Share

3.ราบรื่น

last update Last Updated: 2025-02-06 10:14:17

ที่โรงอาหารเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังนั่งรอการแจกจ่ายอาหาร ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อที่จะมองหาท่านบาทหลวงเอสวา เขานั่งอยู่ท่ามกลางผู้คนพวกนั้นที่กำลังแจกจ่ายถ้วยยาให้แก่ชาวบ้าน ราวกับมีแสงสว่างส่องลงมาให้เห็นเฉพาะเขาท่ามกลางผู้คนอื่นๆ เธอมองเห็นแค่เพียงเขาเท่านั้นไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

กลิ่นหอมนี้อีกแล้ว..กลิ่นหอมหวานเย้ายวนที่ชวนให้ต้องกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกระหายอยาก เธออยากจะลองสัมผัสเขาสักครั้งหนึ่ง

อยากลองแตะลงไปบนมือที่หยาบกร้านของเขาดูสักหน่อยว่ามันจะเป็นเช่นไรในยามที่เราได้ทดลองจับมือกัน

“ข้ายังไม่ทราบชื่อของท่านเลยครับเลดี้..จะให้ข้าเรียกท่านว่าอย่างไรดี”

อ่า..ชื่องั้นเหรอ เท่าที่จำได้ตาลุงคนนั้นเรียกเธอว่า..

“โรแอนด์ค่ะ ท่านมาลิคสามารถเรียกข้าว่าโรแอนด์ได้เลย”

มาลิคส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความเป็นมิตรให้แก่เธอ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมที่ด้านหลังของโรแอนด์ราวกับมีดอกกุหลาบโผล่ขึ้นที่ด้านหลังของเธอเสมอเลย เหมือนกับมีออร่าระยิบระยับอยู่บนใบหน้างามจนยากแก่การละสายตา แต่ทว่าเท่าที่เขาฟังมาจากเอสวา โรแอนด์ดูเหมือนจะเป็นสตรีที่ได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง เพราะอย่างนั้นในบางช่วงเวลาเธออาจจะแสดงออกอย่างไม่เป็นปกติเท่าไหร่นัก

ช่างน่าสงสารมากเหลือเกิน เป็นสตรีที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปเพราะสงครามอย่างนั้นสินะ น่าเห็นใจจริงๆ

“โรแอนด์นั่งลงตรงนี้ก่อนนะ ข้าจะไปเอาอาหารมาให้เอง”

ฉันพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มที่ผลิบานเหมือนกับกลีบดอกไม้ให้แก่มาลิค ดวงตาของฉันเบนสายตาไปมองที่เอสวาอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้าของเขานั้นมีเสน่ห์ชนิดที่ว่าชวนให้เหลียวกลับมามองซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นดวงตา ปากหรือว่าจมูกก็ล้วนแล้วแต่ถูกพระเจ้าทรงปั้นขึ้นมา

สายตาของฉันไม่มองใครเลยนอกจากเขา ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน..ฉันถึงได้ต้องการแค่เอสวาเพียงผู้เดียวเท่านั้น

หากเป็นเขา..มันอาจจะมีความสุขมากกว่าคนอื่นใช่ไหมนะ แรงดึงดูดมหาศาลพวกนี้มันคืออะไรกัน..

“ลุกขึ้นจากเตียงได้แล้วสินะครับ แผลบนหน้าผากยังรู้สึกเจ็บอยู่ไหม”

ในขณะที่ฉันกำลังทะเลาะกับตัวเองอย่างหนัก เอสวาก็เดินมาที่ฉันแล้วยื่นมือมาแตะลงไปบนรอยแผล

ให้ตายสิ..ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน

ฉันยกมือขึ้นมาจับข้อมือของเขาเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะออกแรงดึงมือของเขาเล็กน้อยเพื่อให้มือของเธอได้สัมผัสลงไปบนฝ่ามือของเขา

