ลิขิตปรารถนากากีข้ามภพ

บทนำ

เพียงปลายนิ้วไล้แผ่วผ่าน กากี นางกายหอมที่ยังหลับใหลไม่ได้สติด้วยพิษไข้ก็สะดุ้งสะท้านไปทั้งตัว นวลผิวที่เคยขาวผุดผ่องละมุนละไม บอบบาง ชวนทะนุถนอม บัดนี้เต็มไปด้วยฟกช้ำจ้ำเขียว บางแห่งขีดข่วนฉีกขาดเห็นรอยเลือดซิบ

นั่นแค่เท่าที่เห็นจากภายนอก ใต้ผ้าผ่อนที่มองไม่เห็นนั่นจะอีกสักเท่าไหร่ คนธรรพ์หนุ่มคิด ร่องรอยของความเจ็บปวดพรายพราวไปทั่วร่าง น้ำตาหญิงสาวไหลหยดลงบนหมอนเป็นเม็ดใส ระยับราวเม็ดมณี ลาดไหล่สะท้านสะเทือนตามแรงสะอื้น

นาฏกุเวรสั่นไปทั้งตัว ทั้งปวดร้าว เจ็บแค้น สงสารจนใจแทบขาด

กากีเอ๋ย แก้วตาของพี่ เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย ตั้งแต่พระเจ้าพรหมทัตทูลขอทารกในดอกบัวจากพระดาบส มาถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูจนเติบโต ผลิบานเต็มสาว หอมงามสะพรั่ง งามอย่างที่นางสวรรค์องค์ไหนก็ไม่อาจเทียบเทียมได้ เนื้อนวลบอบบางน่าถนอมอย่างนี้  ทำไมต้องมาเจอคนเลวทรามกระทำเยี่ยงนี้ 

เพราะใจยึดมั่นกตัญญูต่อพระเจ้าพรหมทัตที่รักบูชายิ่งกว่าบิดาบังเกิดเกล้าเท่านั้นหรอก ทำให้นาฏกุเวรเพียรพยายามหักห้ามใจตนเองเสมอมา

ทั้งที่เพลิงเสน่หาแผดเผาหัวใจแทบมอดไหม้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็ต้องข่มไว้ ถ้อยนิดคำน้อยไม่เคยเอ่ยให้น้องระคาย เฉียดกรายใกล้ที่สุดก็เพียงมองผ่านม่านประตูห้องตอนที่นั่งบรรเลงดนตรีกล่อมหอก่อนเข้าบรรทมเท่านั้น

ดูรึ ไอ้ครุฑเดียรัจฉาน วางกลล่อลวงนางแก้วของแผ่นดินออกมาเป็นสมบัติตัวได้แล้ว กลับไม่รู้จักดูแลถนอมรักษาให้สมที่ได้รับโอกาสได้เชยชม

คนธรรพ์กึ่งมนุษย์กึ่งเทวดาขยับเข้าประชิด ก้มตัวกระซิบที่ข้างหู “กากี กากีเอ๋ย ยอดดวงใจของพี่ ตื่นเถิด พี่มาแล้ว” แตะมือวางที่ผิวเนื้อเหนือข้อศอก ตรงที่ไม่มีบาดแผล เขย่าร่างแผ่วเบา ด้วยความที่สีฝุ่นเป็นคนตื่นง่าย เป็นนิสัยติดกายมาแต่โลกโน้น ดังนั้นแม้จะเจ็บปวดระบมช้ำไปทั้งร่าง ซมด้วยพิษไข้ หญิงงามนามกากีก็ผวาตื่นขึ้น โดยพลันเมื่อได้ยินเสียงพูดอยู่ใกล้ๆ

เมื่อเห็นร่างชายหนุ่มกึ่งมนุษย์กึ่งเทพนั่งแนบชิดอยู่ก็ตกใจ ผลักไสร่างนั้นออกห่าง ถดตัวถอยหนี ทว่าพละกำลังเหลือน้อยเต็มทีจากอาการเจ็บไข้ “ใคร ออกไปนะ!”

