เข้าสู่ระบบ“ต่อไปผมจะไม่เบามือแล้วนะ…”
เขากระซิบเบา ๆ
ก่อนเลื่อนใบหน้าลงต่ำ แล้วไล่จูบตั้งแต่ต้นคอลงมาจนถึงทรวงอก
เธอสะดุ้งเฮือก เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจ ปลายนิ้วเรียวยาวเขี่ยสลับบีบบี้บนยอดถัน ร่างบางเสียวสะท้านหนีบขาเข้าหากันขยับสะโพกไปมา สองมือของเขาไล้เลื้อยตามสะโพกกดบีบขย้ำพอดีมือ
ริมฝีปากหยักค่อย ๆ พรหมจูบมายังหน้าท้องแบนราบ ขบเม้มบริเวนท้องน้อยเหนือขอบกางเกงในตัวจิ๋ว ทำให้คนเบื้องล่างดิ้นพล่าน เธอเงยหน้าขึ้นมาดูการกระทำของเขา อย่างไม่อาจปฎิเสธได้
“อืม..อ่าส์”
เขาค่อย ๆ รูดกางเกงในตัวจิ๋วลงมาที่เขาเรียว เพื่อไม่ให้บดบังเนินสวาทที่อวบอูม ขาวขนรำไร ..ช่างเย้ายวนชวนให้ปลุกอารมณ์ความต้องการให้เขาได้ไม่น้อย
“คุณสวยมาก”
เขาพึมพำเสียงแทบพร่า
ก่อนจะเอื้อมมือคลี่กลีบเนื้อสีชมพูแยกออกจากกัน แล้วค่อย ๆ สอดแทรกนิ้วกลางเรียวยาวของเขาเข้าไป
"อื้ม....คะ...คุณ"
เธอสะดุ้งเสียงกระเส่า
คีรติไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปเสียเปล่า เขากดจูบที่ต้นขาด้านในของเธอ พร้อมขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะ
ณิชาครางสะท้านไปทั่วห้อง
"อ้ะ....อ่าส์..เสียวเหลือเกิน....อ้ะ.....อ่าาาาาส์"
เธอหลับตาปี๋ เพลิดเพลินไปกับนิ้วเรียวของเขา ไม่นานเขาก็สอดนิ้วนางเข้าไปเพิ่มเป็นสอง
“อ๊ะ...แน่นเจ็บ” เธอสะดุ้ง
"อดทนหน่อยนะครับเดี๋ยวเสียวเอง "
เขากระซิบพร้อมจูบปลอบโลม
เสียง แจะ.. แจะ..ดังถี่ ความฉ่ำแฉะไปทั่วร่องสวาทของเธอ เขารัวนิ้วถี่ขึ้นจนน้ำหวานสีใสออกมาล้นทะลักฝ่ามือของเขาไหลลงร่องก้นขาวลงมาที่ผ้าปูเตียง
“โอ๊ะ...มันเสียวฉันต้องการ....อื้ม....ได้โปรด”
เธอกระซิบ
“ยังไม่ถึงเวลาครับที่รัก...ขออีกนิดหนึ่ง”
เขายกยิ้มเมื่อเห็นเธอแอ่นกายยกสะโพก เงยหน้าตาปรือจากความสุข
“น้ำเยอะมาก ขอลิ้มรสก่อนนะครับ”
ริมฝีปากของเขาขมเม้มกลีบเนื้อเบา ๆ ก่อนที่จะเกร็งลิ้นลากลิ้นร้อนสัมผัสร่องสวาทสาวขึ้นลงอย่างจงใจ
“จ๊วบ ๆ”
เขาดูดกลืนไม่มีท่าทีรังเกียจเธอแม้แต่น้อย
“อืมหวานกว่าที่คิดเสียอีก แม่สาวน้อย”
“อ่าส์....คุณช่วยฉันด้วย ฉัน....”
