บทที่ 1

พะพาย....

"พายแกโอนเงินมาให้ฉันหรือยัง"

"ยังเลยค่ะพี่แพม"

"แล้วทำไมถึงยังไม่โอนมาห๊ะแกรู้ไหมว่าฉันต้องเอาเงินจ่ายค่าห้อง"

"พรุ่งนี้ได้มั้ยคะวันนี้พายมาช่วยกิจกรรมของมหาลัยก็เลยไม่ได้เข้าไปเอาเงินเดือนที่บ้านคุณหญิงท่านค่ะ"

"แล้วไงฉันต้องรอแกอย่างงั้นเหรอห๊ะนังพาย"

"พี่แพมรอพรุ่งนี้ได้มั้ยคะพายจะรีบโอนให้เลย"

"น่าเบื่อ แล้วทำไมคุณหญิงถึงไม่โอนเงินเข้าบัญชีแกทำไมต้องให้ไปเอาที่บ้านทุกเดือนฉันไม่เข้าใจ"

"พายก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"

"แกรู้อะไรบ้างห๊ะนังโง่แล้วนี่ฉันต้องมารอเงินจากแกอีกเสียเวลาชะมัด"

"พายขอโทษนะคะพี่แพม"

"ฉันไม่อยากฟังคำขอโทษจากคนอย่างแก" ตู๊ดดดดดด

ฉันก้มมองมือถือในมือหลังจากพี่แพมวางสายไปด้วยความไม่พอใจเพราะเดือนนี้ฉันยังไม่ได้โอนเงินไปให้ พี่แพมคือพี่สาวเพียงคนเดียวของฉันเรามีกันอยู่แค่สองคนพี่น้องเพราะพ่อกับแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนและต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายก็คือฉันเองถ้าไม่เป็นเพราะฉันพ่อกับแม่ก็คงไม่จากไปอย่างไม่มีวันกลับแบบนี้

วันนั้นเป็นวันเกิดของพี่แพมพ่อกับแม่ที่เพิ่งเลิกจากการขายของกำลังจะขับรถกลับบ้านเพื่อพาพี่แพมไปฉลองวันเกิดซึ่งในขณะนั้นฉันกำลังเข้าค่ายลูกเสืออยู่และเกิดไม่สบายขึ้นมาคุณครูก็เลยโทรตามพ่อกับแม่ให้มารับฉันเพื่อจะพาฉันไปโรงพยาบาลพ่อกับแม่ก็เลยบอกให้พี่แพมรอที่บ้านไปก่อนเพราะท่านต้องมารับฉันเพื่อพาไปโรงพยาบาลและด้วยความที่พ่อกับแม่เป็นห่วงฉันมากท่านก็เลยขับรถด้วยมาความเร็วทำให้ท่านทั้งสองเกิดอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุพร้อมกันทั้งคู่ พี่แพมโทษว่าเป็นความผิดของฉันถ้าไม่เป็นเพราะฉันพ่อกับแม่ก็คงไม่เจอเรื่องแบบนี้ ฉันเสียใจมากที่สุดในชีวิตที่เป็นต้นเหตุให้พ่อกับแม่ต้องมาตายถ้าไม่เป็นเพราะฉันท่านคงยังอยู่กับฉันกับพี่แพมจนถึงตอนนี้

และหลังจากวันนั้นครอบครัวของเราก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปจากครอบครัวที่อบอุ่นอยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกตอนนี้เหลือแค่ฉันกับพี่แพมสองคน พี่แพมกับฉันแม้จะเป็นพี่น้องกันแต่พี่แพมไม่ค่อยรักฉันเหมือนพี่น้องคู่อื่นๆ พี่แพมเคยพูดว่าเพราะฉันเกิดมาพ่อกับแม่ก็เลยต้องแบ่งปันความรักมาให้ฉันด้วยทั้งที่พ่อกับแม่ควรจะมีแค่พี่แพมเพียงเดียวแต่ฉันก็ไม่เคยโกรธพี่แพมเลยสักครั้งเพราะถึงยังไงเราก็เป็นพี่น้องกันแต่พอเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นจากที่พี่แพมไม่ชอบหน้าฉันก็แปลเปลี่ยนเป็นความเกลียดพี่แพมเกลียดฉันต่อว่าด่าทอฉันทุกวันเรื่องที่ทำพ่อกับแม่ตาย ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พี่แพมเลิกเกลียดฉันพี่แพมขออะไรหรือให้ฉันทำอะไรฉันยินดีทำให้พี่แพมทุกอย่าง เงินที่ได้จากประกันชีวิตของพ่อกับแม่พี่แพมก็เป็นคนจัดการเองหมดทุกอย่างซึ่งตอนนี้เงินจำนวนนั้นไม่เหลือแล้วซึ่งฉันไม่กล้าถามพี่แพมว่าเงินไปไหนหมดเพราะฉันไม่เคยเห็นเงินจำนวนนั้นเลย

