ตอนที่ 2 งานเข้า

“สีฝุ่น” หญิงสาวหุ่นอวบ แก้มป่อง วัยเบญจเพส ผมหน้าม้าและรวบหางม้า นั่งสัปหงก อยู่ที่โต๊ะทำงานตามปกติของช่วงเวลาบ่ายอ่อนๆ กินข้าวเที่ยงมาอิ่มๆ ตบด้วยขนมกับชาไข่มุก เดินขึ้นมาเจอแอร์เย็นๆ บรรยากาศเงียบสงบเหมาะแก่การพักผ่อน ไฉนเลยจะตาตื่นอยู่ได้

            จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าจากโปรแกรมแชทในโทรศัพท์มือถือ จึงสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ เป็นข้อความในกลุ่มแชทจากแตงกวา เพื่อนในที่ทำงานเดียวกันนั่นเอง ต่างกันตรงที่ แตงกวาเป็นด่านหน้าธุรการกองบรรณาธิการ นั่งโต๊ะแรกสุด เพราะอย่างนั้นใครเปิดประตูเดินเข้ามาเธอจะเห็นก่อนเป็นคนแรก

            “ไอ้ฝุ่น คุณเปี๊ยกมาแล้ว ตื่นนนน” พร้อมสติ๊กเกอร์เป็นตัวการ์ตูนหัวกลมทำท่าเลิ่กลั่ก เห็นเจ้านายใหญ่สุดเฮี้ยบ ไม่ต้องรออะไรมากระตุ้น ทุกคนตาสว่าง ขยันขันแข็งกันทันที สีฝุ่นตื่นเต็มตา เปิดลิ้นชักข้างๆควานดินสอ ปากกา สมุดมาวางข้างๆ เปิดกางออก รีบคลิกหน้าจอพีซีให้ขึ้นอะไรสักอย่าง ลนลานรีบคลิกรัวๆแต่ก็ไม่มีอะไรขึ้นสักที มีแต่สกรีนเซฟเวอร์รูปลูกฟุตบอลสารพัดสีหมุนกลิ้งนวยนาดไปมา ใจเต้นตึกตักตามเสียงรองเท้าที่เดินใกล้เข้ามา ได้แต่ลุ้นให้คุณเปี๊ยกเดินผ่านโต๊ะไปเร็วๆ

            แต่ก็เหมือนโชคชะตาไม่เข้าข้างเอาเลย เมื่อคุณเปี๊ยกเดินมาหยุดนิ่งที่ข้างโต๊ะของสีฝุ่นพอดี บรรยากาศในออฟฟิศเงียบสนิท ทุกคนแม้หันหน้าเข้าหาจอ มือพิมพ์อะไรอยู่ต๊อกแต๊กๆ แต่สีฝุ่นรู้ดีว่า หูทุกหูกำลังยืดยาวมาที่โต๊ะของเธอแน่ๆ

            “พยายามจะทำอะไรอยู่เหรอ สีฝุ่น” คุณเปี๊ยกถามเบาๆเสียงต่ำ ทำเอาหญิงสาวร่างอวบสะดุ้งเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง

            หญิงสาวพยายามตั้งสติ ตายังคงมองหน้าจอ คิ้วขมวด ควบคุมเสียงตอบให้ออกมาราบเรียบ ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ฝุ่นจะเปิดไฟล์งานแต่เปิดไม่ได้ค่ะ ไม่รู้คอมพ์เป็นอะไร”

            เงียบกันไปพักหนึ่ง ในขณะที่สีฝุ่นยังคงตั้งหน้าตั้งตาคลิกอย่างเอาเป็นเอาตาย

            “ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง คอมพ์เธอน่ะ” เจ้านายชายวัยกลางคนพูดแล้วถอนหายใจ “แล้วก็เลิกคลิกได้แล้ว นั่นมันไม่ใช่เมาส์ นั่นมันกล่องขนม”

            หญิงสาวสะดุ้งโหยง ในขณะที่หูได้ยินเสียงขำพรืดออกจมูกดังแว่วมา และเสียงกลั้นหัวเราะของคนรอบตัวดังกึกๆ เธอหันไปมองมือขวาตัวเองที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาคลิกฝากล่องป็อกกี้รสกล้วยเคลือบช็อกโกแลตแล้วก็ขายขี้หน้าจนอยากลุกเตะก้นตัวเองแรงๆสักป้าบ อายจนหน้าแดงก่ำ

            “โน่น เมาส์เธอโดนขนมเบียดตกไปพื้นโน่นละ ช่างมันก่อน เอ้านี่ รับไป”

            ชายกลางคนผมสีดอกเลาที่มักมีกลิ่นบุหรี่ในลมหายใจว่าพลางถือเอกสารสองปึกหนีบคลิปดำแยกกันและหนังสือเก่าคร่ำคร่าอีกเล่มหนึ่งยื่นให้

            “นี่เป็นงานที่ต้องรับไปทำบ่ายวันนี้ อ่านบทประพันธ์เรื่องกากี สามเวอร์ชั่นนี้ก่อน ผมให้คนไปถ่ายจากห้องสมุดมาให้ ส่วนหนังสือนี่ เป็นสมบัติส่วนตัวที่บ้านผมเอง ห้ามขาด ห้ามยับ ห้ามเปื้อน เพราะงั้นต่อไปนี้เธอห้ามเอาขนมหรือเครื่องดื่มมากินที่โต๊ะ ถ้าจะกินไปกินในแพนทรี อีกอย่างนะ ห้ามหายเด็ดขาด ถ้าหาย” เขาหยุดพูดจนสีฝุ่นต้องเงยหน้ามอง และทันได้เห็นฝ่ามือทำท่าเลียนแบบใบมีดปาดเข้าที่ลำคอจนเธอต้องกลืนน้ำลายดังเอื๊อก

