ตอนที่ 151 ข้อตกลงพ่อลูก 1

ตำหนักชิงอวิ๋น – ห้องหนังสือ ยามซวี

“ท่านพ่อ…”

เสียงใสกังวานของพระโอรสดังขึ้น เสียงนุ่มนั้น ราวหยดน้ำซึมลงกลางเหล็กกล้า แววตาของหลงเจิ้งหยางไหววูบไปครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้ามองโอรสด้วยสายตาที่อ่อนโยนจนแทบไม่เหลือเค้าของ “องค์ชายไร้ใจ” อีกต่อไป

ซูเหวินที่ยังคุกเข่าอยู่รีบถอยหลบไปทันที เหลือเพียงบิดาและบุตรยืนประจันหน้ากัน

หลงเจิ้งหยางละสายตาจากกล่องไม้ในมือ พลันหันมาทางผู้มาเยือน เด็กน้อยในชุดคลุมตัวหลวมยืนอยู่ตรงธรณีประตู ดวงตาดำขลับทอดมองเขาอย่างสงบ

หลงจิ่นอวิ๋น โอรสผู้ยังคงมีท่าทีสุขุมเกินวัยตามเคย แต่ในแววตานั้นกลับมีความกังวลซ่อนอยู่ เท้าเล็กก้าวเข้ามาใกล้อย่างมั่นคง ไม่ได้เร่งร้อน ก่อนจะหยุดยืนเคียงโต๊ะไม้จันทน์ที่บิดานั่งอยู่

“ถึงเวลาทานยาแล้วขอรับ” เสียงเล็กแต่เรียบ ไม่สูงนัก แต่ชัดเจน

“ท่านแม่จัดยารอบค่ำไว้ให้แล้ว…หากท่านไม่พักผ่อนให้เพียงพอ แผลจะหายช้าลง…”

หลงเจิ้งหยางชะงักไปครู่ รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปาก ดวงตาคมนิ่งสบสายตาโอรสผู้เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงแฝงความดื้อดึงแบบเด็กที่อบอุ่นนัก

“เจ้ามาตามเองเลยหรือ” เสียงทุ้มถามเบา ๆ ก่อนเหลียวมองไปด้านหลัง

หลงจิ่นอวิ๋น พยักหน้า “ท่า