ทุกวันนี้ฉันต้องทำงานหาเงินเพื่อส่งตัวเองเรียนรวมถึงส่งเงินให้พี่แพมใช้ด้วยซึ่งตอนนี้พี่แพมไม่ได้อยู่ที่บ้าน พี่แพมไปเช่าห้องอยู่ข้างนอกคนเดียวส่วนฉันก็อยู่ที่บ้านเหมือนเดิม พี่แพมให้เหตุผลว่าพี่แพมอยู่ที่บ้านหลังนี้ไม่ได้เพราะคิดถึงพ่อกับแม่ก็เลยย้ายไปเช่าห้องอยู่ข้างนอกแล้วฉันก็ต้องเป็นคนออกค่าเช่าห้องให้รวมถึงค่าใช้จ่ายของพี่แพมด้วย ถามว่าฉันทำงานอะไรทั้งที่ยังเรียนอยู่ ฉันเป็นแม่บ้านค่ะหน้าที่ของฉันก็คือหลังเลิกเรียนฉันต้องไปทำความสะอาดไปทำอาหารให้กับคุณธามหลานชายเพียงคนเดียวของคุณหญิงผกาซึ่งบ้านของฉันอยู่ติดกับบ้านของท่าน

เมื่อก่อนแม่กับพ่อเคยทำงานอยู่ที่บ้านคุณหญิงท่าน แม่เป็นแม่บ้านส่วนพ่อเป็นคนขับรถพ่อกับแม่ทำงานอยู่ที่บ้านคุณหญิงมาหลายสิบปีจนกระทั่งวันนึงพ่อแม่ตกลงปลงใจที่จะอยู่กินแต่งงานกันคุณหญิงท่านก็เลยเมตตาให้ที่ดินแปลงเล็กๆ แปลงนึงซึ่งอยู่ติดกันกับบ้านของท่านเพื่อเป็นของขวัญวันแต่งงานพ่อกับแม่แล้วท่านก็ยังให้เงินเพื่อมาปลูกบ้านพร้อมให้ทุนพ่อกับแม่เพื่อมาตั้งต้นชีวิตใหม่พ่อกับแม่ซึ้งใจในพระคุณของคุณหญิงมากที่ใจดีมีเมตตาซึ่งทุกครั้งเวลาที่บ้านคุณหญิงท่านมีงานเลี้ยงพ่อกับแม่ก็จะมักพาฉันมาช่วยงานโดยไม่รับเงินค่าจ้างแต่คุณหญิงก็ยังให้เป็นค่าน้ำใจส่วนพี่แพมไม่เคยมาช่วยงานพี่แพมบอกอายแล้วก็ไม่ชอบไปเป็นขี้ข้าใครซึ่งพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะพ่อกับแม่ตามใจพี่แพมมาตั้งแต่เด็ก

และพอคุณหญิงท่านทราบเรื่องแม่กับพ่อท่านก็เลยให้คนมาตามฉันกับพี่แพมไปพบแต่พี่แพมไม่ไปก็มีแค่ฉันที่ไปพบคุณหญิงท่าน ท่านถามว่าตอนนี้ฉันกับพี่แพมเป็นยังไงบ้างลำบากอะไรไหมฉันก็ตอบไปตามความจริงแต่ก็ไม่ทั้งหมดเพราะไม่อยากให้ท่านมองพี่แพมไม่ดี ท่านก็เลยสงสารและเห็นใจฉันที่ไม่มีทั้งพ่อทั้งแม่ไหนจะยังเรียนหนังสืออีกท่านก็เลยจ้างฉันให้ไปเป็นแม่บ้านทำความสะอาดที่บ้านของท่านหลังเลิกเรียนและวันหยุดเพื่อให้มีรายได้ประจำฉันทำงานอยู่ที่บ้านคุณหญิงมานานหลายปี จนกระทั่งวันนึงคุณท่านบอกว่าคุณธามกำลังจะกลับมาจากเมืองนอกแต่คุณธามจะไม่ได้อยู่ที่บ้านของคุณหญิงเพราะเขาต้องการอยู่คอนโดคุณหญิงท่านก็เลยขอให้ฉันไปทำความสะอาดที่คอนโดคุณธามแทนซึ่งฉันก็ยอมรับว่ายังหวั่นใจอยู่เพราะตั้งแต่เด็กแล้วคุณธามไม่ค่อยชอบหน้าฉันสักเท่าไหร่เจอหน้าฉันทีไรก็จะคอยแกล้งคอยพูดจาประชดประชันว่าฉันเป็นแค่ลูกคนใช้เป็นปลิงที่คิดเแต่มาดูดเลือดดูดเนื้อย่าของเขา มีหลายครั้งที่ฉันแอบไปนั่งร้องไห้ที่โดนเขาแกล้งเขาด่าแต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะบอกใคร ซึ่งฉันคิดว่าถ้าเขาโตขึ้นนิสัยเขาก็คงเปลี่ยนไปแต่เปล่าเลยเขาเคยเรียกฉันกูมึงยังไงเขาก็ยังเรียกอยู่แบบนั้น