            “งานใหม่ คอลัมน์วิเคราะห์บทบาทของผู้หญิงในวรรณคดี อ่านแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าประชุมแผนงานเดือนหน้า เห็นว่าธีสิสปอโทของเธอก็วิเคราะห์เรื่องสิทธิสตรีและความคาดหวังของสังคมจากงานวรรณกรรมได้ดี งานนี้น่าจะเหมาะ” เจ้านายใหญ่ว่าแล้วก็หันหลังเดินออกจากส่วนออฟฟิศ กลับเข้าห้องทำงานส่วนตัวของเขาไป

            เสียงหัวเราะครืนดังขึ้นทันทีเมื่อเจ้านายคล้อยหลัง สีฝุ่นอายจนอยากจะมุดหายลงไปในโต๊ะทำงานเสียให้รู้แล้วรู้รอด

            หญิงสาวผมม้าอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองไปยังโต๊ะทำงานของพี่นภ ที่อยู่ถัดไปอีกสามคอก เห็นร่วมผสมโรงหัวเราะเอาเป็นเอาตายอยู่ด้วยก็ใจหายหนักเข้าไปอีก โธ่เอ๊ย แค่นี้ยังน่าสมเพชในสายตาเขาไม่พอหรือไงนะ เธอคิด

            “ยังไม่ตัดใจอีกเหรอวะแก” แตงกวาส่งข้อความเข้ามาในแชทเสียงดังตึ๊ง พร้อมสติกเกอร์เอาสองนิ้วกางออกชี้สลับไปมาที่ตาตัวเองกับคนที่กำลังอ่านข้อความ เป็นทำนองว่า เห็นนะว่ากำลังแอบมองพี่นภเขาอยู่ (อีกแล้ว)

            “สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร” สีฝุ่นส่งข้อความตอบเพื่อนพร้อมสติกเกอร์กำมือไฟลุกมุ่งมั่น

            แตงกวาชะโงกข้ามคอกกั้นสามช่วงคอกมาสบตาเพื่อน โต๊ะอื่นๆยังคงขำกันเป็นระลอก ได้ยินใครบางคนพูดว่ารสกล้วยช็อกโกแลตแว่วๆ มีบางคนเดินมาขอถ่ายรูป

กล่องป็อกกี้สีฝุ่นก็ยื่นให้ถ่ายแต่โดยดี โดยที่ตอนนั้นก็ยังนึกไม่ทันว่า รูปถ่ายนี่จะถูกเอาไปทำอะไรได้บ้าง

            แตงกวาเลิกคิ้ว ส่งข้อความตอบกลับมา “สงครามไรของแก ไม่เห็นเคยพยายามอะไรเลย มองเครื่องบินแล้วเห่าอย่างเดียว ไม่นับว่าสู้แล้วนะ”

            หญิงสาวร่างอวบอ่านข้อความของแตงกวาแล้วก็ถอนหายใจ ก็นั่นสินะ ที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาห้าปีที่ทำงานที่นี่ เธอก็ได้แต่แหงนมองพี่นภคอตั้งบ่า รุ่นพี่ลูกครึ่งสเปนคิ้วหนา ตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ฟันเรียงขาวสวยสะอาด เวลาหัวเราะเสียงดังก้องสดใสเหมือนโลกทั้งโลกจะสว่างไสวไปด้วย ตัวสูงใหญ่ หุ่นนักกีฬาหนาล่ำ ทั้งหล่อ เท่ เก่ง มั่นใจ เป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งบริษัท

            สีฝุ่นเองก็เป็นหนึ่งในหญิงสาวที่ได้แต่หมายปอง ไม่เคยแม้แต่จะได้เฉียดใกล้ และก็เป็นหนึ่งในกองนกจำนวนมหาศาล ตอนที่พี่นภเริ่มควงหญิงสาวคนหนึ่งไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างเปิดเผย เป็นสาวสวยแผนกการตลาด ที่เข้ามาทำงานได้ราวสองปีที่แล้ว สวย น่ารัก ดูมีสกุลรุนชาติ เวลาเดินคู่กันเหมือนเดินพระเอกกับนางเอกออกมาจากละครหลังข่าว สมกันยิ่งกว่ากิ่งทองกะใบหยก ปูไข่ดองน้ำปลากะน้ำจิ้มซีฟู๊ด!

            “คืนนี้งานขอบคุณซัพพลายเออร์ เห็นว่าพี่นภมีข่าวดีจะประกาศ แกก็เผื่อๆใจไว้หน่อยละกันนะ” แชทเด้งขึ้นมาอีก พร้อมสติ๊กเกอร์รูปคู่รักหวานแหวว

            สีฝุ่นกดสติกเกอร์โกรธส่งตอบไป ทำทีว่าไม่ทุกข์ร้อนอะไรมากนัก แต่ในอกร้อนวูบวาบไปหมด ไฟริษยาแผดเผามันเป็นอย่างนี้นี่เอง ทำไมนะ พวกผู้ชายนี่มีตามองเห็นแค่คนสวยๆเท่านั้นหรือไงกันนะ

            หญิงสาวถอนหายใจ พอหันมาเห็นกองเอกสารและหนังสือที่เจ้านายใหญ่เอามาวางไว้ให้ก็สะดุ้งเฮือก ลนลานคว่าปากกาไฮไลต์รีบตั้งหน้าตั้งตาอ่านทันที โดย ต้องอ่านตั้งสามเวอร์ชั่นเลยเหรอเนี่ย จะทันม้ายยยย!