ตอนที่ 11 เรารักกันได้อย่างไร 6

ชายหนุ่มมองหญิงสาวตาปริบๆ นึกเข่นเขี้ยวกับอาการดื้อดึงนั่นของนาง  

นางช่างกล้า!

ถึงแม้ฟงชินหยางจะคิดอย่างนั้นแต่มิได้ต่อคำอันใดพลันสายตาก็สบกับเรือนผมของนางที่เขาเป็นคนขมวดม้วนให้เมื่อยามเช้า

มวยผมของนางนั้นเมื่อมองเปรียบเทียบกับมวยผมของสตรีออกเรือนในตลาดวันนี้นับว่าแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

นั่นจึงทำให้เขาเริ่มเข้าใจว่าเหตุใดเมื่อเช้าคนในบ้านถึงมองนางตรงศีรษะแล้วหลุดหัวเราะขำขันออกมา  

เดิมทีเรื่องเรือนผมของสตรีนี้มิใช่เรื่องที่เขาใคร่สนใจไม่ว่าจะเป็นของมารดาหรือของน้องสาว แต่ว่ากับทรงผมของคนตรงหน้าคล้ายกับว่าเป็นความรับผิดชอบของเขา

มันเป็นความรับผิดชอบของเขาแต่เพียงผู้เดียว

ชายหนุ่มเริ่มครุ่นคิดอีกคราแต่ทว่าเรื่องที่คิดพลันเปลี่ยนไป

เขามีนิสัยเถรตรงมีความรับผิดชอบสูงส่งในทุกๆ เรื่องมาแต่ไหนแต่ไร

เรื่องของคนตรงหน้าก็เช่นเดียวกัน

เขาคิดอย่างนั้นก่อนจะค่อยๆ เอื้อมฝ่ามือใหญ่หนาของเขาขึ้นจับมวยผมของภรรยาแล้วดึงปิ่นปักผมออกมาจนเส้นผมดำขลับของนางหลุดลุ่ยสยายปรกแผ่นหลังก่อนจะเริ่มต้นมวยผมให้นางใหม่

หลิงเวยถึงกับสะดุ้งตกใจจนจมูกน้อยๆ ของตนชนกับผนังรถม้าเมื่อจู่ๆ มวยผมของนางถูกจับดึงออกอย่างนั้น

“ท่านทำอะไร!?” นางถามพลางทำท่าจะหันหน้ากลับมาหาคนข้างหลัง

ฟงชินหยางจับตรึงศีรษะของหลิงเวยเอาไว้ไม่ให้หันมาแล้วเริ่มดึงเส้นผมของนางอย่างตั้งใจจริงจัง

“อยู่เฉยๆ” เขาเอ่ยเสียงเข้มใบหน้าขึงเครียดกับเรื่องยากเย็นตรงหน้า

หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นจึงนั่งตัวตรงไม่กล้าขยับเขยื้อนพร้อมข่มความเจ็บยามเส้นผมถูกดึง

“อ๊ะ!” หลิงเวยถึงกับหลุดอุทานเมื่อฟงชินหยางมือหนักเกินไป

ชายหนุ่มช่างไม่รู้ตัวเอาเสียเลยว่าพละพลังของตนมีมากมายกับทุกๆ เรื่องกระทั่งเรื่องนี้ที่ควรจะนุ่มนวล

เขายังคงตั้งใจอยู่กับการม้วนผมให้ภรรยาจนไม่รู้กระทั่งว่ารถม้าได้หยุดตัวลง

หลิงเวยเองก็เช่นเดียวกัน สมาธิของนางกำลังอยู่ตรงฝ่ามือหนาหนักของคนทางด้านหลังที่กำลังตั้งมั่นเหลือเกินกับการม้วนผมให้นาง

นี่เขาเห็นนางเป็นตุ๊กตาหรือไรไยชอบเล่นผมนาง

 ชายหนุ่มหญิงสาวยังคงอยู่ในท่าที่ฝ่ายชายนั่งม้วนผมและฝ่ายหญิงนั่งนิ่งยินยอมให้เขาเล่นหัว