สองมือเธอจิกที่ไหลของเขาจนเป็นรอยเล็บแดงนูนเห็นได้ชัด
“คุณต้องการแล้วใช่ไหม...ใจเย็นๆ นะผมจะจัดให้เดี๋ยวนี้”
เขาถอดเสื้อคลุมออก เอ็นร้อนของเขาชูผงาด น้ำใส่ไหลเคลือบปลายหัวเอ็นร้อน เขาเอื้อมมือรูดชัก จนพร้อมใช้งาน
เอาเอื้อมหยิบถุงยางไซต์ 56 สวมใส่ของตัวเองอย่างช่ำชอง
“แยกขากว้าง ๆ หน่อยนะ คุณแยกไหวไหม”
ณิชาส่ายหน้าไปมาเหมือนเธอไม่มีสติ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ยังไม่จืดจาง
เขายกขาเรียว แยกออกจากกัน จนมองเห็นร้องสวาทชัดเจน และนั้นคือเป้าหมายที่เขาต้องจัดการ
“แคบขนาดนี้จะรับผมไหวไหมที่รัก ”
เขากระซิบและเม้มที่ติ่งหูของเธอ ณิชาถึงกับขนลุกเธอหายใจสั่นไหวใจเต้นแรงกว่าเดิม
เขาค่อยๆ ถูเอ็นร้อนวนร่องสวาท แต่เมื่อถึงจังหวะที่สอดใส่
“โอ๊ะ...เจ็บ”
เธออุทานออกมา หนีบขาเข้าหากันอัตโนมัติ
“คุณยังไม่เคย?”
เขาตกใจทำไมคนที่ยังไม่เคยผ่านมือชายถึงกล้ามอบครั้งแรกให้กับขายแปลกหน้า เธอคิดอะไรกันแน่
เขานิ่งสักครู่
“ทำต่อสิคะหยุดทำไม”
“แต่คุณยังไม่เคย มีอะไรมาก่อน”
“แล้วมันสำคัญตรงไหน ฉันซื้อคุณมาแล้ว คุณมีหน้าที่บริการได้เงินก็แยกย้าย ไม่เห็นต้องคิดเยอะ วินวินทั้งคู่”
ณิชาไล้หน้าอกของเขา เธองับไปที่หัวนมชาย เขาเองก็ต้องการเธอไม่น้อย
“เอาก็เอา...”
เขาพึมพำก่อนจับขาเรียวแยกออกอีกครั้ง และคราวนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอต้องผิดหวังแน่นอน
เขาก้มหน้าลงไปที่ร่องสวาทอีกครั้ง ก่อนที่จะรัวลิ้นร้อนสอดแทรกเขาไปรัว ๆ จนบริเวณฉ่ำแฉะชื้นไปทั่วบริเวร เขาจึงงัดเอ็นร้อนขึ้นมาอีกครั้งถูวนไปมา ก่อนที่จะจูบเธอเพื่อเก็บเสียงและดันเอ็นร้อนเข้าไปจนมิดสุดโคน
“โอ๊ย...ใหญ่จัง..อื้อ”
“คุณเจ็บมากไหม”
เขาหยุดขยับร่างกาย แล้วถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ค่ะ ไหวทำต่อเลย”
เธอตอบเสียงสั่น
“ปั่ก...ปั่ก...ปั่ก”
“ปั่ก...ปั่ก...ปั่ก”
“แน่น...อื้อ...ซี๊ด.. อ้ะ...อ้ะ ฉันเสียวมาก ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน”
“อ้ะ...อ้ะ...อ้ะ...คุณเก่งจังเลย”
ณิชาครางสนั่น แม้เธอจะเมาสะลึมสะลือแต่ความสุขที่เธอได้รับ เธอยังคงสัมผัสได้
“ปั่ก...ปั่ก...ปั่ก”
“ปั่ก...ปั่ก...ปั่ก”
“ของคุณตอดดีมาก...ผมก็เสียว...อ่าส์....”
