บทที่ 3 ไปใช้ชีวิต

สองวันที่แล้ว

บ้านตระกูล วัฒนวานิชเจริญ (บ้านณิชา)

บรรยากาศในห้องรับแขกเต็มไปด้วยความเงียบงัน เสียงนาฬิกาบนผนังเดินติ๊กต่อกแทบเป็นเสียงเดียวที่ได้ยิน

ณิชา นั่งนิ่งอยู่ตรงข้ามกับพ่อและแม่ ใบหน้าเรียวสวยแฝงความไม่เข้าใจในสิ่งที่กำลังจะได้ยิน

“ณิชา... ตอนนี้บริษัทของเรากำลังเจอปัญหาทางธุรกิจนะลูก”

น้ำเสียงของ นายประสิทธิ์ เต็มไปด้วยความหนักใจ เขามองสบตากับ ภารดี ภรรยาคู่ชีวิต ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยต่อ

“เราจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากตระกูล อภิพัฒน์วัฒนากุล… ข้อเสนอของเขาคือ หนูต้องแต่งงานกับ เจ้าคีย์ — คีรติ ลูกชายคนโตของคุณลุงดำรง”

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ

“พ่อค่ะ! แม่ค่ะ! หนูไม่เคยมีแฟน ไม่เคยคิดจะแต่งงานกับใครทั้งนั้น ทำไมต้องให้หนูไปแต่งกับคนแปลกหน้าด้วยล่ะค่ะ!”

เสียงของเธอสั่น เธอลุกขึ้นยืน ดวงตาเริ่มร้อนผ่าวด้วยความอัดอั้น

ณิชา... สาวสังคมผู้เคยมีทุกอย่าง ทั้งชื่อเสียง ความสุขสบาย และอิสรภาพ เธอเรียนจบด้านการออกแบบจิวเวลรี่ กำลังจะเปิดร้านตามความฝัน

แต่ทุกอย่างกลับพังทลายในพริบตา เมื่อธุรกิจของครอบครัวเข้าสู่วิกฤติ

“พ่อคีย์เขาเป็นคนดีนะลูก และเราสองครอบครัวเป็นเพื่อนกัน ลุงดำรงกับป้าอรสาอยากได้หนูเป็นสะใภ้”

ภารดีพูดเสียงอ่อน แววตาเต็มไปด้วยความหวังดี 

“หน้าที่การงานเขาก็ดี เป็นถึงประธานบริษัท เขาดูแลลูกได้แน่นอน แม่เชื่อแบบนั้น”

“แม่ค่ะ...”

ณิชาเอ่ยเสียงแผ่ว แววตาสั่นไหว

“ไม่มีทางอื่นจริง ๆ เหรอคะ ที่หนูจะช่วยได้โดยไม่ต้องแต่งงาน? หนูพร้อมทำทุกอย่างนะคะแม่ ทุกอย่างเลยจริงๆ แต่หนูไม่พร้อมจะแต่งงานโดยเฉพาะกับมาเฟียคีรติผู้เสื่อมสมรรถภาพนั้น...”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

นายประสิทธิ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลับตาแล้วพูดช้า ๆ

“พ่อรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับลูก... แต่ตอนนี้ ทางเดียวที่จะพยุงธุรกิจของเราไว้ได้ คือการแต่งงานกับพ่อคีย์เท่านั้น”

เสียงสุดท้ายของเขาเหมือนค้อนตอกย้ำชะตากรรมที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้

ณิชานั่งทรุดลงกับโซฟา ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง

เธอรู้ดีว่าคำว่า ‘แต่งงานเพื่อธุรกิจ’ ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะปฏิเสธได้ แต่หัวใจของเธอ... ยังไม่พร้อมจะยอมรับเลยแม้แต่น้อย

“หนูขอเวลาใช้ชีวิตส่วนตัวสักสามวันนะคะ คุณพ่อ คุณแม่...”

ณิชาพูดเสียงนิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

“แล้วหนูจะกลับมา...ให้คำตอบอีกทีค่ะ”

เธอลุกขึ้นจากโซฟา ก้มศีรษะเล็กน้อย แล้วเดินออกจากบ้านไปอย่างเงียบ ๆ ประตูบานใหญ่ปิดลงพร้อมเสียงรองเท้าส้นสูงที่ค่อย ๆ ห่างออกไปทุกที

ณิชาเดินออกจากบ้านด้วยหัวใจหนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความตั้งใจ

“สามวันเท่านั้น... สามวันฉันจะใช้ชีวิตของตัวเองให้เต็มที่ อยากทำอะไรก็จะทำ”

เธอพูดกับตัวเองในใจ

ประสิทธิ์มองตามลูกสาวจนลับสายตา ก่อนหันกลับมามองภรรยา

“คุณ...เราทำแบบนี้ มันจะดีจริงเหรอ สงสารลูกนะ”

น้ำเสียงของผู้เป็นพ่อห่วงใยกับความรู้สึกผิดชัดเจน

ภารดีหัวเราะเบา ๆ

“ถ้าไม่ทำแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อุ้มหลานล่ะคุณ”

ภารดีเอนตัวพิงโซฟาอย่างสบายใจ

“ยัยหนูน่ะดื้อจะตาย ถ้าไม่ให้เจ็บตัวบ้าง คงไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ หรอก”

“แต่คุณ...”

ประสิทธิ์มองภรรยาด้วยแววตากังวล

“เราทำร้ายจิตใจลูกเกินไปหรือเปล่า”

ภารดีหัวเราะในลำคอ

“เอาน่าคุณ ทุกอย่างต้องสมจริง ถ้าอยากให้แผนได้ผล เราต้องให้เธอรู้จักคำว่า ‘ไม่มี’ บ้าง”

“คุณสั่งระงับบัตรลูกหน่อยค่ะ ให้ใช้สักหนึ่งแสนบาทพอ สามวันเดี๋ยวลูกก็กลับมาเชื่อฉันนะ”

เพื่อภรรยาพูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์เลขาส่วนตัว

“คุณพรเพ็ญ...”

“สวัสดีค่ะท่าน”

“ช่วยจำกัดวงเงินบัตรเครดิตของคุณณิชาไว้แค่...หนึ่งแสนบาทนะตอนนี้เลย”

เสียงปลายสายตอบรับอย่างนอบน้อม

“รับทราบค่ะ ท่าน”

ประสิทธิ์วางโทรศัพท์ลงด้วยสีหน้าพึงพอใจ ก่อนจะหันมามองภรรยาอีกครั้ง

“ไม่ต้องห่วงหรอกคุณ สามวันเท่านั้นแหละ เดี๋ยวลูกก็รู้เองว่าโลกจริงมันไม่ได้มีแต่ความสบาย”

ประสิทธิ์ได้แต่ถอนหายใจ มองภาพภรรยาที่กำลังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาอดคิดไม่ได้ว่า

ลูกสาวของเขา…จะเอาตัวรอดยังไงนะ 

เด็กสาวที่เคยติดหรู ใช้เงินวันละแสนถึงล้านบัดนี้ กลับต้องมีเงินติดตัวหนึ่งแสนบาทสำหรับสามวันจะพอใช้ไหม จะปรับตัวได้ไหม?

นายประสิทธิ์ถอนหายใจยาว ความห่วงใยเป็นกังวลปรากฏชัดในสายตา

ภารดีนวดแขนสามีเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มหวาน

“ไม่ต้องห่วงหรอกคุณ ทุกอย่างต้องสมจริง ถ้าอยากให้ลูกสาวเราเรียนรู้โลกจริง ๆ สามวันนี้แหละ จะทำให้เธอรู้จักค่าเงิน รู้จักความลำบาก... และก็รู้ว่าชีวิตไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด”

ประสิทธิ์มองภรรยาด้วยสายตาผสมทั้งรักและสงสาร ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

“แต่ผมก็อดห่วงลูกไม่ได้จริง ๆ คุณ…”

ภารดีหัวเราะเบา ๆ และมองออกไปนอกหน้าต่าง 

“นั่นแหละความเป็นพ่อเป็นแม่ล่ะคุณ แต่บางครั้ง…เราก็ต้องให้ลูกสาวได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง”

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่นแฝงรอยแผนการ

สองสามีภรรยารู้ดีว่า สิ่งที่พวกเขากำลังทำ อาจทำให้ลูกสาวของพวกเขาต้องเผชิญความท้าทาย แต่ก็เป็นบทเรียนที่จำเป็นสำหรับชีวิต