คนรัก 2

“เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า” เขาเอ่ยพร้อมเปิดประตูให้เอมี่ที่ก่อนจะเดินเข้าห้องได้ปรายตามองมาที่น้ำฟ้า

“เอ๋...มีอะไรหรือเปล่า” ภรนต์เลิกคิ้วมองหญิงสาวสองคนสลับกันไปมา เพราะเขาเห็นว่าเอมี่จ้องน้ำฟ้าราวว่าจะกินเลือดกินเนื้อ

“ไม่มีอะไรค่ะ” น้ำฟ้าเป็นฝ่ายตอบก่อน

“ทำไมจะไม่มี เมื่อกี้แม่นี่ขวางไม่ให้เอมี่เข้าไปหาคุณค่ะ” เอมี่ได้ทีฟ้องภรนต์ด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ ไหนจะสายตาเว้าวอนนั่นอีก หล่อนจงใจทำประชดน้ำฟ้าชัด ๆ เจตนาจงใจประกาศให้เลขาฯ สาวรู้ว่าหล่อนมีความสำคัญกับภรนต์มากแค่ไหน

หล่อนน่ะเป็นคนสำคัญแต่แม่นี่เป็นแค่ขี้ข้ามีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้!!

ภรนต์พยักหน้าเข้าใจ

“งั้นเหรอ เธอเพิ่งมารับหน้าที่นี้น่ะ น้ำฟ้า นี่เอมี่คนรักของผมเอง ต่อไปถ้าเอมี่มาคุณก็ให้เธอเข้ามาได้เลย สำหรับเอมี่ไม่ต้องนัดหมายล่วงหน้า โอเคนะ”

“ค่ะบอส”

“จำใส่หัวเอาไว้ล่ะแม่เลขาฯ หน้าจืด!” เอมี่ว่าพลางเบะปากอย่างเหยียด แต่เธอหันหลังให้ภรนต์ ทำให้เขาไม่เห็นพฤติกรรมที่เอมี่ทำกับเลขานุการของตัวเอง

เมื่อพวกเขาทั้งสองหายเข้าไปในห้อง น้ำฟ้าก็กลับมานั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเองต่อ งานยิ่งเยอะ ๆ อยู่ เธอไม่อยากใส่ใจเรื่องไม่เป็นเรื่องหรอก

สักพักใหญ่ทั้งสองก็เดินควงกันออกจากห้องมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของเธอ

“ผมไปส่งเอมี่แล้วเดี๋ยวไปพบลูกค้าต่อเลย คุณก็เคลียร์งานให้เสร็จล่ะ”

“ค่ะบอส”

น้ำฟ้ามองตามหลังกระทั่งคนทั้งสองหายเข้าไปในลิฟต์ เธอจึงค่อยก้มหน้าทำงานต่อ มิวายเก็บเอาคำพูดของเอมี่มาคิดวุ่นวายในหัว

‘นี่เรา...จืดจริง ๆ อย่างที่แม่นั่นว่ารึเปล่านะ’ คิดแล้วน้ำฟ้าก็ถอนหายใจเฮือก

*******************

หลังกลับจากพักกลางวันน้ำฟ้าใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเธอก็สะสางงานที่เหลือจนหมดเกลี้ยง อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอต้องเร่งมือให้เสร็จโดยเร็วที่สุดก็คือเธอไม่อยากกลับดึกอยากรีบกลับบ้านเร็ว ๆ ไปดูหนังโป๊ที่ดูค้างไว้ต่อให้จบ

กำลังมันส์เลย

คิดแล้วเธอก็รีบนำเอกสารบางส่วนที่ต้องให้ภรนต์เซ็นอนุมัติไปวางไว้บนโต๊ะของเขา ออกมาจัดข้าวของให้เป็นระเบียบ ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เก็บของตัวเองเรียบร้อยเสร็จสรรพเพื่อรอเวลาเลิกงาน เมื่อได้เวลาเธอก็ลุกขึ้นทันที

แต่พอน้ำฟ้ากำลังจะสแกนนิ้วกลับบ้านเท่านั้น จู่ ๆ มือถือของเธอก็ส่งเสียงดังลั่นขึ้นมาจนเจ้าตัวสะดุ้งตกใจว่าใครนะช่างโทรมาในเวลานี้ เห็นว่าเป็นบอสก็นึกหงุดหงิด นี่มันนอกเวลางานแล้วนะ เธอต้องตั้งสติรับสายด้วยน้ำเสียงสุภาพทันที

“สวัสดีค่ะบอส”

“ผมกำลังจะกลับเข้าออฟฟิศ คุณอย่าเพิ่งกลับล่ะน้ำฟ้า” ภรนต์เอ่ยคล้ายว่ากำลังออกคำสั่งอยู่อย่างกราย ๆ

“คะ?” น้ำฟ้าจับต้นชนปลายไม่ถูกคิดในใจว่านั่นเธอฟังไม่ผิดไปใช่ไหม บอสบอกให้รอ อย่าเพิ่งกลับทั้งที่มันเป็นเวลาเลิกงานแล้วเนี่ยนะ!

พระเจ้า!

“เตรียมอะไรไว้ให้ผมกินตอนเย็นด้วย” สั่งเสร็จเจ้านายก็วางสายทันที

“อะไรของบอสเนี่ย” น้ำฟ้าดึงโทรศัพท์มือถือที่แนบหูออกมาดูทำหน้างง ไม่วายส่ายหน้าบ่นเล็กน้อย เธอจะกลับบ้านอยู่แล้วแท้ ๆ แบบนี้เธอคงต้องทำตามคำสั่งสินะ