“...เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

เขาเอ่ยถามออกมาโดยที่ไม่ได้สะบัดมือออก เอสวาก้มหน้าลงมาเพื่อมองสบตาเธอใกล้มากกว่าเดิม

“ท่าน..นอนตอนไหนกันคะ วันนี้ท่านตั้งใจจะนอนตอนกี่โมงกัน”

คำถามนั้นถูกเอ่ยออกมาด้วยดวงหน้าแดงระเรื่อของโรแอนด์ เธอซบใบหน้าลงบนฝ่ามือของเขา ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในยามที่เธอได้สัมผัสลงไปบนร่างกายของเขา เธอรู้สึกราวกับว่ามีลมเย็นๆ พัดผ่านร่างกายของเธอไป มันเย็นสบาย สดชื่นเหมือนกันได้สูดหายใจในยามเช้าที่มีกลิ่นน้ำค้างและแสงแดดอ่อนๆ

“เรื่องนั้น..ข้ายังบอกเลดี้ไม่ได้หรอกนะครับ”

“โรแอนด์ค่ะ..ข้าชื่อว่าโรแอนด์”

เอสวานั่งลงตรงข้ามกับโรแอนด์

“โรแอนด์..เจ้าจดจำเรื่องครอบครัวของตัวเองได้บ้างไหม?”

แน่นอนว่าเธอส่ายหน้าในทันที ตาลุงคนนั้นไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลยสักอย่างเดียว เขาบอกมาแค่ว่าเธอชื่อโรแอนด์และเธอเป็นปีศาจซักคิวบัส

หน้าที่ของเธอคือการกลืนกินความฝันของบุรุษ เพื่อให้บุรุษผู้นั้นหลงมัวเมาไปกับตัณหาและราคะ ดึงรั้งพวกเขาออกมาจากความศรัทธาและกลืนกินจิตวิญญาณเหล่านั้นไปทีละน้อย จนสูญสิ้น..ไม่หลงเหลือความศรัทธาอยู่อีกต่อไป

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ในช่วงเวลานี้เจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อน จนกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ข้าจะตามหาครอบครัวของเจ้าให้เอง”

เธอไม่ได้ต้องการครอบครัวอะไรสักหน่อย แต่ว่าเธอต้องการเขาล่ะ

คืนนี้ท่านช่วยหลับเร็วๆ หน่อยได้ไหมคะ ข้าจะไปหาท่านในความฝัน..หวังอย่างยิ่งว่าท่านจะยินยอมให้ข้าทำเรื่องที่ข้ากำลังคิดในยามนี้

ร่างกายของเขาจะสวยงามมากแค่ไหนกันนะ ผิวกายที่ขาวเนียนเช่นนี้ ในช่วงเวลาที่เธอสัมผัสมันจะต้องสร้างรอยแดงเอาไว้แน่ๆ

“ขอบคุณนะคะ”

เอสวายิ้มให้เธอก่อนที่เขาจะลุกออกไปจากที่นั่งเพื่อเดินไปแจกจ่ายยาให้แก่ประชาชนคนอื่น เป็นเวลาเดียวกันกับที่มาลิคกลับมาพอดี เขาถือถ้วยโจ๊กมาในมือ

“ทานสิครับ”

“ข้ากำลังรบกวนเวลาของท่านบาทหลวงมาลิคอยู่รึเปล่าคะ”

มาลิคหัวเราะเบาๆ

“เรื่องนั้นไม่ถือว่ารบกวนหรอกนะครับ เพราะการช่วยเหลือและนำทางให้โรแอนด์พ้นจากความทุกข์ คือหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว”

คนที่นี่..ใจดีมากกว่าที่คิดเอาไว้อีกแฮะ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย มาลิคก็มาส่งเธอกลับห้องนอนพร้อมกับชุดสำหรับเปลี่ยนใหม่ มีห้องอาบน้ำอยู่ด้านหลังซึ่งเป็นห้องอาบน้ำรวม มาลิคบอกให้เธอไปอาบดึกหน่อยคนจะได้น้อยๆ

ทว่าในยามนี้จิตใจของโรแอนด์ไม่ได้จดจ่ออยู่กับการอาบน้ำสักเท่าไหร่ จิตใจของเธอกำลังจดจ่ออยู่กับช่วงเวลาที่เอสวาจะนอนต่างหาก..

