ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

บอม....

สุดท้ายผมก็ต้องขับรถมาส่งเอมิที่บ้านของยัยเด็กแสบเอิงเอยทั้งที่ใจไม่อยากเผชิญหน้าสักเท่าไหร่ ทุกคนเข้าใจผมไหมว่าจู่ผมโดนลูกสาวเพื่อนสนิทสารภาพรักซ้ำยังถูกจูบโดยไม่ทันตั้งตัวอีก คือมันบอกไม่ถูกว่าต้องรู้สึกยังไงจะโกรธก็ไม่ใช่จะไม่พอใจก็ไม่เชิงเพราะแบบนี้ผมถึงยังไม่เจอหน้าเด็กนั่น แต่ช่างมันเถอะไหนๆก็ขับรถออกมาแล้วถือซะว่าทำหน้าที่อามาผมมาส่งหลานสาวก็ละกัน

"อาบอมว่าถ้ายัยเอิงมีแฟนลุงภูผาจะยอมมั้ย"

"ไม่" ผมตอบได้ทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดเยอะเพราะผมรู้จักนิสัยพี่ภูดีว่าเป็นคนยังไงพี่ภูหวงลูกสาวทั้งสองคนมากส่วนลูกชายยังไม่ค่อยเท่าไหร่แต่กับสองสาวนี่ไม่ได้เลยผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เป็นโดนไล่ตลอดไม่อย่างงั้นคงไม่ให้สองสาวไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วนหรอก นี่ผมก็เพิ่งฟังอัยวามาปรับทุกข์ให้ฟังเรื่องที่สองสาวจะเรียนจบมอหกแล้วต้องไปต่อมหาลัย พี่ภูเป็นกังวลมากจนนอนไม่หลับเพราะกลัวลูกสาวตัวเองจะเจอผู้ชายในมหาลัยเข้ามาจีบ เห้อออพี่ชายผมยังไม่ขนาดนี้เลยนะเอาจริงทั้งที่มีลูกสาวแค่คนเดียว 

"เอมิก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เห้อออ เครียดแทนไอ้ชินเลยเนี่ย"

"เครียดทำไม"

"ก็มันจะจีบยัยเอิงน่ะสิคะ"

"แล้วเพื่อนเราเขาชอบนายชินอะไรนั่นเหรอ" ผมลองเชิงถามหลานสาว

"ไม่ค่ะแต่ก็ไม่แน่น๊าาาน้ำหยดลงหินทุกวันหินก็ยังกร่อนเจอหน้ากันทุกวันจีบทุกวันสักวันยัยเอิงอาจจะใจอ่อนก็ได้ใครจะไปรู้"

"จีบทุกวันหมายความว่าไง" ผมงงที่ว่าจีบทุกวันได้ยังไงเพราะขนาดจะมาบ้านยังไม่กล้ามา

"ก็เราสามคนตกลงกันว่าจะไปเรียนมหาลัยเดียวกันค่ะ"

"สามคนแล้วน้องอันดาล่ะไม่ไปเรียนด้วยเหรอ"

"โอ๊ยรายนั้นเค้าจะไปเรียนอีกมหาลัยนึงค่ะเห็นว่าจะไปเรียนเกี่ยวกับพวกวาดรูปพวกงานศิลปะอะไรประมาณนั้นไม่ยอมมาเรียนด้วยกันกับพวกเราบ่นว่าเบื่อที่ต้องเจอหน้ากันทุกวันเพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลขอห่างกันบ้าง"

"อืมม" อันนี้ผมเข้าใจน้องอันดาเลยแกเป็นเด็กเงียบเรียบร้อยและที่สำคัญแกชอบอยู่คนเดียวไม่ค่อยสุงสิงกับใครต่างจากอีกคนที่นิสัยต่างกันลิบลับถึงจะเป็นฝาแฝดกันแต่นิสัยไม่เหมือนกันเลยสักอย่าง อ่อรวมถึงหน้าตาด้วยถ้าสนิทหรือรู้จักกันมานานจะแยกออกว่าคนไหนอันดาคนไหนเอิงเอย อย่างผมนี่มองแวบเดียวก็เดาออกเลยในทันที ถามว่าผมดูจากไหนผมดูจากแววตาครับแววตาของทั้งคู่เวลามองมาที่ผมมันต่างกันมากน้องอันดาเวลามองผมแกจะมองเหมือนแกมองคนอื่นๆนั่นแล่ะแต่กับอีกคน...เอาล่ะผมไม่อยากพูดอะไรเยอะเอาเป็นว่าผมรู้ของผมก็แล้วกัน

เอิงเอย...