            ผลเนื่องจากการถูกกระทำย่ำยีอย่างไร้ความปราณีจากพญาครุฑหนุ่มต่อเนื่องมาหลายคืน ทำให้กากีหวาดผวาแทบบ้า

นาฏกุเวรเห็นอย่างนั้นน้ำตาคลอในอกใจถูกบีบจนเหลือเล็กจ้อย กอดประคองหญิงสาวที่กะปลกกะเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงไว้ในท่านั่งแนบอก “พี่เองกากี พี่เอง นาฏกุเวร คนธรรพ์ที่คอยขับดนตรีกล่อมหอให้เจ้ากับองค์เหนือหัวพรหมทัตทุกค่ำคืน เจ้าอย่าอึงไป ประเดี๋ยวเวรยามที่เฝ้าอยู่หน้าห้องจะได้ยินเข้า พี่มาช่วยเจ้า ให้พ้นจากครุฑเลวนั่น”

หญิงสาวพยายามรวบรวมสติอย่างยากเย็น สมองและดวงตาพร่าเลือนไปหมด ในที่สุดก็นึกออกได้เลาๆ “นาฏกุเวร... คนธรรพ์...”

กึ่งเทวดาหนุ่ม ใบหน้างามหมดจดผุดผ่องกระซิบต่อ  “มาเถิด พี่เป็นกึ่งเทพ นอกจากมนต์ดนตรีคีตศิลป์แล้ว ยังพอมีพลังบำบัดรักษา พี่จะช่วยน้องให้หายเจ็บ อย่ากลัวเลยนะกากี”

กากีเงยหน้าสบตาชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาเบิกโพลงมองเนื้อตัวที่สว่างเรื่อเรืองขึ้นมาได้เองอย่างน่าอัศจรรย์ เขาหลับตาขยับปากพึมพำบางอย่าง แล้วเป่าเบาๆที่ต้นแขน ตรงที่เป็นรอยช้ำปื้นใหญ่เขียวม่วง ริมฝีปากเกือบแตะเนื้อต้นแขน ลมหายใจร้อนผ่าว

น่าประหลาดใจยิ่ง ความเจ็บปวดหนึบทรมานจากรอยช้ำนั้นค่อยลดลงเรื่อยๆ เมื่อเหลือบมอง ก็พบว่ารอยช้ำปลาสนาการไปสิ้น  เหลือเพียงผิวเนื้อนวลปลั่งขาวสะอาดสะอ้านเช่นเดิม “ทะ...ทำได้ยังไง” ในช่วงเวลาของความสับสน สีฝุ่นในร่างกากียังอุตส่าห์พยายามนึกถึงเหตุผลในแง่วิทยาศาสตร์  เออ ลืมไป นี่มันนิยายไทยแฟนตาซี

“พี่ต้องขอโทษด้วยที่อาจจะต้องล่วงเกิน กากีคนงาม มเหสีของพระเจ้าพรหมทัต ได้ใกล้ขนาดนี้กลิ่นกายของน้องหอมรัญจวนยิ่งนักจนหัวใจพี่แทบมอดไหม้ด้วยความสิเน่หา เห็นเจ้าเจ็บระบมไปหมดอย่างนี้พี่ใจแทบขาด ให้พี่ได้ช่วยรักษารอยฟกช้ำ ให้พี่ได้ถอนพิษไข้ให้เจ้าเถิด”

คนธรรพ์หนุ่มวางนางลงนอนอิงหมอนบนแท่นบรรทมเช่นเดิม ค่อยทยอยก้มลงจุมพิตแผ่วเบาไปตามรอยแผลฟกช้ำที่ปรากฏทั่วร่างอรชร ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกใหม่ที่คล้ายความหวานซาบซ่านชวนชื่นใจอยู่ในผิวเนื้อ

กากีสะท้านทั้งร่าง แต่พอรู้สึกตัวตื่นเต็มที่ก็พยายามดิ้นรนผลักไสออก ยิ่งคิดถึงหน้ามานพหนุ่ม อันเป็นใบหน้าเดียวที่เธอรักบูชาหมดหัวใจมาตลอดหลายปี  แขนขาก็ยิ่งมีแรงดิ้นรนมากขึ้น “ปล่อยข้า อย่ามาแตะต้องตัวข้า ตอนนี้ข้าเป็นชายาท้าวเวนไตย...”