วันนี้เธออ่านและศึกษาวิธีการเข้าไปในความฝันเรียบร้อยแล้ว ในตอนที่อยู่ในโรงอาหารเธอแตะลงไปบนข้อมือของเขาพร้อมกับสร้างตราประทับขึ้นมา ในยามที่เขาเข้าสู้ห้วงนิทรา จะมีสัญญาณดังขึ้นเพื่อให้เธอเข้าไปในความฝันของเขา เพราะฉะนั้นฉันก็เลยกำลังนั่งรอสัญญาณนั้นอย่างไม่ให้คลาดสายตา

ถึงแม้ว่าไม่อยากจะพูดขอบคุณตาลุงคนนั้นแต่ว่า เธอก็อดที่จะทราบซึ้งใจไม่ได้ที่เขาให้ตำราในการทำเรื่อง..อย่างว่ากับเธอ

ขั้นตอนต่างๆ ในการทำเรื่องเช่นนั้นเธออ่านและจดจำได้อย่างขึ้นใจ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกแต่ว่ามันจะต้องออกมาดีอย่างแน่นอน!

“....”

ทุกอย่างมันควรจะราบรื่นและเรียบร้อย แต่นี่ก็ปาเข้าไปตี3แล้ว ทำไมเอสวายังไม่นอนเอ่ย..

เธอหาวเป็นรอบที่ร้อยแล้ว ทำไมเขายังไม่นอนอีกฟะ!! หรือว่าการสร้างตราประทับของเธอมันมีข้อผิดพลาด ไม่ได้การแล้วฉันจะต้องออกไปดูสักหน่อย

ฉันถือตะกร้าเสื้อผ้าติดมือมาด้วยเผื่อมีคนถามจะได้ตอบได้อย่างไม่เผยพิรุธออกมา ในระหว่างทางเดินไปยังที่อาบน้ำ ฉันมองเห็นห้องโถงที่สว่างจ้าจนแสบตา ที่นั่นมีบาทหลวงที่กำลังต้มยา รักษาคนเจ็บ ทำอาหาร ล้างจาน หุงข้าว ซักผ้า และอีกมากมายเลย

นี่พวกเขาไม่นอนกันงั้นเรอะ!!ทั้งๆ ที่ทำงานเหนื่อยขนาดนี้ ทำไมไม่ไปนอนกันล่ะโว้ย มาทำงานอะไรอีก!!

 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • รัตติกาลแห่งตราบาป   ตอนพิเศษ ภาวนา

    เฟอน่าระบายยิ้มหวานเมื่อเธอมองเห็นโรแอนด์มีความสุขในการใช้ชีวิตคู่ของตัวเองได้เป็นอย่างดีราชินีผู้งดงามและที่คู่ควรกับราชาปีศาจที่น่าเกรงขาม พวกเขามีลูกๆ ที่น่ารักด้วยกัน ครองครัวที่แสนอบอุ่นและความรักที่มั่นคงบอกตามตรงว่าเธอชอบเด็กนะ ยิ่งเด็กเล็กๆ แล้วเฟอน่าชอบมากๆ ในบ้านจะรู้สึกอบอุ่นมากยิ่งขึ้นเมื่อมีเด็กตัวน้อยวิ่งวนไปมาในบ้าน และครอบครัวจะสมบูรณ์ในทันทีเมื่อมีพยานความรักถือกำเนิดขึ้นมาแต่เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสกับความรัก เรียกได้ว่าความรู้สึกตอนนั้นคงเหมือนกับตายแล้วเกิดใหม่เลยทีเดียว เธอเจียนตายถึงเพียงนั้นในยามนี้เฟอน่าจึงต้องการใช้เวลากับมาร์สองคนก่อนเธออยากเป็นสามีและภรรยากับเขา ใช้ชีวิตคู่ให้คุ้มค่าก่อนที่จะตกลงสร้างครอบครัวของเรา เพราะเมื่อมีลูกแล้วเราจะต้องเอาความสนใจที่มีทั้งหมดไปมอบให้ลูก..ในตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะส่งมอบความสนใจของตัวเองไปที่ใครเลยนอกจาก..มาร์เขาเป็นเสือที่ค่อนข้างตรงไปตรงมา ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็บอกว่าไม่ชอบ การแสดงออกมาของมาร์นั้นมันไม่มีการเสแสร้งหรือว่าแกล้งทำ“คิดอะไรอยู่”“คิดเรื่องของเราค่ะ..เราไม่ได้ไปท่องเที่ยวกันนานแล้ว

