ชุดเนื้อเซ็ตใหญ่ถูกสั่งมาเพิ่มอย่างต่อเนื่อง โรมนั่งมองบลูที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างไม่ละสายตาทำเอาน้ำเเละริทรู้สึกเหม็นความรัก
"เเฮ่ม! ทำไมวันนี้ไส้กรอกชีสถึงเลี่ยนเเปลกๆอ่ะไอ่ริท" น้ำพูดเเซะทั้งสองคนอย่างอ้อมๆ
"เลี่ยนเหรอ? ฉันกินก็ปกตินะอร่อยเหมือนเดิม"
"......" ริทสะบัดหัวไปมาในความไม่รู้เรื่องของบลู
"นี่พี่เลี้ยงจริงๆใช่ไหม?" ริทเอ่ยถามโรมหลังจากกินจนอิ่มเเล้ว
"อืม บอกว่าเลี้ยงก็ต้องเลี้ยงสิ"
"จริงสิเนอะพี่เป็นถึงลูกมหาลัย ราคาเเค่นี้คงเป็นเเค่เศษเงินสินะ"
"หึ พูดดีนะเรา" เเบล็คยกยิ้มอย่างชอบใจ
"เเล้วพวกพี่รีบกลับไหม?"
บลูขมวดคิ้วจนโก่งหลังจากได้ยินคำถามของคนเป็นเพื่อน ริทต้องมีเเผนการอะไรเเน่ๆ
"เเกมีเรื่องอะไรกับพี่เขา?"
"ก็ไม่ได้มีอะไร เเค่อยากชวนไปเที่ยวต่อ"
"เที่ยว?" เเบล็คถามกลับหน้านิ่ง
"ใช่คร้าบ! ห้างนี้มีคาราโอเกะด้วยนะ รับรองว่าสนุกผมมาตี้กับเพื่อนบ่อย!"
"......."
"ไปเถอะนะพี่!" ริทผงกหน้าชวนอย่างลุ้นๆ
"หยุดเล
"ฮู้ว!!! / ฮิ้ว!! เเปะเเปะเเปะ!" เสียงปรบมือเเละเสียงโห่ร้องดังขึ้นทันทีที่คู่บ่าวสาวขึ้นไปยืนบนเวทีทั้งคู่เข้าพิธีสวมเเหวนเเต่งงานกันเสร็จสิ้นเเล้วเหลือก็เพียงเเต่การพูดความในใจของกันเเละกัน"สวัสดีค่ะ ฉันบลูนะคะ""ฮิ้ว!! ยัยบลูน้องฉันเองค่า!!" หวาตะโกนเสียงดังลั่นด้วยความดีใจท่าทางของเธอดึงดูดสายตาของคนในงานอยู่ไม่น้อย"ฉันเป็นเด็กสาวธรรมดาคนนึง ที่โดนเเม่เเล้วก็พี่สาวทิ้งให้อยู่ไทยคนเดียว"".......""ไม่ได้ทิ้งเเบบนั้นหรอกค่ะ เเม่กับพี่หวาต้องไปอยู่ที่จีนเพราะมีธุรกิจอยู่ที่นั่น ส่วนฉันที่อยู่ไทยก็ดันบังเอิญมาเจอกับพี่โรมเเบบงงๆ มันงงเเล้วก็น่าอายมากเลยนะคะกับครั้งเเรกที่เราได้รู้จักกัน"บลูเริ่มบรรยายความในใจก่อนจะนึกย้อนไปในวันเเรก วันที่เธอได้พบกับโรมที่ผับเเห่งนั้น"ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ได้ ไม่คิดเลยว่าวันนึงฉันจะมาเป็นเจ้าสาวของหนุ่มหล่อดีกรีเทพบุตรของมหาลัยเเบบนี้ ดูภายนอกพี่โรมอาจจะดูเป็นคนที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ""หึ ยังไงว่ะนั่นฮ่าฮ่า" เพิร์ธที่นั่งฟังอยู่ข้างๆเเบล็คก็ขำออกมาด้วยความชอบใจ"เเต่จริงๆเเล้วพี่โรมเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากเลยนะคะ ทั้งโรเเมนติก บางครั้งก็พ
3 ปีผ่านไป"เเบบนี้ดีไหมพี่ว่ามันดูสวยดี" ชายหนุ่มชี้นิ้วไปยังเเม่เเบบชุดเจ้าสาวในหนังสือ"เเต่บลูขอชุดที่มันดูเรียบง่ายกว่านี้ได้ไหมคะ?""ได้สิจ๊ะอยากได้เเบบไหนสั่งเจ๊มาค่ะ เจ๊จะตัดให้สุดฝีมือเลย" เจ๊ราวี่กระดิกนิ้วให้พนักงานเข้ามาวัดตัวของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรวดเร็ว"สไตล์เเบบคุณน้องบลูต้องเเบบนี้เลยค่ะ!" บลูหันไปมองตามที่เจ๊ราวี่ชี้ไป"เรียบง่ายเเต่ยังดูเเพง ปังมากค่ะ!""หู~ สวยมากๆเลยค่ะ" บลูจ้องมองเเบบจำลองชุดของตัวเองด้วยความตื่นเต้น ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์เเต่ยังคงความหรูหราเอาไว้"ถ้าบลูใส่มันพี่ว่าต้องสวยมากๆเเน่เลย""..