Semua Bab ลวงรักเมียเด็ก: Bab 1 - Bab 10

เอิงเอย...."น้องเอิงกลับมาแล้วค่าแม่" ฉันวางกระเป๋านักเรียนเสร็จก็วิ่งเข้าไปในครัวแล้วหอมแก้มแม่ทันที"กลับมาแล้วเหรอลูก""ค่าแม่ หื้มมแม่ทำคุ๊กกี้อีกแล้ว ขอน้องเอิงชิมหน่อยนะคะ" ฉันหยิบคุ๊กกี้ที่แม่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆเข้าปาก"มือก็ไม่ล้างมาหยิบขนมเรานี่นะ" แม่ดุฉันแต่ไม่ได้ดุจริงจังหรอก"เอ่อแม่คะน้องเอิงมีเรื่องอยากให้แม่ช่วยน้องเอิง""ช่วยอะไรลูก" ฉันมองไปข้างหลังหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าพ่อภูเดินตามเข้าในในครัวหรือเปล่า"มองอะไรเรา""มองพ่อค่ะว่าเดินตามเข้ามาหรือเปล่า""แปลว่าเรื่องนี้ไม่อยากให้พ่อรู้ใช่มั้ย""ใช่ค่ะ""มีอะไรว่ามาค่ะ""คือน้องเอิงอยากขอแม่ไปนอนบ้านเอมิ""นอนบ้านเอมิ??""ใช่ค่ะ""ทำไมล่ะมีอะไรหรือเปล่า ปกติมีแต่เอมิที่มานอนบ้านเรา""ก็น้องเอิงอยากไปนอนบ้านเอมิบ้างน่ะสิคะแม่ คืออีกไม่กี่วันก็จะสอบปลายภาคแล้วน้องเอิงก็เลยอยากไปอ่านหนังสือเงียบๆบ้านเอมิ""แล้วบ้านเราไม่เงียบเหรอลูก""จะเงียบยังไงคะภูฟ้าชอบเล่นเกมส์เสียงดังน้องเอิงไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย>น้องเอิงคิดว่าแม่ดูไม่ออกเหร

เอิงเอย....หลังจากที่ฉันกินเบียร์เพื่อให้ตัวเองมีความกล้ามากขึ้นฉันก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องนอนยัยเอมิที่ตอนนี้หลับไปแล้วแล้วเดินลงมาดูว่าอาบอมขึ้นมานอนหรือยังหรือว่าเขายังนั่งอยู่ข้างล่าง แต่ฉันคิดว่าเขาไม่น่าจะอยู่ข้างล่างแล้วล่ะเพราะไม่อย่างงั้นยัยเอมิจะเอาเบียร์ขึ้นมาได้ยังไงถ้าอาบอมยังนั่งอยู่มีหวังโดนด่าเปิงแน่ที่แอบเอาเบียร์ขึ้นมาดื่มบนห้อง ฉันก็เลยแอบย่องไปที่หน้าประตูห้องนอนของอาบอมแล้วเอาหูแนบกับประตูเพื่อฟังว่าเขาอยู่ในห้องหรือเปล่า แต่ก็เงียบเงียบแบบเงียบสนิทไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาเลย หรือว่าอาบอมยังอยู่ข้างล่างฉันก็เลยค่อยๆเดินย่องลงบันไดมาดูเพื่อความแน่ใจแต่ก็ไม่เห็นใครไฟก็ปิดมืดสนิทหมดแล้ว คาดว่าอาบอมน่าจะอยู่ในห้องนอนของเขานั่นแล่ะสงสัยบ้านนี้ห้องนอนจะเป็นห้องที่เก็บเสียงก็เลยทำให้ไม่ได้ยินอะไรเลย ฉันเดินกลับมาอยู่ตรงหน้าห้องอาบอมอีกครั้งจากนั้นก็เลยลองบิดลูกบิดประตูห้องนอนดูปรากฏว่าประตูห้องนอนของอาบอมไม่ได้ถูกล็อกฉันก็เลยถือวิสาสะเปิดเข้าไปแบบช้าๆค่อยๆเปิดเผื่อว่าคนข้างในจะหลับอยู่แต่ภายในห้องสว่างจ้าไม่ได้มืด ฉันสอดส่ายสายตามองหาว่าอาบอมอยู่ตรงส่วนไหนของห้องแต่ก็ไ

เอิงเอย...."ไปนอนได้แล้วลูกดึกแล้ว^^" พ่อบอกกับฉันหลังจากเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับแม่"ค่ะถ้าอย่างงั้นน้องเอิงขอตัวไปนอนก่อนนะคะพ่อแม่"จุ๊บ จุ๊บ ฉันเดินไปจุ๊บแก้มพ่อกับแม่คนละจุ๊บก่อนจะเดินขึ้นห้องตัวเองด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว"ทำไมถึงกลับมาล่ะไหนบอกจะไปอ่านหนังสือสอบกับยัยเอมิมีอะไรหรือเปล่า" พอฉันเดินเข้าห้องพี่อันดาก็เดินตามเข้ามา ทำไมยังไม่นอนอีกปกติพี่สาวฉันจะเป็นคนนอนไวนอนตรงเวลาสามทุ่มคือหลับแล้วห้ามใครไปกวนด้วยแต่นี่เที่ยงคืนกว่าแล้ว"แล้วทำไมพี่ถึงยังไม่นอนล่ะดึกแล้วนะ" ฉันถามกลับด้วยความสงสัย"ตอนแรกก็หลับไปแล้วแล่ะแต่พอดีหิวน้ำก็เลยเดินลงมาหาน้ำดื่มแล้วได้ยินพ่อกับแม่คุยกันเรื่องจะไปรับเราที่บ้านโน้นพี่ก็เลยนอนไม่หลับเป็นห่วงเราน่ะ""ขอบคุณนะคะแต่น้องเอิงไม่ได้เป็นอะไรหรอกแค่..ไม่ชินกับการนอนผิดที่ก็เลยโทรเรียกพ่อให้ไปรับ" ฉันพยายามหาเหตุผลที่เข้าท่าที่สุดและเป็นเหตุผลเดียวกับที่บอกพ่อให้มารับ"อื้มมม พี่นึกว่ามีอะไรมากกว่านั้นซะอีกแต่ถ้าเราบอกไม่มีอะไรก็ดีแล้วพี่แค่เป็นห่วงน่ะ""น้องเอิงรู้ค่ะว่าพี่อันดาห่วงน้องเอิงมาก น้องเอิงไม่ได้เป็นอะไรค่ะ^^""ถ้างั้นพี่ไปนอนก่อนนะเราเองก

