อุบัติเหตุ

เตวิช....

ผมจัดการเคลียร์ปัญหากับวีวี่และตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับเธอรวมถึงผู้หญิงทุกคนที่ผมมีความสัมพันธ์ด้วยเพราะตอนนี้เพราะผมคิดได้แล้วว่าตัวเองควรทำหน้าที่พ่อที่ดีให้กับน้องติณณ์สักทีซึ่งตอนแรกวีวี่ไม่ยอมท่าเดียวแต่ผมก็ขู่เธอไปว่าถ้าเธอไม่ยอมผมจะเอาเรื่องของเธอกับไอ้วินมาแฉเพราะทั้งคู่กำลังดังและไอ้วินอะไรนั่นก็มีแฟนแล้ว ถ้าเรื่องสองคนนี้ถูกเปิดเผยอนาคตดับทั้งคู่แน่ๆทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของผมแต่ถ้าผมไม่พูดแบบนั้นผมมั่นใจเลยว่าวี่วี่ไม่ยอมจบกับผมง่ายๆแน่  และขณะที่ผมกำลังจะสตาร์ทรถเพื่อกลับคอนโดของตัวเอง มือถือผมก็สั่นพอหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นอลิซ แปลว่าเธอปลอดบล็อกเบอร์ผมแล้วสินะ ผมรีบกดรับทันทีด้วยความดีใจที่เธอโทรมา

"มีอะไร คิดถึงฉันเหรอถึงโทรหาตอนนี้น่ะ"

"เอ่อ คือลูกตื่นมาแล้วไม่เจอนาย"

"ปะป๊าค๊าบบ ฮือออ ปะป๊าปะป๊า" เสียงร้องไห้ของติณณ์ที่ดังแทรกเข้ามาทำให้ผมรีบถามอลิซด้วยความร้อนใจ หรือลูกไม่สบาย

"ลูกร้องไห้ทำไมลิซ"

"คือแกตื่นมาแล้วไม่เจอนายน่ะแกก็เลยร้อง ฉันก็เลยโทรหานายเพื่อให้นายคุยกับลูก" 

"น้องติณณ์ร้องไห้ทำไมครับ ไม่ร้องนะครับคนเก่งของปะป๊าเดี๋ยวปะป๊าจะรีบไปหานะครับ" ผมพูดปลอบลูกที่เอาแต่สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

"ปะป๊าจะมาหาผมตอนนี้เหรอค๊าบบบบ"

"ครับปะป๊ากำลังจะขับรถไปหาน้องติณณ์ครับ"

"ผมจารอนะค๊าบบบบ"

"ครับ"

"รักปะป๊าที่สุดในโลกเลยค๊าบบบ"

"ปะป๊าก็รักน้องติณณ์ที่สุดในโลกเหมือนกันครับ เอ่อ ปะป๊าขอคุยกับแม่หน่อยได้มั้ยครับ"

"ค๊าบบ แม่ค๊าบบบ ปะป๊าจะคุยกับแม่ค๊าบบบ" 

"เดี๋ยวฉันจะไปหาเธอนะ กำลังขับรถไป"

"นายจะมาตอนนี้เหรอ"

"อืม ลูกร้องหาขนาดนี้ฉันจะไม่ไปได้ไง ฉันไม่อยากผิดสัญญากับลูก"

"ขอบคุณนะที่นายยังห่วงความรู้สึกของลูก"

"ความรู้สึกของเธอฉันก็ห่วง แม้ว่ามันจะสายเกินไปแล้วก็ตาม" ผมพูดไปตามความรู้สึก

"นายจะมาก็มาไม่ต้องพูดอะไรไร้สาระฉันไม่อยากฟัง" ตู๊ดดดด อลิซวางสายไปแล้ว และในขณะที่ผมขับรถออกจากคอนโดของวีวี่ก็มีใครไม่รู้วิ่งตัดหน้ารถผม ผมเบรคเกือบไม่ทันแต่ก็เลยชนเธอไปเต็มแรงเหมือนกัน ตุบ!!!

