายพากันแบกตะกร้าที่ใส่ส้มจนเต็มออกมาจากสวนแล้วมาวางเรียงๆกันที่ปากทางเข้า 

"ให้ฉันไปแบกคนเดียวหรอ"

"ถ้าเป็นตอนนี้ก็ใช่ค่ะ เพราะลุงแม้นเมืองต้องคุมเครื่อง ส่วนพายกับพี่แสงหล้าก็ต้องช่วยกันเอาตะกร้ามารองรับส้มแต่ละขนาด ส่วนพี่อินตาก็อย่างที่เห็นค่ะต้องยกตะกร้าส้มใส่เครื่องไม่มีใครไปช่วยยกได้ แต่ถ้าพี่ปริ้นรออีกสักพัก พอพวกคนงานเขาขนตะกร้ากันออกมาจนหมดแล้ว เดี๋ยวเขาก็จะช่วยขนกันมาทางนี้เองล่ะค่ะ" ระหว่างที่พนิดาอธิบายปริญจึงได้นึกภาพตามและได้ข้อสรุปให้กับตัวเองได้ว่า

"ส้มตะกร้าหนึ่งน่าจะไม่ต่ำกว่ายี่สิบกิโลหรือเปล่า"

"ตะกร้าละยี่สิบห้ากิโลค่ะ"

"โอเค งั้นเดี๋ยวฉันนั่งรอพวกคนงานที่นี่ก่อนก็แล้วกัน"

"อ้าว" พนิดาถึงกับขำพรืดเมื่อเห็นหน้าคนที่บอกว่าอยากจะทำงาน แต่พอได้รู้น้ำหนักส้มแต่ละตะกร้าแล้วกลับเลือกที่จะนั่งรอพวกคนงานมายกกันเสียเองแทน