สามีหาย

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเมื่อคืนพนิดาก็เข้านอนเลย จนถึงเช้าก็พบว่าเธอตื่นขึ้นมาคนเดียวโดยไม่มีร่องรอยว่าสามีหมาดๆของเธอนั้นกลับเข้ามานอน

พนิดาลุกขึ้นจัดเก็บที่นอนตามปกติก่อนจะอาบน้ำอาบท่าแล้วจึงเตรียมเดินไปหาคุณย่าบัวหลันเพื่อใส่บาตรด้วยกันเหมือนเช่นทุกเช้า 

เรือนหอของพนิดาและปริญถูกสร้างขึ้นใหม่บนเนื้อที่ภายในไร่ของคุณย่าบัวหลัน ขนาดของบ้านพอเหมาะสำหรับอยู่กันสองคนของสองสามีภรรยาคู่ข้าวใหม่ปลามันซึ่งอยู่ห่างออกมาจากเรือนของคุณย่าบัวหลันไม่ไกลนัก

พนิดาเดินออกมาก็พบว่าคุณย่าบัวหลันกับน้าแก้วคำกำลังเดินลงมาจากเรือนพอดีเช่นกัน เช้านี้อากาศสดชื่น เริ่มมีกลิ่นอายของลมหนาวพัดมานิดๆ จนพนิดาต้องกระชับผ้าคลุมไหล่เข้าหากัน

"อ้าวพาย ตื่นแล้วหรอลูก จริงๆวันนี้ไม่ต้องมาใส่บาตรกับย่าก็ได้จะได้พักผ่อนให้เต็มที่" คุณย่าบัวหลันเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นพนิดาเดินเข้ามาใกล้

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะย่าบัว เมื่อคืนพายนอนเต็มอิ่มมาก  แล้วปกติพายก็ตื่นมาใส่บาตรกับย่าบัวทุกวันอยู่แล้วนี่คะ ตื่นเช้าๆมาแบบนี้สดชื่นดีออกค่ะ" พนิดาทำท่าเหมือนสูดเอาอากาศอึกใหญ่เข้าปอดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆหญิงสูงวัยและรับขันข้าวในมือมาถือไว้เอง

"แล้วเป็นยังไง ตาปริ้นยังไม่ตื่นหรอกหรือ ไหนๆเมียก็ตื่นมาใส่บาตรแบบนี้แล้วตัวเองก็น่าจะตื่นด้วย เช้าๆแบบนี้อากาศดี" พนิดาหยุดชะงักไปสักครู่ ก่อนจะเงียบและหลบสายตาผู้เป็นย่าของสามี  ด้านคุณย่าบัวหลันเมื่อเห็นว่าพนิดาทำหน้าแปลกๆก็อดสงสัยไม่ได้จนต้องถามย้ำออกไปอีกรอบเมื่อเห็นว่าหลานสะใภ้ยังคงเงียบ

"มีอะไรหรือเปล่าลูกทำหน้าแบบนี้"

"เอ่อ เปล่าค่ะ"

"ถ้าตาปริ้นทำอะไรให้พายไม่สบายใจก็บอกย่าได้นะ เดี๋ยวย่าจะจัดการให้เอง"

"ค่ะย่าบัว"

หลังจากตักบาตรเสร็จเรียบร้อย พนิดาก็ช่วยแก้วคำเก็บของขึ้นบ้านตามปกติ ทุกเช้าเธอมักจะมาช่วยแก้วคำดูแลเรื่องอาหารการกินให้คุณย่าบัวหลันก่อน จากนั้นเธอก็จะเข้าไปช่วยดูคนงานในไร่ทุกวัน

"งั้นเดี๋ยวพายไปตามตาปริ้นมาทานข้าวเช้าด้วยกันกับย่านะลูก ป่านนี้คงน่าจะตื่นแล้ว วันนี้แก้วคำทำกับข้าวหลายอย่าง มีแกงฮังเลของโปรดตาปริ้นด้วย" 