"ผมจะไม่ไหวแล้ว"
"ตับ..ตับ..ตับ"
“อ๊ะ ...อ๊ะ..อ๊ากกก.....อ่าส์”
เวลาค่อย ๆ เคลื่อนไปในค่ำคืนที่ยาวนาน เสียงหัวใจสองดวงสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน
เมื่อทุกอย่างค่อย ๆ สงบลง ทั้งคู่เอนกายลงข้างกัน ความเหนื่อยล้าแผ่วเบาแทรกซึมในอากาศ
เธอหลับตาพริ้มก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ เขายกแขนขึ้นโอบเธอเบา ๆ ความเงียบในห้องมีเพียงเสียงลมหายใจที่อ่อนโยนและมั่นคง
เช้าวันใหม่
แสงอาทิตย์อ่อน ๆ สาดลอดผ่านม่านบาง สีทองแต้มปลายผมของเธอที่กระจายอยู่บนหมอน เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ยังอบอุ่นอยู่ในอก
เธอขยับตัว ลืมตาขึ้นช้า ๆ และสบตากับเขาโดยไม่ตั้งใจ ก่อนจะกวาดตามองรอบห้องเพื่อเรียกสติ แล้วก็ต้องชะงัก
เมื่อเห็นสิ่งของบางอย่างกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง ใบหน้าเธอแดงจัดขึ้นมาทันที
“เอ่อ... เมื่อคืนนี้ฉัน...”
เธอเอ่ยเสียงเบา
“คุณทำไม?”
เขาตอบกลับเสียงทุ้มและเข้ม
เธอสูดหายใจลึก
“ฉันจ้างคุณมาไง แล้วคุณก็ทำงานของคุณเสร็จแล้ว ฉันก็ต้องจ่ายค่าจ้างสิ”
เธอหันไปหยิบธนบัตรจากกระเป๋า ห้าพันบาทยื่นให้เขา เขามองธนบัตรในมือเธอ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตา
“ทำไมไม่รับล่ะ? หรือว่าน้อยไป?”
เธอพูดพลางขมวดคิ้ว
“ห้าพันนี่ไม่น้อยนะ แถมก็ถือว่าสมเหตุสมผลกับบริการเมื่อคืนแล้ว”
เขาหลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“เมื่อคืนคุณ... ใช้ผมไปห้าครั้ง แล้วให้ห้าพันเนี่ยนะ? ”
เธอหน้าแดงกว่าเดิม พูดเสียงแผ่ว
“นี่จะมาโก่งราคากันเหรอ? อีกอย่างนะ... คืนนี้มันเป็นครั้งแรกของฉันเลย...คุณก็กำไรแล้วนะ”
เขาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนยิ้มบาง ๆ อย่างพึงพอใจ
“แต่เดี๋ยวนะ ถุงยาง 1 กล่องมี 3 ชิ้นแล้วนายบอกว่า 5 ครั้ง อีกสองครั้งไม่ได้สวมงั้นหรอ?”
เธอพูดเสียงสั่น
เขาพยักหน้า
“จะให้ผมทำยังไง ในเมื่อคุณเรียกร้องหนัก เร้าหรือจะเอา จะเอาอยู่ได้....ผมก็จำเป็นต้องทำตามใจคุณสิ”
“นายนี่มัน...”
เธอพูดไม่ออก...ได้แต่ถอนหายใจ ยื่นธนบัตรเพิ่มให้อีกหนึ่งพัน
“หกพันขาดตัว แล้วเราไม่ต้องเจอกันอีก”
พูดจบ เธอก็รีบลุกขึ้นแต่งตัวโดยไม่หันกลับมามอง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเยือกเย็น
เขานั่งนิ่ง มองประตูที่เพิ่งปิดลง แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“ได้ผมแล้วคิดจะทิ้งกันง่าย ๆ เหรอ... ไม่มีทาง”
สายตาเขาเหลือบไปเห็นคราบสีแดงจาง ๆ บนผ้าปูที่นอน รอยยิ้มมุมปากค่อย ๆ ปรากฏขึ้น
คีรติยืนอยู่ในห้องส่วนตัว มองธนาบัติในมือ ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
“สืบให้หน่อย… ผู้หญิงที่อยู่กับฉันเมื่อคืน เธอเป็นใคร”
เสียงเขานิ่งแต่เต็มไปด้วยความจริงจัง