เอิงเอย.....หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จอาบอมก็ขอตัวกลับบอกจะต้องเข้าบริษัทแล้วตอนค่ำๆจะมารับยัยเอมิ อายอมคุยกับทุกคนยกเว้นฉันกับชิน กับชินฉันไม่ค่อยแปลกใจเพราะอาบอมไม่ค่อยรู้จักมันเท่าไหร่แต่มันอ่ะรู้จักอาบอมอยู่"ยัยเอิงแกรู้สึกเหมือนฉันป่ะ" จู่ๆยัยเอมิกระซิบกระซาบถามฉันขณะที่เราสามคนรวมชินที่เดินตามหลังกำลังเดินไปที่ศาลาริมน้ำหลังบ้านเพื่ออ่านหนังสือ"รู้สึกอะไรของแก" ฉันถามยัยเอมิด้วยสีหน้างงๆเพราะไม่เข้าใจที่มันพูด"ก็อาบอมอ่ะดิฉันรู้สึกแปลกๆอ่ะ" แปลว่าไม่ใช่มีแค่ฉันที่รู้สึกแปลกๆยัยเอมิก็รู้สึกเหมือนกัน "อืมม" ฉันพยักหน้าเข้าใจ"ไอ้ชินแกเดินไปรอที่ศาลาริมน้ำก่อนไป" เอมิหันหลังไปบอกชินที่เดินตามหลังมา"ทำไมต้องให้ฉันเดินไปก่อนทำไมไม่เดินไปพร้อมกัน" ชินถามยัยเอมิแล้วก็หันมามองหน้าฉันซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจยัยเอมิเหมือนกัน"เออน่าฉันมีเรื่องจะคุยกับยัยเอิงสองต่อสอง""โอ้โหเดี๋ยวนี้เธอสองคนมีความลับกับเพื่อนฝูงเหรอห๊ะน้อยใจนะเนี่ย""อย่ามาตอแหลแกจะมาน้อยจงน้อยใจอะไรไปเลยเพราะเรื่องที่ฉันจะคุยกับยัยเอิงเป็นเรื่องของผู้หญิงผู้ชายอย่างแกห้ามฟังเข้าใจไหม""เออๆเข้าใจก็ได้" ชินหน้าหน้างอเหมือนปล

บอม...."มึงจูบลูกกูเหรอห๊ะไอ้เชี่ยบอม!!!""พ่อคะอย่าทำอาบอม" น้องเอิงวิ่งเข้าไปห้ามพ่อตัวเองที่กำลังจะเดินเข้ามาหาผมอีกรอบ ผมสะบัดศีรษะที่ยังมึนๆแล้วลุกขึ้นโดยมีน้องภูมิกับน้องภูฟ้าเข้ามาช่วยประคองผม"ไอ้บอมกูอุตส่าห์ไว้ใจมึงมาตลอดแต่มึงกลับมาล่วงเกินลูกกูเหรอวะ""ผมขอโทษ" ผมยอมรับผิดแต่โดยดีทั้งที่ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มเพราะจะให้ผมโบ้ยความผิดไปให้ยัยตัวแสบก็คงจะไม่ใช่"ขอโทษงั้นเหรอวะ ขอโทษแล้วสิ่งที่มึงทำกับลูกกูมึงจะรับผิดชอบยังไง""พ่อคะ น้องเอิงจูบอาบอมเองค่ะ>ว่าไงนะ!!!""น้องเอิงบอกว่าน้องเอิงจูบอาบอมเองค่ะอาบอมไม่ได้จูบน้องเอิง""ไม่จริงพ่อไม่เชื่อลูกสาวของพ่อไม่มีทางทำแบบนั้น""น้องเอิงทำจริงๆนะคะ""แต่พ่อไม่..." พูดยังไงพี่ภูผาก็คงไม่เชื่อเอาเป็นว่าผมรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเองก็แล้วกันเพือตัดปัญหา"เอาเป็นว่าผมจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเองพี่จะเอายังไงก็ว่ามา" ผมตัดสินใจพูดออกไปน้องเอิงหันมามองหน้าผมด้วยสายตารู้สึกผิด"กูไม่รู้กูยังทำใจไม่ได้" พูดจบพี่ภูผาก็เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าบ้านพร้อมกับน้องเอิงที่วิ่งตามพ่อตัวเองเข้าบ้าน"อาบอมเป็นยังไงบ้างฮะ" น้องภูฟ้าถามผม"อาไม