นางพูดได้เพียงแค่นั้นก็สะดุ้งทั้งตัวอีกรอบ เมื่อถูกนาฏกุเวรเสกมนต์พิศวาสจังงัง เป่าพรวดใส่หน้าผากมือไม้แข้งขาที่แข็งขืนอยู่เมื่อครู่ก็พลันอ่อนยวบสิ้นเรี่ยวแรงลงทันที มึนงง พร่ามัว สับสน ขณะริมฝีปากอุ่นร้อนของนาฏกุเวรค่อยๆพรมจูบไปทั่วร่าง ไล่ตั้งแต่เนื้ออ่อนข้างแก้ม มาที่ซอกคอ ต้นแขน

คนธรรพ์ร่างงามระหงอย่างเทวดาพลิกกายนางเนื้อหอมให้หงายขึ้น สอดส่ายสายตามองจนทั่วว่ายังมีรอยช้ำรอยแผลเหลือตรงไหนอีก ผ้าพันอกเนื้อบางเบาสีกลีบบัวเลิกขึ้นเหนือสะดือ คลุมไว้เพียงปลายถันที่กำลังแข็งตั้งชูชันด้วยความหวิววาบอย่างประหลาด

หญิงสาวกระตุกทั้งร่างเมื่อริมฝีปากนุ่มลื่นอุ่นจัด ประกบเข้ากับรอยแผลข่วนยาวที่ท้องน้อย เธอเผลอตะปบมือทั้งสองเข้าที่บ่าของนาฏกุเวรอย่างแรง

บุรุษหนุ่มครึ่งเทวดาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้างามพิลาศพิไล เห็นริ้วแดงก่ำพาดที่กลางแก้ม ริมฝีปากแดงฉ่ำถูกกัดเม้มไว้แน่น ก็กระหยิ่มใจ แต่เสแสร้งทำเป็นไม่รู้ “พี่ทำเจ้าตกใจหรือกากี น่าสงสารเสียจริง คงถูกรังแกจนผวา มาเถิด พี่จะรักษาเจ้าให้หายจากความทรมาน พิษไข้ของน้อง พี่จะช่วยถ่ายถอนให้เอง”

มีวิธีตั้งมากมายที่มนุษย์กึ่งเทพอย่างนาฏกุเวรจะทำได้เพื่อถ่ายถอนพิษไข้ แต่หญิงสาวที่นอนระทดระทวยอยู่ไม่ได้รับรู้อะไรด้วย ซ้ำยังมึนงงด้วยพลังมนต์ของมนุษย์กึ่งเทพ เธอจึงไม่ได้ปัดป้องผลักไส เมื่อชายหนุ่มรูปงามค่อยๆคลานขึ้นมาคร่อมร่างไว้ แล้วประกบริมฝีปากของเขาลงมาที่ริมฝีปากเธอ อย่างเชื่องช้า นุ่มนวล

เพียงริมฝีปากสัมผัส “นาฏกุเวร” คนธรรพ์หนุ่มสะท้านไปทั้งร่าง กลางกายร่ำร้องแข็งขันให้ปลดพันธนาการออก แต่เขาก็ไม่ได้เร่งรีบ ปรารถนาได้ครองทั้งหัวใจ ไม่ใช่เชยชมสมสู่ทิ้งขว้างอย่างหญิงงามอื่นทั่วแผ่นดินที่เขาเคยผ่าน

ความฉ่ำชื่นลื่นไหลของเนื้ออ่อนนุ่มหวานหอมกลิ่นกายเทพ สะกดกากีให้อยู่ในภวังค์ ร่างทั้งร่างสะบัดร้อนสะบัดหนาว ความปวดซมทรมานจากพิษไข้ไม่มีหลงเหลืออีก ซาบซ่านไปทั้งตัว ยังเผลอเผยอยกคอตามเมื่อเขาผละริมฝีปากห่างออก