  • รัตติกาลแห่งตราบาป   2.19 ไม่เปลี่ยนแปลง (จบ)

    ริมฝีปากของมาลิคกระตุกยิ้มที่ผลิบานเหมือนกับกลีบดอกไม้ หลังจากวันที่องค์ราชาของปีศาจจัดงานแต่งที่โบสถ์ของเขานั้น พวกปีศาจตนอื่นๆ ก็หันมาจัดงานแต่งที่วิหารมากยิ่งขึ้น อีกทั้งปีศาจที่นี่ยังเกิดความศรัทธาขึ้นมาด้วย..เขาได้ทำให้ในพื้นที่ที่ไร้ซึ่งศรัทธากลับมามีความศรัทธาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อปีก่อนเท่าที่เขาได้ยินข่าวมา เห็นว่าที่เมืองมนุษย์เกิดการก่อกบฏขึ้นมา เนื่องจากคำสั่งที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเคืองขององค์รัชทายาท นั่นจึงทำให้เกิดการเข่นฆ่ากันไม่เว้นแต่ละวัน อีกทั้งยังเกิดการใส่ร้ายกันจำนวนมากอีกด้วย บางคนมิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับปีศาจแต่ถูกใส่ร้ายเพื่อการเมืองและทรัพย์สินเมืองมนุษย์สิ้นหวังถึงขีดสุดและเขาไม่คิดเอาตัวเองกลับไปสู่ขุมนรกนั้นอีก เมืองปีศาจที่คราแรกเขาหวาดกลัวแต่ในยามนี้มิได้เป็นเช่นนั้น ผู้คนที่นี่มีความเมตตามากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ อีกทั้งองค์ราชายังนำพาเมืองปีศาจก้าวไปข้างหน้าด้วยความมั่นคงจนมักจะมีมนุษย์หลบหนีมาที่นี่บ่อยๆ“ท่านพ่อครับ..”สิ่งที่ดึงความสนใจจากมาลิคคือบุตรชายวัยสามขวบของเขาเอง“ว่าอย่างไรลูกรัก”เขาก้มลงอุ้มลูกชายขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนด้วยความรัก ในงานแต่งงานข