แล้วสายตาก็เบิกกว้างเล็กน้อย
ก่อนจะยิ้มออกมา เขาส่ายหน้าเบา ๆ พลางพึมพำกับตัวเอง
“นี่คือครั้งแรกเลยนะที่ได้ค่ะตัว… หึ… ยัยตัวแสบ”
รอยยิ้มนี้ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะเย้ย แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความแปลกใจและความสนใจ
ผู้หญิงคนนี้ คือคนเดียวที่ทำให้หัวใจเขาปั่นป่วน
บ้านณิชา..เสียงเครื่องยนต์รถสปอร์ตหรูดังแผ่วก่อนดับลงตรงหน้าบ้านของณิชา คีรติเปิดประตูลงจากรถในชุดสูทเรียบหรู สายตาคมกริบกวาดมองตัวบ้านด้วยท่าทีสงบ แต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจเฉพาะตัวภารดีที่กำลังจัดแจกันดอกไม้ตรงห้องรับแขกหันมาเห็นเข้าพอดี“อ้าว...ตาคีย์ มารับน้องเองเลยหรือลูก?”เสียงเธอแฝงรอยยิ้มปลื้มชัดเจนคีรติยกมือไหว้อย่างนอบน้อม“ครับคุณแม่ วันแรกของการทำงาน มารับเลขาส่วนตัวสะหน่อยครับ”ภารดียิ้มกว้าง“น่ารักจังลูกเขยของแม่”ทันใดนั้น เสียงเครื่องดนตรีเบา ๆ ดังจากในบ้าน ก่อนชายหนุ่มอีกคนจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้สะพายข้าง“อ้อ นี่พอร์ช ลูกชายคนเล็กของแม่”ภารดีแนะนำพอร์ชยิ้มกว้าง“สวัสดีครับพี่เขย”เขาแกล้งเอ่ยคำเรียกอย่างซุกซน“เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ”คีรติหัวเราะเบา ๆ“สวัสดีพอร์ช ขับรถดี ๆ นะ”ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังลงมาจากชั้นบน ก่อนจะตามด้วยเสียงใสที่คุ้นหู“แม่ค่ะ มีอะไรทานบ้างคะเช้านี้?”ณิชาในชุดสูทกระโปรงสีครีมอ่อนก้าวลงมาจากบันได ผมยาวสลวยถูกรวบเรียบ เธอดูเรียบร้อยแต่น่ามองอย่างเหลือเชื่อ...จนคีรติอดยิ้มไม่ได้“อรุณสวัสดิ์ครับ...น้องณิชา”เขาเอ่ยเสียงทุ้มต
“คุณ!”เสียงทั้งสองซ้อนทับกันกลางห้องอาหารรอยยิ้มของอรสาและภารดีแข็งค้างไปชั่วขณะ ก่อนต่างฝ่ายต่างหันมามองหน้ากันด้วยแววตาฉงน“อ้าว...รู้จักกันอยู่แล้วเหรอลูก?”ภารดีถามด้วยน้ำเสียงแฝงความยินดีณิชารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยกยิ้มบาง“เอ่อ...บังเอิญเคยเจอกันค่ะ”“อย่างนี้ก็ดีเลย จะได้ไม่ต้องเริ่มทำความรู้จักใหม่ให้เสียเวลา”อรสากล่าวอย่างมีความหวัง มือประคองถ้วยชาเบา ๆ พลางมองเด็กทั้งสองด้วยแววตาอ่อนโยนคีรติทรุดตัวนั่งลงข้างๆ กับณิชา ท่าทีสงบนิ่งแต่ดวงตากลับไม่ยอมละไปจากใบหน้าของเธอหญิงสาวพยายามหลบสายตานั้น แต่ยิ่งหนี...เขากลับยิ่งมองบรรยากาศบนโต๊ะเริ่มเปลี่ยนจากความอบอุ่น เป็นแรงกดดันที่มองไม่เห็น“หนูณิชาชอบอาหารญี่ปุ่นไหมลูก ร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องปลาดิบเลยนะ”ดำรงเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบที่เริ่มหนาแน่น“ชอบค่ะคุณลุง”ณิชาตอบอย่างเรียบสุภาพ แต่ปลายนิ้วยังคงสั่นเล็กน้อยใต้โต๊ะคีรติปรายตามองอย่างพิจารณา รอยยิ้มบางแฝงอยู่บนริมฝีปาก รอยยิ้มที่มีทั้งเย็นชาและความหมายบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก“โลกกลมมากเลยนะครับผมพึ่งเจอเธอไม่นาน ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคู่หมายที่ผู้ใหญ่จัดหาไว้ให้...”เขาพู
