All Chapters of รีเทิร์นรักร้ายนายแฟนเก่า: Chapter 1 - Chapter 10

อลิซ..."เตนายอยู่ไหนแล้วทำไมยังไม่มารับฉันกับลูกอีกห๊ะ!!!" ฉันตะคอกใส่คนที่ฉันโทรหาเป็นสิบๆสายอย่างโมโหแล้วเขาก็เพิ่งรับสายฉันเมื่อครู่นี้นี่เอง ทั้งที่เขาก็รู้ทั้งรู้ว่าวันนี้ฉันกับลูกจะกลับไทย อันที่จริงเขาต้องมารอรับฉันกับลูกสิ ไม่ใช่ให้ฉันกับลูกมารอเขาแบบนี้ ถ้ารู้แบบนี้ฉันน่าจะห้ามลูกไม่ให้บอกเขาให้รู้ก็น่าจะดีเพราะว่าใจจริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากบอกเขาให้เขารู้เลยสักนิดว่าฉันกับลูกจะกลับไทยแต่ลูกน่ะสิดีใจที่จะได้กลับไทยก็เลยโทรไปบอกเขา คือฉันไม่ได้โกรธลูกหรอกนะที่บอกเขาเพราะฉันรู้ว่าแกอยากเจอหน้าพ่อเพราะไม่ได้เจอกันนานหลายเดือนแล้ว ("เออ กำลังออกไป รอแป๊บ") เสียงกระหืดกระหอบอย่างคนรีบเร่งของคนปลายสายทำให้ฉันเดาได้ไม่ยากเลยว่าตอนนี้เขายังอยู่ที่ห้อง("เตจะรีบไปไหนคะ")เสียงหวานๆที่ดังแทรกเข้ามาในสายทำให้ฉันรู้เลยว่าที่เขาลืมมารับฉันกับลูกสาเหตุมาจากอะไร"อ่อที่แท้นายกำลังมีความสุขอยู่บนเตียงกับสาวๆของนายจนลืมฉันกับลูกสินะหึ ถ้างั้นนายไม่ต้องมาก็ได้อยู่กับผู้หญิงของนายไปก็แล้วกันฉันกับลูกจะกลับกันเอง" หลังจากพูดจบฉันก็กดวางสายทันทีก่อนจะทำการบล็อกเบอร์เขาเพราะฉันรู้ว่าเขาก็โทรกลับม

เตวิช....พอเวลาผ่านไป ผมเข้ามหาลัยส่วนอลิซท้องอยู่เธอไม่ได้ไปเรียนก็อยู่แต่ที่ห้อง ตอนนั้นอลิซเริ่มงอแงงี่เง่าเอาแต่ใจจนผมเริ่มรู้สึกเบื่อและอึดอัดที่ต้องตามใจอลิซทุกอย่าง ผมจะไปทำรายงานหรือไปไหนกับเพื่อนหรือกับใครก็ไม่ได้เลยเธอจะโทาตามโทรเช็คตลอดว่าจะกลับกี่โมงพอผมบอกว่าผมต้องไปทำรายงานที่หอเพื่อนเธอก็ไม่พอใจโกรธปิดมือถือ บล็อกเบอร์ผมจนผมต้องรีบกลับเพราะเป็นห่วงเธอซึ่งตอนนั้นอลิซท้องได้หลายเดือนใกล้คลอดแล้วคืออลิซจะให้ผมอยู่กับเธอตลอดเวลาอยู่กับเธอทั้งวันทั้งคืนซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เพราะผมต้องมีเรียน มิหนำซ้ำอลิซก็จะชอบตามหึงตามหวงผมตลอดมันจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเบื่อเธอ จนกระทั่งวันหนึ่งผมทนไม่ไหวบอกเลิกกับเธอทั้งที่เธอกำลังจะคลอดลูก ผมเหี้ยใช่มั้ยล่ะ "เตว่าเราเลิกกันเถอะอลิซ""เตว่าไงนะ""เราเลิกกันเถอะ""เลิก??""อืมใช่ เตไม่ไหวแล้วว่ะ ลิซทำตัวน่าเบื่อน่ารำคาญทุกวัน เตจะไปไหนมาไหนไม่ได้เลย ลิซจะให้เตอยู่ด้วยทั้งวันทุกวันมันไม่ได้ป่าววะ เตต้องไปเรียนนะเว้ย""ถ้าไปเรียนอย่างเดียวมีเหรอลิซจะไม่ให้ไป แต่มันไม่ใช่ไง""หมายความว่าไง""เพราะลิซรู้ไงว่าเตไม่ได้แค่ไปเรียนอย่างเดียว เตมีคนอ