"เออ คือคุณย่าคะ คือว่า" พนิดายังคงอึกๆอักๆ ไม่รู้ว่าจะบอกหญิงสูงวัยว่าอย่างไรดีว่าเมื่อคืนปริญหายออกไปและไม่ได้กลับเข้ามานอนค้างที่บ้าน

"พายมีอะไรหรือเปล่า"ย่าบัวหลันมองหน้าหลานสะใภ้อีกรอบอย่างรอฟังคำตอบ

"คือว่าพี่ปริ้นไม่อยู่หรอกค่ะย่าบัว ออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ไม่ได้กลับเข้ามาเลยค่ะ"

"อะไรนะออกไปตั้งแต่เมื่อคืน นี่เมื่อคืนตาปริ้นไม่ได้อยู่กับหนูหรอกหรือ แล้วพ่อตัวดีนั่นหายไปไหนกัน"

"คือพายก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่เห็นว่ามีผู้หญิงโทรมา แล้วพี่ปริ้นก็ออกไปเลย" พนิดาพูดกระท่อนกระแท่นอย่างไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำนัก อันที่จริงมันก็เป็นเรื่องของปริญ ไม่เกี่ยวกันกับเธอ และเธอก็ไม่ได้อยากจะเอาเรื่องของเขามาพูดหรอกถ้าไม่ติดว่าถูกผู้เป็นย่าของเขานั้นถาม

"ให้มันได้อย่างนี้สิ คืนแต่งงานแท้ ๆ ทิ้งให้เจ้าสาวอยู่คนเดียวมีที่ไหนเขาทำกัน แล้วเราเองก็ช่างกระไร ทำไมปล่อยให้พี่เขาออกไปแบบนั้น คอยดูเถอะกลับมาย่าจะต้องจัดการเสียหน่อย"

"ปล่อยเขาไปเถอะค่ะย่าบัว ดูแล้วท่าทางเขาคงจะอึดอัดที่ต้องถูกบังคับให้แต่งงานแบบนี้ คงจะออกไปหาแฟนเขามั้งคะ" 

"ออกไปหาแฟน แล้วพายก็ปล่อยตาปริ้นไปโดยที่ไม่ได้คัดค้านอะไรเนี่ยนะลูก"

"พายคงจะไปห้ามอะไรเขาไม่ได้หรอกค่ะ แค่หน้าพายเขายังไม่อยากจะมองเลย"

"แต่ตอนนี้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของตาปริ้นคือหนูนะลูก จะมองหรือไม่มองก็ต้องรู้จักให้เกียรติรู้จักเกรงใจกันบ้าง หัดใช้สิทธ์ทวงสิทธิ์ของตัวเอง ยิ่งพายเงียบตาปริ้นมันก็ยิ่งได้ใจ"

พนิดาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอย่างไรดี ตอนนี้ก็ได้แต่ยิ้มแห้งแล้วนั่งทานข้าวไปเพียงเงียบๆเมื่อคุณย่าของผู้เป็นสามีกำลังคาดโทษเขาอยู่

ที่ปากทางเข้าไร่ รถยุโรปคันงามค่อยๆขับเข้ามาจนเข้าไปถึงหน้าบ้านที่เป็นเรือนหอของปริญและพนิดา เมื่อคืนหลังจากขับรถออกไปพบเธอ ปรากฎว่ารถของเขาเกิดเสียขึ้นมาจนต้องจอดเอาไว้ข้างทางและโทรตามช่างมาจัดการลากไปที่อู่ให้

ญานิศาโทรมาหาเขาบอกว่าต้องการอยากจะตกลงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ เขาดีใจมากจึงได้รีบออกไปตามนัด แต่เกิดรถเสียจึงได้รออยู่เพื่อให้เธอมารับ

หลังจากที่มารับเขา เขาและเธอก็ได้เลือกเปิดโรงเเรมในตัวเมืองเพื่อใช้เป็นสถานที่ในการคุยกัน โดยเธอให้เขาให้เขาขึ้นไปรอบนห้องก่อนแล้วหลังจากนั้นเธอจึงค่อยตามขึ้นไปเพื่อป้องกันการตกเป็นข่าว

