บทที่6 การกระทำที่ตรงกันข้าม 1/2

อัลฟ่าวก้าวขายาวตามติดกอหญ้า เขาวิ่งเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอแล้ว

“อย่าคิดหนี ไม่อายคนหรือไง!” เขาขึ้นเสียงเตือนสติเธอ กอหญ้าจึงมองไปรอบกายจำต้องหยุดนิ่ง มีคนมองมากที่พวกเธอจริง ๆ

ทุกอย่างเป็นเพราะเขา!

ถ้าเขาไม่กลั้นแกล้งเธอ ไล่วิ่งจับกันแบบนี้ คนอื่นเขาก็คงไม่มองมาแบบนี้แน่อ่ะ!

คนบ้า เขามันบ้าที่สุด!

“แล้วจะพาหญ้าไปไหน!” ในที่สุดเธอก็หยุดนิ่ง ไม่หนีเขาไปไหนอีก มือหนาจึงดึงรั้งข้อมือกอหญ้า กระชากพาเธอเดินไปพร้อมกันกับเขาในทันที

“นี่!! ถ้าไม่บอก หญ้าไม่ไปด้วยนะ!” เธอรั้งตัวเองไว้ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของอัลฟ่าได้! ร่างบางจึงเซถลาไปข้างหน้ากับเขา

“ที่เธอทำกับฉัน คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ หรือไง!?” 

“…” แอบน่ากลัวนะ! เขาจะทำอะไรเธอหรือเปล่า…

“คุณจะไม่ทำอะไรหญ้า?” เธอลองเชิงถามเขา กลัวว่าเขาจะพาเธอไปฆ่า ใบหน้า การกระทำที่อุกอาจแบบนี้ มันทำให้เธอนึกกลัวจริง ๆ

“คิดว่าไงล่ะ?” กอหญ้าขบเม้มริมฝีปากคิดหนัก พยายามบิดข้อมือออกจากเขาอีกครั้ง  

“เข้าไป และอย่าดื้อ คนของฉันอยู่รอบกาย เธอหนีไปไหนไม่ได้หรอก!” ทว่าคำสั่งเสียงเข้มดังขึ้นเหนือหัว ทำให้เธอหยุดการกระทำทุกอย่างลง กอหญ้ามองรอบกาย ไม่เห็นมีใครสักคน แต่เธอกลับเชื่อในสิ่งที่เขาพูด เขาเป็นถึงมาเฟียย่อมต้องมีคนค่อยคุ้มกันอยู่ห่าง ๆอย่างแน่นอน

กอหญ้าผ่อนลมหายใจลงอย่างหนัก เธอต้องยอมทำตามเขาใช่มั้ย ถ้าไม่ทำตามชีวิตของเธอคงไม่สงบสุขอีกต่อไปแน่นอน ทั้งที่เขาควรอยู่ห่างจากเธอ ทำไมถึงยังเอาตัวเข้ามาใกล้คนที่ขึ้นชื่อว่าเมียน้อยของน้องเขยเขาอีก! 

เขาคิดจะทำอะไรกันแน่!

แล้วชีวิตที่สงบสุขของเธอจะไม่มีวันสงบสุขอีกต่อไปแล้วจริง ๆ งันเหรอ!

 

ตุบ

“ทำไมต้องรุนแรงด้วย!” กอหญ้าขึ้นเสียงใส่อัลฟ่า เมื่อเขาผลักเธอจนล้มลงกับเบาะรถ เธอมองสบตาเขาด้วยสายตาหาเรื่อง ทว่าคนที่โน้มตัวส่งสายตามาหาทำให้เธอต้องรีบหุบปาก

แววตาน่ากลัวนั่นทำให้ใจเธอเต้นแรง เธอกลัวเขา!

“อย่าคิดลงมาจากรถของฉันเด็ดขาด! ไม่งันอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” 

ปัง!

กอหญ้าหลับตาปริบ ๆ สั่งปุบก็ปิดประตูใส่หน้าเธอปับ! แล้วแบบนี้เธอจะกล้าก้าวขาออกจากรถนี่ได้ยังไงกัน!

 

บรืนนน~~

กรี๊ดด~

เพราะอัลฟ่ากระชากรถออกอย่างกะทันหัน ทำให้กอหญ้ารีบดึงที่คาดเบลท์ออกมาคาดทันที เธอกลัวตาย เธอยังไม่อยากตาย พ่อแม่เธอยังไม่ได้ทดแทนบุญคุญพวกท่านเลยนะ!