  • รัตติกาลแห่งตราบาป   2.18 งานแต่ง

    เอสวาขบเม้มริมฝีปากไปมาด้วยความรู้สึกประหม่า ในโบสถ์เล็กๆ แห่งนี้เขากำลังยืนรอโรแอนด์อยู่ เบื้องหน้าของเขาคือมาลิคที่รับหน้าที่ทำพิธีให้ในวันนี้ แน่นอนว่านี่คืองานแต่งงานที่แปลกประหลาดมากที่สุดในเมืองปีศาจ ที่ผ่านมาไม่เคยมีการจัดงานแต่งขึ้นมาในโบสถ์เลยเพราะว่าไม่มีโบสถ์หรือว่าบาทหลวงคนไหนอยู่ที่นี่แต่ก็นะ..ในยามนี้มีแล้ว มีมาลิคที่พร้อมจะทำพิธีแต่งงานให้แก่ปีศาจทุกตนเอสวามั่นใจว่าเขาเคยเห็นงานแต่งงานมามากมาย มากมายจริงๆ ในช่วงที่เขาคือบาทหลวงเอสวา เขาตบมือยินดีให้แก่คู่บ่าวสาวที่เขาทำพิธีให้ ยิ้มแย้มเพื่อแสดงความยินดีให้กับผู้คนเหล่านั้น แต่เมื่อถึงงานของตัวเองในวันนี้เขากลับ..ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อคืนโรแอนด์ไม่ได้อยู่กับเขา ที่นี่มีพิธีที่สืบต่อกันมาและเขาไม่อยากจะขัดลุคคาสักเท่าไหร่ ในคืนก่อนวันแต่งงานจะต้องซ่อนตัวของเจ้าสาวจากเจ้าบ่าว เมื่อคืนนี้โรแอนด์จึงไปค้างที่คฤหาสน์ของเชอรีนนั่นยิ่งทำให้เขาคิดถึงเธอมากพอสมควร ในใจมันโหยหา ทรมาน..แทบขาดใจ“ทุกอย่างจะเรียบร้อยครับองค์ราชา..”มาร์กล่าวพร้อมกับส่งมอบกล่องแหวนให้เขา นี่คือแหวนแสนพิเศษที่เขาทำขึ้น เอสวาทำแหวนวงนี้ด้วยตัวเอ

  • รัตติกาลแห่งตราบาป   2.17 เริ่มต้นใหม่

    มาร์พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เขามองร่างกายของสตรีผู้หนึ่งซึ่งกำลังหลับใหลอยู่อันที่จริงเธอควรจะต้องฟื้นขึ้นมาได้แล้วเพราะว่าเขาป้อนยาลับของตระกูลเสือให้เธอทานไปเมื่อสองวันก่อน แต่ทว่ากลับไม่มีวี่แววที่เธอจะฟื้นขึ้นมาเลย“ตั้งใจจะตายอย่างนั้นหรือ? ..ให้ตายสิ หากจะตายก็เอาไว้โอกาสหน้าได้ไหม ข้าอุตส่าห์เสียสละยาที่แสนล้ำค่าของตระกูลเพื่อให้เจ้าตื่นขึ้นมาเลยนะ..เจ้าจะเอาแต่นอนแบบขี้เกียจเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน”เขานั่งลงข้างๆ เตียงพร้อมกับลอบมองใบหน้าของเธอ แน่นอนว่าซักคิวบัสนั้นงดงาม ปีศาจชนิดนี้จะต้องมีความงามเพื่อที่พวกนางจะเอาไว้หลอกล่อหรือแม้กระทั่งเอาไว้ล่อลวงมนุษย์ให้มาติดกับดักที่พวกนางสร้างขึ้นมาเท่าที่เห็นท่านราชินีนั้นก็เคยเป็นซักคิวบัสมาก่อนถึงแม้ว่าในยามนี้พระนางจะไม่ใช่ซักคิวบัสแล้วก็ตามที แต่สตรีที่กำลังนอนอยู่ผู้นี้พบเจอเรื่องเลวร้ายมามากแค่ไหนกันนะ นางถึงตัดใจเรื่องการมีชีวิตของตัวเองไปแล้ว..“เจ็บปวดมากเลยอย่างนั้นหรือ? ให้ตายสิช่วยลืมตาขึ้นมาหน่อยได้ไหม หากเจ้าพบเจอความเจ็บปวดที่อยากจะระบายให้ใครสักคนได้รับฟัง เช่นนั้นก็รีบๆ ตื่นขึ้นมาสิ ข้าจะรับฟังเจ้าเอง..”เมื่อมาร์กล่