ฮึ~ ขอบคุณค่ะ" บลูส่งยิ้มบางๆให้กับชายข้างกายด้วยความเขินอาย ก่อนจะเลือกชุดเจ้าบ่าวให้กับโรมต่อ"นี่เลยค่ะคุณลูกโรม อันนี้เจ๊บอกเลยว่าเหมาะมาก!" เจ๊ราวี่นำเสื้อสูทสีดำสุดหรูมาทาบกับตัวของชายหนุ่มในทันที"ชอบไหม?" โรมหันถามหญิงสาวอันเป็นที่รักเสียงหวาน"ชุดเจ้าบ่าวพี่โรมก็ต้องเลือกเองสิคะ""เหรอ?" โรมอุทานสั้นๆก่อนจะมองดูตัวเองที่หน้ากระจกอีกครั้ง"พี่โรมใส่ตัวไหนก็ดูดีทั้งนั้นเเหละค่ะ บลูก็เห็นพี่หล่อเหมือนเดิม""......" มือหนายกขึ้นมาเกาหัวเเก้เขินก่อนจะสั่งใ
ณ มหาลัย"กรี้ด! ดีใจจนน้ำตาเเม่จะไหล!" น้ำอุทานเสียงดังทันทีที่รู้ข่าวว่าคนเป็นเพื่อนกลับไปคืนดีกับโรมเเล้ว"หึ ดีเเล้วมันจะได้เลิกหงอยสักที" ริทเอ่ยเเซวคนเป็นเพื่อนที่นั่งยิ้มหน้าเเป้น"ไม่คิดเลยนะว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้..""ก็ไม่เห็นต้องคิดเเล้วหนิ ในเมื่อตอนนี้ก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมเเล้ว"".....""เออจริงด้วย! ฉันขออะไรเเกอย่างนึงได้ไหมยัยบลู?""หืม?"บลูขมวดคิ้วใส่คนเป็นเพื่อนด้วยความสงสัย"คือ...ขอฉันลูบซิกเเพคพี่โรมเป็นบุญสักครั้งในชีวิตนี้ได้ไหม?""โห! นี่เเฟนเพื่อนนะ!" ริทที่ได้ยินก็ถึงกับตะโกนออกมาเสียงดัง"ชู่ส์! จะเสียงดังทำไมเนี่ย! ล้อเล่นย่ะ!""หน้าตาจริงจังซะขนาดไหนใครจะไปคิดว่าล้อเล่น?""เผือก!!""ของชอบ!" น้ำง้างกำปั้นใส่ท้องริทอย่างเเรงด้วยความหมั่นไส้"เห้ย!! ใจเย็นยัยน้ำ!" บลูรีบเข้าไปห้ามเพื่อนทั้งสองคนที่เริ่มกัดกัน"ชิส์ เดี๋ยวมีใช้กำลังเหรอ?""ก็ใครสั่งให้เเกมาเผือกยะ!" น้ำง้างหมัดโชว์ไปอีกหนึ่งรอบ"พอได้เเล้วหน่า~ โบราณเค้าว่าคนที่เป็นคู่กัดกันสุดท้ายก็ลงเอยเเบบ""หยุดเลยบลู!" ริทรีบยกมือห้ามให้คนเป็นเพื่อนหยุดพูด"ให้ตายก็ไม่เอาคนบ้ากำลังเเบบนี้มาเป็นเมีย
"หึ ก็ลองดูสิ!! ฟึบ!!! / อื้อ!! ปล่อยนะ!!" บลูพยายามตีชายตรงหน้าเเต่ก็ไม่เป็นผล เเรงของเธอมันมีน้อยกว่าเเรงของเขามาก"ชอบเลวๆเเบบไอ่โรมก็ไม่บอก เเค่ก!!""อื้อ!! ฉันขอร้องล่ะนะอย่าทำอะไรฉันเลย~ ฮึก" บลูพนมมือขอร้องตัวสั่นเทาด้วยความกลัว"ฉันก็เเค่ทำเเบบที่ไอ่โรมมันชอบทำ...บลูไม่ชอบเหรอ..""...กะเเกเป็นใครกันเเน่อึก""มาอยู่กับพี่เถอะนะบลู../อึก!!" ชายฮู้ดดำใช้มือหนาปิดปากของหญิงสาวใต้ร่างเอาไว้ก่อนจะซุกหน้าเข้าไปสูดดมกลิ่นกายของเธออย่างโรคจิต"อึก! หมับ!!" บลูพยายามดิ้นพล่านไปมาด้วยความอึดอัดเเละทรมาน หลังจากที่มือหนาปิดปากเเละจมูกของเธอเอาไว้เเน่น เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจในไม่ช้านี้เเล้วบลูมองดวงตาของชายบนร่างด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆรินไหลออกมาอาบเเก้ม...เธอยังอยากเจอหน้าเเม่เจอหน้าพี่สาว...เเล้วก็พี่โรมอยู่นะ"เราจะไปอยู่ด้วยกันที่สวรรค์นะ เราจะได้อยู่ได้กันตลอดไป""ฮึก!" มือเรียวเล็กพยายามขัดขืนจนหมดเรี่ยวเเรงพร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆขาดหายไป...เธอคงไม่รอดเเล้วใช่ไหม"ปึก!!! /อ้าก!!" จู่ๆชายฮู้ดดำก็ถูกท่อนไม้ที่หล่นอยู่ข้างๆฟาดเข้าไปที่เเผ่นหลังอย่างจัง"เฮือก!! เเฮ่ก เเฮ
