บทที่ 15

แม้เขาจะดูปราศจากกลิ่นอายสังหาร แต่แววตาคมดุและท่าทางเจ้าสำราญ กลับเผยให้เห็นว่า เป็นคนที่มีกลอุบายไม่น้อยเลยทีเดียว คนเช่นนี้…นางที่เพิ่งมาถึงเมืองหลวงยังไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลัง ทางที่ดี…อย่าไปแตะต้องจะปลอดภัยที่สุด

หลินซียิ้มเยือกเย็น ก่อนเอ่ยเพียงประโยคสั้นๆ

“เจ้าว่าถึงจะแต่งงานก็ยังหย่าได้ แล้วหากมีลูกโดยยังไม่ได้แต่งล่ะ เจ้ากล้ารับผิดชอบหรือไม่?”

หวงไป๋ชิงตกตะลึง “ไม่ได้แต่ง…แต่มีลูก?” เขาทวนคำอย่างไม่อยากเชื่อ แต่ยังไม่ทันได้ถามต่อ นางก็จูงเด็กๆทั้งสองจากไปเสียแล้ว ปล่อยให้เขายืนงงอยู่อย่างนั้น เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “น่าสนใจ…น่าสนใจจริงๆ!”

ภายในจวนอ๋อง (อ๋องไป๋จิง) ชายหนุ่มกลับถึงจวน รีบสั่งให้คนไปสืบหาที่มาของนางผู้นั้นทันที

ขณะเดียวกัน ในภายจวนของหลินซี

พอกลับมาถึง สองเด็กน้อยก็แยกตัวออกไปเปิดหีบสมบัติ ที่เพิ่งซื้อกลับมาอย่างร่าเริง นางยืนมองพวกเขาจากด้านหลังด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้น ฉูเหวินก้าวเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“คุณหนู! ซือหลงกลับมาแล้ว!”

เพียงได้ยินชื่อนี้ รอยยิ้มของหลินซีก็เลือนหาย แววตาเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ไปที่ห้องหนังสือ”

ภายในห้องหนังสือ

หญิงสาวในชุดดำทรุดตัวคุกเ