  • รัตติกาลแห่งตราบาป   2.16 เอาใจใส่

    โรแอนด์มองไปรอบๆห้อง นี่คงเป็นเช้าที่เธอไม่คุ้นเคยมากที่สุดเพราะว่าที่ข้างกายของเธอ บนเตียงนอนที่เธอล้มตัวนอนลงนั้นไม่มีเอสวาอยู่ บนผ้าปูเย็นเฉียบราวกับว่าไม่เคยมีเขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนในทันที“เอสวา..ไปไหนกันลุคคา”ลุคคาเดินเข้ามาด้านใน มือของเขาถือถาดอาหารเช้ามาให้นายหญิงของเขา“นายท่านออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วครับ แต่ไม่มีเรื่องอะไรให้นายหญิงต้องเป็นกังวลเพราะนายท่านน่าจะออกไปพูดคุยเรื่องงาน..”โรแอนด์พยักหน้า เธอนั่งลงและเริ่มทานมื้อเช้าโดยที่ดวงตาเบนออกไปมองด้านนอกหน้าต่าง มันเป็นความเคยชินที่น่ากลัวมากพอสมควร เธอชอบมองออกไปด้านนอกหน้าต่างในยามที่เธออาศัยอยู่ที่พระราชวังกับลีออน การมองออกไปด้านนอกหน้าต่างมันทำให้เธอมองเห็นการใช้ชีวิตของผู้คนมากมายที่กำลังวนเวียนอยู่ด้านนอก มีต้นไม้ สายลม หรือแม้กระทั่งนกที่กำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้า ชีวิตที่อิสระเสรีพวกนั้นมันคือสิ่งที่เธอใฝ่ฝันมาโดยตลอด..แต่ในยามนี้เธอไม่จำเป็นที่จะต้องคอยนั่งมองและนึกอิจฉานกที่กำลังโผบินเพราะว่าเธอเองก็สามารถเดินทางออกไปจากห้องนอนห้องนี้ได้ตามใจชอบเอสวาให้อิสระพวกนั้นแก่เธอ ให้ตายสิ.

  • รัตติกาลแห่งตราบาป   2.15 ลองดู

    รุ่งเช้าของวันนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เมื่อในปราสาทที่เก่าคร่ำครึของเชอรีนมีบุรุษอยู่ที่นี่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน เธอตื่นตั้งแต่เช้า สวมชุดเดรสที่พึ่งซื้อมาเมื่อวาน และสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงสด เชอรีนรวบผมขึ้นไปเพื่ออวดโชว์ลำคอที่ยาวระหง เธอไม่ลืมสวมแหวนแห่งความรักวงนั้นไว้ที่นิ้วนางข้างขวาเชอรีนกำลังสะกดจิตตัวเองเบาๆ“วันนี้มันจะดี ข้าจะได้พบเจอมาลิคในมุมที่คนอื่นไม่เคยเห็นมาก่อน..”เมื่อกล่าวจบเชอรีนก็เดินลงมาที่ด้านล่าง เธอยกยิ้มให้กับสาวใช้พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามเมื่อมองเห็นสวนดอกไม้ที่ด้านหน้าปราสาทกำลังมีบุรุษผู้หนึ่งขุดดินอยู่..อย่างไม่ต้องเอ่ยถามเลยว่านั่นคือใคร มาลิคอยู่ในสวนแห่งนั้นและเขากำลังขุดดอกไม้สีน้ำตาลของเธอทิ้งไป“ข้าพยายามห้ามแล้วค่ะท่านเชอรีน แต่ทว่าบุรุษผู้นั้นต้องการตอบแทนเรื่องที่ท่านให้ที่อยู่อาศัย ข้าไม่รู้ว่าเขาเอาเมล็ดผักมากมายพวกนั้นมาจากไหน แต่เขากำลังพยายามทำให้สวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ราคาแพงของท่าน..เป็นสวนผัก”หากเป็นในยามปกติเธออาจจะเป็นลมล้มพับไปเมื่อได้ยินเช่นนี้ แต่ทว่า..นี่คือบุรุษที่โชคชะตาส่งมาให้เธอ เพราะแบบนั้นเงินทองมันเป็นของนอกกาย อีกทั

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status