"เห้ย!!!" ผมอุทานอย่างตกใจก่อนจะรีบลงจากรถเพื่อลงมาดูปรากฏว่าเป็นผู้หญิง เลือดของเธอไหลออกมาจากทางศีรษะแต่ไม่ได้มากเท่าไหร่ ผมหันรีหันขวางเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไง คือมันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกก่อนจะเห็นรปภวิ่งมาดู 

"เกิดอะไรขึ้นครับคุณ"

"ผมขับรถชนผู้หญิงคนนี้" ผมตอบรปภ และหลังจากตั้งสติได้ในเวลาไม่ถึงนาทีผมก็รีบโทรแจ้งโรงพยาบาลให้มารับเพราะผมไม่กล้าแตะต้องเธอผมไม่รู้ว่าเธอจะบาดเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่าเกิดผมอุ้มหรือจับตัวผมกลัวอาการเธอจะหนักกว่าเดิม ก่อนจะโทรแจ้งตำรวจในพื้นที่เพื่อมาดู

หนึ่งชั่วโมงต่อมา....

ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลส่วนผู้หญิงคนนั้นถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินส่วนผมก็นั่งให้ปากคำกับตำรวจและเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งโชคดีที่ตรงที่เกิดอุบัติเหตุมีกล้องวงจรปิดที่เห็นภาพชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้จงใจวิ่งตัดหน้ารถเพื่อให้ถูกรถชนซึ่งผมไม่รู้ว่าเธอทำไปเพื่ออะไร จะคิดสั้นฆ่าตัวตายหรือเป็นพวกสิบแปดมงกุฎที่เคยเห็นในข่าว

"ขอบคุณคุณเตมากนะครับที่ให้ปากคำ ยังไงพรุ่งนี้ผมจะมาสอบถามคนเจ็บอีกที ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วคุณเตกลับได้แล้วครับ"

"ครับ ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ" หลังจากให้ปากคำเสร็จก่อนกลับผมก็เดินไปบอกเจ้าหน้าที่และให้เบอร์โทรของผมไว้เพราะผมรับเป็นเจ้าของไข้เพราะผู้หญิงที่ผมขับรถชนเธอเธอไม่มีเงินติดตัวไม่มีเอกสารหรือบัตรประชาชนติดตัวเลย ถึงตำรวจจะบอกว่าผมไม่ผิดแต่ด้วยจิตสำนึกผมก็เลยรับเป็นเจ้าของไข้

หลังจากเคลียร์อะไรจบผมก็รีบขับรถมาหาอลิซกับลูกที่โรงแรมทันที พอเข้ามาก็เห็นน้องติณณ์นอนหลับอยู่บนที่นอนส่วนอลิซเธอน่าจะยังไม่นอนเพราะดูเธอไม่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนเลย

"ยังไม่นอนเหรอ"

"ก็รอเปิดประตูให้นายไง"

"ขอโทษทีนะที่มาช้าพอดีเกิดอุบัติเหตุรถชนน่ะ"

"อุบัติเหตุรถชนเหรอ แล้วนายเป็นอะไรไหมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" อลิซมีท่าทีตกใจไม่น้อยเธอรีบสำรวจผมทันทีจับหันซ้ายหันขวาถลกแขนเสื้อเหมือนจะดูร่องรอยบาดแผล ทำให้ผมถึงกับยิ้มออกมาเพราะสายตาและน้ำเสียงของเธอแสดงถึงความเป็นห่วงผมอย่างปิดไม่มิด

"ห่วงฉันขนาดนี้เลยเหรอ" พอผมทักเธอก็รีบปล่อยมือออกจากตัวผมทันที

"ก็ แค่เป็นห่วงตามประสาคนเคยรู้จักน่ะ"อลิซตอบแบบหลบสายตา

"ขอบคุณนะลิซที่ห่วงเต^^" ผมพูดแทนตัวเองด้วยชื่อ ซึ่งพอมาคิดๆดูผมไม่ได้เรียกชื่อตัวเองนานแค่ไหนแล้วนะก็คงจะตั้งแต่ผมกับอลิซเลิกกันนั่นแล่ะ