ฝ่ามือใหญ่แข็งกระด้างเฉกเช่นนิสัยยังคงจับประคองกลุ่มเส้นผมที่ยาวสยายให้ความรู้สึกนุ่มสบายทุกสัมผัสยามเรียวนิ้วของเขาม้วนตลบไปมา  

ในขณะที่เจ้าของเส้นผมรับรู้ได้ทั้งหมดทุกสัมผัสที่ฝ่ามือใหญ่หนากำลังเคลื่อนไคล้ไปมาพร้อมลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดศีรษะให้ความรู้สึกอุ่นสบาย

ความเงียบงันเกิดขึ้นพร้อมๆ กับเส้นสายใยบางเบาที่เริ่มก่อตัวโดยมีตัวเชื่อมต่อความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลคือเส้นผมเรียบลื่นในแบบที่พวกเขาก็ไม่รู้ตัว…

ภายในรถม้าประจำจวนของตระกูลฟงอีกหนึ่งคันที่ขับเคลื่อนตามหลังคันแรกของสองสามีภรรยามาตามทาง

ฟงลี่หลินนั่งคิดอะไรเพลินๆ พลันถูกสะกิดจากพี่ชายคนรองที่นั่งข้างกันภายในรถม้า  

“เจ้าคิดว่าพี่ใหญ่กับอาซ้อรักกันได้อย่างไร” ฟงจินหมิงยังคงคาใจสงสัยในทุกๆ เรื่องตามนิสัยของบัณฑิตใฝ่รู้ของตน

“อืม...” น้องเล็กเริ่มครุ่นคิดอย่างให้ความร่วมมือ “นั่นน่ะสิพี่รอง พี่ใหญ่ไม่เคยมีสตรีนางใดและไม่เคยสนใจใคร เขาปฏิเสธทุกคนกระทั่งองค์หญิงยู่ว์เจินและคุณหนูลูกเศรษฐีหลายนาง”

ฟงจินหมิงได้ยินจึงเสริม “ท่าทางอาซ้อกับพี่ใหญ่ช่างแตกต่างกันคนละขั้ว พี่ใหญ่นิสัยดุร้ายบ้าพลังดิบเถื่อนตั้งแต่เกิดมาก็จับดาบมากกว่าพู่กันอารมณ์เกี้ยวสาวไหนเลยจะมีอารมณ์สุนทรีไหนเลยจะทำได้ ส่วนอาซ้อก็นุ่มนิ่มนุ่มนวลเหนือคำบรรยายเกินกว่าที่จะนึกถูกใจกับบุรุษร้ายกาจอย่างพี่ใหญ่”

“อืม...จริง!” ฟงลี่หลินเริ่มเห็นด้วย “สองคนนี้ต่างกันมากเกินไปแล้วรักกันอย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้ได้อย่างไร เป็นไปได้หรือไม่ว่าอาจจะเป็นรักแรกพบ”

“ต่อให้เป็นรักแรกพบแต่จะตกลงปลงใจง่ายดายคงยาก  ทั้งสองแตกต่างกันปานนั้น คนหนึ่งเปรียบดั่งพระอาทิตย์ร้อนแรงพร้อมแผดเผาทุกสิ่งอย่างอีกคนเปรียบดั่งดวงจันทร์นวลเย้าเคล้าราตรีอ่อนโยนยิ่ง  มิต้องกล่าวถึงความแตกต่าง แค่โคจรมาเจอกันก็ยากแล้ว”  

ฟงจินหมิงเคาะนิ้วตรงต้นขาเป็นจังหวะที่บ่งบอกว่าคิดหนักและเคร่งเครียดมากมายประหนึ่งว่าเป็นข้อสอบจอหงวนพาเอาคนใกล้ตัวเริ่มคิดหนักมากขึ้นเช่นเดียวกัน