ติ้ง ติ้ง ติ้ง เสียงข้อความในไลน์เด้งฉันรีบหยิบมาดูทันทีปรากฏว่าเป็นยัยเอมิ

เอมิ: ฉันกำลังจะถึงบ้านแกแล้วนะ 

ยัยเอมิส่งข้อความมาพร้อมกับถ่ายรูปมาให้ทำให้เห็นว่าตอนนี้กำลังจะถึงหน้าบ้านฉันแล้ว ฉันยอมรับว่ายังทำใจไม่ได้ที่จะเผชิญหน้ากับอาบอมตอนนี้เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

ฉัน: โอเค แล้วอาบอมจะเข้ามาหรือเปล่า

ฉันส่งข้อความกลับไปถามยัยเอมิเพื่อความแน่ใจเผื่อว่าถ้าอาบอมเข้ามาในบ้านฉันจะได้หลบหน้าก่อนบนห้อง

เอมิ:ไม่แน่ใจเดี๋ยวถามให้เอาไหม 

ฉัน: ไม่ต้องเลย บอกแกตามตรงฉันยังไม่กล้าเจอหน้าอาบอมของแกตอนนี้ ฉันอาย

ฉันรีบพิมพ์ข้อความอย่างไงเพราะกลัวยัยเพื่อนตัวดีจะถามอาบอมจริงๆ

เอมิ: จะมาอายอะไรตอนนี้จ๊ะคุณเพื่อนแหมมมม ใกล้ถึงแล้วแค่นี่ก่อนนะ

ฉัน: อื้ม

สิบนาทีต่อมา...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เอิงแม่ให้ขึ้นมาตาม" พี่สาวฉันเคาะประตูเรียกบอกให้แม่ขึ้นมาตาม

"ตามทำไมคะ" ฉันตะโกนถามพี่สาวออกไป

"ตามไปกินข้าวไงเรายังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ" เออนั่นสินะนี่ก็สายแล้วด้วยฉันลืมไปเลยมัวแต่คิดเรื่องอาบอม

"อ่อลืมบอกยัยเอมิมาเห็นว่าจะมาอ่านหนังสือกับเราที่นี่อาบอมก็มาด้วยนะอยู่ที่ห้องรับแขกแม่น่าจะชวนกินข้าวเช้าด้วยกัน" อาบอมเข้ามาด้วยเหรอเนี่ย ตายละฉันจะทำหน้ายังไงดีล่ะฉันยังเขินในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปอยู่เลย

"รีบลงไปนะ"

"ค่ะพี่" ฉันตะโกนออกไป

ฉันยืนทำใจอยู่ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็รีบวิ่งไปดูตัวเองตรงหน้ากระจกเพื่อดูว่าตัวเองสวยหรือยังจากนั้นก็รีบเดินออกจากห้องแล้วลงไปชั้นล่างที่มีแม่แล้วก็อาบอมนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารส่วนยัยเอมิฉันมองหามันก็ไม่เจอไม่รู้มันไปไหน

"อ้าววววน้องเอิงลงมาพอดีเลยมาทานข้าวลูกแม่กับอาบอมรออยู่^^" แม่หันมายิ้มให้ฉันแล้วอาบอมก็หันมาจ้องหน้า ฉันนี่รีบหลบตาแทบไม่ทันมันเขินนะเอาจริง

"สวัสดีค่ะ อาบอม" ฉันยกมือไหว้อาบอมเหมือนทุกครั้งที่อาบอมมาหาฉันที่บ้าน ไม่ใช่สิอาบอมไม่ได้มาหาฉันหรอกอาบอมก็มาที่นี่เป็นปกติอยู่แล้วฉันนี่นะชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อย><

"อืม" 

"นั่งข้างอาบอมสิลูก" แม่บอกฉันขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปนั่งข้างๆแม่แต่แม่บอกให้ฉันไปนั่งข้างอาบอมแทน

"คะ??"

