บทที่7 ยิ่งอ่อนแอยิ่งน่ารังแก 1/1

บทที่7

ยิ่งอ่อนแอยิ่งน่ารังแก

 

“คุณ!” เธอไม่มีทางเข้าบ้านไปกับเขาแน่!

“จะเล่นตัวเพื่อ เธอก็ผ่านมาเป็นร้อยสังเวียนแล้วมั้ง! เอาฉันเพิ่มเข้าไปอีกคน มันคงไม่ได้ทำให้เธอดูไม่ดีขึ้นหรอกนะ! หรือกลัวว่าไอ้กายมันจะจับได้ว่ากินกับพี่เขยของมัน หืม!?"

"…หรือว่าเล่นตัวเพื่อเรียกร้องความสนใจจากฉัน เห็นฉันรวยมหาศาลขนาดนี้ คิดเปลี่ยนใจใช้วิธีเล่นตัวเพื่อจับฉันหรือไง? บอกเลยนะว่าไม่ได้ผล!” กอหญ้ากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ กับความคิดสกปรกของผู้ชายคนนี้

 รู้ว่าเขารวย แล้วไง? ยิ่งรู้ว่าเขารวยน่ะสิ! เธอถึงอยากตีตัวออกห่าง ใครเขาอยากเล่นตัวเพื่อเรียกความสนใจจากมาเฟียอย่างเขากัน!!

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น!” เขาอันตรายยิ่งกว่าอะไร อำนาจ บารมี ความสูงส่งของเขาทำให้เธอไม่กล้าอาจเอื้อมหรอก!

ชีวิตที่แตกต่างของเธอและเขา ไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้หรอก เธอต้องการความรักที่แสนธรรมดา ไม่ใช่ไล่จับคนรวยอย่างที่เขาว่า!

และเธอจะไม่มีทางเอาตัวไปยุ่งเกี่ยวหรือรักเขาอีกแน่นอน!

“คุณน่ะ! เลิกคิดไปได้เลย ว่าฉันจะจับคุณ!” กอหญ้าพูดจบก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง เธอจะไม่ยอมลงจากรถด้วย!

อัลฟ่าแสยะยิ้ม เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพอได้ขึ้นเตียงกับเขาแล้ว เธอจะปฏิเสธหรืออ่อนโอนไปกับเขากันแน่!

คิดว่าคงเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า!

“ลงไป จะลงดีๆ หรือจะให้ฉันไปลากเธอลงมาเอง ก็เลือกเอานะ!” ร่างสูงกำยำก้าวลงจากรถไปแล้ว กอหญ้ารู้ว่าเขาพูดจริง ด้วยความกลัวเธอจึงรีบเปิดประตูรถ ก้าวลงจากรถตามเขาทันที

กอหญ้าพยายามยืนอยู่ข้างรถ หาทางหนีทีไล่ให้กับตัวเอง แต่รอบกายมีแต่บอดี้การ์ดเธอจะหนีออกไปยังไงได้! ขาเรียวไม่ยอมก้าวตามอัลฟ่าเข้าบ้าน อัลฟ่าจึงผ่อนลมหายใจหนัก ๆ กอดอกมองเธอนิ่ง 

“จะเดินมาดี ๆ…หรือว่า…"

“รู้แล้วค่ะ!” กอหญ้าขึ้นเสียงแทรกขึ้น เมื่อหนีไม่ได้ เธอจำต้องเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนรออยู่…

หมับ!

มือหนาจับเข้าที่ต้นแขนของกอหญ้าทันที ที่เธอเดินเข้ามาใกล้ 

“เจ็บนะคะ!” เมื่อถูกเขาดึงจนเจ็บ เธอก็ตะคอกต่อว่าเขาทันที แต่ร่างสูงไม่คิดสนใจเขาเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกับเหวี่ยงเธอไปกลางโถงหรูที่กว้างใหญ่ ตกแต่งไปด้วยสีดำตามสไตล์ดิบเถื่อนของเขา

“ห้ามเดินเพ่นพ่านในบ้านของฉันเด็ดขาด ที่เธอเข้าได้คือห้องครัว ห้องน้ำ และทำอาหารให้ฉันทาน” เหมือนทุกครั้งที่เคยคบกัน 

“ฮะ?” อะไรกัน? ที่เขาลากเธอมาเพราะจะให้ทำอาหารงันเหรอ!? บ้าไปแล้ว!

“เห็นว่าชอบทำไง คิดว่าฝีมือคงไม่ตกนะ!?” กอหญ้าอึ้งทึ้งอยู่ในขณะนี้ แต่ถ้าเธอทำอาหาร เขาอาจจะไม่ทำอะไรบ้าๆ กับเธอก็ได้!