@นิทรรศการศิลปะบลูก้มลงมองบัตรเข้าชมภายในมือทั้งสองใบอย่างไม่ละ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆเเต่ก็ไร้วี่เเววของโรมเเขนเรียวเล็กยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดูครั้งเเล้วครั้งเล่า...เขาคงจะไม่มาเเล้วจริงๆฝีเท้าเรียวเล็กเดินเข้าไปภายในงานอย่างช้าๆ สายตาคู่งามกวาดตามองภาพวาดที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้มากมายด้วยความตื่นเต้น"โห~ ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆนะ~" บลูจ้องมองภาพวาดของ 'คาร์เดน' ศิลปินคนโปรดของเธอทุกภาพที่คาร์เดนวาดล้วนมีความหมายที่ซับซ้อนยากที่จะเข้าใจ ขนาดเเฟนคลับตัวยงอย่างเธอยังต้องตีความอยู่หลายรอบกว่าจะเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งที่เขาพยายามจะสื่อออกมา"นี่ก็คาร์เดนอีกเเล้วสินะ~" บลูเดินชมนิทรรศการนั้นด้วยความสุขใจ เเต่เธอก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่าถ้าโรมมาดูด้วยจะมีความสุขกว่านี้ไหมตึก ตึก ตึก~ หญิงสาวในเสื้อโค้ทสีเทายังคงเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย หลังจากชมนิทรรศการเสร็จเธอก็อยากจะเดินเเบบนี้ไปเรื่อยๆ เดินไปเเบบไม่คิดอะไรใดๆครืด~ จู่ๆเสียงข้อความก็สั่นดังออกมาจากโทรศัพท์ก่อนที่มือเรียวเล็กจะหยิบมันออกมาดูข้อความไม่ระบุตัวตน: พี่รักเธอนะ:image (รูปภาพ):image (รูปภาพ):image (รูปภาพ)"....!!" ดว
บรื้น! บรื้น! บรื้น!เเลมโบกินีสีน้ำเงินสุดหรูถูกเหยียบให้เคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงขณะที่มือหนากำพวงมาลัยสีดำเอาไว้เเน่นด้วยความโกรธเอี๊ยด!! เสียงจอดรถดังสนั่นลั่นคฤหาสน์ เเบล็คเเละเพิร์ธที่ได้ยินก็พอจะเดาอารมณ์ของคนเป็นเพื่อนได้"โกรธอะไรมาว้ะไอ่ / ตุบ!!!""เชี้ย!!" เพิร์ธอุทานเสียงดังทันทีที่โรมพุ่งเข้าไปซัดหมัดใส่เเบล็คอย่างเเรง"มึงต่อยไอ่เเบล็คทำไมว้ะไอ่โรม! มึงบ้าไปเเล้วหรือไง!!""หึ กูหรือมันกันเเน่ที่บ้า!""......" เเบล็คมองหน้าคนเป็นเพื่อนด้วยความงุนงงพลางซับเลือดที่ซิปอยู่ตรงมุมปาก"วันที่กูเลิกกับบลูมึงไปไหนมาไอ่เเบล็ค?""......""กูถามว่ามึงไปไหนมา!? ฟึบ!!" โรมพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของเเบล็คอย่างเเรงด้วยความโกรธ"มันเรื่องอะไรกันว้ะ!" เพิร์ธพูดท้วงขึ้นด้วยความงง"มึงไปที่คอนโดของยัยนั่นได้ยังไง?""...ไอ่โรมมันไม่ใช่เเบบที่มึงคิดนะ""หึ เเล้วรูปนี้มันคืออะไรว้ะ ฟึบ!" โรมสะบัดคอเสื้อของคนเป็นเพื่อนทิ้งก่อนจะโชว์รูปในโทรศัพท์ให้ดู"ไอ่เเบล็ค..." เพิร์ธอุทานออกมาด้วยความตกใจทันทีที่เห็นรูปเเบล็คยืนลูบหัวเเถมยังกอดกับบลูที่หน้าคอนโด"กูก็เเค่...""เเค่อะไร?""......" เเบล็คอย