"อ้าวก็ปกติหนูก็ชอบนั่งข้างอาบอมไม่ใช่เหรอลูก" นั่นสินะฉันก็ลืมไป

"เอ่อ ค่ะ" ฉันค่อยๆเดินไปนั่งที่ประจำตำแหน่งของตัวเองบอกตามตรงเลยนะฉันไม่เคยประหม่าอะไรแบบนี้มาก่อนทั้งที่ปกติเวลาอาบอมมากินข้าวที่บ้านฉันก็จะนั่งข้างอาบอมตลอด

หลังจากนั้นเราสามคนก็ลงมือทานข้าวกันแม่กับอาบอมก็คุยกันปกติส่วนฉันก็เอาแต่เงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร

"ทำไมวันนี้ลูกสาวแม่ถึงเงียบล่ะปกติคุยจ้อเชียว" แม่หันมาแซวฉันแต่ก็จริงอย่างแม่ว่านั่นแล่ะปกติถ้าอาบอมมาฉันจะเป็นฝ่ายช่วนอาบอมคุยจนโดนพ่อดุหลายรอบ

"เอ่อ อาบอมทานเยอะนะคะ นี่ค่ะ" ฉันตักกับข้าวให้อาบอมเหมือนที่เคยทำแต่ไม่รู้ทำไมคราวนี้มือไม้ฉันมันสั่นไปหมดก็ไม่รู้

"ขอบคุณครับ" อาบอมตอบฉันด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนทุกครั้ง

"สวัสดีครับอาอัยสวัสดีครับอาบอมสวัสดีเอิง^^" ขณะที่ทุกคนกำลังทานข้าวไอ้ชินเพื่อนสนิทอีกคนของฉันก็เดินเข้ามาพร้อมกับยัยเอมิ

"ไอ้ชิน!!!" ฉันยอมรับว่าตกใจแล้วก็ดีใจที่เจอหน้ามันเพราะเราไม่เจอกันนานเนื่องจากว่ามันย้ายไปอยู่กับพ่อแม่มันที่ต่างประเทศแต่เราก็คุยกันติดต่อกันตลอด

"อ้าวนั่นตาชินใช่มั้ยน่ะไม่ได้เจอกันนานเลยโตเป็นหนุ่มแล้วหล่อขึ้นนะลูก^^" แม่เอ่ยแซวไอ้ชินจนมันเขิน

"ขอบคุณครับอาอัยก็สวยเหมือนเดิมเลยนะครับ^^"

"ไม่ต้องมาชมอาเลย มากินข้าวด้วยกันลูกน้องเอมิมานั่งข้าอานี่ลูกส่วนชินก็นั่งข้างๆน้องเอิงนะลูก"

"ขอบคุณครับ"

ตอนนี้ฉันถูกประกบข้างด้วยผู้ชายสองคนคนนึงก็เป็นเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานส่วนอีกคนก็เป็น...คนที่ฉันแอบรักและเพิ่งสาภาพรักไปเมื่อคืนนี้ แล้วถามว่าฉันจะอยากคุยกับใครมากกว่ากันในตอนนี้

"เป็นไงบ้างกลับมาคราวนี้จะอยู่กี่วัน"

"อยู่ยาวเลยสิ"

"แปลว่าพ่อแม่แกยอมให้แกมาเรียนต่อที่นี่เหรอ"

"อืมใช่"

"ดีใจจังเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนเนอะ^^"

"ใช่ฉันก็ดีใจที่จะได้กลับมาอยู่ใกล้ๆเธอ"

"อื้มมม^^"

"อะแฮ่ม" เสียงกระแอมไอของอาบอมทำให้ฉันรีบหันไปมองทันทีแต่อาบอมก็ทำเหมือนไม่มีอะไร