บทที่ 5 เธอคนเดิมที่ไม่เหมือนเดิม (1)

ภายในงานเลี้ยงมีแขกมากมายจนบูมรู้สึกอึดอัด มันไม่เหมือนในผับที่มีแต่สาวสวย การมองไปทางไหนเจอแต่พวกมนุษย์วัยห้าสิบถึงเจ็ดสิบเป็นอะไรที่น่าเบื่อเกินทน หากว่าไม่มีใครบางคนที่ทำให้เขาทนอยู่ตรงนี้ได้คงหนีไปแล้ว

เมื่อชั่วโมงก่อนเขาวางแผนจะปฏิเสธการมางานเลี้ยงกับบุพการีของตัวเอง ทว่า การแจ้งเตือนว่าผู้หญิงที่เขาสนใจโพสรูปอยู่ในงานพอดีนั้นทำให้เขาเปลี่ยนความคิด รีบกลับไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมายืนอยู่ในงานจนได้

วันนี้แหละที่เขาจะทำความรู้จักกับน้องพลอยคนสวยลูกเจ้าของห้างเพชร วันเวลาช่างเหมาะเจาะอย่างกับมีคิวปิดมายิ่งศรใส่

“บูม คนนี้ป้าวิไลเจ้าของห้างเพชรชื่อดังที่แม่เคยเล่าให้ฟังไง” เพ็ญศรีสะกิดลูกชายให้หันมาทักทายผู้ใหญ่ ทีแรกเขาเกือบทำเป็นไม่สนใจแต่ดูเหมือนคำว่าเพชรจะทำให้นึกถึงใครบางคนถึงได้หันมามองด้วยความสนใจ

“สวัสดีครับคุณวิไล”

เขาเอ่ยสวัสดีพร้อมประนมมือไหว้อย่างมีมารยาทก่อนจะขยับลูกตามองไปที่ร่างอรชรของใครอีกคนที่กำลังมองมา เธอเองก็ยิ้มหวานส่งมาให้เขา

น่ารักอะไรอย่างนี้

“ไหว้พระเถอะลูก”

ไหว้แม่ยายต่างหาก

“น้องพลอย ลูกสาวดิฉันเองค่ะ น่าจะรุ่นน้องบูมเขาหนึ่งปี พลอยคนนี้น้าเพ็ญศรี เพื่อนซี้ร่วมทริปของแม่เลยนะ” วิไลแนะนำลูกสาวให้อีกฝ่ายรู้จัก แอบคิดในใจว่าถ้าสองคนนี้สนใจกันขึ้นมาเธอคงจะดันอย่างเต็มที่

ก็ทางเพ็ญศรีฐานะดีกว่าเธอ ธุรกิจเติบโตไปเรื่อยๆ จน ตระกูลนี้จะเป็นมหาเศรษฐีอยู่แล้ว ถ้าได้ดองกับบ้านนี้ลูกเธอคงสบายไปทั้งชาติ

“สวัสดีค่ะน้าเพ็ญศรี”

บูมยืนมองสาวสวยตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่ไม่ยอมหุบสักที มันยิ้มเองโดยไม่ต้องพยายาม หน้าสวย ผิวขาวแถมยังมารยาทดีอีกต่างหาก ถ้าเขาได้คนนี้เป็นเมียคงเหมาะสมที่สุดแล้วไหมวะ

“สวัสดีลูก ได้ข่าวว่าเรียนที่เดียวกันกับพี่เขา รู้จักกันไหมนะ เจอกันบ้างไหม”

เพ็ญสีดูเหมือนจะถูกใจหญิงสาววัยสิบเก้าปีคนนี้ไม่น้อย ผู้หญิงเรียบร้อยพูดน้อยและมีมารยาทแบบนี้แหละที่อยากให้ลูกชายเจอ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้คิดบังคับ หากทั้งคู่พอใจกันหรือยังไม่ใช่ก็สุดแล้วแต่ลูกชายจะตัดสินใจ

“ไม่เคยเห็นหน้าพี่บูมเลยค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วมองอีกคนพลางยิ้ม เขารู้ว่าเธอโกหกจะไม่เคยได้อย่างไรก็เขาแกล้งเดินผ่าน แกล้งไปทานข้าวร้านเดียวกับเธอเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญออกจะบ่อย

“เจอน้องพลอยอยู่นะครับ แต่น้องคงไม่รู้จักผม”

เขาตอบแล้วยิ้มมุมปากมองอีกคน ก่อนที่ผู้ใหญ่จะแซวกันไปมาแล้วปลีกตัวไปทักทายแขกคนอื่นปล่อยให้เขากับพลอยได้คุยกันตามประสาคนเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน

“ไม่คิดว่าจะมาเจอในงานแบบนี้” เขาพูดแล้วส่งสายตายิ้มหวานไปให้อีกฝ่าย

“งานแบบนี้ สำหรับพี่บูมมันยังไงคะ”

“มันน่าเบื่อ คนก็เยอะ คิดว่าเราคงไม่ชอบ”

“พี่บูมชอบไหม”

“พี่ไม่ชอบ”

“แล้วมาทำไมคะ”