"ตกลงเรื่องระหว่างเรามันยังไงกันแน่คะปริ้น พอญดาเงียบเข้าหน่อย คุณก็ยิ่งเงียบเข้าไปอีก ตกลงว่านี่ปริ้นแคร์ญดาจริงๆหรือเปล่าคะ ทำไมคุณถึงหายเงียบไปแล้วถอดใจกับเรื่องของเราไปง่ายๆ ยิ่งตอนนี้คุณแต่งงานแล้ว เรื่องระหว่างเรามันคงจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ยคะ ในที่สุดปริ้นก็เลือกที่จะไม่มีญดา"

"ญดา คุณก็รู้ว่าผมจริงจังกับความสัมพันธ์ของเราแค่ไหน ที่ผ่านมาผมพยายามติดต่อคุณเพื่อที่จะขออธิบายมาตลอดแต่คุณไม่เคยให้โอกาสผมเลย ผมก็แค่อยากให้เวลากับคุณเผื่อว่าคุณจะได้ใจเย็นขึ้นบ้าง"

"ญดาขอโทษค่ะที่ญดางี่เง่าเอาแต่ใจ แต่ญดาทำใจไม่ได้จริงๆ ที่ต้องปล่อยให้ปริ้นไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น จนในที่สุดแล้วปริ้นก็เลือกที่จะแต่งงานจริงๆด้วย พอคิดมาถึงตรงนี้ว่าญดาจะไม่มีปริ้นอีกต่อไปแล้ว ญดาก็ทำใจไม่ได้ค่ะ วันนี้ญดาเลยต้องมาหาปริ้น"

"ญดา ให้เวลาผมหน่อยนะครับ แค่ปีเดียวเท่านั้นแล้วผมจะรีบเคลียร์ทุกอย่างให้จบ"

"ปริ้นพูดจริงๆนะคะ ญดาจะลองเชื่อคุณดู"

หลังจากที่ได้พูดคุยปรับความเข้าใจกันดีแล้วปริญก็โล่งอกที่ในที่สุดเขาก็ได้เธอกลับคืนมา คืนนั้นเขาค้างที่นั่นต่อแต่ญานิศาเลือกที่จะกลับที่พักเพราะโดนผู้จัดการโทรตามและคุมแจ ยิ่งช่วงนี้ละครออนแอร์ เธอจะมีภาพหลุดหรือข่าวเสียหายกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พระเอกคู่จิ้นของตัวเองไม่ได้เด็ดขาดเธอบอกแบบนั้น

ญานิศาปล่อยให้เขาค้างคืนที่นั่นแล้วเธอจึงกลับมารับเขาในตอนเช้าอีกทีเพราะรถยังซ่อมไม่เสร็จ เขาเลยคิดว่าค้างคืนที่นั่นเลยน่าจะง่ายกว่าเนื่องจากว่าระยะทางจากตัวเมืองถึงไร่ถ้าขับไปกลับก็ค่อนข้างใช้เวลา 

"สัญญาแล้วนะคะปริ้นว่าจะกลับมาหาญดา ไม่ใช่ว่าคุณจะไปหลงเสน่ห์เมียปลอมๆนั่นเข้าสักวันนะคะ" ญานิศาทำหน้างอนๆอย่างระแวงสงสัย

"ญดา เชื่อใจผม ผมจะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเร็วที่สุด ขอแค่ญดารอผมก็พอ"ปริญยกมือนางเอกสาวขึ้นมาจูบลงไปที่หลังมือเพื่อเป็นการแสดงถึงความจริงใจ ส่วนนางเอกสาวก็มิวายโน้มใบหน้าของปริญให้เข้ามาหาตัวเองก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าหาเขาอย่างดูดดื่มอยู่สักพักก่อนจะยอมปล่อยให้เขาลง