“ค่ะ หญ้าจะทำให้ทาน แต่อย่าติดใจจนต้องเรียกซ้ำนะคะ! เพราะหญ้าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก!” อัลฟ่ายักไหล่เมื่อกอหญ้าประชดบอกว่าเขาจะติดใจฝีมือของเธอ 

จริงๆ ก็ติดใจมานานแล้วนะ…

“ทำให้ได้ก็แล้วกัน” แต่เขาก็ไม่ได้บอกเธอ

“เหอะ!” กอหญ้ากอดอกหันหน้าหนีเขาอย่างนอยด์ ๆ ทำไมเธอต้องยอมเขาตลอดด้วย แต่ก่อนลวงให้เธอรัก พอเธอรักสมใจก็เมินเฉยหาเรื่องเลิก พอเธอเลิกให้ ตอนนี้ก็ยังมาแกล้งเธออีก

เขามันคนนิสัยเสียที่สุด!

 

“เฟย์ ชุดที่กูสั่ง” อยู่ ๆ เขาก็เดินไปที่หน้าบ้าน ตะโกนถามคนชื่อเฟย์ เธอที่ยังคงยืนเคว้งรู้ตัวอีกทีเขาก็โยนถุงกระดาษใบใหญ่ให้เธอ

“เอาไปเปลี่ยนซะ เธอคงไม่คิดทำอาหารทั้งชุดที่เปียกชื้นแบบนั้นหรอกนะ” 

“ค่ะ” เธอกระแทกเสียงใส่เขา และจำต้องทำตาม เธอเองก็รู้สึกไม่สบายตัวเช่นกัน จึงกอดถึงกระดาษไว้แนบอก อัลฟ่าหรี่ตามองร่างบางที่สั่นเทา ก็ก้าวเข้าห้องของตัวเองไม่สนใจเธออีก

ปัง!!

กอหญ้าสะดุ้งเสียงปิดประตูเล็กน้อย หันซ้ายขวาเพื่อหาห้องน้ำ ก่อนจะก้าวไปที่โซนห้องครัวคิดว่าน่าจะมีห้องน้ำ ทว่าเท้าบางก้าวผ่านประตูหน้าบ้าน ก็ทำให้กอหญ้าชะงัก คิดอะไรขึ้นมาได้

ทำไมเธอไม่หนีกลับบ้านตอนนี้ล่ะ! ตอนที่เขาเข้าห้องไปแบบนี้…

บอดี้การ์ดพวกนั้น คงไม่รู้หรอกมั้งว่านายของพวกเขา ปล่อยไม่ปล่อยเธอกลับบ้าน! เมื่อนึกขึ้นได้ กอหญ้าจึงรีบสาวเท้าเดินไปทางหน้าบ้าน เปิดประตูก็เจอเข้ากับบอดี้การ์ดของอัลฟ่าที่ยืนอยู่หน้าบ้านสองคน

อีกคนเธอจำเขาได้ เขาคือคนที่เอาเงินไปฟาดหัวเธอที่บ้านตอนนั้น!

สายตากลมมองเฟย์ต้าอย่างขุ่นเคือง เคืองโกรธที่เขากล้าเอาเงินฟาดเธอตอนนั้น!

“เหอะ! หลีกฉันจะกลับบ้าน” 

“นายยังไม่ได้สั่งให้คุณออกไปจากที่นี่ครับ” เฟย์ต้ากุมมือเอ่ยบอกกับเธอ แลัวยังคงยืนขว้างทางเธออีกด้วย

“แต่ฉันจะกลับ!” กอหญ้าขึ้นเสียงใส่เฟย์อีกครั้ง เฟย์จึงส่ายหน้าและเอ่ยเสียงนิ่ง

“คุณกอหญ้ากลับไปข้างในเถอะครับ ยังไงผมก็ให้คุณออกไปไม่ได้” กอหญ้ากระชับถุงกระดาษที่มีเสื้อผ้าแบรนด์เนมแน่น 

ปัง!

ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไป ประตูบ้านก็ถูกปิดใส่หน้าจนกอหญ้าอ้าปากค้าง มือบางกำมือแน่น อย่าให้เธอออกไปได้นะ วันหน้าอย่าได้คิดว่าเธอจะเข้ามาเกี่ยวข้องกับคนอันตรายอย่างอัลฟ่าอีก!

เจอเมื่อไหร่เธอจะต้องเอาตัวให้ห่างไกล อย่าได้พบได้เจอกันอีกเล้ย!