นาฏกุเวรซ่อนยิ้มไว้ในหน้า “ตรงไหนอีกที่มันทำเจ้าเจ็บ” ว่าพลางกระตุกเปิดผ้าพันอกของนางออกโยนลงข้างแท่นบรรทมอย่างรวดเร็วและคว้าแขนเรียวงามดั่งลำเทียนไว้ไม่ให้ทันปิดป้อง

กากีอับอายยิ่งนักเมื่อต้องเผยร่างกายตนเองต่อหน้าคนธรรพ์ แต่กระนั้นร่างกายกลับไม่ยอมต้านทาน ทำได้เพียงหลับตาไม่มองใบหน้าหล่อเหลาคมคายแดงเรื่อ ที่กำลังกวาดสายตาพิจารณานางอย่างพิถีพิถัน

นาฏกุเวรระงับความตื่นเต้นจนหัวใจแทบกระโจนออกนอกอก กากีเอ๋ย งามไปทั้งตัวอะไรอย่างนี้ ปทุมถันกลมเต่งตึงนวลงามเหมือนบัวหลวงแรกผุด ปลายถันกลมเล็กเท่าเม็ดบัวสีกลีบบัวเต่งชันแข็งขันเหมือนก้อนหิน  บ่งบอกว่าหญิงเองก็กำลังทุกข์ทรมานยิ่งจากแรงปรารถนา กลิ่นเนื้อนางหอมฟุ้งแรงขึ้นมากกว่าที่เคย ยวนราคะแทบบ้าคลั่ง แม้จะเต็มไปด้วยร่องรอยกัด ขย้ำ จากคนโง่เขลาไม่รู้ค่าอย่างท้าวเวนไตย

เขาแสร้งตีหน้าเศร้า “โถ ดูเถิด เต็มไปด้วยบาดแผล เจ้าคงทรมานมาก พี่จะช่วยเองนะ”

กากีเม้มปากกลั้นหายใจ ตอนที่ใบหน้างามดั่งปั้นมุดลงฟอนเฟ้นปทุมถันทั้งสองข้างย่างนุ่มนวล ปลายลิ้นอ่อนนุ่มลื่นเคลื่อนเฉียดผ่านปลายถัน เหมือนจงใจ ก่อนวนรอบปริมณฑล

เมื่อนาฏกุเวรเริ่มดูด เลีย ชิมเม็ดบัวน้อยๆด้วยจังหวะจะโคนชำนิชำนาญเหมือนดนตรีท่อนอินโทร หญิงสาวก็หายใจติดขัดสะอื้นสะท้าน ร่างกระตุกเป็นจังหวะตามการเคลื่อนไหวของปลายลิ้น ความรู้สึกต่อสู้กันระหว่างอยากผลักไสเขาออกกับกดรวบร่างของคนธรรพ์เอาไว้แนบแน่นขึ้นให้กลายเป็นกายเดียว นางเนื้อหอมปากคอสั่น พูดจาไม่มีเสียง ร้อนวาบแต่ท้องน้อยลงไปถึงหน้าขา

“ทนเอาอีกหน่อยเถิด กากีคนงามของพี่ ที่เจ้าเจ็บที่สุดคือส่วนไหน พี่รู้ดี” ว่าพลางนิ้วมือเรียวยาวขาวสะอาดอย่างมนุษย์กึ่งเทพก็เคลื่อนไหวปลดปมผ้านุ่งของนางออกอย่างรวดเร็วจนกากีแทบไม่ทันตั้งตัว

“มาเถิด” คราวนี้เสียงของนาฏกุเวรสั่นเครือจนไม่อาจซ่อนได้อีก “ให้พี่ได้ช่วยเจ้า รักษาบาดแผลที่ท้าวเวนไตยทำกับเจ้าไว้ให้หมดจดเสียทีเถิดนะ ยอดดวงใจของพี่”