เขาเงียบเมื่อถูกถามแบบนั้นไม่รู้ว่ามันเป็นคำถามที่ต้องการคำตอบตรงตัวหรือเป็นคำพูดประชดกันแน่ เมื่อพลอยเห็นว่าเขาเงียบและกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดจึงรีบพูดประโยคถัดมา

“ขนาดพี่บูมไม่ชอบยังมายืนตรงนี้ พลอยก็เหมือนกันแหละค่ะ”

“พี่มาเพราะเห็นว่าเรามา”

เขาโล่งใจที่รู้ว่าไม่ได้โดนเหน็บ จึงเอ่ยประโยคที่คิดว่าจะทำให้มีผลต่อความรัสึกของอีกฝ่าย มันไม่ได้รุกแรงไปแต่สื่อว่าเขาให้ความสนใจเธออยู่นะ เธอมาเขาก็เลยอยากมา

มาเจอเธอ...

พลอยยิ้มอย่างเคอะเขิน เธอเองก็สนใจคนตรงหน้าอยู่เหมือนกัน ได้ยินแม่พูดถึงครอบครัวนี้บ่อยจนเธอได้รู้ว่าบูมคือทายาทคนเล็กของบ้านศิวดลมณี ถึงแม้จะสูญเสียเสาหลักของครอบครัวไป แต่เพ็ญศรีก็สามารถดูแลลูกและธุรกิจให้เติบโตได้อย่างงดงาม

มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่อยากได้ลูกชายบ้านนี้มาเป็นแฟน พลอยเองก็ผู้หญิงคนหนึ่งที่หวังอยากอยู่อย่างสุขสบาย มีผู้ชายหล่อรวยอยู่ข้างกายและผู้ชายตรงหน้านี้ก็เป็นไปในแบบที่เธอต้องการ

เขาเองก็ดูสนใจเธอจนทำให้หญิงสาวมั่นใจว่าเขาจะกลายเป็นของเธอได้ไม่ยาก

“รู้ได้ยังไงคะว่าพลอยมาที่นี่” เธอแกล้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นเพราะตัวเองเพิ่งอัพเดทความเป็นไปของชีวิตเมื่อชั่วโมงก่อน เธอทำไปก็เพราะอยากให้เขาเห็น

“พี่เห็นเราโพส เลยรีบมานี่ไง”

“พี่บูมดูเจ้าชู้เนอะ”

เธอแกล้งว่าแต่ก็พอรู้อยู่บ้างว่าผู้ชายนี้ยังไม่เคยคบใครจริงจัง เธอสืบรู้มาเกือบทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขา รู้ว่าเขาเที่ยวบ่อย พาผู้หญิงขึ้นห้องเป็นว่าเล่น ทว่าช่วงหลังมานี้รู้สึกว่าเขาจะเพลาเรื่องพวกนั้นลง เธอคิดว่าอาจเป็นเพราะเขา...สนใจเธออยู่

ผู้ชายเวลาเจอคนที่ชอบ มักจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง พลอยไม่ได้หลงตัวเองแต่เขากำลังให้ความสนใจเธออยู่จริง ตั้งแต่เดือนก่อนที่เขาติดตามเธอผ่านช่องทางโซเชียลมีเดียเกือบทุกอย่าง กดไลก์ กดหัวใจให้ทุกรูปที่เธออัปโหลด แต่ไม่เห็นจะทำความรู้จักเธอสักที

เธอรอจนเหนื่อย รอให้เขาเป็นฝ่ายเริ่ม ทว่าเขาก็ไม่เห็นเขาเข้าหาเธอสักที คิดอยู่ว่าวันนี้ถ้าไม่ได้เจอได้คุยกันเธออาจจะเป็นฝ่ายเริ่มทำความรู้จักกับเขาเองเสียเลย มันคงไม่ดูแย่ไปหรอกใช่ไหม

“เราคิดว่าพี่เจ้าชู้ไหม”

“พลอยไม่รู้ค่ะ เพิ่งรู้จักเพิ่งได้คุยกันตอนนี้”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ดูภายนอกเธอเป็นคนเรียบร้อย เขาคิดว่าเธอจะเป็นคนพูดน้อย ที่ไหนได้พูดเก่งไม่เบา แต่ก็น่ารักอยู่ดี

“งั้นต้องรู้จักกันมากกว่านี้ จะได้รู้ว่าพี่ไม่เจ้าชู้เลย”

“พลอยจะรอดูนะคะ”

ต่างฝ่ายต่างเปิดโอกาสให้อีกคนเข้าหากันอย่างเต็มที่ แต่บูมไม่ได้รีบร้อน เขาอยากค่อยเป็นค่อยไปเพราะตอนนี้เขาก็แค่เด็กปีสอง อายุยี่สิบ จะให้คิดถึงเรื่องแต่งงานคงไม่ใช่ แต่ถ้าคุยกันถูกใจ เข้ากันได้ก็ไม่แน่ทางแม่ก็ดูจะสะดวกดีไม่มีใครมากั้น

----------------

จ่ายเงินจ้างมันมาเป็นพระเอกแล้ว แต่รู้สึกไม่คุ้มค่าตัว เหลวไหลมาก 🤣🤣