บ้านตระกูลอภิพัฒน์วัฒนากุล (บ้านคีรติ)เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าบ้านหรูเมื่อ คีรติ พาน้องสาว ครีม กลับมาถึงบ้านทันทีที่ อรสา แม่ของทั้งคู่ได้ยินเรื่องรถชน ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที“ครีม! ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”หญิงสาวรีบเดินเข้ามาดูบุตรสาวด้วยความร้อนใจ“ไม่เจ็บเลยค่ะแม่ แต่พี่ที่หนูชน...เขาหัวแตกค่ะ”ครีมตอบเสียงแผ่วแต่ยังยิ้มบาง ๆ“ตายจริง! แล้วพี่เขาเอาเรื่องหรือเปล่าลูก?”“ไม่ค่ะ แม่...พี่คนสวยเขาน่ารักมากเลย ยังลงมาดูหนูด้วยนะคะ”คีรติยิ้มจาง ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น ภาพเธอยังวนอยู่ในหัว ดวงตาคมสวย แววตาแข็งแกร่งแต่เศร้าลึก ๆ “งั้นครีมไปพักก่อนนะลูก เดี๋ยวค่อยลงมาทานมื้อเย็นกัน”“ค่ะแม่ แล้วคุณพ่อกลับมาหรือยังคะ?”“ยังเลยลูก วันนี้บริษัทคุณพ่อมีประชุม คงกลับมามืดหน่อย”“งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ”“ไปสิลูก รีบอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะ”อรสามองตามลูกสาวขึ้นบันได ก่อนจะหันกลับมาทางลูกชายที่ยังยืนอยู่ตรงโถงบ้าน“ตาคีย์...แม่มีเรื่องจะคุยด้วย มานั่งก่อนสิลูก”คีรติพยักหน้าเบา ๆ“ครับแม่”น้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้ดีว่าเรื่องที่แม่จะพูดคืออะไร“พรุ่งนี้ว
บ้านตระกูลวัฒนวานิชเจริญ (บ้านณิชา)เสียงส้นรองเท้าดังแผ่วเบาไปตามพื้นหินอ่อน เมื่อ ณิชา เดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีอิดโรย ดวงตาคู่สวยดูพร่ามัวราวกับคนไม่ได้หลับทั้งคืน“ณิชา เป็นยังไงบ้างลูก…ทำไมมีเลือด!”เสียงของ ภารดี แม่ของเธอเอ่ยขึ้นทันทีด้วยความตกใจ“รถชนนิดหน่อยค่ะคุณแม่ หนูให้เลขาของคุณพ่อจัดการแล้วค่ะ”หญิงสาวตอบเบาๆ พยายามกลบความอ่อนแรงในน้ำเสียง“ตายแล้ว! มาทำแผลก่อนเถอะลูก”ภารดีรีบพาเธอไปนั่งที่โซฟา มือสั่นเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง“ขอบคุณค่ะ...”ณิชาตอบเสียงเรียบ พลางขยับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นอีกนิด เพื่อปกปิดรอยช้ำที่ซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้า รอยที่ไม่ควรมีใครเห็น โดยเฉพาะแม่ภารดีนั่งลงข้างๆ พลางหยิบกล่องยามาจัดการแผลให้ลูกสาวด้วยความอาทร“พรุ่งนี้แม่มีนัดกับป้าอรสา ลูกไปกับแม่นะลูก”“แม่ค่ะ…จะให้หนูไปดูตัวอีกแล้วใช่ไหม?”น้ำเสียงของณิชาปนความเหนื่อยใจ“แม่เชื่อว่าลูกกับตาคีย์เหมาะสมกันมาก”ภารดีพูดเสียงหนักแน่นราวกับตัดสินใจแทนลูกสาวไปแล้ว“แต่แม่ค่ะ…”“เพื่อครอบครัวนะณิชา”หญิงสาวชะงัก เธอเม้มปากแน่น ก่อนถามออกมาด้วยความคับข้อง“ครอบครัวเราลำบากขนาดนั้นเลยหรือคะ ทำไมบัตรของหนูเ