“ค่อยๆ ขับก็ได้! หญ้าไม่ได้หนีไปไหนแล้ว” เธอตะคอกบอกเขาเสียงสั่น อัลฟ่าที่เคยอ่อนโยนใจดี ตอนนี้มีแต่ความเกรี้ยวกราดใส่กัน

“หึ…” เขาแค่นยิ้มใส่เธออย่างเย้ยหยัน

“อย่าแค่นยิ้มแบบนั้นนะ หญ้ายอมมากับคุณแล้วไง ไม่ได้คิดหนีด้วย!” เธอไม่ชอบเลยที่เขาทำตัวแบบนี้ 

“หึ งันก็เงียบเสียงปรอทแตกที่น่ารำคาญของเธอซะ! ฉันรำคาญ!” 

“…” กอหญ้ารีบหุบปากตามที่เขาสั่งทันที ระยะทางที่เงียบสงบทำให้กอหญ้าจับเบลท์นั่งนิ่ง มองเส้นทางที่เริ่มมืดมิดตามเวลาท้องถิ่น ความเงียบมาคุจนใจเธอกลัว ทางที่เขาขับผ่านก็เป็นเส้นทางที่เริ่มคับแคบลง

เขาคงไม่พาเธอไปฆ่าปิดปากอย่างที่คิดกลัวจริงๆ หรอกนะ…

“อย่างน้อยเราก็เคยคบกันนะคะ ที่ผ่านมาหญ้าก็ทำดีกับคุณ คุณคงไม่พาหญ้าไปฆ่าไปแกงหรอกใช่มั้ย? อีกอย่างเรื่องคุณกาย หญ้าก็ไม่ได้ยุ่งกับเขาแล้วด้วยนะ!” กอหญ้าเอ่ยพยายามหาความดีมาลบล้างความคิดในใจของเขา หากเขาจะฆ่าจะแกงกันจริง ๆ

อัลฟ่าเลิกคิ้วกับความคิดของกอหญ้า เธอคิดว่าเขาจะพาเธอไปฆ่า? ให้ตายสิ!

“ถ้าฉันจะทำ ฉันทำไปนานแล้ว วันนี้แค่อยากจะสั่งสอนเธอก็แค่นั้น!” เขาว่า และหากเขาอยากฆ่าเธอจริง ๆไม่มานั่งทำอะไรแบบนี้แน่!

สั่งยิงแค่ครั้งเดียวเธอก็ตายแล้ว!

“แล้วทำไมต้องสั่งสอน ในเมื่อคุณก็แกล้งหญ้าก่อน!” เธอมีแต่เสียกับเสียทั้งที่เขาเป็นฝ่ายเริ่มทำร้าย กลั้นแกล้งเธอก่อนแท้ ๆ วันนี้มันวันซวยอะไร ที่ต้องมาเจอกับเขา!

“เธอตบฉัน หน้าฉันเป็นรอย และที่เท้าเธอก็กระทืบมัน เธอต้องรับผิดชอบ” อัลฟ่าเอ่ยเสียงเข้ม น้ำเสียงดูหงุดหงิด ดุกร้าว จนกอหญ้าคิดวว่าเขาคงโกรธเคืองเธอมากจริง ๆ

“แล้วจะให้หญ้ารับผิดชอบยังไง” กอหญ้าเอ่ยถามเสียงเบา สั่นกลัวในใจลึก ๆ

“เดี๋ยวถึงก็รู้” เขาพูดเพียงแค่นั้น รถสปอร์ตก็เลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ทันที…

“ทำไมต้องพามาที่นี่” และที่นี่คือที่ไหน! บ้านของอัลฟ่างันเหรอ?

“ก็บ้านฉันไง” 

“คุณจะทำอะไรหญ้า! ทำไมต้องพาหญ้ามาที่บ้านคุณด้วย!!” กอหญ้ารีบยกมือขึ้นปิดบังร่างกายของตัวเองด้วยความกลัวทันที

“คิดว่าไงล่ะ คิดว่าฉันควรทำอะไรเธอดี!?” สายตาคมเฝ้ามองเรือนร่างบางที่เปียกแนบชิด มองบราสีดำและเนินอกที่หายใจกระเพื่อมอวดสายตาของเขาในตอนนี้

“หยุดมองนะ อย่าลืมว่าหญ้าเป็นเมียน้อยน้องเขยคุณ! คุณไม่รังเกียจหรือไง!?” กอหญ้ารีบหาข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากสายตาที่จับจ้วงนั่น แต่อัลฟ่ากับยักไหล่ไม่คิดสนใจ

“ฉันไม่สนใจ!” ทำไมเขาต้องใส่ใจ เอาเสร็จก็จบ ไม่ได้กินซ้ำสักหน่อย จะรังเกียจแค่ไหน แต่เรื่องความรู้สึกอยากเอาเธอ มันไม่เกี่ยวกับความรู้สึกที่เขาเกลียดเธอเลยสักนิด…

แค่ความอยากปลดปล่อยของผู้ชาย มันสามารถปลดปล่อยได้โดยไม่สนว่าคนตรงหน้าจะเกลียดกันมากแค่ไหน!