เตวิช..ผมเดินเข้าบ้านอย่างเซ็งๆเพราะถูกม๊าพูดประชดใส่ ผมรู้แล่ะว่าม๊าโกรธและไม่โอเคที่ผมกับอลิซเลิกกัน อยากจะบอกตอนนั้นที่เราสองคนบอกความจริงกับผู้ใหญ่ผมโดนทั้งป๊าทั้งพ่อของอลิซรุมใส่ทั้งเข่าทั้งศอกทั้งหมัดแบบไม่ยั้งมือโดยเฉพาะพ่อของอลิซที่ใส่ผมไม่ยั้งโดยที่อลิซยืนมองด้วยสายตาเมินเฉยไม่เข้ามาปกป้องผมเหมือนทุกครั้ง มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วมั้ยเพราะถ้าเธอปกป้องผมก็แปลกแล้วล่ะในเมื่อผมเป็นฝ่ายบอกเลิกเธอเอง จะว่าผมเลวก็ได้นะที่บอกเลิกอลิซทั้งที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน การที่ผมเลิกกับอลิซไม่ใช่ว่าผมไม่รักลูกนะผมรักแกรักมากด้วย แต่ผมกับอลิซเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ไงอยู่กันไปก็มีแต่เรื่องทะเลาะกันทุกวัน ตอนที่ผมรู้กำหนดวันเดินทางของอลิซกับลูกผมแอบไปนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องน้ำเพราะมันอีกแค่ไม่ถึงเดือน ผมมองหน้าลูกแล้วก็พูดขอโทษลูกที่ผมเป็นพ่อที่ไม่ดี ระหว่างนั้นผมก็จะช่วยเลี้ยงลูกสลับกับอลิซหลังจากที่ผมเลิกเรียนอาจจะมีเลิกเช้าบ้างค่ำบ้างแต่ผมก็จะกลับมาดูแลลูกทุกวัน เพื่อเปลี่ยนกับอลิซที่ดูแลลูกมาแล้วทั้งวัน ผมจะคอยเปลี่ยนผ้าอ้อม ป้อนนมที่อลิซปั้มไว้แล้วกล่อมแกนอน อยากจะบอกว่าเราก็นอนห้อง

เตวิช..."เพราะแบบนี้ฉันถึงอยากให้นายช่วยหน่อย ช่วยทำตัวเป็นพ่อที่ดีระหว่างที่แกอยู่ที่นี่ถ้าฉันกับลูกกลับไปแล้วนายจะทำอะไรก็เรื่องของนายเลยฉันจะไม่ยุ่ง นายทำได้มั้ยเต" อลิซพูดพรอ้มกับมองหน้าผมสีหน้าของเธอจริงจังมาก ผมรู้สึกได้เลยว่าเธอวิตกกังวลกับเรื่องนี้มากแค่ไหน"ได้ไหมเต ถ้าฉันขอร้องนายมากเกินไปฉันก็ขอโทษด้วยนะ นายทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรฉันจะพยายามไม่พาลูกออกไปไหนก็แล้วกันเพราะฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันพาแกออกไปข้างนอกแล้วเกิดแกเจอนายกับผู้หญิงของนายฉันไม่รู้ว่าฉันจะตอบกับลูกว่ายังไง""ได้ ฉันจะทำตามที่เธอขอร้อง เพราะฉันก็ไม่อยากให้ลูกรู้สึกไม่ดีกับฉันเหมือนกัน""ขอบใจนะ" หลังจากนั้นอลิซก็เดินเข้าห้องนอนไปส่วนผมก็เริ่มเครียดและกังวลกับเรื่องที่อลิซพูด ผมเพิ่งรู้ว่าอลิซพูดเรื่องผมยังไงกับลูก ที่เธอบอกว่าเธอผิดเองที่พูดกับลูกแบบนั้น แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ถ้าจะผิดมันผิดที่ผมเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงแม้ผมจะไปหาลูกบ่อยๆที่อังกฤษแต่ผมกลับไม่รู้เลยว่าลูกรู้สึกยังไง เพราะทุกครั้งที่ผมไปหาแกไปอยู่กับแกๆจะสนุกสนานเฮฮาไม่เคยถามอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกว่าแกรู้สึกขาดอะไร แกแค่ถามผมว่าเมื่อไห

เตวิช...."สวัสดีครับเตไม่เจอกันนานเลยนะครับ^^" ไอ้มาร์ชมันทักผมเป็นคนแรกมันคือคนเดียวที่รู้จักผมและผมก็รู้จักมันส่วนยัยเมย์ผมไม่เคยเจอหรอกก็เพิ่งมาเจอครั้งนี้ครั้งแรก"อืม" ผมก็ตอบกลับไปแค่อืมสั้นๆอย่างขอไปที ผมไม่อยากเสวนาอะไรกับมันมากเท่าไหร่หรอกนะผมไม่ชอบขี้หน้ามันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถามว่าผมรู้จักมันมั้ยผมรู้จักสิรู้จักมันนานแล้วตั้งแต่ก่อนผมคบกับอลิซ ตอนนั้นผมอยู่มอปลายโรงเรียนเดียวกันกับอลิซช่วงนั้นผมกำลังตามจีบอลิซอยู่แล้วผมก็มักจะเห็นมันมารับมาส่งอลิซที่โรงเรียนบ่อยๆผมเคยถามอลิซว่าไอ้นี่มันเป็นใครอลิซก็บอกว่าเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท ไอ้ผมก็งงว่าเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทแล้วมารับมาส่งเธํอทำไม จนมารู้ตอนหลังว่ายัยเมย์น้องสาวไอ้มาร์ชเป็นเพื่อนสนิทของอลิซตั้งแต่เด็กแต่พอจบมอต้นยัยนี่ต้องย้ายไปอยู่บ้านย่าที่ต่างจังหวัดก็เลยทำให้ห่างกันก่อนไปยัยเมย์ก็ฝากฝังพี่ชายให้ดูแลเพื่อนสนิทนั่นก็คืออลิซ และที่มันมารับมาส่งก็เพราะพ่อแม่อลิซท่านต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆไม่ค่อยอยู่ไทยก็เลยฝากฝังไอ้มาร์ชดูแลอลิซแทนคือพ่อแม่อลิซไว้ใจมันมากไงถ้าไม่ไว้ใจคงไม่กล้าปล่อยให้ลูกสาวเพียงคนเดียวไปไหนมา