บริษัท อภิพัฒน์วัฒนากุล กรุ๊ป ห้องทำงานประธานแสงแดดยามสายลอดผ่านกระจกสูงสะท้อนลงบนโต๊ะทำงานหรูที่เต็มไปด้วยเอกสารสำคัญคีรติพิงเก้าอี้ พลางจิบกาแฟอย่างใจเย็น ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ“ก๊อก… ก๊อก…”“เข้ามาได้”เลขาคนสนิทของเขา ทรงพล เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มสีเทาในมือ“ข้อมูลของผู้หญิงที่คุณคีรติให้สืบมาครับ ทั้งคนที่อยู่กับคุณคืนนั้น… และข้อมูลของคุณณิชาวดีด้วยครับ”คีรติขมวดคิ้วเล็กน้อย พลิกแฟ้มในมืออย่างใช้ความคิด แต่ก่อนที่ทรงพลจะเริ่มรายงานครืด… ครืด… ครืด…เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นหน้าจอขึ้นชื่อว่า “ครีม”คีรติรีบรับสายทันที“ครีม ว่ายังไงพี่ทำงานอยู่”เสียงปลายสายสั่นเครือ“พี่คีย์… ครีมขับรถชนค่ะ พี่มาหาครีมหน่อยได้ไหม”คีรติลุกพรวดจากเก้าอี้ทันที สีหน้าเปลี่ยนจากเรียบนิ่งเป็นเคร่งเครียดในพริบตา“ครีมบาดเจ็บไหม? อยู่ตรงไหนส่งโลเคชั่นมาพี่จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้” เขาถามไถ่น้องสาวด้วยความห่วงใย“ไม่ค่ะ ครีมไม่เป็นไรเลย”คีรติหายใจโล่งเมื่อรู้ว่าน้องสาวไม่ได้รับบาดเจ็บ“รอตรงนั้น ห้ามขยับรถ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้”“ค่ะพี่คีย์…”สายถูกตัดไป คีรติหันไปสั่งเล
โรงพยาบาลเอกชน เงียบสงบเสียงพยาบาลดังเรียก“เชิญคุณณิชาวดีที่ห้องตรวจค่ะ”ณิชาเดินเข้าไปพบแพทย์ทันที“สวัสดีค่ะคุณหมอ”“สวัสดีค่ะคุณณิชา ปวดท้องน้อยบริเวณไหนคะ”“ปวดท้องน้อยตรงนี่ค่ะ หน่วง ๆ”ณิชากุมท้องน้อย กดๆ ให้คุณหมอดู “ไม่ทราบรอบเดือนมาวันที่เท่าไหร่ค่ะ?”“เพิ่งมาสัปดาห์ที่แล้วค่ะ ประมาณวันที่ 4”“เอ่อค่ะ… แล้วไม่ทราบว่ามีเพศสัมพันธ์ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ค่ะ”ณิชากลืนน้ำลาย ก่อนตอบเสียงเบา“เมื่อคืนค่ะ”หมอพยักหน้าเบา ๆเดี๋ยวหมอขอตรวจหน่อยนะคะ”ณิชาขึ้นนอนบนเตียงตรวจ หมอเริ่มตรวจอย่างละเอียด“อ่อมีฉีกขาดบ้าง เป็นครั้งแรกหรือเปล่าค่ะ ”“อืม..ค่ะคุณหมอ”ณิชาตอบเสียงเบา สีหน้าเธอแดงก่ำหมอยิ้มอ่อนโยนแต่เอ่ยเสียงจริงจัง“อืม..การใช้งานรุนแรงทำให้เกิดการอักเสบได้ ต่อจากนี้ขอให้งดกิจกรรม 7 วันนะคะหมอจะให้ยาไปทาน เดี๋ยวก็จะดีขึ้นค่ะ”ณิชาพยักหน้าอย่างเขินอาย“ขอบคุณค่ะคุณหมอ… เอ่อ ขอ ‘ยาคุมฉุกเฉิน’ ด้วยได้ไหมคะ คือเมื่อคืน…”หมอยิ้มเบา ๆ อย่างเข้าใจ“ได้ค่ะ เดี๋ยวจัดยาให้เลย”“หมอสั่งยาเรียบร้อยแล้วค่ะ...รอรับยาแล้วกลับบ้านได้ค่ะ”“ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ”ณิชาเดินออกจากห้องตรวจด้วยหัวใจที่