"ชั้นง่วงแล้วขอตัวไปนอนก่อนนะส่วนนาย นอนตรงโซฟานั่นก็แล้วกัน" อลิซเดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนแต่มีเหรอที่ผมจะยอมไปนอนที่โซฟาผมเดินไปที่เตียงก่อนจะขยับตัวขึ้นไปนอนอีกฝั่งโดยมีน้องติณณ์นอนคั่นกลาง

"นายทำไมไม่ไปนอนโซฟา" อลิซดุผมเสียงเบาเพราะกลัวลูกตื่น

"เกิดลูกตื่นขึ้นมาอีกแล้วไม่เจอฉันลูกก็จะร้องไห้อีก ฉันไม่อยากเห็นแกร้อง" ผมพยายามหาเหตุผลเพื่อให้อลิซไม่ไล่ผมไปนอนโซฟา

"โอเคถ้านายไปไปฉันไปเองก็ได้" พูดจบอลิซก็ลุกออกจากเตียงแต่ผมมือไวกว่ารีบคว้ามือเธอเอาไว้

"นอนนี่แล่ะ ลูกตื่นมาจะได้ดีใจที่เห็นแม่กับปะป๊านอนด้วยกัน เธอไม่อยากให้ลูกมีความสุขเหรอ" พอผมเอาลูกมาอ้างอลิซก็เงียบก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบแล้วหันหลังให้ผม

"กู๊ดไนท์นะครับ....เมีย" พอได้ยินแบบนั้นอลิซรีบหันมาทำตาขวางใส่ผมทันทีผมก็เลยยิ้มสู้กลับไป

"อย่าพูดแบบนี้ให้ฉันได้ยินอีกฉันไม่ใช่เมียนาย"

"แต่ก็เคยเป็นไม่ใช่เหรอ"

"ก็แค่เคยเป็น"

"จะกลับมาเป็นอีกไม่ได้เหรอ" ผมพูดโดยไม่ได้คิดอะไรผมใช้สายตาเว้าวอนแต่อลิซไม่สนใจเธอพลิกตัวหันหลังก่อนจะปิดไฟหัวเตียง

สักพักความเงียบก็เข้าปกคลุม อลิซคงหลับไปแล้วส่วนผมนอนไม่หลับผมใช้ความคิดในความมืดว่าผมจะทำยังไงต่อไปดีเพราะเรื่องลูกตอนนี้ผมรู้และตัดสินใจแล้วว่าผมจะทำหน้าที่พ่อที่ดีให้กับน้องติณณ์อย่างเต็มที่ส่วนเรื่องอลิซผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะยังไงต่อไปเพราะเหมือนกับว่าพอผมเลิกกับอลิซไปผมก็มีชีวิตที่อิสระทำตัวเจ้าชู้เสเพลคบใครไม่เลือกอยากทำอะไรก็ทำเจอคนถูกใจก็ลากขึ้นเตียง 

อลิซ....

ฉันไม่รู้ว่าเตหลับหรือยังแต่ฉันยังไม่หลับเพราะมันหลับไม่ลง วันนี้ทั้งวันเตวิชพูดแต่เรื่องที่อยากให้เรากลับมาอยู่ด้วยกันอีก แต่ฉันรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ถึงฉันจะยังรักเขาอยู่ก็ตาม คนอื่นอาจจะมองว่าฉันโง่ที่ยังรักเตอยู่ทั้งที่เขาเคยทำรัายความรู้สึกฉันแต่เรื่องความรักมันเป็นอะไรที่อธิบายยาก ถ้าเรารักใครสักคนมากถึงมากที่สุดมันก็ยากที่จะตัดใจ เตคือรักแรกและยังคงเป็นรักเดียวของฉัน แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นรักสุดท้าย ฉันอาจจะเจอคนที่รักฉันอย่างจริงใจและฉันก็พร้อมจะเปิดใจให้เขาคนนั้นก็ได้ เพียงแค่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้สึกแบบนั้นกับใครซึ่งฉันไม่รู้หรอกว่าจะมีวันนั้นหรือเปล่าเพราะฉันไม่อยากเสียใจหรือผิดหวังอีกแล้ว